Graag even wat feedback!

Dag allemaal,

Zoals sommigen van jullie misschien wel weten is Karel een wat bijzonder hondje. Hij is ontzettend prikkelgevoelig, maar tegelijkertijd af en toe heel erg onbereikbaar. Hij leeft een beetje in zijn eigen wereldje en is verder op en top teckel. Enorm eigenzinnig dus, zelfstandig, doet alleen iets als hij er zelf beter van wordt (dat vrouwtje er blij van wordt als hij luistert kan hem bar weinig schelen ) en laat het duidelijk merken als hij het ergens niet mee eens is. Daarnaast is hij ontzettend lief en een echte knuffelkont.

Karel heeft veel begeleiding van mijn kant nodig. Dat is soms erg lastig, zeker als hij zo in zijn eigen wereldje zit. Zodra hij daar zit is het heel moeilijk om hem er uit te krijgen en kan ik eigenlijk niets anders doen dan tegemoet komen aan zijn wensen (bijvoorbeeld naar huis gaan als hij ergens van geschrokken is en ik hem niet op tijd heb kunnen afleiden).

Maar goed, waarom schrijf ik dit? Ik kom nogal eens in conflict met andere hondeneigenaren omdat ik met Karel anders om ga dan dat zij gewend zijn (of dan dat zij geleerd hebben) om met hun hond om te gaan. Dat maakt mij soms onzeker, al ben ik me er wel van bewust dat echt niemand mijn Karel zo goed kent als ik. Graag zou ik dus wat feedback van jullie willen over hoe ik hem benader.

Even een voorbeeld:

Gisteren was ik met Karel en Pepijn in het park hier in de buurt. Daar is een stuk omheind(niet al te groot, dus lekker overzichtelijk en niet eng voor Karel) en kan ik ze dus lekker los laten. Er waren ook twee andere hondjes met hun baasjes. De één besteedde geen aandacht aan die twee van mij, de ander was lekker aan het rennen met Pepijn.

Op een gegeven moment kwam er een man het omheinde stuk in met twee wat grotere honden. Karel en Pepijn zijn niet even makkelijk met alle (vooral grote) honden (Pepijn is onzeker en gaat eerst blaffen, maar na wat afleiden met stukjes kip en na een kennismaking gaat dat meestal wel goed) dus ik hield het al wat extra in de gaten.

Één van de honden liep op Karel af en ik zag al dat die zich daar niet prettig bij voelde. Hij maakte zich klein, liet zich half op zijn zij rollen, keek weg van de hond. De hond begon daarop nog harder aan karel te snuffelen en ging helemaal boven hem staan (Karel lag dus tussen zijn 4 poten). Karel voelde zich bedreigd en liet zijn tanden zien en gaf een flinke snauw. De hond reageerde daar niet op en binnen 2 seconden ging Karel over tot de aanval.

Even voor de duidelijheid: dit ging allemaal heel snel natuurlijk. Op het moment dat ik zag dat die hond niet van plan was om bij Karel weg te lopen, greep ik in. Ik weet namelijk dat als Karel zich eenmaal bedreigd voelt, hij in zijn eigen wereldje kruipt en zich als een malle gaat verdedigen. Hij stopt dan ook niet meer en ik weet niet waar het dan eindigt. Dat ga ik ook niet uitproberen, ljikt me duidelijk.

Maar goed, ik liep dus naar Karel toe (van voren, zodat hij zag dat ik het was), ging op mijn hurken zitten (staand een teckel pakken is niet te doen haha) en legde eerst kalmerend mijn hand op zijn rug om contact met hem te krijgen. Daarna heb ik hem bij zijn bandje gepakt en hem er weg gehaald. Dat haalde hem uit zijn "enraged" toestand en daarna ben ik dus ook meteen met hem (en Pepijn) het omheinde stuk uitgegaan, want naar mijn mening heeft het echt totaal geen zin om de spanning dan nog verder op te laten lopen.

Maar goed, zodra ik dus die hand op Karels rug legde kreeg ik meteen van andere baasjes om mijn oren dat ik het fout deed, hem niet mocht troosten, ik het ze uit moest laten zoeken enz enz enz. Ik weet echter zeker dat karel dat niet als troostend ervaart, maar wel als kalmerend. Het haalt hem een stukje uit zijn eigen wereldje en is voor hem het teken dat het vrouwtje er is en dat hij kan ophouden met "vechten voor zijn leven" (volgens mij voelt hij zich echt zo bedreigd op dat moment dat hij denkt dat dat nodig is). Als ik hem meteen bij zijn bandje zou pakken dan zou hij zich gewoon verder op mij uitleven want hij heeft dan echt niet door dat ik dat ben. Het ze uit laten zoeken begin ik natuurlijk al helemaal niet aan. Ik was dus flink pissig, heb dat ook wel geuit, maar zit er toch nog steeds mee.

Nou, het is een heel verhaal haha, maar wilde zo volledig mogelijk zijn. Wat vinden jullie van de manier waarop ik dit aangepakt heb?

Ik vind het niet raar. Koda reageert ook heel positief als ik een hand op zijn borst leg ik doe dat bij hem altijd als hij erg uit zijn doen is. Dan is hij er weer even bij.

Dus ik vind het absoluut niet raar maar juist Karel steunen.

Enne jij kent je honden het beste laat ze lekker kletsen ....

Dank je voor je reactie, Mirjam. Ik denk inderdaad ook altijd maar dat er niemand is die mijn honden zo goed kent als ik, maar soms denk ik echt: doe ik het dan zo raar? Ik woon sowieso in een buurt waar andere denkbeelden over het algemeen niet erg positief ontvangen worden dus dan komt het nog wel eens voor dat ik aan het twijfelen word gebracht.

Het zal denk ik voor sommigen ook nog wel meer als "troosten" over komen doordat ik naast hem op de grond hurk, maar ja... kan moeilijk ook nog eens gezellig over hem heen gaan hangen.

Herkenbaar!!

En helemaal niet raar wat je deed, jij weet toch ook het beste hoe je je hond moet begeleiden?

Dat zou je wel kunnen zeggen, dat je begrijpt dat het een tegenstrijdige handeling lijkt maar dit in de situatie het beste is.

Als mensen dat niet willen laten doordringen, tja, dan is het hun probleem.

Maar ik snap wel dat zoiets niet altijd lekker voelt.


Ik kniel vaak bij Santa omdat ie snel nerveus wordt als ik bv even sta te praten.

Daarop kreeg ik laatst gelijk een reactie dat hij zo banger wordt.

Maar hij is helemaal niet bang, maar wordt snel zenuwachtig en zo kan ik én voorkomen dat ie zich gaat krabben en hem geruststellen.

Soms is het knap lastig om aan te nemen dat iemand wellicht haar eigen hond beter kent dat een wildvreemde voorbijganger....

Als Koda over de flos is werkt dat bij hem ook het beste en troost je ik krijg ook opmerkingen "je moet hem niet troosten".

Bij hem voel je het verschil heel goed zijn hart gaat als een razende tekeer en als ik mijn hand er op leg is hij in no time rustig dat voel je gewoon zijn hartslag wordt steeds rustiger.

Zo te lezen is Karel ook zo'n gevoelige hond, dat is Koda ook.

Jij kent karel en pepijn het beste dat ten eerste.
Ten tweede wat je doet werkt dus waarom onzeker worden.
Karel reageert positief op jou handeling dus ik zou niet weten waraom dit anders zou moeten.
Merk dat mensen buiten je altijd ongevraagd advies geven terwijl je ze niet eens kent.

Ik vind het ook niet raar,
bovendien wie bepaald of iets raar is?
Als het voor jou en Karel werkt, is het toch prima.
Ik zal waarschijnlijk, volgens een ander, ook wel eens "rare" dingen met mijn honden doen...
Nou en.....moet ik toch lekker zelf weten, misschien vind ik het wel heel normaal en zijn al die andere raar

Hier net hetzelfde! Lila neemt ook alles heel snel op en raakt zo ook snel over haar toeren. Ze weet dan even geen blijf meer met zichzelf. Op de hondenschool moest ze eens over een balkje springen (had ze nog nooit gedaan) en ze kroop er onder in plaats van erover.. Het plastiek balkje bleef op haar rug hangen en ze werd er zenuwachtig/hyper van. Ik heb toen ook mijn hand op haar gelegd, zei 'rustig meid', en heb toen het balkje in alle rust weggenomen. Wat zei de trainer: Hé wat doe je nu, je moet je hond niet gaan troosten!! Er is m.i. een groot verschil tussen 'troosten' en kalmeren, en ben er rotsvast van overtuigd dat je hond het verschil merkt. Sommige honden hebben nu eenmaal wat meer steun nodig, niets mis mee!

Tja ieder moet doen wat hem/haar goed lijkt, heb altijd zoiets, laat ze zich lekker druk maken om hun eigen hond

@ Santa: Wat je schrijft is heel herkenbaar. Karel wordt ook heel nerveus als ik sta te praten. Hij weet dan niet zo goed wat hij moet doen, schrikt vervolgens van alles wat er in de omgeving gebeurt en gaat dan veilig in zijn eigen wereldje zitten en begint dan heel monotoon te blaffen/gillen. Naast hem gaan zitten werkt bij hem inderdaad ook!

@ Mirjam: Karel is inderdaad een heel gevoelig hondje. Pikt ook elke stemming van mij op. Zelfs als ik een leuk smsje krijg waar ik van binnen om moet lachen, zit hij meteen blij kwispelend rechtop. Behalve dat dat soms erg lastig is en hem zelf in de weg zit, is het ook wel heel bijzonder om zo'n hondje te hebben want het schept wel een hele diepe band.

@ Jacqueline: Je hebt helemaal gelijk. Ik heb eigenlijk geen reden om te twijfelen, maar hier in de buurt zitten sommige ideeën zó diep ingebakken en ingeroest dat het soms erg lastig is om er tegenin te blijven gaan met mijn eigen ideeën. Nu ben ik wel vasthoudend hoor (teckels passen wel bij me) en ik zal nooit iets doen omdat anderen vinden dat het zo moet, maar het is wel fijn om af en toe even de bevestiging te krijgen dat ik toch niet volledig kierewiet ben haha.

@ Pien: haha ja precies. Ach ze denken hier sowieso al dat ik knettergek ben omdat ik Pepijn kipstukjes geef als er (in zijn ogen) "enge" honden aankomen.

@ Laura: Ik vind dus inderdaad ook dat daar een heel groot verschil tussen zit. Karel laat zich sowieso nooit troosten, die beslist zelf wel of hij iets eng vindt of niet. Wel grappig om te lezen dat jullie het bijna allemaal ook met een hand op de rug of borst laten weten.

@ Fay: Haha ja dat is een goede instelling!

Wanneer is iets raar? Omdat jij het anders doet dan een andere hondeneigenaar? Ik vind dat je het perfect hebt opgelost! Je hebt Karel ''gered'' en bent direct uit de situatie gegaan, beter had je het niet kunnen doen naar mijn mening..En wat andere mensen vinden, doet er weinig toe Voor jullie werkt het zo, dat is het belangrijkste.

Ik heb de tekst gelezen, het eerste stukje waar instaat dat je naar huis gaat wanneer Karel erg geschokken is is niet echt verstandig. Men leerd de hond alleenmaar om de volgende keer nog banger te zijn beter is hier een pretige ervaring aan te kopelen.

Maar dat voorbeeld met die andere hond daar in ben ik het volkomen met je eens, Karel heeft hier duidelijk de signalen laten zien (klein maken, half op zijn zij rollen en weg kijken. Duidelijker kon Karel niet zijn.)Hier had de eigenaar eigelijk zijn vrantwoording moeten nemen, helaas deed deze man dat niet en kon je op dit moment niets anders doen dan weg gaan wat ik wel erg jammer vindt omdat hier niets is opgelost. Maar nogmaals de oplossing moest komen van de andere eigenaar die hand zijn hond weg moeten nemen, die opmerking van die man sloeg dus nergens op want weg nemen uit een situatie hoeft geen troosten te zijn het is maar net wat men er van maakt. In dit geval vindt ik dus ook dat Kareltje uit deze situatie weg moest, maar vaak lossen honden het ook heel goed zelf op. Ben alleen bang dat dat in dit geval niet het geval was geweest,

mvg Jasmijn. (sorry voor de mogelijke fouten, maar ben dyslecties.)

@ Caitlin: Thanks, Caitlin! Is helemaal waar wat je zegt, voor ons werkt het zo. Ieder hondje heeft zijn eigen karakter en ik moet als baas toch in bepaalde mate met mijn hond meebuigen, want anders krijg ik een heel ongelukkig hondje. Als ik het doe zoals "de mensen uit het park" (leuke titel voor een horror) het graag zien, zou zowel Karel als ik geen plezier meer hebben in de wandelingen.

@ Jasmijn: Ik vind je stukje heel netjes geschreven hoor!

Ik ga ook niet zomaar naar huis wanneer hij erg geschrokken is. Ik ga naar huis als hij na geschrokken te zijn heel paniekerig in zijn eigen wereldje is gaan zitten. Ik heb op dat moment een hysterisch, autistisch hondje aan de lijn dat nergens op reageert. Echt nergens op. Ik moet hem dan weghalen van alles prikkels om hem te laten kalmeren op een rustige plaats en dat is thuis. In het begin negeerde ik hem in zo'n situatie en liep ik gewoon door alsof er niets aan de hand was, maar toen kreeg hij daardoor een hekel aan wandelen en op den duur vond hij zelfs iedere wandeling eng. Sinds ik op het juiste moment naar huis ga, voelt hij zich al weer een stuk veiliger.

Karel was tegen die andere hond inderdaad heel duidelijk, maar die hond snapte het blijkbaar niet. Ik denk ook wel dat ze vooral wilde spelen en de baas er dus geen erg in had, maar Karel vond haar veel te intimiderend. Er is inderdaad niets opgelost. Eerst wilde ik dat ook altijd, dacht dat hij daar dan van kon leren, maar inmiddels weet ik dat hij niets kan met dat soort situaties. Het is ook nog nooit "goed" gekomen met de honden waar hij een aanvaring mee heeft gehad. Die honden hebben blijkbaar iets intimiderends over zich en moeten hem gewoon met rust laten, dan gaat het wel, maar als ze dichtbij komen begint hij meteen te bitchen.

Goed gehandeld lijkt me. Als je hond bang/ onzeker is, is een arm op zijn rug een steun. Troosten is heel iets anders. Door je hand/ arm op zijn rug laat je weten dat je er bent. Niet meer en niet minder.
Buiten dat, commentaar geven op andere hondeneigenaren in het bos vind ik altijd erg makkelijk. Ze kunnen beter vragen waarom je iets doet i.p.v. het gelijk af te keuren en te vertellen hoe jij je hond op moet voeden. Daar heb je veel meer aan. Tenslotte is iedere hond anders De ene kunnen het beter uitzoeken met elkaar, de andere hond kan dat (nog) niet. Succes met je hondjes

ps belangrijk is wel om de hond zo snel mogelijk uit de angst emotie te halen. Door hem bijvoorbeeld daarna af te leiden. Dit kan door stukje rennen, spelen, voertjes etc. Zo sluit je de wandeling goed af voordat je na huis gaat. En lijkt het in ieder geval niet alsof je naar huis gaat omdat het daar "eng" is. Misschien een ideetje,, wie weet doe je dat ..

@ Lisah: Bedankt voor je reactie! Dat is dus het probleem met Karel... dat is bijna niet te doen. Ik kan er wel voor zorgen dat hij stopt met echt flippen, maar hij komt pas uit zijn eigen wereldje als hij in een prikkelarme omgeving is. Tot die tijd komt hij er niet uit. Ik denk dat als Karel een jongetje was dat hij autistisch zou zijn.

Ik loop altijd nog wel even een stukje. Heb gister ook nog een rondje gelopen voordat we naar huis gingen. Hij wordt dan wel iets kalmer, maar thuis begint hij pas echt weer los te komen. Stukjes kip geef ik ze inderdaad altijd al als ze iets spannend vinden. Ik gebruik ze niet zozeer als beloning maar wel als afleiding, zoals jij al zegt. Het hangt er alleen een beetje vanaf hoe ver Karel "heen" is of hij ze aanneemt of niet.

Wat trouwens wel een fijn dingetje van Karel is: hij koppelt de vervelende gebeurtenis op zich niet met een plek. Hij vindt het park nu nog net zo leuk als gisteren voor de aanvaring. Zolang ik er maar bij ben en hij zich maar veilig voelt.

In de tijd dat hij zo'n hekel kreeg aan wandelen, steunde ik hem niet genoeg, want ik ging (in mijn ogen dan) verkeerd om met zijn angsten. Ik negeerde ze en liep door. Nu doe ik dat dus anders en begint hij wandelen weer steeds leuker te vinden. Hoeveel enge dingen er ook gebeuren, als ik hem maar steun en hem naar huis(of een ander prikelarme, veilige plek) breng als hij daar bij gebaad is. Als een ander een ander een keer met hem wandelt werkt hij heel apatisch en hard doorlopend het "vaste" rondje af. Zonder te poepen of te plassen. Mijn voorzichtige voorlopige conclusie is dus dat hij enge gebeurtenisen niet echt met plekken linkt, maar dat hij wel de mate waarin hij steun krijgt of veilig is afweegt. Misschien heel zweverig hoor en ga ik er wel veel te ver in, maar dat idee krijg ik er een beetje bij.

Ik heb mijn cursus er eens bij gepakt, en je hebt groot gelijk.
Wanneer een hond gestrest is geef je de hond de kans het gevraagde te begrijpen
en te accepteren, wanneer de hond zoals in dit geval in paniek raakt haal je de hond weg
uit de situatie.

Ik had eerst geen beeld bij de uitleg uit de cursus maar nu wel,

mvg Jasmijn.

Wat in ieder geval heel fijn is dat Karel zich bij jou veilig voelt. Hij vertrouwt jou kennelijk goed! Vind karel met name grote honden eng? Of is hij over het algemeen onzeker? Gelukkig dat hij nog wel zin heeft om met jou na het park te gaan Succes ervaringen op een plek waar iets engs was zijn meestal de beste ervaringen!

Het lijkt me prima om hem te steunen, daar ben je als baasje toch voor, iemand op wie hij kan rekenen. Zelf zou ik hem onder de kind kriebelen, ipv de hand op de rug leggen, maar dat is omdat mijn hond het niet prettig vindt als iemand onverwacht de hand op haar rug legt, en dan zou kunnen happen.

@ Jasmijn: haha wat toevallig dat dat daar ook zo beschreven wordt en wat fijn dat je dankzij Karels verhaal er nu een beeld bij hebt.

@ Lisah: Karel is over het algemeen onzeker, maar was vroeger juist met andere hondjes heel vrij. Helaas is hij twee keer gegrepen en sindsdien is hij er zich van bewust dat niet iedere hond leuk is en is hij meer op zijn hoede. Hij voelt zich vooral bedreigd wanneer er te ruw gesnuffeld wordt of wanneer een hond boven hem gaat staan, soms is het ook gewoon een bepaalde uitstraling, want dan snauwt hij ze bij voorbaat al weg. Dat zijn dus vaak wel grote honden, maar het is niet zo dat hij bij voorbaat bang is voor iedere grote hond. Zijn beste vriendjes uit de straat zijn namelijk twee herders en twee enorme bernerberen haha. Die bitcht hij ook wel af als ze te ruw doen hoor, maar dat is gewoon een "kijk uit waar je loopt, lompe olifant" en daar reageren die honden dan ook meteen goed op.

Het is inderdaad wel heel fijn dat hij mij vertrouwd en dat hij over het algemeen veel meer leuke ervaringen op doet in het park dan negatieve ervaringen!

@ Dobry: haha en ik durf dan weer niet met mijn vingers bij zijn bek in de buurt te komen wanneer hij zo aan het doordraaien is, want dat heb ik al eerder met een bezoekje aan de huisartsenpost mogen bekopen. Maar ik denk dat als ik hem van achter had benaderd ipv van voor en niet naast hem was gaan zitten, hij dan ook geschrokken was hoor.

@ iedereen:

Heel erg fijn trouwens al die feedback! Het is heel prettig om te horen dat ik niet de enige ben die zo reageert in dit soort situaties en ook fijn om weer wat dingen te hebben waar ik over na kan denken. Sowieso werkt het heel verhelderend om de situaties eens uit te schrijven en te reageren op jullie reacties en vragen.

als ik je stukje lees .....wow wat pak jij dat goed aan rustig kalm en relax...en je ziet meteen de uitwerking terug in karel

@ Cootje: Dank je! Moet wel zeggen dat ik gisteren van binnen niet zo rustig was als ik zou willen hoor, want het is niet leuk en best een beetje eng om hem zo doorgedraaid te zien. Ik ben dan toch bang dat hij de andere hond iets aan doet (al ben ik tot nu toe altijd op tijd en is er nooit iets kapot) en ik moet er ook niet aan denken dat de andere hond ook in de aanval gaat.

Het moeilijkste is nog om heel rustig en kalm bij Karel te zitten en ondertussen ook een hyperactieve puber genaamd Pepijn rustig van mijn hoofd af te houden. Die denkt namelijk alleen maar: "JEUEUEUEUJ VROUWTJE OP DE GROND! JEUEUEUEUEUEUJ IK SPRING OP VROUWTJE! VROUWTJE WAAROM REAGEER JE ZO LAUW? JEUEUEUEUJ IK BEUK GEWOON NOG WAT HARDER TEGEN JE AAN!" Ook daar wordt hard aan gewerkt....

Dit valt mij gelijk op in je eerste bericht.

Is het niet zo dat je aan niemand verantwoording hoeft af te leggen hoe jij met je honden omgaat?
Is het niet zo, dat jij bepaald hoe jij met je honden omgaat?
Is het niet zo dat niemand anders dat bepaald?

Dat wetende, wil ik je hierbij zeggen dat jij je nergens schuldig over hoeft te voelen en zeker niet onzeker.
Jij doet het namelijk heel goed!!

Ik heb hier ook zo'n hondje, wat toch een andere aanpak nodig heeft dan de meeste honden. Het is mijn hondje, het is mijn eigen methode die ik moet hanteren.
Wat anderen zeggen, doet mij niets en lap het aan mijn laars. Omdat ik het beter weet dan hun.(hele grote knipoog!!)

Hand op de rug leggen is goed, als je het maar tussen de schouderbladen doet. Dat is tevens de magnetiseur plek (of reikie wat je wilt, als is het heel anders en niet dus niet hetzelfde. Maar dit even om het aan te geven. Ik magnetiseer namelijk zowel hond als mens)
Dus wat dorby zegt, dat kan ook........maar DE plek om dit te doen is tussen de schouderbladen!

Ik heb wel een aantal zaken die ik je kan aangeven als je daar interesse in hebt. Dus de manier hoe je je handen kan gebruiken, ik wil ze je wel eens doormailen.

En verder? Joh, je doet het uitstekend! En laat de rest maar praten, het gaat om JOUW hond en verder om niemand anders!

Ik vind juist dat je heel netjes met je hond omgaat. En als het werkt begrijp ik niet wat die mensen te zeuren hebben.

Jeetje je verhaal is zo zielig...lijkt wel of je hond daar ook zo van wordt...heb het verhaal net hier aan collega's laten lezen en vinden dat je veel te menselijk handelt...ze worden hier zelf er zielig van...heb het idee als jij je zo blijft gedragen je hondje zijn hele leven een zielig hoopje blijft. ohh en de meeste van hier vinden wat jasmijn aan het begin zegt

@ Angela: Thanks! Ik ben trouwens wel geïnteresseerd in die informatie over hoe mijn handen te gebruiken. Ik stuur je vanavond wel even een PB'tje met mijn emailadres!

@ Wendy: dankjewel!

@ Doglover: Tja als jij er zo over denkt dan zullen wij het waarschijnlijk nooit met elkaar eens zijn over dit soort dingen. Ik vind het ook nogal respectloos om mijn hond een zielig hoopje te noemen. Heb dan ook totaal niets aan je reactie.

Wat een misselijke reactie vind ik dit! Kwetsend... Zet dan op z'n minst nog in je bericht hoe jij het aan zou pakken.

Ik kan niet anders zeggen, dan: Leila, top gedaan hoor! Jij kent Karel het beste en weet hoe je hiermee om moet gaan.

Dat zielige hoopje komt hiernaast van mijn buurman. Ik vind het zielig en zoals Jasmijn schrijft die man had zijn hond moeten weghalen. Jij had ook kunnen zeggen hé man haal die hond van je weg want mij hond vind dat niet prettig...maar je stond erbij en je keek er naar en liet het toe...en daarna troosten...je had al veel eerder moeten ingrijpen. Je kent je hond zeg je? Dan neem ik het je wel kwalijk. En ik en collega's mogen toch mijn(hun) mening geven?