Afscheid nemen... Word je daar ooit beter in?

http://sirius.orgfree.com/index.php?page=mypage&op=openPage&id=4&title=Roos

Twee weken geleden moesten we plots afscheid nemen van ons Roosje. Het was van 2008 geleden dat we daar nog mee geconfronteerd werden. In wat als een rampjaar in ons geheugen gegrift staat, moesten we toen op nauwelijks 6 maanden tijd drie van onze vier honden laten inslapen. Alledrie bezweken aan die vuile, smerige rotziekte die kanker is.

Wat we destijds zo verschrikkelijk vonden, was - natuurlijk behoudens het verlies van onze honden - het feit dat wij die harde beslissing moesten nemen om hen te laten inslapen. Beslissen over leven of dood van een ander levend wezen, een wezentje dat jou alleen maar pure, onvoorwaardelijke liefde heeft gegeven... Verstandelijk wéét je natuurlijk wel dat je de juiste beslissing neemt. Je wil je trouwe vriend immers niet onnodig laten lijden... Maar het hart, dat is toch een andere kwestie. Het blijft een verschrikkelijke beslissing om te moeten nemen.

Wij zeiden daarom altijd tegen elkaar dat we er de voorkeur aan zouden geven dat ze zachtjes in hun slaap vertrekken, wanneer hun tijd gekomen is. 's Avonds nog een lekker snoepje voor het slapengaan, nog een stevige knuffel en daarna een zachte en bevrijdende slaap. Jammer genoeg gaat het in de dood, net zoals in het leven, niet altijd zoals je dat zou willen.

Ons Roosje, net 12 geworden in januari, was 's ochtends nog helemaal oké. Stramme knoken en spieren, dat wel, maar dat is op 12 jaar niet vreemd, nietwaar? 's Middags ging het echter ineens helemaal mis. Ze trok onze aandacht omdat ze zich zo vreemd in de zetel had neergelegd. Toen we haar naam riepen, keek ze nog even op, maar vrijwel meteen draaiden haar oogjes helemaal weg en zakte ze onderuit. Dat was de laatste reactie die we van haar kregen. Haar ademhaling was traag en oppervlakkig en haar pootjes voelden helemaal koud aan. We belden nog in allerijl de dierenarts, maar toen die nauwelijks een half uurtje later aankwam, was het al gebeurd. De laatste momenten waren vreselijk en zijn op ons netvlies gebrand. Roosje snakte naar adem en was duidelijk aan het lijden en er was niets dat we konden doen om dat lijden te verzachten. Het enige wat ons nog restte, was om haar te aaien, te knuffelen en haar door onze tranen heen bemoedigende woordjes toe te fluisteren. Minuten lijken op zo'n moment wel uren te duren...

Je zou denken dat zo'n afscheid makkelijker te dragen wordt, als je het voordien al drie keer hebt meegemaakt. Niets is minder waar! Integendeel: al die beelden en gevoelens van de vorige keren komen met hereende krachten terug opzetten en grijpen als een ijskoude hand je hart uit je lijf. Ons Roosje is niet meer en we missen haar verschrikkelijk. Haar lichaampje is nu weg naar het dierencrematorium en eerstdaags krijgen we haar urne terug. Die zullen we een ereplaatsje geven bij de urnen van Celia, Bieke en Raf, van wie we in 2008 als afscheid moesten nemen. Sommige mensen verklaren ons knettergek dat we zo veel geld "vergooien" aan een individuele crematie, maar dat kan ons niet schelen. Onze hondjes waren, zijn en blijven een deel van ons gezin en ze verdienen een waardig afscheid en een blijvende herinnering aan de vriendschap en de liefde die ze ons gegeven hebben.

Celia, Bieke, Raf en Roos hebben voor altijd een plaatsje in ons hart.

Peter.

PS: sorry voor mijn lange geratel. Ik moest het even kwijt...

Ik wil je veel sterkte wensen met het verlies van je dierbare vriendin. Afscheid nemen blijft moeilijk , elke keer weer.

He bah, krijg er altijd weer tranen in m'n ogen van en voel de pijn door m'n hart gaan als ik weer lees als er een dierbare vriend/in is heen gegaan, alsof ik zelf weer meemaak toen onze lieverd is heen gegaan.
Dit went nooit en het verdriet blijft zo groot net als de leegte die achterblijft.

Heel veel sterkte de aankomende tijd.

ps. een lang verhaal welnee hier wordt je begrepen om je verdriet terwijl je omgeving vaak vind dat je je aansteld omdat het maar een dier is.

Voel je vooral niet schuldig om een lang verhaal, juist heel goed en fijn(denk ik)voor je om alles zo op te schrijven. Blijf dat ook doen indien dat goed bij je voelt en je helpt bij het rouwproces. Ik heb menigkeer een lang topic opgestart.

Het doet zoveel pijn om afscheid te nemen. Het gemis van Roosje zal zo groot zijn, net als bij de andere honden. Nee hier word je niet beter in, want wat je zo lief is geweest....en zoveel van hebt gekregen, wil je niet kwijt. En elk afscheid is net zo zwaar. Wij hebben de beslissing zelf moeten nemen uit zoals jij al beschrijft zuivere liefde voor ons hondje, geen pijn meer laten lijden. Hoopte ook altijd dat ze op een mooie leeftijd uit zichzelf haar laatste adem uit zou blazen. Maar zoals jij nu ervaren hebt, is dat net zo pijnlijk en moeilijk om mee te maken. En ik kan me dat zo goed indenken. Op welke manier het ook gebeurt.....de pijn en verdriet blijft hetzelfde.

Ik verklaar jullie als liefdevolle baasjes die Roosje van het begin tot het eind een heel mooi leven hebben gegeven, en die het nu afsluiten hoe Roosje het verdiend heeft en wat goed voor jullie voelt. Laat die mensen maar denken, waarschijnlijk zelf geen hond of dit gelukkig nog niet meegemaakt. Wij hebben ons hondje op een mooie begraafplaats begraven. In eerste instantie begrepen sommigen dat ook niet, jammer dan, maar nu ze haar grafje zien komt het begrip steeds iets meer. En wie hier niet onder vallen; jammer dan!

Ik wil jullie heel veel sterkte toewensen.

Beste Peter,

Heel veel sterkte met het verlies van jullie
Roosje. Wij weten allemaal wat het is om je hondenkind te verliezen. Wij zijn zelf onze Lara 3,5 week geleden verloren en huilen nog iedere dag. Maar de reacties van alle lieve mensen op dit forum hebben ons ook getroost.
Iedereen weet namelijk wat je doormaakt.
Laat mensen die je niet begrijpen maar lekker kletsen hoor, weten zelf waarschijnlijk niet hoe het voelt om een dierbaar gezinslid te verliezen.

Heel veel sterkte gewenst.

Het went nooit gelukkig. Gelukkig omdat ik denk dat als het wel zou wennen er iets niet goed gaat. Ik heb vanmorgen mijn oudste kat moeten laten gaan en het is vreselijk.

Gelukkig kunnen wij er voor kiezen ze niet te laten lijden. Een waardig leven en een waardige dood, zoals het zou moeten.

Heel veel sterkte met het verlies van Roosje !

ik denk dat dit nooit went,ik heb reeds twee hondjes moeten laten inslapen en heb nu eentje terug van een jaar en heb nu al schrik voor als het moment ooit komt
we voelen ons ergens altijd wel een beetje schuldig om te moeten beslissen ze te laten inslapen ,maar we doen het uit pure liefde voor ze,hoe zwaar het ook is
ik vraag mij ook steeds af of de pijn ooit verdwijnt,het is nu twee jaar dat ik mijn laatste maatje heb verloren en die pijn is er nog steeds,ik had met de tweede hond een enorme band en nu voelt het alsof ik een arm kwijt ben,ik ben niet meer volledig zonder hem ,ondanks mijn nieuwe vriendje
hoe mensen soms reageren is enorm,als je zegt dat je je hond laat cremeren en zijn urn terug mee naar huis neemt,maar trek je daar helemaal niets van aan,sommigen weten gewoon niet wat het is om een hond te hebben,hoe trouw en nooit egoïstisch hij is,ze zijn er altijd voor ons,een maatje door dik en dun,dan wil je toch als baasje ze een waardig afscheid geven,
ook hier staan de twee urnen met hun lievelingsspeeltje hun hals band en een foto en elke dag brand er een kaarsje bij dus je bent niet alleen hoor die zoiets doet
nog veel sterkte en weet dat onze maatjes steeds zullen blijven leven in ons hart

Peter,

Een lang maar liefdevol verhaal, je laat ons voelen hoe het is om weer een maatje kwijt te raken.
En al gebeurt het één keer of meerdere keren ,elke keer is er weer dat vreselijke verdriet om het heengaan van een goede vriend of vriendin.Ik heb zelf anderhalf jaar geleden de beslissing moeten nemen over mijn liefste grietje grabbel en nog nooit heb ik zoveel verdriet gehad.Dus ja Peter ik weet wat het is en wens je dan ook heel veel sterkte om het verdriet van je Roos een plekje te geven.Vergeten zal je haar nooit net als je andere kanjers ze zullen allen een plekje in je hart behouden.

Rust zacht mooie Roos.

Peter,
Ik wens je veel sterkte met het verlies van Roosje

Excuses zijn natuurlijk niet nodig, hier weten we waar je het over hebt en het is fijn om je verhaal en gevoel te kunnen delen. Geen enkele manier van overlijden zal als prettig worden ervaren, dat kan ook niet, want de dood neemt iets van ons af want ons zo dierbaar is.
Andere mensen die jullie knettergek verklaren dat zegt genoeg over die mensen, het is jammer dat zij nooit de liefde hebben kunnen ervaren die een hond kan geven, anders hadden ze ongetwijfeld niet zo'n reactie gegeven. Trek je er niets van aan, en doe vooral wat voor jou het beste voelt.

Zowel Roos, Celia, Bieke en Raf zullen voort leven in gedachten, herinneringen en in jullie hart. Vergeten doe je ze nooit. Veel sterkte gewenst.

Wennen doet het nooit...
En met je inzicht heb je het zeer treffend en gevoelig neergeschreven.

Ik wens je veel sterkte met je verdriet, en hoop dat die laatste slechte momenten van Roosje verdrongen worden door de mooie momenten met haar.

Nee, dit went nooit.
Iedere hond is uniek net zoals de band je je met hem/haar hebt.

Heel veel sterkte met het verlies van Roosje.

Alles wat je lief hebt moet je afstaan.......
Veel sterkte Peter

Ik begrijp helemaal wat je bedoelt.
In de afgelopen 12 jaar hebben mijn man en ik 5 honden en 2 katten moeten laten gaan.
Van de 7 zijn er slechts 2 uit zichzelf gegaan, maar ook dat was geen ervaring die ik prettig vond. Een stierf door een ongeval de ander aan een hartaanval.
De andere 5 zijn ingeslapen om ze uit hun lijden te verlossen.

Ook ik dacht dat het na zoveel keer wel zou wennen. Niets is minder waar en precies om de reden die je omschrijft. Bij elke dood komt ook weer het verlies en het gemis van de andere dieren omhoog.
Ik heb nog nooit zo'n verdriet gehad als de laatste keer bij het inslapen van onze Bordeaux Dog. We hadden haar nog maar 9 maanden en ook al was ze oud ik had haar nog graag langer gehouden. Ze was zo'n dankbare hond nadat we haar uit het asiel haalden.

Na haar overlijden dacht ik....dit verdriet zullen we dus nog vaker gaan meemaken. We hebben immers nog een hond en 8 katten.
Voor het eerst in mijn leven begreep ik waarom mensen soms wel eens zeggen dat ze geen huisdier meer willen, omdat ze het af moeten staan van zo'n dier onverdraaglijk vinden.

Peter, sterkte met het verlies van je Roosje!

Beste Peter, wat heb je dit "mooi"geschreven en nee, het went nooit.Je weet diep in je hart dat je ze eens moet laten gaan.....Het verdriet is ook bijna niet te beschrijven.

Heel veel sterkte gewenst, ik denk wel dat ik voor ons allen op het forum spreek dat we weten hoe het voelt.

Gelukkig hebben wij de keus voor onze trouwe viervoeter om hem niet te laten lijden.Het verstand zegt dit maar in je hart wil je ze niet loslaten.
xxx

Praat t maar van je af, het went nooit, nooit, nooit...
heel veel sterkte want wij weten hoe het is...

nee wennen ? nee, iedere hond is bijzonder, anders dan de andere. zal altijd moeilijk zijn, om weer een maatje te moeten verliezen.

voor jou heel veel sterkte met dit verlies.

Je hebt helemaal beschreven hoe het voelt Peter en dat zullen de meeste hondenvrienden helemaal herkennen.

Het is hard en het verscheurt je... Het zijn de moeilijkste tijden in je leven... Maar toch vind ik net als Sammy dat het ondanks alles beter is dan dat we er wel gewend aan zouden raken. Dat het afscheid zoveel pijn doet komt omdat je zoveel hadt aan je honden. Dat ze zo een lege plek achter laten komt doordat ze die plek zo heerlijk vulden... Dat het opnieuw gebeurt komt doordat je je opnieuw aan een schat van een hond kunt hechten.

En zoals je zelf aangeeft verdwijnt daardoor niets van de band met je overleden honden, je blijft ze missen, ze blijven een deel van je en daardoor komt ook telkens het verdriet weer boven.

Ik wens jullie nog heel veel sterkte. Laat je niet uit je evenwicht brengen door de mening van mensen die weinig of niets met honden hebben. Ze geven er hun geld niet aan uit, maa kennen ook hun vriendschap niet. Iedereen heeft het recht om zijn eigen prioriteiten te stellen. De laatste minuten van Roosje leken uren zeg je... Maar het waren wel degelijk minuten : een fractie van de tijd dat ze wel gelukkig en gezond rondliep. Je hoeft die beelden niet te verdringen, maar ook niet uit te vergroten. Dan krijg je immers het gevoel dat dat het leven van Roosje was en dat dat nu nog verder loopt... Maar dat is het niet. Na die minuten was het afzien voor haar voorbij. Tot kort daarvoor was er omzeggens niets aan de hand. Ik wens je toe dat je je honden in gedachten en in je hart vooral mag bewaren zoals ze geleefd hebben, als lieve trouwe maatjes.

Bedankt allemaal voor jullie fijne reacties en woorden van begrip en medeleven. Het doet deugd om je hart eens te kunnen luchten tegenover mensen, ook al ken je die mensen niet, die begrijpen wat je bedoelt en die (jammer genoeg) waarschijnlijk al eens hetzelfde hebben doorgemaakt.

Net zoals we ons Roosje rotverwend hebben na de dood van Bieke, Celia en Raf, hebben we nu onze Tara die we rotverwennen om onze aandacht van ons verdriet af te leiden. Ze laat het zich overigens graag welgevallen...

We hebben ook beslist om na Tara geen honden meer in huis te halen. Hoe graag we onze dieren ook hebben gezien en hoe mooi ook de herinneringen die we eraan bewaren, het onvermijdelijke afscheid is tè pijnlijk. We kunnen onszelf dat niet blijven aandoen. Maar ach, misschien is dat louter het verdriet dat nu spreekt en denken we er binnen enkele jaren weer anders over...

Heel veel sterkte toegewenst. Het went nooit !!!
Ze is voor altijd in je hart.

hoi peter,nee het went nooit


heel veel sterkte toegewenst

ook ik dacht na het verlies van mijn sloebertje "ik neem geen hondje meer,dit wil ik nooit meer mee maken"
maar na één jaar hield ik het echt niet meer uit,als je zo gewoon bent ze in huis te hebben ,de liefde ,de vriendschap die je krijgt...........
ik heb er wel heel lang over getwijfeld,maar uiteindelijk is er toch een nieuw gekomen en eerlijk ben ik er wel heel blij om,ik schreef het al in vorige reactie ,ik denk wel nu al oh wee voor als die dag weer komt,maar nu geniet ik van hem,wat niet wil zeggen dat ik aan de andere hondjes niet meer denk,ik laat nog steeds heel veel traantjes om sloebertje ,als is het twee jaar reeds
jullie zullen het zelf wel aanvoelen als het ooit zover is,sommigen willen direct een ander ik kon dit ook niet,sommigen wachten een tijd,jullie moeten gewoon op het gevoel afgaan
veel sterkte

Luca is nu bijna 2 jaar dood en vaak begrijpen mensen niet dat je nog steeds verdriet hebt.
Te meer omdat ik Romeo nog heb.
Ik kan bv. helemaal volschieten als ik een hondje zie dat op hem lijkt.
Ik zag een hele tijd geleden een jack russelltje, een pup, die losliep.
En ontzettend op hem leek.
Hij liep met de grootste tak die er lag rond, viel bijna om zo groot was de tak,
en toch moest hij mee.
Dat herkende ik zo van Luca. Mijn bikkeltje.
Dan heb ik Romeo bij me en dan schiet ik nog steeds vol.
Ik vind dat je zeer liefdevol over je meisje schrijft.
Hier begrijpen de hondenbaasje hoe je het bedoelt.

Ik zal je heel erg eerlijk vertellen dat ik deze rubriek altijd oversla, gewoon omdat
ik er niet aan moet denken om afscheid te moeten nemen van een van mijn honden....heb namelijk
ooit een hondje verloren op een van meest vreselijke manieren en de gedachte alleen al is
genoeg voor mij om helemaal beroerd te worden...

ik denk niet dat het zal wennen of minder gaat worden, ook omdat iedere hond zo eigen en uniek is, dus juist van die hond zal je al zijn eigen gekke dingetjes missen, het is keihard om zulke
beslissingen te moeten nemen, maar dat doen we uit liefde, wij hebben het verstand en beslissen op zo'n moment om ons lieve vriendje niet te laten lijden, ons verdriet komt dan vaak later wel...

Heel erg veel sterkte, het is en blijft een vreselijke gebeurtenis..
en juist goed dat je het er uit gooit..

Ik wens je heel veel sterkte toe met het verlies van jullie Roosje.

Ik vind het ook altijd vreselijk als ik een hondje moet verliezen.

Maar wennen doet het nooit.