afscheid van mijn twee honden op twee maanden tijd!

Patricia,

Wat erg voor jullie !!!!
Heel veel sterkte en kracht gewenst in deze moeilijke tijd ....

Dit is echt zo rot voor je Ik wens je heel veel sterkte deze komende tijden met het verliezen van je 2 honden

Ik wil je heel veel sterkte wensen met het verlies van je 2 honden kinders, ook ik geloof dat ze samen zonder pijn aan de andere kant van de regenboogbrug zijn..

Heel veel sterkte gewenst. Ik wens je ook mooie herinneringen toe en het besef dat de band met je hondjes er voor altijd is.

Hier begrijpt omzeggens iedereen hoe het voelt een hondje te moeten missen, maar scheer niet alle anderen over dezelfde kam... Degenen die zeggen dat ze het niet begrijpen hebben ook nooit van de vriendschap die een hond je geeft kunnen genieten... Anderen mensen zonder hond hebben er misschien geen omdat ze weten hoe een grote impact het verlies op hun leven zou hebben.

Voel me vreselijk, vanacht constant liggen denken aan mijn 2 maatjes. Het ergste is al je beneden komt en er is geen kwispelende staart die je verwelkomt Het is zo leeg in huis.
Is nu ook beginnen sneeuwen en de pootafdrukken van Cuddles worden opgevuld, net alsof ze wordt weggeveegd. Gelukkig heb ik gisteren een afdruk in cement gemaakt en dat is redelijk gelukt, zo heb ik nog een blijvende herinnering aan haar hé.
Na afscheid van Bizkit was mijn routine niet verbroken, mand en mat bleven liggen in de living want gelukkig was Cuddles ernog. Nu is dat niet meer nodig maar ik kan het niet over mijn hart krijgen om ze weg te doen. Zelfs haar pot met water waar ze donderdag nog uit gedronken heeft staat hier nog. Ben volledig mijn kluts kwijt, ik mis de dagelijkse wandelingen,eten geven,knuffels,..voel me zo verloren
Doet me wel goed dat ik in dit forum met lotgenoten kan spreken, daarom wil ik ook iedereen die zijn geliefde maatje heeft moeten afgeven veel sterkte wensen. Het afscheid komt altijd te vroeg, het liefst zou je ze voor altijd bij je willen hebben maar jammer genoeg gaat dat niet
Probeer me sterk te houden met de gedachte dat ze beiden een prachtig leven hebben gehad,dat maakt de pijn niet minder maar ik moet nu leren te leven zonder hen en dat zal vreselijk moeilijk zijn!
Rust zacht mijn lieve doggies,
eerst een plekje in ons huis,
nu een grote plaats in ons hart

Lieve Patricia,

Ik liet ook alles staan van mijn hondje, haar waterbakje...eetbakje etc..Dat gaf mij namelijk een heel goed gevoel, kon het niet opruimen want daarmee wiste ik de laatste dingen van haar ook uit mijn leven en leek het voor mijn gevoel of ze er nooit was geweest. Ik heb zelfs nog haar hartpilletjes in een kopje, en heel raar maar kan deze nog steeds niet weggooien.

Haar waterbakje wordt nu gebruikt door mijn zusjes hond, met haar riem heb ik de eerste paar maanden mijn zusjes hond uitgelaten. Iedereen gaat er natuurlijk anders mee om, maar ik vond dat heel fijn. Haar riem zal ik mijn hele leven bij me houden...
Net zoals ze mijn hele leven in mijn hart en gedachten zal blijven.

Heb je mensen in je omgeving met wie je over je verdriet kan praten? Ik heb het geluk dit gemis en verdriet te kunnen delen met mijn vriend, en mijn moeder die een grote steun voor mij is. Hoop dat jij ook bij iemand je hart kunt luchten.

We weten allemaal dat ze geen oneindig leven hebben maar als het dan zover is, voelt het zo onwerkelijk aan. Tenminste zo ervaar ik het.

Kan nu ook meer rust vinden in het feit dat mijn hondje een heel mooi en liefdevol leven heeft gehad, en mij daarmee ook. Maar missen zullen we ze altijd!

Heel veel sterkte want het doet ongelooflijk veel pijn!

Heel herkenbaar allemaal, ik heb zelfs maanden mijn auto niet uit willen zuigen omdat er haartjes van Ziva in lagen.. Het weg zuigen leek dan zo definitief... Toen Dico overleden was, had ik Ziva nog, maar het voelde allemaal zo leeg, zijn bak kon ik ook niet weg zetten en het bed wilde ik niet verschonen omdat hij altijd bij me sliep... Het is allemaal onderdeel van de verwerking, in het begin mocht Sammy zelfs niet met Ziva haar knuffels spelen, nu mogen ze dit wel en ben ik blij dat haar knuffels nog dienst doen als plezier voor de musketiers. 1 knuffel van haar mogen ze niet hebben... De halsbanden en riemen van Dico en Ziva hebben ook een plekje hier, die doe ik nooit weg, dat was van hun...

Op den duur ga je weer de auto stofzuigen, verschuiven de bakken langzaam naar de kast en wordt het bed weer verschoond... Allemaal in een eigen tempo, allemaal als tegen van verwerking en wellicht ook allemaal met een traan...

Vergeten doe je het nooit en het verdriet is ook iets wat blijft, ik huil nog geregeld om mijn overleden lieverds, het is iets wat je altijd met je mee blijft dragen... Alleen op den duur leer je er mee om gaan en maakt het verdriet ook plaats voor de velen mooie herinneringen die er zijn...

Heel veel sterkte!

Ja heb veel steun aan mijn vriend, die er ook bij was toen we Cuddles lieten inslapen en daarna ook bij de crematie. Zo hebben we samen afscheid kunnen nemen van onze lieve meid.
Ook bij mijn zus kan ik steeds terecht. Maar is gewoon zo dat ik bij momenten zo overstelpt wordt door het verdriet en gemis. En dit bij de gewoonste dingen en dan vloeien de tranen.
Weet dat dit allemaal deel uitmaakt van het verwerkingsproces, alle pijn moet een uitweg vinden.

Maar heeft zijn tijd nodig he. Jullie reacties zijn voor mij een hele hulp om alles in het juiste perspectief te zien(of toch een poging daartoe). Bedankt, is een hele steun voor mij