pupfrustratie

Ik heb het helemaal gehad met mijn zoektocht naar een tweede Labje die de enorme leegte die mijn Caedlih achtergelaten heeft, een beetje zou kunnen opvullen. Ik zet er voorlopig gewoon een punt achter.

Ik heb in december al een hele maand elke dag verschillende uren achter de PC doorgebracht, steeds koortsachtig zoekend, omdat ik had al snel door dat je er vlug bij moet zijn.
En steeds maar weer mailtjes versturen, telefoneren, sms'en, gespannen afwachten, heen en weer slingerend tussen hoop en vrees, steeds mail en gsm controlerend, en steeds weer gevolgd door een teleurstelling.
Tot ik uiteindelijk toch op een wachtlijst raakte van een nestje wat een tweetal weken later verwekt zou worden.
Om uiteindelijk 10 dagen voor de uitgerekende geboorte te weten te komen dat er helemaal geen pup zou komen omdat de mama schijndrachtig was.

En vervolgens weer in deze hele mallemolen te belanden.
Het ergst zijn de fokkers die niet eens antwoorden (ook niet na bellen en sms'en), zit je dagenlang in de onzekerheid of je uit hun stilzwijgen moet afleiden dat er geen pups meer zijn/dit jaar geen nest gepland is of dat ze toevallig op vakantie zijn/het even druk hebben, en komt er gewoon nooit een antwoord.
Ik heb er genoeg van. Meer dan genoeg. Steeds maar weer hoop hebben, steeds maar weer met een harde klap op de grond smakken. En kan geen steen meer bedenken die ik nog omdraaien kan om een pup te vinden.

Omdat ik toch persé een Labrador wil, ben ik van plan het een paar maand te laten rusten en dan naar het asiel te gaan.

En nee, het ligt niet enkel aan mij, ik heb al van een paar fokkers gehoord dat ze al vele telefoontjes gehad hebben en dat er dit jaar gewoon niet veel nesten zijn.

Ik hoef geen tips of zo, ik wou alleen even mijn frustratie van me afschrijven.
En ik hoop op verhalen van anderen die na het overlijden van hun grote schat in dezelfde situatie gezeten hebben en dit ook pijnlijk vonden. Omdat het toch troostend is als je merkt dat je niet alleen bent.

Lijkt me vreselijk die onzekerheid Hoop dat er in de toekomst een mooi labje bij je mag komen wonen

Ik kan mij voorstellen dat je dit even van je af wilt schrijven.

Wie weet komt er gauw een fokster voor je met een mooi nestje pups.

labradorkennel see mee in Vriezenveen krijgt pups. Via de club volgens mij en ik dacht dat deze mensen ook blonde hebben.

Ik duim voor je dat je binnenkort weer een labje krijgt!

labradorkennel holterhook heeft nog een paar pups beschikbaar. zij zitten in eibergen.

Denk dat het een goed idee is om het hele pupzoeken even op een laag pitje te zetten want je maakt jezelf bewust en onbewust helemaal gek zo.

Heb geduld hoe moeilijk ook en je komt vanzelf een goede fokker tegen die aan je eisen voldoet.
Dat er weinig nestjes zijn valt wel mee volgens mij maar je hebt bepaalde eisen (wat goed is) dus dan wordt het wat moeilijker.

Ik kan me voorstellen dat het erg frustrerend voor je is als je zo op zoek bent en niet vindt. 'k Vind het dan ook echt jammer voor je.

Toch kan ik mezelf niet in zulke situatie voorstellen. Ik heb altijd het gevoel dat mensen en dieren op het juiste moment in m'n leven verschijnen. Wat honden betreft heb ik ook niet bepaald een voorkeur voor een ras of soort... Op een bepaald moment sta ik tegenover een hondje en dat is 'em. Dat ligt bij vooral aan z'n houding... Aan haar blik... Aan de gevoelens die het opwekt.

Misschien ligt het ook aan "te zeer willen, te zeer zoeken"... Net zoals iemand een vriend of vriendin zoekt en niet vindt... Tot het hopeloos zoeken bezindigd wordt en er dan onverwachts iemand opduikt

Floortje Faun, er zijn wel pups hoor. Maar ja, niet bij jou in de buurt en reizen is blijkbaar geen optie, tsja dan wordt het lastiger.

Misschien wel een goed idee om het even te laten rusten. Ga met meer rust overdenken wat je wilt. Kies een goede fokker en ga er desnoods op de wachtlijst staan!
Soms zijn goede dingen het waard om er een poosje op te wachten.

neem even afstand van alles, even niet meer zoeken, geeft rust in de tent. heus er komt een pup op je weg, maar ga niet krampachtig op zoek naar een pup, neem er rustig even afstand van.

Meld je eens aan bij:
http://choclatgoldies.yourbb.nl/
Hier zitten wel wat fokkers bij die van het voorjaar een nestje verwachten.
Een Labrador uit het asiel halen, omdat je bij een fokker niet terecht kunt, zou ikzelf nooit doen. Een goed gefokte Lab komt niet snel in een asiel terecht. Laat je dan op de herplaatsingslijst van de NLV zetten.
Verdiep je in het karakter van de Lab en wat je zelf van plan bent om met de hond te gaan doen. Het zijn harde werkers en in die zin vind je ook prima pups uit jachtlijnen van geteste ouders: http://www.nojg.nl/Jachthonden%20advertenties.htm
Soms moet je iets langer wachten, maar net wat Missy al schreef, dat is het vaak wel waard. Geduld.
Succes met je zoektocht.

Vanwege het verlies van mijn Caedlih was ik in december druk bezig in een depressie te sukkelen, compleet met niet meer uit bed komen en al.
Toen was de zoektocht naar een pup/herplaatser, hoe gek ik er ook van werd, datgene wat me weer een reden gaf om op te staan.

Doordat ik begin jan. op de wachtlijst stond voor die pup, kon ik die zoektocht op een hanteerbaar laag pitje zetten.
Helemaal stop zetten kon ik het niet, omdat elke dag zonder hond me een dag te veel was en het me nog zo ondraaglijk lang leek voor die pup bij me zou zijn.
Toen die pup dus wegviel, werd de zoektocht weer een koortsachtig, gespannen, al mijn gedachten in beslag nemend gedoe.

Maar nu ik besloten heb de zoektocht gewoon stop te zetten, merk ik dat het een opluchting is, en dat mijn verdriet blijkbaar al voldoende verwerkt is om de dagen door te kunnen komen.
Ik mis haar nog steeds ontzettend, ben zeker nog niet door mijn rouw, maar vandaag kan ik zeggen dat ik het idee om nog een tijd langer zonder zielsverwantje te zijn, aan kan.
De dag dat ik het gevoel heb er emotioneel wat beter tegen aan te kunnen, begin ik er terug aan. Een pup of een herplaatser, dat zien we dan nog wel. Beide hebben hun voor- en hun nadelen, wat mij betreft, maakt het niet zoveel uit.

@Missy: de manier waarop je deze keer je berichtje verwoord hebt, zorgt ervoor dat ik het als troostend ervaar. Bedankt dat je me toch nog wilt steunen na onze aanvaring.

ik zag gisteren nog op pets.be een labradorpup in het asiel, wel een bruine.
Lijkt me veel makkelijker en minder stressvol om gewoon rustig de sites van enkele asielen in je buurt te volgen, en je helpt er nog hondje mee.
Ik las onlangs nog een mooi gedichtje, weet niet juist meer hoe het ging maar het kwam erop neer dat wanneer je trouwe hond is gestorven, hij plaats maakt voor een hondje die nooit die liefde gekend heeft, en dat dat een troost mag zijn.

Ik wens je nog veel succes met je zoektocht!

Wat jammer dat je steeds teleur gesteld word.
Wij zijn ook al een tijdje aan het zoeken naar pupje en ik weet precies hoe je je voelt.
Dan denk je een goeie fokker gevonden te hebben, en dan weer een teleurstelling.

misschien een ander ras...

Ik denk dat het goed is het even te laten rusten. Het heeft geen haast, echt niet..En hoe obsessiever je er naar op zoek gaat, hoe gekker je word en hoe meer teleurstellingen je krijgt. De hond die er zal komen komt heus op je pad, maar waarschijnlijk niet zo snel als dat je nu zou wensen..Als de tijd rijp is, zal je dat vanzelf merken.

Sterkte ermee, het is denk ik goed dat je het even van je af schrijft.

Wat frustrerend, wat verdrietig. Toch is het blijkbaar nog niet het juiste moment. Dus, jouw moment komt nog wel! Goed dat je je verhaal doet, dat helpt ook weer om verder te gaan.

Ik weet niet of je er wat aan hebt, maar onze hondentrainer/gedragstherapeut heeft ook alleen maar Labradors, ik kan vragen waar zij hun blonde labrador (of welke kleur zoek je eigenlijk?) vandaan hebben. Mocht je intresse hebben, ik weet niet in welke omgeving je zoekt, pb maar dan maar.

In ieder geval sterkte met het verdriet!!

Ik heb even gekeken bij dierenasiels.com voor je.

Duke , blonde reu, 8 maanden oud:
http://dierenasiels.com/specshond.cfm?id=256807

Een collega van me heeft ook 2 jaar moeten wachten op een golden. Ze had graag een hond omdat ze er vroeger ook altijd een gehad had... Maar had er al jarenlang geen omdat ze beiden uit werken gingen en de hond niet alleen thuis wilden laten.

Toen werd haar man ziek, soort altsheimer... en zij wilde met vervroegd pensioen. Om haar man iets fijns in huis te geven en om zelf haar aandacht af te leiden in die zware periode... en ook nog eens buiten te kunnen gaan wandelen en met andere mensen contact te houden zocht ze een pup. Schreef zich ook in... teefje kreeg miskraam... Schreef zich weer in... Nestje werd een half jaar uitgesteld...

Toen ze de pup eindelijk had was haar man reeds opgenomen in een verzorgingstehuis. Gelukkig mag ze de pup mee binnen nemen als ze op bezoek gaat, zo kan haar man er nog een beetje van genieten.

Misschien is het goed voor je geweest dat je nog geen pupje hebt. Het had je misschien wat kunnen helpen om geen diepe depressie door te maken. Maar of het ideaal geweest zou zijn voor de pup is niet zeker. Dat je naar depressie neigde betekende wel dat je nog helemaal niet klaar was voor een nieuwe pup... Die kleine schat zou nog zoveel vergeleken worden met Caedlih dat je er niet onbevangen van zou genieten. Dat zal wel kunnen zogauw je niet meer verwacht dat er een voortzetting komt van je leven met Caedlih, maar echt een nieuw begin. Daarom ook blijft Caedlih je maatje voor altijd. Dat ligt op een ander vlak... Dat is wel degelijk een voortzetting van wat "was".

Schrijf je gerust nog eens in... en nog eens als het moet. Zeker als je echt graag een Lab-pupje wil. Het moment dat jou pup bij je terecht komt zal zeker ook komen. Succes gewenst en ook mooie gedachten en herinneringen aan Caedlih.

Ik vind het heel lief van jullie dat jullie me willen helpen bij mijn zoektocht door me op mogelijke nieuwe vriendjes te wijzen, maar ik wil op dit moment echt niet meer zoeken. Niet naar een pup en niet naar een asielertje.

En ik denk dat Kylie het bij het juiste eind heeft: dat ik nog teveel verlang naar een soort voortzetting/vervanging van hetgeen ik met Caedlih had.
Ik weet niet of dat noodzakelijkerwijze slecht had uitgedraaid voor de pup, omdat ik al van verschillende mensen gehoord heb dat die nieuweling al snel zijn eigen plekje in je hart veroverd.
Maar het is waarschijnlijk wel de reden dat elke nieuwe teleurstelling bij mij zo hard aankomt.

Het is in elk geval heel fijn om van verschillende mensen te horen te krijgen dat ik mijn verhaal nog steeds mag doen en dat het me ook zal helpen.
Jullie steun is alvast iets wat me heel erg helpt.

En nee, mijn volgende hond zal waarschijnlijk geen blondje worden. Sinds het overlijden van Caedlih vind ik elke blonde Labrador pijnlijk om te zien, zelfs als het alleen op foto is. Bij de andere kleuren heb ik dat niet.

De reden die Erica opgeeft om voor een asielertje te gaan, is waarom het voor mij niet veel uitmaakt of het een pup wordt of een asielertje: de voldoening en de troost die je haalt uit het geven van een fijn leventje aan een hond die de pech gehad heeft niet "met zijn/haar kont in de boter te vallen", weegt meer dan voldoende op tegen het waarschijnlijk niet raszuiver zijn, het misschien geen goede heupen enzo hebben en het minder lang bij je kunnen zijn.

Het is zoals Tamara het beschrijft: je zit in de wolken omdat je net een goede fokker gevonden hebt op wiens site staat dat er binnenkort pups zullen zijn en even later donder je weer van je wolk af. En dat niet 1 keer, ook niet een paar keer, maar verschillende keren.
En nu kan ik er echt geen meer bij hebben, ook niet door bv. op een asielsite te kijken, contact op te nemen en vervolgens te horen dat de hond al geadopteerd is of door te merken dat het echt niet klikt.

Ik hoop nu maar dat het helpt om het een tijdje te laten rusten. Dat ik daarna op mijn gemakjes uitkijken kan.

@Tamara: hopelijk heb je snel een leuke pup! Ik duim alvast voor je.

bij ons in het asiel zijn er momenteel twee blonde labradors en 1 bruine labrador
Veeweyde in Weelde (www.veeweydeturnhout.be

ik vind het heel erg van je slechte ervaring met fokkers, het zou zo niet mogen gaan eigenlijk he :(

oei sorry ik lees nu net je laatste reactie, ik respecteer je keuze

Foortje Faun.

Het komt allemaal zoals het komen moet en het komt echt wel goed hoor. Wie eens echt van een hond gehouden heeft kan dat weer. En je bent al rijk. Rijk aan wat je gehad hebt al voel je je net door dat gemis vaak zo intriest. Het is een kostbare schat die in je draagt.

http://www.ofthemusicforestlabradors.nl/

hier hebben wij onze prachtige en super lieve Lab vandaan en 20maart verwachten ze nog een nest. geloof dat er nog wat beschikbaar was... Messi is van dezelfde vader.
weet niet of je zwart wil trouwens maar goed.

wil je ook niet ineens van gedachte veranderen maar ben erg tevrede over deze vrouw en wie weet...

@ Floortje
Ja ik heb een goeie fokker gevonden.
16-03-2012 zijn de pupjes geboren.
Nu hopen dat er eentje voor ons tussenzit, dat is ook nog maar de vraag.

Floor, een tussenreactie van mij...

Je weet dat ik mijn hond nu bijna al een jaar moet missen, en nog is het heel 'vreemd' en stil.
Hem vervangen kan ik niet, maar de boerderij hier vraagt wel om iets met een 'kwispelende staart'...
(Had ook al een topic geopend over m'n 'beginnende zoektocht', en kreeg enorm veel goede tips en aanbevelingen.)

De lente komt eraan, en dan lijkt het toch ineens heel snel te gaan...ik ben nu al naar fokkers aan het zoeken van Dobermanns of (iets anders) dwergpinschers...
Ik kijk regelmatig bij de asielen, en ik moet zeggen, nu pas krijgt het een beetje vorm...

Je hoort het; je bent niet alleen in je zoektocht, bij mij gaat het hier ook met ups en downs
Als de tijd daar is, dan komt 'ie echt!

succes

En toen... toen kreeg ik via het Labradorforum (niet op hp) een berichtje van een fokster...
En nu... nu sta ik dus terug op een wachtlijst...

Voor een zwart pupje wat wederom nog niet verwekt is (mama kan elk moment loops worden) en...
...bij een fokster die op 190 km van ons vandaan woont...
Tegen beter weten in, vertelde ik dat laatste aan mijn vader, zijn reactie: "Ja, dat is goed. Dan maken we er maar meteen een uitstapje van. Anders raken we nooit aan een hond." Hoeft niet gezegd dat ondergetekende zowat van haar stoel viel!!!

Aangezien ik toch beslist had de zoektocht een paar maand stop te zetten, kan het me niet zo veel schelen dat ik nog eens minimum 4 maand wachten moet. Op dit moment vind ik dat zelfs eerder geruststellend.

Het is een fokster bij wie haar 6 honden in huis wonen en elke dag op een boswandeling (met vijver) getrakteerd worden. Voor wie het haar eerste nest wordt en zij het dus samen met mij heel spannend vindt.
En ook heel fijn: die me dezelfde dag nog antwoordt en uit zichzelf al zei dat ze iedereen verwittigen zal wanneer de mama loops geworden is, gedekt is, bevallen is en foto's doorsturen zal van de groeiende pups.
Dus nu zit ik terug in "het beloofde land".

En wat ik dan ook weer heel lief vind: kreeg gisteren een mailtje van de eerste fokster (van de mama met schijndracht) dat er niet te ver uit de buurt in november een nestje geboren zal worden van één van hun reutjes. Lief, toch?
Voor het geval de dekking ook dit keer niet succesvol is, heb ik met hen ook al contact opgenomen.
Met andere woorden: ik heb er weer hoop op.

@ Tamara: fijn dat er een einde gekomen is aan jullie zoektocht. Ik kan me heel goed voorstellen dat het nog even spannend wordt om te zien of er een pup tussenzit waarmee het klikt!
Ik duim alvast voor jullie.

@Saskia: ik heb die topic dus gemist en vroeg me al af of jij ondertussen al toe was aan een nieuwe hond en of je al wist of dat terug een Dobermann zou worden.
Ik hoop dat er snel een einde mag komen aan jouw rijtje ups en downs en ben nieuwsgierig naar hoe dat bij jou allemaal verlopen zal.

@Savina: had die fokker vroeger al bekeken... als ik het me goed herinner op 3-4u rijden van ons vandaan: ver boven de limiet van mijn vader dus.