Vis, wat een goed idee! (weer een verhaal over de teckelmeneren)

Ik word wakker en weet het meteen: dit wordt níét mijn dag. Ik heb een knallende koppijn, mijn lijf doet zeer en ik ben rillerig. Toch stap ik snel uit bed en maak me klaar voor de dag, want ik hoor de heren teckelmeneren al jengelen.

Ik bevrijd ze uit hun benches en nadat ze hun bekende ochtendritueel hebben afgewerkt (wat voor Pepijn luid kreunend en grommend over de bank heen racen en voor Karel 10 minuten lang onophoudend piepen met zijn beertje betekent) doe ik hun bandjes en tuigjes aan en gaan we naar buiten voor de eerste wandeling.

Halverwege het park bedenk ik me dat we net zo goed even langs de dierenwinkel kunnen lopen om een paar rollen vlees te kopen. Onderweg komen we langs de visboer en ik besluit om ze op de terugweg te trakteren op een visje als ontbijt. Ik vind dit een enorm goed idee van mezelf en het vooruitzicht van twee dolblije hondjes maakt mijn humeur er in één klap een stuk beter op.

Eenmaal bij de visboer aangekomen, staat er een enorme rij. Karel en Pepijn blijven echter braaf bij me staan dus ik besluit gewoon maar aan te sluiten. Kindjes die de heren willen aaien komen en gaan en de heren laten zich maar wat graag verwennen met knuffels en kusjes. De markt is echter al bijna afgelopen dus naarmate wij dichter bij de kraam komen, neemt het aantal kindjes af. Pepijn begint eens om zich heen te kijken en ontdekt een plastic geit die voor de kraam van de kaasboer staat. Ineens prijkt zijn staart fier in de lucht en zie ik dat zijn rughaartjes een verticale positie innemen. O jee… Mijn brave, kindliefhebbende hondje verandert binnen een paar seconden in een bloeddorstige ragebol op pootjes die al op en neer springend woeste kreten uit slaat naar… een klein plastic geitje. De mensen die bij de kaasboer horen kruipen bijna onder hun kraam van het lachen, maar om me heen hoor ik al chagrijnig gemompel van mensen, want wie neemt dan ook z’n hond (en dan ook nog twee!) mee naar de markt…

Ik kalmeer Pepijn wat en ga tussen hem en de geit in staan. Hij bromt nog wat maar al met al mag ik niet klagen. Tot ik een stap naar voren probeer te zetten en merk dat er geen beweging in het andere lijntje zit. Ik kijk naar het uiteinde ervan en zie dat Karel zich met 4 poten schrap zet in het midden van het pad. Hij is niet van plan om ook nog maar één stap dichter bij de kraam te komen en laat zich doodleuk met een getergde uitdrukking op zijn kop op zijn zij vallen. Fijn, heel fijn. Takketeckel. Weer hoor ik een mengeling van gegrinnik en gemopper om me heen. Inmiddels zijn we aan de beurt en ergens begin ik wat te twijfelen aan dit hele plan. Zou het feit dat de één weigert om in de buurt van de viskraam te komen en de ander liever een plastic geit aanvalt geen teken moeten zijn dat vis misschien niet aan die twee besteed is? Neeeee, denk ik, ze eten immers alles en vis in KVV-vorm gaat er in als koek.

Met mijn armen beide in een rare draai omdat Pepijn de geit weer heeft herontdekt en Karel nog stééds doet alsof hij daar ter plekke ligt te sterven van ongeluk, bekijk ik de kleinere visjes die de man verkoopt. Ik wijs iets aan, maar de visboer trekt een vies gezicht. Hij is het niet eens met mijn keuze. Aangezien ik me nog steeds belabberd voel en ook al wat onzeker ben omdat ik ze nog nooit hele visjes heb gegeven, vraag ik de man wat hij zou geven dan. Hij pakt twee niet al te kleine vissen uit de bak met wijting en voor ik iets heb kunnen zeggen, liggen ze al op zijn werkblad. Ik kan me ergens wel herinneren dat wijting op zich best prima is en ik kies voor de makkelijke weg en ga niet in discussie. Dan krijgen ze vanavond gewoon wel wat minder te eten, al lijken de vissen op het eerste gezicht zelfs genoeg voor twee dagen. In een enkele seconde hakt hij de kop er af en fileert ze en met een zucht bedenk ik me dat daar mijn hele plan in duigen valt. Even denk ik er aan om hem te vragen of ik dan het afval ook mee mag nemen, maar ik zie aan zijn gezicht dat dat er niet in zit. Daar sta ik dan met mijn normaal toch best grote mond. Vol tanden dit keer. Ik bedank hem toch maar vriendelijk, zet mijn stervende Karel weer op zijn poten, trek Pepijn van de geit af, zeg gedag tegen de mensen van de kaasboer die bijna geen woord meer kunnen zeggen van het lachen en taai af richting huis.

Eenmaal thuis pak ik de vissen uit en leg ze in hun bakken. Jemig, wat zijn die dingen groot. Nou ja, dat het ze maar mag smaken. Ik twijfel nog even of ik ze wel zo in mijn open keuken neer moet zetten, maar ik heb de jongens al geleerd dat ze alles bij hun bak op moeten eten nadat ik al ooit een keer een akkefietje had met eendennekken die de hele kamer door vlogen.

Ik zet de bakken dus maar gewoon neer en Karel begint meteen lekker te eten. Pepijn loopt rondjes om zijn bak en kijkt mij vragend aan: “wat mót ik hier nou weer mee, vrouw?” “Toe maar, Pepijntje, lekker eten” Karel ziet dit blijkbaar als een teken dat Pepijn zich op zíjn vis mag storten en trekt meteen een sprintje door de kamer met zijn vis. Bagger, dat is niet de bedoeling. Het is echter al te laat. Hij sleept de wijting over mijn hele vloerkleed en parkeert zichzelf onder mijn salontafel. Pepijn ziet dit en denkt: “wow! Dat is een goed idee” en sleurt ook zijn vis de kamer door en neemt hem gezellig mee de mand in. Karel vindt dit veels te dichtbij en sleept zijn eigen vis nog wat verder over mijn mooie witte vloerkleed (ja, is dom, ik weet het) en schudt eens lekker een paar keer met het ding. Ik zie de spetters er vanaf vliegen. Pepijn likt alleen maar aan zijn vis en smeert hem lekker af aan zijn mand. Stelletje smerige worsten op pootjes.

Ik probeer ze weer terug te sturen richting hun bak met als gevolg dat ze hun maaltijd nog verder door de kamer heen slepen en smeren. Overal liggen nu stukken vis en grijze drab. Ik ga bijna over mijn nek, want rauwe vis dat er nog uit ziet als echte vis is (met uitzondering van haring) niet aan mij besteed. Karel heeft inmiddels alle delen die hij blijkbaar lekker vind opgevreten (eten kan ik het niet noemen) en laat de restanten voor wat het is. Hij probeert nu de wijting van Pepijn te pakken te krijgen en alhoewel Pepijn het niet lekker lijkt te vinden, bewaakt hij zijn eten uiteraard als een bezetene. Een cháos is het. Een grote smerige, slijmerige puinzooi met in het midden daarvan een hysterisch blaffende Karel en een woest grommende en uitzinnig rondspringende Pepijn. Wat een goed idee was dit van mij!

Pepijn heeft nog maar de helft van zijn vis op en ik ben er he-le-maal klaar mee. Ik loop naar de kast, pak er wat gedroogde long uit en ruil dit met hem voor de wijting. Dit gaat gelukkig heel makkelijk. Ik raap kokhalzend de stukken op die Karel niet lekker genoeg vond, stop alles in een zak en ren naar buiten waar ik het in een prullenbak gooi. Meteen probeer ik zo goed en kwaad als het gaat mijn vloerkleed schoon te maken en dweil de rest van de vloer zo grondig als maar kan. Gatverdegatver. Stelletje smerige rotzakken. Ik besef dat het helemaal mijn eigen schuld is. Ik moet dit soort dingen gewoon niet doen als ik me niet helemaal lekker voel. Toch wekken die twee uitgestrekte smoelwerken van de twee heren bij mij de indruk dat ze dondersgoed wisten dat dit niet de bedoeling was. En tegelijkertijd merk ik dat die twee uitgestrekte smoelwerken ook een enorme lachbui bij me opwekken. Wat een stel draken zijn het toch. Ik proest het uit van het lachen terwijl ik mijn vloer sta te dweilen en de heren kijken me aan alsof ik gek ben. Pepijn kijkt zelfs een beetje zorgelijk: “Gaat het wel goed daarboven, vrouw?”

Ik ruim mijn dweil op en kom weer terug de kamer in. Het lijkt wel alsof er nog meer stukken vis op de vloer liggen… Totdat ik ineens een onmiskenbaar geluid achter de bank vandaan hoor komen. Ik loop een stukje verder, kijk naar waar ik het geluid vandaan hoor komen en ja hoor… twee kotsende tokkels. Ik slaak een zucht, loop weer terug en haal mijn dweil maar weer tevoorschijn. In het vervolg laat ik die goede ideeën op slechte dagen maar gewoon goede ideeën zijn en meer niet. Ik ga maar weer aan de schoonmaak!

Voorlopig een beetje klaar met vis Leila?

Wat een verhaal weer van die duveltjes van je, zo'n grappig stel kan je ook niet boos op worden, wat ze ook uitvreten!

'Weer een verhaal over de teckel-meneren, dàt moet ik lezen!'

Wederom hilarisch Leila en prachtig geschreven! Bij Karel die geen stap meer verzette op de markt had ik het helemaal niet meer.

Wat een geweldige relteckels heb jij toch.

Leila, wat een super verhaal en nog waar gebeurd ook.
ik zou haast zeggen, ga een boekje schrijven over die twee mormels van je ben de eerste die het besteld.
GEWELDIG!

hahaha sorry hoor moet echt vreselijk lachen om je verhaal.
Ik zie het helemaal voor me geweldig teckelterreur!!!!

Voor de rest van de dag rustig blijven ademen, niks meer doen bakkie koffie erbij en hopen dat het snel voorbij is en dan morgen weer met frisse tegenzin ertegenaan

niet alleen dekaasboeren liggen dubbel
ik ook
haha..wat heb je veel te stellen met je mannentekkels

wat een prachtig verhaal.. zit te huilen van het lachen!
**vinden mijn collega's een beeetje raar

Hahaha! En ook zo lekker herkenbaar...
Brak vanmorgen ook bijna mijn nek over de laatste uit elkaar gesloopte patrijs...
De rest wil je ook niet weten.

Morgen fazant... Weer een ander kleurtje op de muur...

Ik dacht eerst, jammer dat het niet gefilmd is. Maar bij nader inzien is dat helemaal niet nodig. Ik zie het gewoon voor me gebeuren. Schitterend verhaal weer Leila. Dank je wel

ik las de titel ik dacht die moet ik lezen.

en ja hoor mijn dag kan ik inelk geval niet meer stuk, wahahhahahahaha
wat een geweldige beesjes heb je!!
ik zou zeggen neem nog een paracetamolletje en laat de vissige ideën voor een paar dagen maar voor ideën.

liefs,
Eline.

Dit is weer even genieten, iets lezen met een smile. En wie anders dan de 2 schoften van Nederland karel en pepijn.. krijgen hun bazinnetje weer aan het werk..

Maar één serieuse aanmerking wil ik maken....laat de vis voortaan op kamertemperatuur komen.
Je hebt best kans dat ze kotsten omdat het te koud was.

Ik heb net voor onze kokkie 2 grote verze moten zalm gehaald. Ze was
vanmiddag in het losloopgebied weer zo lief en gehoorzaam..

Ik zit hier gniffelend om jouw ellende en die uitgestreken teckelsmoeltjes achter de PC .

Haha dank jullie wel!

Een waargebeurd verhaal is het zeker, de geur van mijn vloerkleed blijft me daar vandaag ook nog wel even aan herinneren. Ik wilde vanavond zalm maken, maar daar ga ik me nu echt niet meer aan wagen. Ik laat maar een pizza bezorgen denk ik en doe he-le-maal niets meer behalve de hondjes uit laten en kots opruimen. Net kwam er weer een lading uit bij Karel. Ze kijken me steeds aan van: "wat heb je ons aangedaan, vrouwtje?!"

Maar ja, weer een les wijzer en een verhaal rijker haha.

Wat is het een geweldig verhaal.

@ Redder: o, goeie tip! Had eigenlijk niet het idee dat ze nog heel koud waren toen we thuis waren. Heb ze namelijk in mijn handen gehad en denk dat het me dan wel was opgevallen, maar heb er ook niet speciaal op gelet dus het zou natuurlijk wel kunnen. Zal er in het vervolg (als dat nog komt haha ) op letten!

Ik heb hier nog 2 zalmmoten liggen, dan moet je wel snel zijn want kokkie begint er om 18:00u aan

oooo, Leila.... ik zit hier weer tranen met tuiten te lachen... Het is dat ik die twee in het echt ken anders zou ik denken dat je overdreef Ik weet nu zeker als je een dagje komt mozaieken ze lekker buiten te eten krijgen want bang voor mijn vissen hoef ik niet te zijn al zal Odie ze misschien kunnen overtuigen dat vis wel lekker is...



dikke knuf... en sterke met je hoofdpijn...

Geweldig verhaal van jou teckelmeneren.
Maar je moet het maar meemaken hé.
Geen vis meer voor de heren.

Och Leila toch,wat een verhaal weer.Geweldig om te lezen,maar waarschijnlijk minder leuk om het mee te maken.
Dat van Karel die op de rem gaat herkan ik van Storm,die doet dat ook regelmatig.Ik moet daar meestal wel om lachten,net als de mensen die voorbij komen.Maar ik kan me voorstellen dat het in jou geval iets minder leuk was.
Soms baal ik er ook van,als ik vlug door wil lopen en Storm wil geen stap meer zetten.
Ik ben benieuwd of de meneren ooit nog vis krijgen,je zult er voorlopig wel genoeg van hebben.
Arme Leila

hahahha...ik hou het wel bij brokken

haha dat was weer genieten,
wat heb je toch een coole schrijfstijl

zulke verhalen zijn goed om te lezen voor me, dan valt lola ineens wel mee

Ik zag de titel en heb meteen gelezen. Een verhaal over Karel en Pepijn kan ik niet laten schieten natuurlijk.

Oh oh oh wat een heerlijk verhaal was het weer.
En dat op een dag dat je je niet lekker voelt.

Maar je weet nu wel geen wit tapijt meer in je huis.
Of wit laminaat of iets dergelijks is beter en makkelijker schoon te maken.

Ik hoop dat Karel en Pepijn niet meer overgeven van de vis.

Ik zie ook in plaatjes en zie het allemaal voor mij.

Pepijn tegen de geit en Karel die doet of hij dood gaat.

Wacht nu alweer op je volgende avontuur van de Teckel meneren.

Wat zie je toch af met die meneren van je!
Heerlijk verhaal om te lezen, zie het allemaal voor me!
Tja, je wilde eigenwijze hondjes toch?
Ik zou zeggen, 'Be carefull what you wish for!'.
Maar ik denk dat je ze niet meer zou willen missen.

Het was weer een geweldig verhaal Leila, ik zie het helemaal voor me! Arme jij, goed idee maar helaas pakte het anders uit..

(tip voor het vloerkleed, Dettol ruikt erg lekker en sterk)

Altijd "fun" met je teckelheren
Zijn ze echt zo erg hahaha

Toch maar weer "vis kvv"

haha weer een geweldig verhaal
Ik zie het ook helemaal voor me

Weet niet of je tapijtreiniger in huis heb maar dat maakt je witte vloerkleed weer mooi wit en trekt ook de geur eruit

Dank jullie wel! Leuk, al die reacties!

Tapijtreiniger heb ik trouwens wel in huis, maar de vorige keer kwam daar de stank (van weer wat anders ) alleen maar veel erger mee naar boven! Ik kon toen 3 dagen lang niet normaal in mijn huis zitten. Durf het dus niet zo goed meer... Ik ga eerst wel ff met dettol aan de gang en als dat niet helpt... toch maar weer de tapijtreiniger er over! En anders gewoon eens een nieuw, niet wit, kleed kopen...

@ Tamara: Ja, ze zijn echt zo erg hahaha. O.a. Greetje, Gonnie en Esther kunnen bevestigen wat een enorme draken het zijn. Al zijn ze ook super onwijs lief hoor! En ik schrijf ook alleen verhaaltjes over de grappige situaties natuurlijk. Ik kan, gelukkig, niet elke dag zo'n verhaal schrijven.

@ Greetje: ooo die foto van Odie bij de visjes vind ik zo leuk!

Hihi ja ik weet idd wat een deugnieten het zijn! Lig ook altijd dubbel om je verhalen

Mss is dit iets voor je



Ik heb het zelf ook in huis, werkt perfect. Je kan het gewoon met een droge doek of keukenrol gebruiken. Een keer had doortje overgegeven op jawel mijn witte tapijt...Hele groene vlek. Heb ik even dit spul erop gedaan goed ingewreven en weg was de vlek. Sterker nog het tapijt was daar witter dan de rest..haha!

Het zijn idd draken,maar wel schattige draken.
Wie legt er nou ook wit tapijt in de kamer?