onnodig leed.

Tanja&Bella

Het is nu al een tijdje geleden dat Lemmy van ons is gegaan.
Hij werd 10,5 jaar oud (is een mooie leeftijd voor een labrador).

Maar het zit mij nog steeds dwars dat hij niet zonder pijn kon gaan.
hij had een ontsteking in zijn buik en had pijnstillers nodig maar
we hadden geen alarmnummer van onze eigen dierenarts. Dus we moesten
in het weekend iets anders bedenken om Lemmy te helpen. dus belden
wij bij de andere dierenarts aan en vroegen of ze pijnstillers
voor hem hadden en dat hij verzekerd is dat kosten geen rol spelden
maar hij wilde het geld meteen zien en dat we Lemmy naar hem toe brachten
die al met zijn 3 poten op de andere kant was. Op zijn laatste 2 dagen nog
in te laten slapen. We konden Lemmy niet vervoeren dat was onmogelijk
vanwege zijn ontsteking. Toen zei de dierenarts dat hij
ons ook niet kon helpen.
Het deed me pijn om Lemmy zo te zien liggen.
De volgende dag in de middag zat ik naast hem en zei tegen hem dat
hij zich om ons geen zorgen moest maken en gerust kon gaan.
Toen keek hij mij in mijn ogen en deed ze langzaam dicht en nooit meer open.
Ik begeleide hem zo ver ik kon die dag.

Ik weet zeker dat we onze dierbaren achter de regenboogbrug terug zien
weer jong en zonder pijn.

Helaas, dit onderwerp staat op slot.

Dit komt doordat het onderwerp niet meer recent is en in het hondenforum archief terecht ik gekomen.
Als je over "onnodig leed." wilt praten in het hondenforum dan kun je het beste een nieuw onderwerp aanmaken

Dominique en de borders

Oh wat een verhaal... Zit hier met tranen in mn ogen..
Je hebt je best gedaan voor hem, je was er voor hem en dat is het belangrijkste!
Veel sterkte met het verlies!

Rust zacht lieve Lemmy..

MAC en KYL*IE†

Het maakt droef, te denken dat je hondje Lemmy meer pijn gehad heeft dan nodig was. Ik begrijp die dierenarts ook niet. Spijtig dat jullie geen andere oplossing vonden. Ik hoop dat je naast je eigen dierenarts een andere oplossing vindt dan bij die ene te gaan als hij van wacht is en je huidige hondje een DA nodig heeft.

Het is nu zoals je schrijft al even geleden. Het verdriet en de droefheid gaan niet zo vlug weg. Ze slijten, maar het gemis blijft. En dat je je lieve schat blijft missen is niet meer dan normaal. Hij gaf je zoveel en je hield van hem. Dat wil je niet kwijt.

Toch moet je jezelf niet meer pijn doen dan nodig is. Je hondje heeft die laatste dagen afgezien... Maar dat is nu voorbij. Dat duurt niet meer voort. En hoe triest ook... Je hebt op een mooie manier afscheid van hem genomen. Ik heb het ook ooit tegen een hondje dat doodging gezegd... Dat ze mocht slapen... Dat het goed was zo en ook ik zag dat ze het begreep en dat het haar volledig gerust stelde. Ze hoefde niet meer door te gaan.

Als je bedenkt dat die laatste dagen maar een klein deel van Lemmy's leven zijn. Dat hij inderdaad een mooi leven had en dat dat zoveel langer geduurd heeft dan die tijd van pijn... dan zul je zeker nog huilen om het gemis. Maar dan wens ik je ook heel vaak een glimlach toe als je aan Lemmy denkt. Aan hoe hij vroeger was en aan hoe hij nu is... Want gedachten zijn de eerste bouwstenen van een wereld.

Sterkte nog en in gedachten een knuffel voor Lemmy.