Ons aller liefste maatje gaat dood! Wat moet ik nou doen!?

Vorig weekend viel mij op dat Rasha ineens een hele dikke buik kreeg, zondags leek haar buik precies op haar buik toen ze drachtig was. Ik vertrouwde het meteen niet en we zijn naar de da gegaan. Ze beaamde onze zorgen, zij maakte zich ook zorgen. Haar buikholte was gevuld met vocht.

Maandag weer heen omdat ze assistenten nodig had voor de foto's en bloedonderzoek. Haar slijmvliezen waren ontzettend bleek en bloed afnemen lukte eigenlijk niet, er kwam bijna niets uit. Het beetje wat eruit kwam leek op ranja. De foto bevestigde waarom ze zo kortademig was; haar longen zaten in de verdrukking doordat de buikholte gevuld met vocht er tegenaan drukte.

Zij konden niets doen, we moesten zo snel mogelijk naar een specialist. Diezelfde middag konden we terecht in Drachten voor een buikecho, en daar was het dan.... een gezwel in de milt.
Het vocht wat in de buik zat was bloed.

Ze is direct geopereerd, met de wetenschap dat wanneer ze uitzaaiingen zouden vinden, ze haar niet meer wakker zouden laten worden. Hoe moeilijk ook, maar dat zouden wij ook niet willen.

Er bleken geen zichtbare uitzaaiingen, lever niet aangetast. De volgende dag mochten we Rasha weer ophalen. Het was een milttumor, kwaadaardig (hemangiosarcoom). Doordat deze geknapt is, zijn alle kankercellen door het lichaam verspreid. Prognose: 3 - 6 maanden, maar eerder 3 dan langer.

Nu moeten we iedere dag dat ze nog bij ons is van haar genieten...hoe doe je dat! Ik ben ten einde raad. Echt ik weet niet meer wat ik moet doen. Ik kan haar bijna niet in haar ogen kijken. Het is een feit, ik kan er niets meer aan doen. Maar ik kan het niet accepteren. is er niet een sprankje hoop dat zij wonder boven wonder toch geen nieuwe tumoren krijgt? Nee he? Illusies he? Ik weet het, maar toch wil ik het niet geloven. Ze is nog zó jong! Ze is nog maar 5 jaar! Het is haar tijd nog niet, ze is nog maar op de helft! En ze is zo vrolijk en blij. Een echte boxer, een echte clown, een echt vriendin voor het leven! Ze lijkt helemaal niet ziek!

Ik wil zo graag weten hoe anderen, waarbij iets dergelijks is overkomen, hoe zij daar mee om gingen. Ik ben zo bang voor de tijd hierna. En ik ben zo bang dat ik niet goed inzie wanneer de tijd is gekomen om de da te bellen om haar te laten inslapen. Wat nou als ik te lang wacht? En wat moet ik met de andere hond, haar zoon, doen wanneer ze wordt ingeslapen. Zij zijn onafscheidelijk, altijd bij elkaar, hij kan geen moment zonder haar. En ik ben alleen maar aan het huilen, is het beter om niet te huilen op "het" moment? Maak ik haar dan alleen maar bang en van streek?

Het is net een nachtmerrie, ieder moment verwacht ik tegen mijzelf te kunnen zeggen, gelukkig, het was maar een nare droom....en BAM, daar is de werkelijkheid er meteen achteraan, het is geen droom, geen nare gedachte, het is echt. We raken haar kwijt..

ahhh ik wens jullie heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel veeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel sterkte

Bah wat een naar nieuws over jou hond !
Ik hoop alleen dat de hond niet teveel pijn gaat lijden .
Dit zijn hele moeilijke tijden voor jullie en ik wens jullie dan ook alle kracht en geluk die jullie nodig hebben .
Veel sterkte

Pff jeetje wat een verschrikkelijk nieuws. Als je hond maar geen pijn heeft, dat lijkt me heel belangrijk. Ik heb 2 maanden geleden de beslising moeten maken om mijn schatje te laten gaan, dit was echt de moeilijkste beslissing van mijn leven.. Ik heb het hier nog dagelijks moeilijk mee. Ook het laten gaan heeft te maken met het houden van, hoe moeilijk dit ook is
Geniet nog zoveel mogelijk van elkaar en verwen haar maar flink! En weetje wat het is, de andere honden voelen op een gegeven moment ook als het tijd is. Dat is heel raar, maar dat merken/voelen ze op een of andere manier.. Dit wil natuurlijk niet zeggen dat ze elkaar niet ontzettend gaan missen natuurlijk..

Dit is zoo moeilijk voorj ullie en wil jullie daarom ook heeeeeel erg veel sterkte wensen!

Annelies,

Dat is een heftig verhaal wat je daar opschrijft en ik begrijp je ongerustheid en bezorgdheid.Want wat gaat er verder met jullie meisje gebeuren.Op dit moment moet je gaan genieten van haar en de tijd die jullie nog met haar kunnen doorbrengen, en zolang ze zich nog goed voelt ook echt gewoon de dingen doen die je anders ook deed.Probeer gewoon blij met je hond te zijn want als je stemming zo bedompt en verdrietig is merkt zij dat ook. En je mag haar nu niet het gevoel geven dat het over en uit is. Wie weet is hier iemand die nog een advies heeft wat te doen om haar de rest van haar leven blij te laten doorbrengen en zonder pijn.Tegen de tijd dat het echt niet meer gaat ,ik verzeker je dat je dat echt wel ziet, zul je haar laten gaan want dat is wat je als baas te doen staat, zij heeft jullie heel veel liefde geschonken en wat jullie dan voor haar kunnen doen is haar loslaten als het zover is.Wens jullie heel veel kracht en sterkte en geniet van je meisje zolang het kan.

Bedankt.
Jeetje, 2 maanden is ook nog maar heel erg kort geleden! Echt verschrikkelijk.
Hoe ga jij er mee om dan verder? Kom je de dagen door?

Ik ben echt in paniek, ik weet niet wat het is, maar ik ben echt mijzelf niet meer. Ik ben zó bang, ik slaap niet meer en kan alleen nog maar aan haar denken. Alles ben ik al aan het regelen, van iedereen foto's en filmpjes van de afgelopen jaren vragen. Nu nog heel veel foto's maken in het heerlijke zonnetje buiten... maar tegelijkertijd kan ik mezelf wel voor mijn kop slaan, dat ik dáár mee bezig ben terwijl ze er gewoon nog is! Zo schuldig voel ik mij dan.

Hoi Annelies
Ik heb je verhaal gelezen en wilde even reageren
Allereerst heel erg veel sterkte dit is een klotesituatie
Ik heb nu bijna een jaar geleden voor dezelfde beslissing gestaan met onze Bordeauxdog Rocky
Die werd ook ineens ziek en na veel onderzoeken kwam eruit dat hij lymfeklierkanker had en niet meer te genezen was maar toch zijn we naar een tweede arts gegaan voor een second opinion
Helaas gaf hij ons hetzelfde vreselijke nieuws en ga je naar huis met een zieke hond die niet meer te genezen is
Mijn vriend en ik hebben toen ook gelijk besloten dat het zo niet verder meer kon en hebben hem laten gaan hoe moeilijk dat ook voor ons was het was het enigste juiste wat we nog voor hem konden doen
We hebben hem thuis in laten slapen en ik ben met de dierenambulance meegereden om hem naar het crematorium te brengen waar we de volgende dag afscheid van hem hebben genomen en hem zelf in de oven hebben gelegd
Een week na zijn crematie is hij bij ons thuisgekomen in een urn en heeft een mooi plekje in huis gekregen met zijn halsband erbij en een koekje wat hij altijd kreeg ook staat er een kaarsje voor hem en dat wordt elke dag aangestoken voor hem
Het is inmiddels bijna een jaar geleden en we missen hem nog elke dag maar we kunnen er wel beter mee omgaan
Ik hoop dat je wat aan ons verhaal hebt en wens je veel sterkte toe de komende tijd
Als de tijd daar is dan weet je het wel hoor dat voel je als je een goede baas voor Rasha bent geweest en ik merk wel dat dat ook zo is anders zou je niet zoveel verdriet hebben om haar
Als je nog vragen hebt dan hoor ik het wel
Gr Marian

Veel stekte vanwege tango-golf.

Beste Annelies,

Ik begrijp dat dit niet te bevatten en/of te accepteren is...maar helaas is het de realiteit
Probeer hoe moeilijk ook je nu zoveel mogelijk te focussen op jullie tijd samen, de tijd die jullie samen nog gegegund is geniet daar met volle teugen van NU kan het nog .

Ik hoop van ganze harte dat Rasha nog een lange tijd aan jou zijde mag zijn, want 5 jaar....dat is hoe je het ook wend of keert veel te jong om te sterven

Super veel sterkte Annelies, en echt geniet alsjeblieft van je hond nu het nog kan.

Alles wat wenselijk is voor julie gewenst,

Groetjes,
Brokkel 2...The Return

Veel sterkte.

Bedankt allemaal! Ik vind het heel erg fijn om jullie verhalen te lezen.

Ik moet mijzelf er inderdaad op wijzen dat het NU nog kan, NU kan ik nog met en van haar genieten.
Ik ga het proberen. Ze heeft ons zo ontzettend veel liefde en vreugde gegeven deze 5 jaar. We hebben zo ontzettend veel vreugde maar ook heel veel leed met elkaar gedeeld.

Dat is ook zo wrang hieraan, haar tijd is nog niet gekomen, 2012 zou eindelijk ons jaar worden, eindelijk een keer geen leed. Bij ieder huisdier moet je afscheid nemen, dat weet ik wel, maar 5 jaar, dat klopt gewoon niet.

Wat een vreselijk nieuws
Ik heb een aantal maanden geleden in een soort gelijke situatie gezeten.
Bij een "simpel" bezoekje aan de dierenarts werd bij mijn hond lymfklierkanker geconstateerd.
Ik was in shock en kon het ook niet accepteren...in de dagen dat ik op de definitieve uitslag van het biopt moest wachten, heb ik me ook continu voorgehouden dat de dierenarts zich had vergist.
Helaas kreeg ik na een paar dagen te horen dat het idd lymfklierkanker was in een vergevorderd stadium...niets meer aan te doen, de dierenarts durfde zelfs geen prognose meer te stellen en zei dat het wel eens heel snel afgelopen kon zijn.
Mijn hond verslechterde heel snel, echter nadat hij prednison kreeg knapte hij ogenschijnlijk weer helemaal op..wat resulteerde in wederom ontkenning van mijn kant.
Helaas heeft dit maar van hele korte duur mogen zijn.
Ik kon en wilde ook geen afscheid van mijn hond nemen, maar hoe stom het ook klinkt..je weet wanneer het moment is gekomen om los te laten....het is heel pijnlijk maar een daad van liefde.
Ik wens je heel veel sterkte toe in deze zware tijd!!!

Pien, ik hoop dat je gelijk hebt en dat ik dat dan ook voel, dat de tijd daar is.
Zelf nu ik hier zit en dit allemaal type, bevat ik het nog steeds niet. Vannochtend heeft ze nog als een gek rondjes gerend

@Annelies
Was vergeten te vertellen dat onze Rocky maar drie jaar is geworden net geen vier
Een week voor zijn verjaardag is hij van ons heengegaan
Gr Marian

beste annelies,
ik kreeg kippevel toen ik dit las en moest meteen terug denken aan mijn maatje bobo die inmiddels overleden is. ieder gaat er op zijn eigen manier mee om, ook binnen ons gezin was dat het geval. wij hebben er voor gekozen toen het moment daar was en we hem in moesten laten slapen, hem thuis in te laten slapen en dat we hem zelf naar het uitvaartcentrum brachten. dit heeft ons goed gedaan en zo hebben we rustig en in onze eigen omegveing afscheid van hem kunnen nemen.

anelies, ik wens je heel veel sterkte en geniet van de dingen die je nu nog met haar kan doen en beleven. maak zoveel mogelijk foto's en filmpjes zodat je er later op terug kan kijken.
veel sucses in deze moeilijke tjd en je hebt mijn steun.

Groetjes,
Eline.

Annelies, ik herken je gevoel helemaal
Mijn hond rende, met prednison, nog "gewoon" supervrolijk met z'n stokken rond.
Dat maakt het allemaal zo moeilijk te bevatten...je ziet niets aan je hond, ze loopt vrolijk rond en bovendien WIL je het helemaal niet bevatten.
Zo heb ik ook 2 weken mijn kop min of meer in het zand gestoken.
Wel hebben wij nog foto's en filmpjes van hem gemaakt, die ik tot op de dag van vandaag nog niet heb kunnen bekijken.
Maar de liefde voor je hond is zo groot dat je, naar mijn ervaring, weet wanneer je moet loslaten...en dat doe je op dat moment ook, al wil je het niet...alles uit liefde voor je hond.
Ik voel oprecht met je mee, nogmaals heel veel sterkte!!!

Eerst een beetje hoop: mijn hondje heeft na de operatie van hetzelfde type kanker (ook heamangiosarcoom op de milt) nog 16 maand geleefd. Ook bij haar was de tumor aan het bloeden gegaan, maar waren er gelukkig nog geen uitzaaingen te zien.

Telkens ik aan het huilen sloeg, hielp het me om haar te borstelen of bij vrienden (met bevriende honden) langs te gaan. Het borstelen kalmeerde me en de vrienden leidden me af. En dat heb je nodig op dit moment want je wilt inderdaad ervoor zorgen dat deze tijd nog zo leuk als mogelijk is.
Daarom deed ik ook zoveel mogelijk datgene waar mijn hondje veel van genoot. Naar je gevoel lukt dat nooit voldoende, maar toch is het een troost. Zowel op het moment zelf als eens je hondje overleden is.

Mijn hondje is ook nog een aantal maand heel goed gebleven (dat is het enig positieve aan deze kanker) en ja, dat maakt het heel erg onwerkelijk. Tegelijkertijd is het een troost.

En ja, je voelt het wanneer het tijd is om ze te laten gaan.
Hou er wel rekening mee dat het kan zijn dat niet de kans zult krijgen om hiervoor te kiezen omdat het bij dit soort kanker op een paar minuten tijd gedaan kan zijn. Dat hoeft niet (was bij mijn hondje ook niet zo), maar het kan.

Het is inderdaad een kanker met een heel slechte prognose.
Ik wens jullie veel sterkte!!!

@Marian bijna 4 jaar is sowieso ook veel te jong!! Echt verschrikkelijk. Ik had het gevoel de laatste dagen dat ik op internet aan het speuren was naar informatie, ik alleen maar berichten over "oudere" honden zag. Niet dat het verdriet dan minder is, maar zo jong voelt helemaal oneerlijk.

@Pien, bedankt voor je verhaal. Het helpt mij om iets zekerder te worden.

@Eline & Harley D. Ik heb al geregeld dat de da haar thuis laat inslapen. En ik wil haar graag laten cremeren omdat ik dan een urn kan hebben staan in huis en misschien een sierraadje met haar as. Ik denk dat ik hier goed aan doe, al moet ik er niet aan denken om haar daar achter te laten.

@Floortje Faun Bedankt voor je verhaal! Hoe oud was je hondje op het moment dat het gebeurde? En hebben ze toen ook de milt verwijderd? Wat fijn voor je dat je hondje toch langer bij je is gebleven dan de prognose eigenlijk is!

Hi Annelies,

Ik kan je verdriet en angst zo goed voorstellen.

Helaas werd mijn hond opeens heel ziek in 4 dagen tijd, uitslag diagnose was niet meer te behandelen. De beslissing is heel moeilijk, en had ondanks dat het er zeer slecht uit zag nog hoop en hoopte op een wonder. Kon het niet bevatten. Maar ze had zoveel pijn en andere nare klachten, dat wij voor haar hebben gekozen en haar in vertrouwde omgeving thuis hebben laten inslapen.
Het verdriet en pijn zal er niet minder om worden/zijn, maar omdat je weet wat Rasha heeft zul je echt de juiste beslissing gaan nemen wanneer je merkt dat ze pijn gaat lijden. Uit liefde voor Rasha.

Snap dat het heel krom aanvoelt om nu veel foto's, filmpjes etc..van haar te nemen, alsof je inderdaad al overgeeft aan haar afscheid. Maar mijn advies is; maak er heel veel, zeker nu ze nog vrolijk en geen pijn heeft. Maak ook mooie foto's van jullie samen, en filmpjes. Deze zijn later zoveel waard, en kun je niet te weinig van hebben. Doe alles met haar wat ze fijn vindt en probeer daar, hoe moeilijk ook misschien, intens van te genieten. Mijn hondje is in een rottijd van mijn leven uit mijn leven gegaan. Door die rottijd kon ik soms niet intens genieten van alles, bij het verwerken van haar dood heb ik daar nu nog veel last van. Herken je zin ook heel erg van 2012 zou ons jaar gaan/moeten worden. Probeer dat alsnog met haar, zodat haar laatste paar maanden(hopelijk langer)voor jullie allemaal mooie herinneringen achterlaat. Ik heb namelijk heel veel last van schuldgevoelens gehad omdat ik die tijd niet meer met mijn hondje had.

Ik wilde dat ze haar laatste 4 dagen in geluk doorbracht. Mijn liefde moest ze voelen, maar mijn verdriet niet. Dus voelde ik een heftige huilbui aankomen, ging ik naar de badkamer toe of liep ergens anders naartoe. Samen met mijn vriend keihard in de keuken gehuild etc..Weet niet of dit de juiste manier is, maar voor mij wel. Speelde ook mee dat ik in het beginstadium bang was dat ze haar vechtlust opgaf als ze zag dat ik het vertrouwen in de strijd van haar ziekte al had verloren, of dat ze misschien juist voor mij extra ging vechten tegen een verloren strijd.

Bij ons was inderdaad het geval dat mijn zusjes hondje het eerder aanvoelde dan dat wij de ernst wisten. Zij ging heel onrustig verdrag vertonen als ze bij ons thuis was. Die 2 waren heel close met elkaar. Daarom hebben we haar voor het inslapen afscheid laten nemen en na het inslapen aan haar laten snuffelen. Van mijn schoonzusje had ik na het overlijden een zacht knuffel lammetje gehad. Vanaf mijn zusjes hondje deze zag, is ze daar niet meer weg bij te slaan. Alsof het een soort surrogaat voor mijn hondje is, heel bijzonder om te zien hoe ze daar mee speelt en omgaat.

Het leven kan soms heel oneerlijk zijn, 5 jaar is inderdaad veel te jong. Mag eigenlijk gewoon niet zo zijn...

Wil je heel veel sterkte toewensen. De pijn en verdriet hiervan is onbeschrijfelijk. En elke keer raakt het me als ik zie dat iemand dit moet doorstaan.

Inderdaad, 2 maanden is erg kort en heb er ook nog veel moeite mee.Ik mis haar ontzettend. In het begin is het heel moeilijk, ik voelde echt een leegte. Ik was een stukje van mezelf kwijt. Angel is op 17 december ingeslapen, een beslissing die ontzettend moeilijk is, maar je moet een keus maken als het niet meer gaat.. Ik heb emmers vol gehuild. De maandag daarop, 19 december hebben we haar laten cremeren. Ik heb haar zelf opgehaald bij de dierenarts en naar het crematorium gebracht. Ik moest haar gewoon nog een keer zien. Dit was moeilijk, maar ben heel blij dat ik het gedaan heb. Angel is toen opgebaard en daarna heb ik haar zelf in de oven gelegd. Ik wilde een mooi afscheid, want dat was het laatste wat ik nog voor haar kon doen.

Ik heb haar daarna gelijk mee naar huis mogen nemen. Ik heb een mooie urn uitgezocht, een hartje met wat as en haartjes erin, 2x een fotolijstje met wat as erin. Nu staat ze hier thuis in de huiskamer en op mijn slaapkamer. Een mooie plekje heb ik ingericht met hierbij haar tuigje, foto, knuffeltjes, kaarsen en mooie bloemen. Op mijn slaapkamer heb ik een hele kast ingericht met al haar spullen erin. Dit geeft me best veel steun. Natuurlijk heb ik het er nog iedere moeilijk mee. het is gewoon een ontzettend gemis en de ene dag gaat het beter als andere dagen. Het hartje met as neem ik overal met me mee naartoe.
Daarnaast heb ik een pootafdruk laten maken in het crematorium en deze heb ik op mijn onderarm laten tattoeren, hierdoor is ze altijd nog bij me.

En dat je foto's maakt vind ik alleen maar goed. Mijn hondje is 4 jaar geworden en ik heb meer dan 2000 foto's van haar en dat doet me zo goed dat ik die heb. Ik zit ze dan ook iedere te bekijken. Ik heb ook nog filmpjes van haar en ben er zooo blij mee. Pff en ik begrijp hoe moeilijk dit is, want ze lijkt nu helemaal niet ziek en daarom moet je ook genieten van iedere dag die je hebt met haar. En weet je, als het zover is dan geeft jou Rasha je een teken, dat weet ik zeker. Verwen haar lekker, doe alle dingen met haar die je nog wilt doen. En probeer niet teveel te huilen waar ze bij is, hoe moeilijk dit ook is. Ze voelt het namelijk, ook al weet ze zelf ok wel wat er aan de hand is, maar ze wil jou niet verdrietig zien..
Maar ik begrijp het wel, ik weet nog zo goed de laatste nacht dat Angel bij me was. Ik keek haar aan en zei "nou schatje, ik ben zo bang dat dit onze laatste nacht is." Ze keek me aan en gaf me een zoen. Daarna is ze lekker tegen me aangekropen en die herinnering vind ik zo fijn. Een uur voordat we naar de dierenarts gingen die bewuste zaterdag, vroeg ik aan haar "schatje, moet ik je laten gaan? Is het goed zo? Probeer me aub te laten merken of het zo goed is." op dat moment keek me ze weer aan (al uren kon ik geen contact met haar krijgen) en ze gaf me een zoen. Dit was voor mij het teken dat het genoeg was, ik stortte echt in en het deed me zoveel pijn. Nu ik dit schrijf zit ik gewoon weer te huilen.
Het is zo moeilijk om je hondje te laten gaan, maar het hoort erbij, je wilt niet dat je hondje nog meer lijdt en pijn heeft..

Ik wil je zoveel sterkte wensen en geniet nog heel erg veel van elkaar! Het is zo moeilijk om te lezen dat zoveel mensen door deze pijn heen moeten en dat raakt me dan ook iedere keer weer. Als ik het lees moet ik gewoon huilen omdat ik gewoon precies weet waar je doorheen gaat..

Wij hebben 27 januari te horen gekregen dat onze loren een mild tumor had en haar meteen in laten slapen ik ga me hond niet on nodig pijn laten lijden Als ik jou was zou ikje hond dus morgen in laten slapen heel veel sterkte

Brrrr ik heb kippenvel van mijn tenen tot mijn kruin nu ik je verhaal zit te lezen.
Wat een afschuwelijk bericht.

ik wens je naast heel erg veel sterkte en kracht ook erg veel wijsheid toe. Ik vind dat je in je verhaal naast heel verdrietig ook heel verstandig overkomt. je verdriet is zooooo logisch en mag er ook zeker zijn!! Laat het toe. Vergeet tegelijkertijd niet om te genieten van de tijd die jullie nog samen hebben. laat haar doen wat ze nog kan en waar ze plezier in heeft. En lach en geniet als je haar zo ziet. ik weet dat het moeilijk is, weet ook dat je het kan.


Hou je taai!!!

Sterkte en een poot van Buddy en Junto

Ik vind niet dat iemand die beslissing voor een ander kan maken. (Niet lullig bedoeld) Ik zou zelf een hond niet in kunnen laten slapen als een hond nog vrolijk en fit is en geen tekens van pijn laat zien..

@Rene, ieder zijn keus(daar heb ik begrip voor) en dit is geen aanval naar jou hoor. Maar zullen we Annelies steunen en niet nog banger maken dan nodig is.
Als ik in haar voetsporen zou staan en jouw laatste reactie zou lezen, zou ik bij wijze van spreken mijn hond niks meer durven laten doen. Je zult het niet kwaad bedoelen, waarschijnlijk alleen goed maar denk dat Annelies hier nog verdrietiger van wordt.

Ja zeg het misschien niet helemaal netjes sorry Maar ik kan mijn hond geen pijn laten hebben dat vind ik niet kunnen daarom zou ik de hond zo snel mogenlijk in laten slapen .Ook ik heb gevoel en vond het heel erg en heb er ook flink om moeten huilen maar het is beter voor het beesie enhet is ook zo oneerlijk mijne was net 7 ipv 11 12 en bij jou ook 5 jaar is zo oneerlijk Maar on nodig pijn laten lijden is ook oneerlijk Nogmaals heel veel sterkte

Heel veel sterkte toegewenst, ik weet wat je doormaakt.
Heb het zelf meegemaakt met Shiva..
Geniet van elkaar zolang het kan, elk moment en elke dag.