Dementie bij honden

Nu ik een aantal honden heel oud heb zien worden en gadegeslagen heb hoe hun gedrag langzaam veranderde vraag ik me af of ze dementeren of zich gewoon meer terugtrekken in de hondenwereld. Soms staan ze heel lang stil voor zich uit te staren, dan weer lopen ze doelloos rondjes door huis en tuin. Sommige worden ondanks toenemende dovigheid angstig voor harde geluiden terwijl ze vroeger vuurwerk negeerden, en hoe ouder ze worden hoe moeilijker kontakt met ze te krijgen is. Terwijl ze aan de andere kant wel weten wanneer het etenstijd is, of soms ineens met een balletje komen aanlopen en dat voor mijn voeten leggen. Contact met jongere honden stellen ze daarentegen niet meer zo op prijs. Mijn Teun van 13 begint steeds vaker haar behoefte in huis te doen. Eerst loopt ze de tuin in, maakt duidelijk bewegingen dat ze wat droppen wil, maar uiteindelijk loopt ze dan naar binnen en doet het daar.

Er is in hondenbladen wel eens iets geschreven over dementie bij honden. Ze noemen het wel zo. OOk mijn honden, met name Boelie was de weg een beetje kwijt.zij was bijna 16 jaar. Ze liep soms gewoon rond of blafte ineens tegen de andere hond, plaste en poepte in huis, werd doof, zag minder. soms was ze s'nachts wakker ipv dat ze sliep. Dodo was bijna 13, zij stond soms ook ineens te staren in de ruimte. Ik denk zelf dat zij zich terug trok. Ik heb het vermoeden dat ze iets voelde wat wij nog niet wisten. Ze had namelijk leverkanker en werd ineens doodziek. Maar achteraf waren er verschijnselenn

mijn duitse herder is dement geworden, in het begin zie je dat niet, het sluipt erin, inderdaad ze gaan zitten kijken naar iets wat er niet is, op een gegeven moment ging onze hond graven onder een tafel, 9 jaar oud. en smorgens viel ze zomaar om.

nimmer angstig geweest, nimmer, die ochtend was het een bange hond, staart tussen de poten, alleen laten plassen, en smiddags naar de dierenarts gebracht. daar heeft ze 24 uur aan een ecg gelegen, in de kliniek, we hebben een goed gesprek gehad met de dierenarts, en hebben haar laten slapen, en daarna in laten slapen, ze had geen goeie hersenfunties meer. dementie werd er ons verteld, en aangezien de symthomen erger werden, hebben we dat toendertijd besloten.

ik heb gestemd voor....in ernstige mate.

terug trekken in de hondenwereld......vind ik eigenlijk wel heel mooi klinken
hier twee oudjes border collies 15 jaar...al een aantal jaren doof..de laatste tijd zie je inderdaad dat ergens gaan staren...en dan weer verder lopen...soms idee dat ze zelf niet weten waarna toe
etenstijd....weten ze precies....ook voor de wandeling in de wei..sinds een week neem ik ze niet meer mee in de roedel buiten onze vissenkom....ze liepen voortaan...echt angstig rond...en seizoen
van de grote landbouwmachines is weer aangebroken

smokey kan plots uit het niets blaffen...maak oogcontact..een aai over borst..en het lijkt goed
....tenminste....ik vraag me af of ze zo nog gelukkig zijn
in hun eigen hondenwereld
medisch is alles nog goed

Onze vorige hond was ook licht dement. Ze staarde tijden doelloos voor zich uit en rende dan in eens als een jonge hond in het rond ook stond ze vaak aan het scharnierpunt van de deur te wachten. Verder gelukkig nooit angstig geweest

Smauce leeft niet meer... ik heb haar laten inslapen vanwege haar dementie. Hieronder een verhaaltje waaruit blijkt dat ze ver heen was (4 oktober 2009).

Een paar weken geleden was je op de kop af 17 jaar mijn hondje nadat je eerst 8 weekjes bij je moeder langzaamaan een kleutertje werd. 17 jaar, de helft van mijn leven.

Vandaag is het dierendag en hoeveel ik je ook knuffel, je vindt het niet fijn meer. Alles wat je doet doe je niet meer met plezier, al denk ik soms van wel. Maar dat zijn mijn fantasieën, niet de werkelijkheid. Als ik naar de filmpjes en foto’s kijk van voor je dementie zie ik je echte, onbezorgde gelukkig zijn. Je eeuwige rennen, je vraag om knuffeltjes, de manier waarop je naar me toe kwam als ik vergeten was je waterbakje te vullen.
Ook als je buikpijn had kwam je naar me toe, wees met je snuitje naar je buik en keek naar mij, ik moest dan over je buikje wrijven, een minuutje later was je weer ‘beter’. En ik kan nu uren over je buikje wrijven, je wordt er niet meer beter van. De dag dat ik me realiseerde dat je dement aan het worden was weet ik nog goed. Het was 2e kerstdag 2006, met een aantal mensen gingen we naar het strand. Zoals gewoonlijk rende je alsof het een lieve lust was. We naderden een muurtje en ik zag je mijn kant oprennen, ik stond vlakbij dat muurtje (gelukkig). In je enthousiasme sprong je over dat muurtje, iets wat je nooit eerder hebt gedaan. Ik gilde “Neeee!”, je schrok en bleef op het muurtje stokstijf staan, ik kon je nog net grijpen. Achter dat muurtje was de zee, zo’n 6 meter eronder.
Toen wist ik dat er iets mis met je was, en dementie was het eerste wat in mij opkwam. Toen kwam je doofheid erbij en heb ik je een beetje gebarentaal kunnen leren. Je mocht nog wel los, op open en veilig terrein, en als ik je rond zag kijken wist ik dat je me zocht. Ik ging door mijn hurken en deed mijn armen wijd, als je dit zag kwam je naar me toe rennen.
Op een bewuste dag had ook gebarentaal geen zin meer want je dementie nam een loopje met je, en jij om die reden met mij. Je rende op een gegeven moment maar een willekeurige kant op zonder te stoppen. Roepen had geen zin, dus er zat maar één ding op, achter je aan rennen en je pakken. Dit gaf veel reacties van mensen die vooral aan het lachen waren, wisten zij veel.
Daarna werd je zicht steeds minder en mocht je niet meer los. En nu… van echt rennen is geen sprake meer, je huppelt af en toe wat waarbij je achterpootjes niet zo goed meer weten wat ze doen. Om de paar seconden sta je stil. Het duurt een eeuwigheid voordat je plast of poept, dus zet ik je uit voorzorg op het balkon als je wakker bent. Maar het gebeurt de laatste tijd steeds vaker dat ik bij het opstaan, op nuchtere maag, aan het dweilen ben. Je poept niet alleen, je wandelt het ook door de hele kamer. Naast dat ik de vloer schoonmaak, moet ik ook je pootjes wassen en je poepertje, en dat is vaak een gevecht, je bent zo onrustig. Het is echt gedaan met je rustige zelf, je raakt in de stress als je ergens tegenaan loopt en je niet verder kunt. Achteruit lopen kun je niet meer. Dit veroorzaakt paniek bij je en je gaat akelig vals en hard blaffen, net zolang tot ik je red. Echter ben ik niet altijd thuis om je te redden en dit moeten de buren vergelden. Ik dacht dat het zou helpen om je op de slaapkamer te zetten als ik niet thuis ben, daar zou je geen obstakels hebben. Dat ging een paar dagen goed, nu blijkt het gordijn ook een hindernis.

Het is vandaag dierendag, en hoe cru het ook klinkt, ik heb vannacht besloten je niet meer zo lang te laten lijden. Zeer binnenkort zal ik je de allerlaatste knuffel geven. Het zal hier thuis gebeuren, met je broertje, je ‘trutzusje’ en ‘het grote baasje en vrouwtje’ zullen er waarschijnlijk ook bij zijn. Ik weet alleen nog niet precies wanneer.

Lieve Smauce, ik hou van jou, altijd!

http://a5.sphotos.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-snc6/33484_132986863420981_100001290049021_178669_6887503_n.jpg

Mijn Teun is dus net dertien geworden, wat voor Schapendoezen geen uitzondering is, veel halen de 16 wel. Ze begint wat eigenaardig gedrag te vertonen, maar echt dement kan ik het nog niet noemen. Ze is de ene dag wat meer in zichzelf gekeerd en de volgende weer meer met ons bezig. Vanmiddag begon ze ineens weer haar zoon uit te dagen tot een spelletje, en nu loopt ze rondjes door mijn huis via de slaapkamer de tuin in en via de keuken weer naar de woonkamer enz. Al een paar uur. Een tijdje had ik de keukendeur dicht, maar dan begon ze te blaffen dat ze erdoor wilde en bij het volgende rondje stond ze dan weer opnieuw te blaffen, dus heb ik de deur maar weer opengezet. Sinds deze winter verandert haar gedrag steeds meer. Zo stond ze voorheen altijd in de keuken als ik aan het eten was, wachtend tot ze wat kreeg, maar nu staat ze om de hoek van de keuken te wachten. Ook graaft ze tegenwoordig een hol in mijn bed, als ze uitgewandeld is. Ga ik op de bank TV kijken komt ze direct aanhollen om naast me te gaan zitten. Het vervelendst is dat ze niet meer mee uit wil, waarschijnlijk omdat ze heel erg van het laatste vuurwerk geschrokken is. In december wilde ze voordat er een knal te horen was al niet meer mee, maar na de eerste week van januari weer wel. Liep ze lekker los, stak een of ander rotjoch ineens toch weer vuurwerk af. Waarop ze op hol sloeg en drie kilometer bleef hollen, een vierbaansautoweg overstak en in het park verdween. Uiteraard holde ik achter haar aan maar ik kon haar op geen stukken na bijhouden. Gelukkig fietste er net een oud vrouwtje met een hondje in haar fietsmand voorbij, en die is achter haar aan blijven fietsen tot ze in het park verdween. Daar kreeg ik haar uiteindelijk te pakken. Sindsdien krijg ik haar met geen stok de deur meer uit. Als ze ziet dat we aanstalten maken naar buiten te gaan verstopt ze zich subiet en moet ik echt met haar worstelen om haar te voorschijn te halen. Wat ik dus niet doe, want ze kan haar behoefte in de tuin kwijt en zolang ze de hele dag rondjes blijft lopen hoef ik ook niet bang te zijn dat ze te weinig beweging krijgt en daardoor verstramt, het grootste gevaar voor heel oude honden.

ja

het bestaat

en ik heb het zelf ook meegemaakt met de hond van mijn ex

dat was een kruising duitse herder.
Hij is uiteindelijk 15 jaar geworden, een gezegende leeftijd.

Toen hij 14 werd, begon hij vreemder gedrag te vertonen. Het begon eerst met wat toertjes lopen, steeds ronde de keukentafel dan de salontafel en weer naar de keuken. Hij sliep altijd in de zetel savonds en op een avond wou hij er niet meer in. Hij was er bang van.
Hij kroop liever op de salontafel om te slapen.
Na een tijdje hoefden we hem niet meer te corrigeren, hij kon zelfs niet alleen meer rechtstaan, haad geen kracht meer in zijn achterpoten en wist niet meer hoe hij zijn ene poot moest verzetten vooor de andere om te wandelen. Daarna heeft gij nog een hersenbloeding gedaan en hebben we besloten hem te laten gaan. Tot een paar dagen ervoor werd het eige,nlijk alleen maar erger, blaffen naar de muur, tegen een stoel lopen of stoppen voor een niet bestaande muur, uren kon hij rondjes draaien. Als we hem probeerde, te laten liggen was hij na 2 min alweer op wandelen, plaste en poepte overal, werd incontrinent en erg ongelukkig. Hij kon de laatste dag ook niet meer eten, wist niet wat hij ermee aan moest.

Op zijn 15e hebben we hem moeten laten gaan, dat was de dag dat hij niet meer wist hoe hij moest wandelen. Die avond kreeg hij zijn hersenbloeding. Het was dat we de dag erna al een afspraak hadden bij de dierenarts om hem te laten inslapen, anders waren we diezelfde nacht nog gegaan.

HIj heette Max en was een wereldhond

Mijn eerste hond is behoorlijk dement geworden, heel lastig om mee te leven.
Mijn vorige hond vertoonde geen tekenen van dementie.

Mijn Maltezertje, die een maand voor zijn 13e verjaardag ingeslapen is, heeft nooit last gehad.
Bij Floeboe, kruising van 12, heb ik soms wel het idee dat het wat begon toe te slaan, snachts spoken in huis enzo, maar vergeleken bij wat hierboven beschreven staat durf ik dat nauwelijks dement te noemen.

Overigens heb ik wel eens gehoord dat je het tegen kan gaan door niet altijd dezelfde rondjes te lopen maar veel afwisseling in de uitlaatroutes te houden. Geen idee of dat waar is hoor, maar ik zorg dus wel voor veel afwisseling, je weet maar nooit

Het lastige van deze hele oude honden vind ik dat hun gedrag steeds onverklaarbaarder wordt. Als ik thuis kwam met hun eten liep Teun altijd luid blaffend voor me uit naar haar etensbak. Nu loopt ze ook luid blaffend voor me uit, maar gaat naar haar slaaplaats en blijft daar staan blaffen. Ik moet haar dan met de etensbak naar de keuken lokken om haar aan het eten te krijgen. Haar eten in haar slaapplaats opdienen lijkt me geen goed idee. Vanochtend liep ze uit zichzelf ineens weer gewoon mee toen ik Baldr ging uitlaten, na maanden weigeren dus. Ze ging wel heel langzaam, overal stilstaand om heel lang ergens aan te ruiken, maar zolang ik ervoor zorgde dat de lijn niet strak kwam te staan vorderden we wel, langzaam maar zeker, richting de plek waar ik haar met een gerust hart los kon laten. Vervolgens liep ik op eigen tempo verder en elke keer als ik een meter of twintig van haar verwijderd was versnelde ze haar tempo en kwam in draf naderbij. Op de terugweg langs hetzelfde paadje liep ze zelfs voor me uit en op de plek waar ze vroeger altijd de sloot in sprong begon ze ineens te dollen met Baldr en sprong zowaar ook de slot weer in. Een andere hondenuitlater zei: "leuk he, zo'n jong hondje, die zijn nog zo speels

ja dat onverklaarbare de postbode zei laatst ook goh die heeft er zin in....smokey was gewoon rondjes aan het rennen op binnenterrein....met zijn staart hoog heen en weer zwiepen...

daar snap ik dan niks van he....border collie hij is een echte drijver...en echt ik wist niet dat zijn staart hoog kon

en sinds kort..hou ik alles bij het vertrouwde...weet natuurlijk niet of ik er wijs aan doe...maar
ze worden zo onzettend onrustig...schrikachtig...vooral buiten ons terrein

Ja ons Lacy had dat ook.
Daarbij kon ze heel erg angstig worden en ons gaan zoeken terwijl we voor haar stonden.
We hebben altijd gezegd zolang de goede dagen de slechte dagen overheersen kan het ons niet
schelen dat we haar heel goed in de gaten moeten houden en dat ze soms echt de figuurlijke weg
kwijt was.
Maar toen de slechte dagen de overhand kregen met als klap op de vuurpijl een 24 uur durend angstaanval
met de kerst 2010 waar ze ook van angst van zich af plaste was het over.
Mijn meisje die zo schoon op zichzelf was, die zo vrolijk naar mens en dier was, was een schim van
haar vroegere zelf.
Op 30 december 2010 hebben we haar in laten slapen op een leeftijd van 15.5 jaar.
Ze gaf zich over met een gelukzalig zuchtje, ze is nu bij haar grote vriend, samen plezier maken op
de regenboogbrug.
Net als bij mensen vind ik het een verschrikkelijk ziekte en het is naar te zien wat de hersenen kunnen doen
met mens en dier.