Mijn allerliefste meisje wat missen wij je

Het is nu 15 dagen geleden dat we afscheid moesten nemen van onze allerliefste Jack Russell Lara. Na een spoed operatie op vrijdag 9 maart, redelijk opgeknapt, voor de zekerheid en het verjagen van de koorts toch in de Dierenkliniek laten blijven.Zaterdag 3 keer op bezoek geweest. Zondagmorgen 11 maart, 2 dagen na de operatie nog extra op ziekenbezoek geweest en ons dametje liep al weer redelijk parmantig rond en reageerde ook redelijk goed. Een hele tijd geknuffeld en weer even voor een paar uurtjes naar huis om te eten en dan weer terug naar de kliniek. 2,5 uur later ging de telefoon onze Lara had in haar slaap een hartstilstand gekregen en reanimatie mocht niet meer baten. Ik heb nog nooit zo geschreeuwd als die bewuste zondag.
Met de telefoon nog in de hand compleet ingestort.
Mijn man kan gelukkig goed en veel huilen maar ik ben geblokkeerd het lijkt wel of niets me meer kan raken.
Sommige mensen kletsen zo dom, maar ik voel alsof mijn kind is overleden.Lara was echt mijn kind in de goede zins des woords. Wij hebben zelf geen mensenenkinderen alleen 10 jaar en 7 maanden Lara.
onze Engel is er niet meer. Hoe kom ik hier ooit overheen?????

Oh,wat verschrikkelijk en zo totaal onverwachts.Ik kan me goed voorstellen dat het voelt als je kind,zeker als je geen mensenkinderen hebt.Iedereen verwerkt het verlies op hun eigen manier natuurlijk,maar je moet jezelf wel over kunnen geven aan het verdriet.Je mag gewoon huilen en gillen en weet ik veel wat.Als je jezelf blokkeert,komt er een muur om je heen,waar je moeilijk vanaf komt.We weten allemaal dat niemand het eeuwige leven heeft,maar dat het verdriet doet is duidelijk.Misschien dringt het nog niet goed door of kan/wil je het nog niet geloven dat het echt zo is.Ik wens je veel sterkte en gooi je emoties eruit.Ooit kan je het een plaatsje geven en je erbij neerleggen dat hij wel een mooi en goed leven bij jullie heeft gehad.
Sterkte

Marion, wat vreselijk !!
Ik kan niets anders zeggen, dan dat ik met jullie meeleef.
Jullie meisje is voor altijd in jullie hart.
Mijn innige deelneming met het verlies van jullie hondenmeisje.

Vreselijk!

Hier snappen we je gelukkig wel!

Voor mij voelde het ook alsof mijn kinderen overleden waren..
Mensen zeggen dat je die vergelijking niet mag maken want honden zijn dieren en geen kinderen..
Nou voor mij zijn ze gewoon mijn kinderen en het verlies voelt net zo zwaar in mijn ogen!

Ik wens jullie dan ook heel veel sterkte toe, maak een mooi gedenkplekje in huis, met een mooie foto en een urn (mits je laat cremeren) je kan daar elke dag een kaarsje branden, zelf haal ik daar veel troost uit.

Dit is echt erg.

Ik snap je heel goed wanneer je je hond verliest. Denk dat ik zelf ook bijmekaar
geveegd moet gaan worden.

Ik wens je veel sterkte met het verwerken.

Toen ik net de reactie las, moest ik weer aan mijn jack russell ventje denken,
die op zijn tiende verjaardag overleed.
Ook 10 jaar en veel te jong.
Ziek en binnen 5 dagen gestorven.
Dus ik weet hoe het voelt.
Daarom leef ik ook zo mee.
Maar ik denk alle baasjes van hondenpage.

Hoi Marion,wat vreselijk,weet eigenlijk niet goed wat ik moet zeggen tegen je.
Heel veel sterkte met het enorme verlies van Lara.Ook voor mij zijn mijn honden mijn kinderen hoor je houd zo vreselijk veel van ze.Ik weet heel goed hoe jij je voelt,ook ik heb op 16 maart mijn lieve schat verloren.
Dus nogmaals veel sterkte met het verwerken van het verlies van jullie lieve Lara.

Wat een lieve berichtjes van jullie allemaal. Ik laat het verdriet ook echt wel toe, maar ik verwerk het misschein anders. Ik kan uren over Lara en haar streken vertellen. en ik houd me vast aan de woorden van de dierenartsen. Lara was natuurlijk al ruim 11,5 jaar. Niet echt heel oud voor een terrier maar wel voor een zware darmoperatie. Daarbij werd zij al iets slomer in haar doen en laten en reutelde ze een beetje met ademen.
De DA zei ook dat Lara nooit meer het zelfde hondje zou worden die ze was.En dat ze altijd aan de medicijnen zou moeten. Tje en dat met een Alpha karakter???? Dat zouden hele gevechten geworden zijn. De hond in de stress en wij gefrustreerd. Moet je denk ik ook niet willen voor je hond. Nee ik denk dat ze die zondagmorgen zich nog een keer van haar stoere kant heeft willen laten zien aan ons en dat het voor haar zelf eigenlijk wel goed was zo.
Maar wij zijn kapot van verdriet en wat alle vrienden en familie ook zeggen het helpt niets. Wij weten ook wel dat we haar uit het asiel gered hebben ruim 10 jaar geleden en we zijn er altijd meer dan goed voor geweest. maar toch,maar toch hadden we nog beter op moeten letten, hadden we nog iets anders kunnen doen. Het alom bekende schuldgevoel.

Het voelt inderdaad alsof je een kind verliest, zeker als je geen kinderen hebt. Mijn nichtje heeft ook enkel een jack russel en ik vrees de dag dat Luna het opgeeft. Ik wens je veel sterkte en denk aan alles dat je gedaan hebt voor Lara. Je hebt haar een goed leven gegeven met veel liefde en plezier! Meer kan je niet doen..

Ik wens je nog heeeel veel sterkte met dit zware verlies! En het klinkt misschien cliché maar tijd zal wonderen doen!

Zo even geregistreerd op dit geweldige forum.
Corry,
Ik heb daar straks je verhaal over Bowy gelezen, wat een verschrikking zeg dat je in zo`n jong leven al moet ingrijpen.
Als ik dat lees dan ben ik met Lara spekkoper geweest. eigenlijk nooit pijn, nou ja ze had een gras en pollen allergie maar met 4 injecties per seizoen ging dat heel goed, verder geen centje last gehad. De verzekering heeft eigenlijk alleen maar 10 jaar hoeven incasseren. Nou er komt nu een geperde rekening naar ze toe. Maar ik had liever €5.ooo,- kwijt geweest aan kosten dan Laraatje nu dus kwijt.
En de een zegt, je moet weer een andere pup nemen, de ander zegt nee je moet goed rouwen. En ik denk als ons hart er klaar voor is dan gaan we naar de topfokster op dit gebied en zij wil ons met alle liefde een puppy verkopen en komen met stip op 1 op delijst wanneer we er aan toe zijn.
Voor nu heel veel liefs aan alle hondenbezitters van Marion en Dick.

Als je hond (toch nog onverwacht) heen gaat voelt het alsof je hart verscheurd raakt.......... en dat heeft tijd nodig om te helen weer.
Goed dat je toch over haar kunt praten, dat helpt zeker. Een hond is een kameraad voor het leven en als je die verliest moet je rouwen gewoon.

Ik wens je heel veel sterkte met het verdriet en het ongetwijfeld grote gemis.

Ik wens je veel sterkte met het verlies van jou meisje

Mijn meisje is ook 11 maart aan hartfalen gestorven dus ik voel enorm met je mee, en wil je alle sterkte en steun wensen die je nodig hebt...
En al die herinneringen zijn er, en is vrolijk terugdenken met een triest gevoel , maar zo weet je alvast dat ze nog bij je is en in je hart altijd zal voortleven...

Wat vreselijk voor jullie.

Heel veel sterkte gewenst met het grote verlies van jullie Lara.

Maar ze zit voor altijd in je hart.

Rust zacht Lara.

Zo'n moedig en flink hondje moeten missen, weegt zwaarder dan iemand zonder honden kan voorstellen.
Bijna een jaar geleden heb ik mijn grote vriend ook moeten afgeven, en dat zit nog altijd in m'n systeem.
Enkel bij mensen met honden kun je dit verdriet enigszins uitleggen, de rest van de mensen zonder huisdieren, zien niet in dat een hond net zo goed een volwaardig gezinslid is.

schuldgevoelens komen samen met het gemis...dat is een teken van graag zien...
(je weet wel dat het juist was, maar toch...)

veel sterkte, neem je tijd, mooie herinneringen komen vanzelf, maar nu zou je het liefste je hond terughebben, ik ken het...

Heel veel sterkte met jullie grote verdriet !
Rust zacht lieve Lara !

Lieve Marion,

Heel veel sterkte met het grote verlies van jullie lieve Lara. Het is onbeschrijflijk wat er aan gevoelens door je lijf gieren. Zeker als het zo onverwachts gebeurt. Ik was in begin helemaal geblokkeerd, kon alleen haar laatste 4 dagen van ziek zijn voor me zien. Maar alle mooie en fijne momenten niet, was zo geblokkeerd dat ik mijn hondje denkbeeldig niet eens voor kon zien. Gelukkig komt dat nu steeds meer terug.
Fijn dat je er wel over kan praten. Het rouwproces gaat in fases, tenminste bij mij. Het kan best zijn dat je eerdaags in het niets keihard begint te huilen. Doe wat jij denkt dat goed voor je is, forceer niks. Dit is zo heftig en heeft zijn tijd nodig om waarschijnlijk helemaal tot uiting bij je te komen.

Mijn schatje was ook mijn hondenkindje. Heb ook geen kids, werd opgevoed als een hond maar met de zorg en liefde die je ook kinderen geeft. Dus snap precies wat je bedoelt hoor.

Nogmaals veel sterkte. Mij helpt het vaak als ik me weer heel verdietig voel het hier van me af te schrijven.

lieve naamgenoot ....

allereerst heel veel sterkte met het verlies van je allerliefste meisje Lara....
ik voel en begrijp je verdriet maar al te goed! ook wij hebben geen kinderen en onze hondenmeisjes zijn ons alles!
toen onze Masha overleed was ik compleet van de wereld de eerste dagen na haar overlijden,
ben zelfs een week niet naar mijn werk geweest en kon me niet voorstellen dat ik weer op een dag zou kunnen lachen,genieten,enz .....
toch is dat wel gebeurd.....maar het heeft tijd nodig, bij de ene persoon duurt het wat langer dan bij de ander....
maar echt geloof me....de pijn word minder....maar eerst moet jij dit een plekje zien te geven en rouwen om jullie Lara

Als Lara had kunnen praten had ze gezegd, bedankt lieve baasjes voor al die jaren dat jullie er altijd voor mij waren!

lieve groeten Marion en dikke knuffels van onze 3 meiden

Dick,man v.Marion,

Lieve mensen,allereerst hartstikke bedankt voor jullie hartverwarmende reakties,na het plotseling overlijden van ons Laraatje.
Ik huil mij hartstikke kapot,het was voor mij zo erg,ik kon en kan het niet verkroppen dat als je `s morgens gaat kijken en je krijgt 2.5 uur later een telefoontje,dat ze plotsklaps is overleden,ik heb zelfs professionele hulp gehad om het enigzins te kunnen verwerken
Ik mis mijn meisje zo,verschrikkelijk, snik zit weer te janken.
Kwam net thuis van mijn werk,Marion liep mij altijd tegemoet met Laraatje, ik riep of toeterde dan,en ze kwam dan op haar manier mij hard toerennend tegemoet, ik tilde haar dan op,kreeg likjes en ze stak haar kopje buiten het raam snik ga ik weer,ik zie dan Marion lopen maar geen Lara,tsjonge wat heb ik het hier moeilijk mee(zwak uitgedrukt) en zo kan ik nog wel even doorgaan.
Laraatje is voor mij het mooiste en dierbaardse wat mij is overkomen,Marion hoort hier ook bij,
Zoveel LIEFDE gehad van dit beestje,ONGELOFELIJK zou haar gelijk weer nemen,MAAR HELAAS dit is niet meer mogeljk.
Gelukkig zal ik haar NOOIT maar dan ook NOOIT meer vergeten,zal altijd een plaatsje in mijn hart innemen.
En als ik ooit overlijdt(nu nog niet) hoop ik echt dat ik haar weer tegenkom op de 1 of andere manier.
Nogmaals lieve mensen,bedankt voor jullie steun en NATUURLIJK JULLIE OOK veel sterkte toegewenst met het verlies van jullie dierbaar beestje.

BEDANKT!!

Lieve Dick,

Jij ook ontzettend veel sterkte toegewenst. Het doet zo veel pijn en voelt zo onwerkelijk aan. Zeker als je haar 2,5 uur daarvoor nog zag en redelijk goed ging. Dan wordt ze zonder dat je het aanvoelt komen uit jullie leven gerukt. Tenminste zo voelde dat bij mij.
Ik heb in mijn leven nog nooit zo erg vanuit mijn tenen gehuild, zo intens. Mijn vriend had ik in 12 jaar nog nooit zien huilen, tot het moment dat we wisten dat we onverwachts afscheid moesten nemen.

Goed van je dat je professioneel hulp hebt gezocht en dat je hier alles neerschrijft. Wellicht moet je hier vaker je gevoelens neerzetten, mits je dat goed doet.

Hebben jullie Lara gecremeerd of begraven? Bij beide kun je een mooi en fijn plekje voor Lara maken, zodat ze ook op die manier altijd in jullie leven zal blijven.

Laraatje is gecremeerd en haar urntje staat voor haar foto op het dressoir, daar naast een windlicht met een kaars, die elke avond brandt en aan de andere aknt een klassiek flesje met een roos. Zo eren wij onze Lara.

Allereerst heel erg veel sterkte toegewenst!
Wat onverwachts is dit zeg. Jullie kind, oh ik snap jullie zo goed. Ik weet zo hoe moeilijk het is en hoe het voelt. En wat andere mensen zeggen, pff zo frustrerend, maar mensen begrijpen het gewoon niet. En weet je, je moet daar verder geen aandacht gaan geven, hier wordt je wel begrepen. Mensen zeggen altijd dat je hond je kind niet kan zijn, maar ik vind van wel. Mijn hondje was ook mijn kindje, dus ik snap het. Je hart is gebroken, je bent een stukje van jezelf kwijt.. Het is zo moeilijk! Ik wil jullie heel veel sterkte wensen! Je lieverd zal voor altijd in je hart zijn!

Ach Marion wat verschrikkelijk.Maar er komt een tijd dat je het accepteert.
Zeker niet van vandaag op morgen of volgende week of de volgende maand, er gaat echt een lange tijd over heen.
En trek je niets aan wat mensen daar van vinden of zeggen ,het was jullie kind en daar rouw je om.
Gelukkig kan je hier op het forum er veel over praten en schrijven, en echt dat helpt maar het gemis en verdriet moet je zelf verwerken, en als je daar behoefte aan hebt kunnen en willen wij je daar een beetje mee helpen.Hoop dat je je meisje weer thuis hebt ook dat helpt in het verwerken.

veel sterkte in deze erg moeilijke periode voor jullie. er zullen toch mensen genoeg zijn die jullie begrijpen wees daar maar zeker van ! jullie hebben mooie herinneringen aan jullie hondje bewaar die op een speciaal plekje in je hart ...
Ze heeft een prachtig leven gehad en dat kan ook niet elke hond zeggen ...

Gisteren weer drama natuurlijk, Dick is na twee weken weer gaan werken. Nu ben ik helemaal alleen thuis wat een narigheid. Hij heeft gisterenavond veel verhalen gelezen op dit forum en ook zelf een berichtje geschreven. En toch gek he, vannacht voor het eerst in twee weken in een keer doorgeslapen. Al julllie lieve reacties hebben ons echt troost gebracht. Heel voorzichtig kijken we nu de toekomst tegemoet. En wie weet over een aantal maanden......?

Heel veel sterkte met het verlies van Lara!

Marion, ik kan me goed voorstellen dat je dan je ongeloof, je onmacht je woede en al die emoties uitschreeuwt. Na het hectische van de operatie kwamen jullie eindelijk wat tot rust en het zag er naar uit dat het goed ging en beterde.. En dan dat nieuws... Heel erg om een hondje te moeten missen na zoveel jaren. En jullie zullen ook wel het gevoel gehad hebben dat je niet echt afscheid hebt kunnen nemen.

Je schrijft echter niet wat Lara had. Waaraan is ze gopereerd ? Maakte ze nog een echt goede kans op genezing,? Op weer een voor haar leeftijd gezond hondje te zijn dat nog van haar leventje zou kunnen genieten ?

Als dat niet zo was, als er mogelijk nog operaties, zware behandelingen en medicijnen aan te pas moesten komen... dan kan ik niet zomaar zeggen dat dat erger geweest zou zijn... Maarze heeft nu geen maanden erbij moeten lijden en aftakelen. En al die knuffels die jullie haar gegeven hebben tijdens het bezoek... Die heeft ze meegenomen. Daarbij voelde ze vast hoe bezorgd jullie om haar waren en hoe jullie met haar meeleefden.

Het is nu zo gelopen en je kunt er niets meer aan veranderen. Jij en je man maken nu een heel moeilijke tijd door en reageren blijkbaar anders... Maar het verdriet gaat om hetzelfde : Het overlijden van Lara. Probeer elkaar te begrijpen en te steunen, want jullie moeten hier doorheen, hoe erg ook.

Laat al die mooie jaren die je met Lara gehad hebt niet verknoeien door het ellendige gevoel dat je nu meemaakt en probeer dankbaar te zijn voor al die mooie dingen die je samen met haar mocht beleven. Ze blijft jullie Lara, jullie hondje voor altijd.

Lieve Kylie,

Dank je wel voor je troostende woorden. Lara moest geopereerd worden aan haar darmen, daar zat een verdraaiing en dan gaat natuurlijk de boel verstoppen. we zijn dan ook adequaat naar de DA gegaan, maar een halve dag bleek toch te lang. Weet je, ons Lara was zo`n bikkel dat zij niet snel aangaf dat ze pijn had.
En idd zou zij niet meer het hondje zijn geworden zoals zij was. En daar was ze veel te trots voor, dus wij denken dat ze zelf de handdoek heeft gegooid. Maar ja wij blijven achter met deels een schuldgevoel en anderzijds geluk dat ze niet meer heeft geleden. Wij krijgen alleen wel van een ieder te horen dat zij een zeer mooi en bovenal een heel erg goed leventje bij ons heeft gehad. Ook veel mensen uit onze omgeving waren dan ook geschokt van het nieuws. Het doet ons goed om te weten dat ons meisje zo ontzettend geliefd was.

Ja hoor, het maakt het verdriet en gemis niet minder, maar toch is het belangrijk. En schuldgevoel... dat zal er altijd zijn hoewel anderen je zeggen dat dat niet nodig is en je dat eigenlijk ook wel weet. Je voelt je schuldig omdat je niet kunt toveren.

Fijn dat we nu ook een fotootje van Lara zien.

Lieve Marion en Dick,

Wat verschrikkelijk nieuws hebben we hier van julle hondje lara.

Jullie hebben nu heel wat te verwerken ,en wij begrijpen jullie intens verdriet,want je hond is je kindje,en dat doet pijn tot in je bot als je dit kindhondje verliest.


Laat jullie tranen maar de vrije loop,dat lucht op voor zoverre het kan natuurlijk. En de leegte die je voeld zal nog wel een tijd duren . Want overal uit elke hoek verwacht je een glimp te zien van lara en elke keer word je teleurgesteld . Dit zijn misschien geen woorden van troost ,maar wel van begrip voor jullie verdriet.


Beste Marion en Dick ,zoek troost bij elkaar en geef lara een plaatsje aan de hemel aan een bepaalde ster die jullie zelf uitzoeken,zodat je s'avons als je nog es buiten gaat naar deze ster lara kan kijken en praat maar met haar dat lucht op echt waar. Want Lara was en is jullie ster voor eeuwig en altijd


Nog veel sterkte In deze moeilijke tijd ,Noella