Geurentaal

Het communiceren via geurentaal, hoe denken daarover? Ik geloof zelf dat honden heel veel communiceren met het uitscheiden van geuren (de geuren die wij niet kunnen ruiken, dus scheten bedoel ik hier niet mee ). Misschien heb je wel eens gehad dat je heel kwaad bent maar dat fysiek niet laat merken. Vervolgens ga je naar de hond toe om even te knuffelen en de hond duikt in elkaar. Of je zit bijvoorbeeld kwaad te wezen op de bank en je hond komt met een gebogen rug en de staart tussen de poten naar je toe. En zo zijn er nog genoeg andere voorbeelden te noemen (ook met emoties als bijvoorbeeld vreugde, verdriet, frustratie etc.).

Geloven jullie in geurentaal? En hoeveel belang hechten jullie er dan aan? Heeft geurentaal ook gevolgen voor de lichaamstaal en verbale taal?

Ik ben benieuwd naar de reacties

Hm, niemand die er waarde aan hecht?

Mail

geurentaal..........dan denk ik meteen aan het loopse teefje in de buurt of toch even snel een plas doen als we het erf aflopen ,da´s niet voor ons bedoeld

en tja als het niet meer oke is in huis....probleemgedrag...plassen en poepen in huis op raarste plekken...zoals ik hier weleens lees

dan hebben ze ons weldegelijk wat te vertellen

Jij herkent dus voornamelijk de echt 'fysieke' geurentaal zeg maar. Plassen, poepen, ruiken aan loopse teefjes etc. En inderdaad, het is allemaal communiceren met elkaar of met ons . Dobber was een keer 's nachts binnen gekomen (slaapt altijd in de garage of kennel en toen was ze dus in de garage) en heeft een grote drol gedraaid middenin de deuropening OP de mat. Die plek heeft ze niet zomaar uitgekozen hoor .

Maar ik zie zelf nog veel meer in het woordje geurentaal. Ik denk zelf bijvoorbeeld dat honden en mensen geuren uitscheiden die overeenstemmen met hun huidige fysieke gezondheid, maar ook met hun huidige mentale staat. Iemand die heel blij is 'straalt iets uit'. Iemand die verdrietig is: hetzelfde verhaal. Maar dus ook iemand die verkouden is heeft een andere, 'zwakkere' geur. Ook al hoest je niet in het bijzijn van de hond, ze hebben het direct door (is mijn ervaring). En de gemiddelde hond zal er ook gebruik van maken (de een vat het dan op als 'lief' en 'willen troosten' en de ander ziet er juist opdringerig en uittestend gedrag in).

Ik moet zeggen dat als ik 'vroeger' gehoord had van iemand die geloofde dat mensen geuren uitscheiden die corresponderen met hun mentale staat van dat moment, die persoon gek was. Maar nu vind ik dat niet meer. Ik heb zelf al meerdere keren meegemaakt dat je jezelf fysiek wel anders voor kunt doen, maar dat je mentale overeen moet komen met je fysieke. Klinkt heel wazig, maar ik geloof het echt...

Nou vind dat helemaal niet wazig ik vind dat alleen maar heel logisch.

Neem bijvoorbeeld angstzweet bij mensen. Dat stinkt echt gigantisch! Je ziet niets aan ze, lichamelijk, maar ondertussen ruik ik ze al van ver.

Honden kunnen zo ontzettend goed ruiken, ik denk dat zij stiekem veel meer weten dan wij denken.

Je kunt ze niet voor de gek houden daarom wordt er ook zo vaak gezegd: Je moet niet denken, je moet voelen..

Overigens herken ik dat drollen draaien ook Was in een strijd tussen Flex en mij. Bepaalde mensen hier verklaarde me voor gek maar wat te denken bij een hond die 2 deuren openmaakt om vervolgens midden voor de deur van je slaapkamer een drol neer te leggen?

Ik vond het zo klaar als een klontje.. Of euh...

Ik vind de term geurentaal niet correct, omdat het niet om geuren gaat, maar (ook) om stoffen die uitgescheiden worden. Feromonen bijvoorbeeld.

Overigens doen wij mensen dat ook, zie alle onderzoeken waarin aangetoond word dat mannen zich anders gedragen rond vruchtbare vrouwen. En laten wij mensen nu echt niet de geuren-neus hebben om een vruchtbare geur te ruiken, maar wel andere receptoren.

Denk ook aan het effect van zweet van mannen die fysiek zware arbeid hebben verricht. De dames in het oude Romeinse Rijk kochten het zweet van gladiatoren als lustopwekkend middel (en dan niet door het te drinken).

Je doet alleen niet zoveel met die kennis. Als je kwaad bent kun je moeilijk denken "oh, niet kwaad zijn, anders stink ik", bij wijze van. Overigens denk ik dat het lezen van jouw gemoedstoestand niet alleen komt door het opnemen van deze stofjes. De manier waarop je loopt, waarop je neerploft op de band of geïrriteerd zucht kan ook al veel onthullen, zeker voor een hond waarmee je samenleeft. Maar ook in het algemeen, bij onderzoek is aangetoond dat honden menselijke gezichten nog beter lezen dan mensen.

@ Sammy en Flex: klaar als een klontje ja . Enneh:

Dat denk ik ook . En ze maken er grof misbruik .

@ Wilma: geurentaal doelt er meer op dat honden elkaar kunnen 'verstaan' door hun geuren. Een onderdanige hond zal een geur uitscheiden die bij die positie past (hetzelfde geldt voor een dominante of onzekere hond). Leuk voorbeeldje is bijvoorbeeld dat mensen zeggen 'Hij viel uit het niets aan!' als hun hond een vreemde hond ontmoet. Maar zoiets bestaat m.i. niet... Er is altijd een reden voor (tenzij de hond bijvoorbeeld medisch totaal niet in orde is, maar het gros van de gevallen is dat niet zo). Natuurlijk zijn er altijd kleine non-verbale stukjes communicatie die wij missen, maar wat te denken van de geuren die beide honden op het moment van de ontmoeting uitscheiden?

Ik ben zelf van mening dat honden als eerste communiceren via geurentaal, daarna via lichaamstaal (die volgt vlak op/tegelijk met de geurentaal) en daarna pas vocaal. Terwijl wij mensen juist andersom doen: eerst vocaal en daarna met lichaamstaal (eerst een commando geven en als de hond het niet doet, gaan staan en dus verder gaan in lichaamstaal) . Geurentaal omvat dus niet alleen het uitscheiden van geuren door alle partijen, maar ook het kunnen begrijpen, goed interpreteren en anticiperen ervan. Die feromonen behoren ook tot geurentaal want ook al is het een stofje, de hond ruikt de geur daarvan. En daarmee behoort het ook tot de definitie 'geurentaal' m.i.

Ik denk zeker dat honden communiceren door geur, en mensen ook ondanks dat we er niet bewust van zijn.

Maar je er echt super mee bezig te houden vind ik niet verstandig als je er ook meteen een reactie op gaat geven.

Want hoe weet je zeker dat de hond dat bedoelt?

Zoals bij Sammy en flex, jij vind het heel logisch en weet precies wat hij bedoeld, zeg je.
Maar ik geloof nooit dat jij dat zeker kan weten..
Jij zegt wij verklaren je voor gek, maar ik kan me dat topic nog herinneren en ik (als tegenhanger) heb dat nooit gezegd, ik heb alleen gezegd, dat je moet oppassen met conclussies omdat je het verkeerd kan hebben.
Zoals ik ook geloofde dat je nu was..

Dus om nu zo druk bezig te zijn met de betekenis nee, maar ik uit het wel door mijn hond veel te laten snuffelen.
Dit is kalmerend voor haar, en uitputtend. En wat zij nu 'leest' of te weten komt, dat mag ze lekker voor zichzelf houden..

Een hond is een neusdier. Ik ben er dan ook van overtuigd dat honden enorm veel oppikken met hun neus. Maar niet alleen met hun neus. Ik denk dat er nog een hele wereld is waar wij geen weet van hebben. Ik vind het risicovol om er allerlei menselijke interpretaties over gedrag en communicatie aan te verbinden. Sommig gedrag zal voor de hand liggen terwijl ander gedrag te complex is om voor ons simpele ziel te doorgronden. Alleen al in het voorbeeld wat jij noemt speelt naar mijn idee veel meer mee dan alleen dat wat de hond in geur opneemt.

@Dobber!!
De enige invloed die wij als mensen hebben op de geurentaal onderling is camouflage (je ervaart iemand eerder als aangenaam gezelschap als deze lekker ruikt)
Richting honden ligt dat natuurlijk anders want die kunnen zo goed ruiken, die hou je niet voor de gek.
Ik vind het altijd wel een bizar idee dat Vito (intensief) mijn kleding afsnuffelt als ik weg geweest ben en dan dus meer van het hondje weet dat ik ergens geaaid heb, dan mij.

Pfff... Was dit topic alweer een beetje vergeten .

@ Gerdine: mijn hond mag ook ruiken wat ze wil, sterker nog: tijdens het speuren is dat juist de bedoeling! Je schrijft dat wij mensen niet zo bezig moeten zijn met geurentaal als zijnde geuren uitstoten die bepaalde emoties weer geven, maar ik denk juist dat enig begrip van geurentaal heel belangrijk is. Ik denk dat honden in de eerste plaats communiceren via geurentaal en lichaamstaal. Maar de lichaamstaal kan nog maar heel miniem zijn terwijl de geurentaal heel duidelijk is (voor honden dan ). Het is m.i. heel belangrijk om aan de hand van de lichaamstaal die je ziet en je achtergrondkennis/ervaring met de hond te analyseren wat het kan zijn. En dan aan de hand van je ervaringen en kennis ook een bijpassende reactie geven.

Natuurlijk moet je oppassen met conclusies trekken. Maar ik denk dat Sammy haar eigen hond beter kent dan wij, ze heeft dus de achtergrondinfo bij Flexje en ze heeft ook ervaringen met Flex. En daarbij heeft ze kennis over geurentaal. Combineer dat bij elkaar en de conclusie is aardig zeker dat Flex niet zomaar ergens neer poept, maar met een bewuste reden op een bewuste plek. Net zoals Dobber dat deed . Als een hond zinlijk is en ineens gaat plassen en/of poepen in huis (terwijl er niks raars gebeurd is) dan lijkt het me niet dat die hond ineens stress of verlatingangst heeft. Dan is m.i. zijn gedrag een vorm van communiceren richting de baas. En ik denk dat Sammy haar hond goed genoeg kent om te weten waarom Flex zo doet en hoe ze erop moet reageren. Maar feit blijft dat iemand niet zomaar een conclusie kan vellen op basis van een tekstje op internet. Ik probeer daar zelf ook altijd voorzichtig in te zijn. Soms heb ik echt het idee van 'Die hond is grof aan het uitdagen', maar je moet inderdaad altijd voorzichtig zijn met het maken van conclusies.

@ Petra: Ik kan me helemaal vinden in deze zin:
Ik denk dat er nog een hele wereld is waar wij geen weet van hebben. Als ik alleen al zie hoe goed honden kunnen ruiken vergeleken met ons, dan weten wij maar heel weinig vergeleken met de hond. Ik denk echter wel dat door onderzoeken inmiddels veel bekend is over het communiceren via geurentaal en dat die kennis ook gebruikt kan worden bij het opvoeden en begrijpen van honden.

Ik vind het risicovol om er allerlei menselijke interpretaties over gedrag en communicatie aan te verbinden. Inderdaad. Daarom vind ik het ook zo vreemd dat ik soms in topic direct lees dat 'de hond gestresst is', of 'verlatingsangst heeft', of 'overprikkeld is'. Of zelfs 'genegenheid toont als hij je in het gezicht likt' of 'spijt heeft van zijn daden en bang voor je is' als de hond in elkaar duikt na het plunderen van de vuilnisbak (wat hij zodra je weg bent weer doet, dus hoeveel 'spijt' heeft ie dan en hoe bang was ie dan eigenlijk?!). Dan denk ik: joh, probeer eerst eens wat meer info te krijgen voordat je een antwoord geeft dat je bijna letterlijk overgenomen hebt van andere mensen hier op het forum... Hetzelfde geldt natuurlijk voor mensen die direct schrijven dat de hond ontzettend dominant is en dat je hem maar even op de rug moet gooien. Ik denk dat je gedrag moet analyseren vanuit hondengedrag en niet vanuit mensengedrag en menselijke interpretaties. Een hond is een heel ander wezen met een andere communicatie. Maar als je meer weet over hondse communicatie zie je ook heel veel dingen in een ander daglicht dan als je het bekijkt door een menselijke bril...

@RVS: nu je het zegt, inderdaad! Apart he?! Jij hebt die hond geaaid, gezien, gevoeld, gehoord etc. en je hond ruikt even aan je kleren en weet meer van die betreffende hond dan jij zelf (tenzij je de eigenaar geinterviewd hebt natuurlijk ).

Ik denk dat je dan toch de enorme invloed van die fysieke signalen over het hoofd ziet. Ik denk persoonlijk dat juist honden in de communicatie met ons hier heel veel gebruik van maken. Het grote probleem is dat de meeste mensen dat niet meer kunnen lezen. En ook niet door hebben dat ze dat ook heel sterk laten zien. Ik ben er in mijn lessen heel erg mee bezig om te zien of de verbale en non-verbale communicatie met elkaar kloppen en dat is heel vaak het probleem. Ik kan zien of mensen op bepaalde momenten gefrustreerd zijn over hun hond. Dat kan soms te maken hebben met dingen die zich eerder op die dag of zelfs week hebben afgespeeld. Je ziet dat vooral in de puber periode. Dan kun je nog zo hard je best doen om tijdens de les "gezellig" te doen, maar je non-verbale communicatie liegt niet. (Tenzij je daarin getraind bent, maar dan nog zullen mensen dat niet in een hondenles doen) De voorbeelden die TS noemt zie ik allemaal meer als een voorbeeld van de fysieke communicatie. Dat kunnen wij nooit verbergen.

Uiteraard wordt er ook heel veel door geuren gecommuniceerd. Dat zie ik ook als ik na de lessen thuis kom. Ik wordt dan helemaal besnuffeld. Ik weet dat mijn honden dan ook precies weten waar ik geweest ben en wie er allemaal waren. De vraag is of wij iets moeten/kunnen met die geuren. We weten niet eens precies wat ze ruiken, laat staan dat we daar dan conclusies aan kunnen verbinden.

Ik denk dat je gedrag moet analyseren vanuit hondengedrag en niet vanuit mensengedrag en menselijke interpretaties. Een hond is een heel ander wezen met een andere communicatie. Maar als je meer weet over hondse communicatie zie je ook heel veel dingen in een ander daglicht dan als je het bekijkt door een menselijke bril...

Apart... wij kunnen niet anders dan analyseren vanuit onze menselijk interpretaties omdat we nu eenmaal mens zijn en geen hond en op geen enkele manier compleet in de huid van... kunnen kruipen. Op het moment dat je beweert dat je meer weet over hondse communicatie is dit in veel gevallen nog steeds op basis van menselijke interpretaties van datgene wat wij waarnemen. Wij kunnen echter lang niet alles waarnemen.

Als je aanames doet als in het door jouw gegeven voorbeeld ga je inderdaad mijns inziens te kort door de bocht. Evenals het het verbinden van conclusies aan communiceren vanuit geurentaal waar jij over spreekt. We weten allemaal dat honden graag snuffelen 'hee pietje was here, me tooooooooo ' Maar wat voor conclusie verbind je daar nu aan?

In het door jou genoemde voorbeeld zou de hond aan de geur waarnemen dat je kwaad bent, hoe weet je dat? Zo heb ik je vaker zien schrijven dat je niet aan de hond moet denken als je hem negeert omdat de hond in jouw geur opneemt dat je aan hem denkt. Hoe weet je dit? Hoe weet je zo zeker dat er geen andere onderliggende motivatie voor dit gedrag is? Dat als jij de hond negeert en wel in gedacht met hem bezig blijft (met misschien wel irritatie) geen signalen van spanning in en om je lijf afgeeft?

Wat bassie schrijft kan ik me helemaal in vinden, honden nemen heel veel waar in de non verbale communicatie. Dingen waar wij ons helemaal niet bewust van zijn. Daarbij, en dat is mijn menselijk interpretatie, nemen honden ook energieeen waar. Er zijn ook mensen die energieeen waar nemen, maar er zijn ook mensen die deze niet waar nemen. Wat nu als er een spanningsveld om iemand heen hangt, waar deze persoon zich niet van bewust is, maar die wel in non verbale communicatie en in energie waarneembaar is.

Jij geeft aan dat het belangrijk is om meer info tot je beschikking te hebben voordat je aannames doet en menselijke interpretaties aan hondengedrag verbindt. Ik sluit me hier helemaal bij aan, maar wil dan nogmaals aanstippen dat wanneer je, zoals jij aangeeft de wereld van de hond moet analyseren vanuit de hond je ons credits geeft die wij niet bezitten. De hondse communicatie is vele malen complexer is dan wij in totaliteit met ons simpele brein kunnen duiden. Onze menselijk interpretaties zijn in deze beperkt door het wezen wat wij zijn in relatie tot de hond.

Natuurlijk kunnen we door de jaren heen steeds meer conclusies verbinden aan gedrag. Waarbij er ook verschillende menselijke interpretaties in onderzoeken vastgelegd zijn. Maar is er ooit onderzoek gedaan van binnenuit, vanuit het wezen hond? Bij mijn weten niet en dus kunnen we ook niet weten of de hond ruikt dat je kwaad bent, dit waarneemt in je nonverbale communicatie, dit waarneemt in je energie, een combinatie van drie of nog een andere optie.

Geurentaal, net zoals alle taal, kan alleen begrepen worden aan de hand van functionaliteit.

Een voorbeeldje van hoe Taal eigenlijk werkt:

Ik en mijn hulpje sleutelen samen aan een auto. Ik, super handig, doe het echte werk, terwijl mijn hulpje mij de spullen brengt die ik nodig heb. Op een gegeven moment zeg ik tegen hulpje "tang", en bij dat woord heb ik een concept in mijn hoofd, een idee van wat ik Tang noem. Als hulpje terug komt met wat ik een hamer noem, denk ik dat hij mij niet heeft begrepen. Dus ik zeg "nee, tang" en wijs dan naar de hamer en zeg "hamer" Op een gegeven moment komt dit vanzelf goed, al is het maar omdat hulpje per ongeluk een keer met de tang aan komt zetten.

Een half uurtje later heb ik weer de tang nodig. Nu kijk ik hulpje aan met een plagende glimlach en zeg "hamer" komt hulpje terug met de tang, dan denk ik dat hij mijn grapje heeft begrepen.

We kunnen pas zeggen dat we dezelfde taal spreken als wat we zeggen (en bedoelen) vaak genoeg overeen komt met hoe de andere persoon vervolgens handelt.

In termen van geurentaal zijn wij ons te onbewust van wat er "gezegd" wordt, om onze handelingen overeen te stemmen met de bedoeling van de hond. Dit komt, met name, omdat we het fysieke deel missen om de taal te lezen (niet om ze te spreken!) Dus wanneer Flex een keutel voor Sammy's deur legt...kunnen wij alleen concluderen dat Sammy straks vieze voetjes heeft. Juist omdat we fysiek niet in staat zijn de taal te lezen.

Stel dat hulpje eigenlijk helemaal niet kan horen. Dan kan ik "tang" zeggen zoveel ik wil, hulpje zal dit woord nooit begrijpen...omdat hulpje het woord niet kan horen.