Je hond moeten forceren

De laatste 3 jaar van mijn hondje moest ik haar zo vaak forceren. Zo vaak. Ik had het er toen moeilijk mee en ik heb het er nog steeds moeilijk mee.

Ze had namelijk artrose op meerdere gewrichten (sinds haar 5de) én een zeldzame, erg pijnlijke stoornis van het kraakbeen (chondromalacie) op een elleboog (sinds haar 10de). En daarvoor moest ik dus dagelijks met haar gaan wandelen. Ik zeg "moest" omdat ze in de jaren voordien altijd stond te springen voor haar dagelijkse wandelingen en er nu voor geforceerd moest worden.

Ik heb vanalles geprobeerd: dierenarts, fysiotherapeut, dierenziekenhuis, alternatieve medicatie, oefeningen, non-steroïde medicatie, cortisone, zwemmen, aangepaste wandelingen, massage. Dat hielp bij de artrose, maar niet bij die stomme elleboog.

En toch moest ik haar elke dag dwingen recht te staan en naar de auto te lopen. Want met ziek/versleten kraakbeen moet je dagelijks wandelen. En toch ging die stomme elleboog alleen maar achteruit.

Gelukkig sprong ze tot een paar maand voor haar dood meteen uit de auto (in mijn armen, springen mocht niet meer) eens we bij het bos waren. Want het bos, daar was ze dol op. Om vervolgens traag en mank te stappen en altijd duidelijk te versnellen zodra we in de helft van de wandeling waren. En we dus terug naar de auto toe stapten.

Daarom was haar dood voor een stuk een opluchting. Omdat ik haar nu niet meer hoefde te dwingen. Omdat ik het nu niet meer hoefde aan te zien.

Pas een paar maand voor haar dood ontdekte ik oefeningen en aangepaste wandelingen die wél hielpen bij die stomme elleboog. Toen had ik terug een hondje wat zelf vroeg om te gaan wandelen, wat terug knuffeliger werd en van wie ik het gevoel had dat onze band terug zoals vroeger werd.
Ik vind het zo, zo moelijk dat ik het pas zo laat ontdekt heb.
En tegen dan had ik een hondje met een falend hart en ouderdomsverlamming (myopathie). Wat dus terug zelf wilde wandelen, maar tijdens de wandeling voortdurend aangespoord moest worden.
Want ze moest elke dag wandelen. Voor die gewrichten én voor dat hart én voor die verlamming. Ook al had ze het duidelijk moeilijk.

Ik ben blij dat ik dat nu niet meer hoef. Maar, oh, wat had ik het graag vroeger ontdekt. Wat had ik graag langer terug kunnen gaan wandelen met een hondje wat zelf wilde wandelen. Wat had ik haar dat graag langer kunnen geven.
Floortje.

je hebt zeker je best gedaan voor jouw hond, en je hond verliezen is altijd heel moeilijk. Veel sterkte toegewenst !

als ik dit zo lees dan hebben jullie je best gedaan,en de da wist ook niet beter hoe je het moest aanpakken.
maar ik ben blij dat het op het laast toch nog goed is gekomen tussen jou en je hond ,dat je met een fijn gevoel naar de laaste paar weken kan terug kijken
wens je veel sterkte de komende periode.
ps,als je ooit nog weer hond krijgt die last heeft van versleten gewrichten kun je levertraan geven dit maat alles soepelder en niet zo stijf en wat minder pijn.
spreek uit ervaring daar mee,(rottweiler)30 jaar geleden al is toch 12 jaar geworden waarvan 2 jaar met levertraan.

ach Floortje
je hebt echt gedaan wat je kon voor je maatje,we weten niet alles maar doen ons best voor ze meer kunnen we echt niet doen!
ik begrijp je heel goed,je wil de tijd terug draaien,ik ook,het is bijna twee jaar van mij en nog denk ik,had ik niet beter dit of was het niet beter zo geweest,maar op het moment zelf doe je gewoon om goed te doen

ik heb nu al een paar keer met je geschreven, en ik ben er zeker van dat je alles hebt gedaan wat er mogelijk was,je maatje kon geen beter vrouwtje hebben!

Meer dan het beste doen met de middelen en de kennis die je op een bepaald moment hebt kun je niet he.

En alles voorkomen is ook niet mogelijk, dan mag je dag en nacht studeren... Dan heb je zelfs geen tijd voor een knuffel of een wandelingetje met je hondje.

Misschien ben je in de toekomst ooit nog iets met die kennis en kun je een ander hondje zijn pijn verlichten.

Goede moed en een knuffel! Je hebt alles voor je schat gedaan wat kon.

Beste Floortje,

Je hebt alles maar dan ook alles gedaan wat op dat moment mogelijk was.....verwijt jezelf niets, je bent een bewonderenswaardig baasje voor je hond geweest.
Petje af daarvoor

Veel sterkte gewenst!

Lieve Floortje,

Ik snap je gedachten zo goed "dat je graag de oefeningen etc..eerder had ontdekt". Ik denk zoals je weet ook vaak, had ik toch dit moeten doen, heb ik wel de juiste beslissing genomen etc...

Maar zowel jij als ik, en velen andere op dit forum, proberen al het mogelijke om je hondje een fijn en pijnloos leven te laten leiden. Vergeet niet dat wij alleen kunnen communiceren met onze hondjes dmv hun blik in hun ogen en hun lichaamshouding. Beide zegt veel over hoe je hondje zich voelt, maar nog blijft het moeilijk of je wel de juiste weg inslaat. Zij kunnen niet zoals wij aanwijzingen geven waar de pijn vandaan komt, wat wel goed aanvoelt en niet. Alles wat wij ondernemen om ons hondjes beter te laten worden is op gevoel, advies vragen op dit forum en je er evt. over inlezen om vervolgens weer met goede hoop en positiviteit ism de nodige artsen de behandeling/of geneesmiddel te hebben gevonden die aanslaat.

Je hebt echt zoveel goeds gedaan. Ik ben heel blij om te lezen dat ze voor haar overlijden weer zoveel plezier beleefde aan haar wandelingen. Dat heb je maar mooi voor elkaar gekregen. Hoe fijn is het niet dat ze dit door jou nog heeft kunnen ervaren, en van heeft kunnen genieten. Had je de oefeningen niet ontdekt, dan had zowel zij als jij de laatste maand waarschijnlijk niet zo mooi en intens beleefd zoals je hierboven beschrijft.

Sterkte en lfs,

Minoes

Floortje,
Je hebt alles gedaan wat je kon,zeker geen zelf verwijten hebben.
Veel sterkte

Allemaal hartelijk bedankt voor jullie reacties. Ik zit weer even in een moeilijke periode en jullie reacties doen echt deugd, helpen me echt.

Het is inderdaad een troost dat ik haar dat op het allerlaatst toch nog heb kunnen geven. Dat al dat gepieker, gezoek en geprobeer uiteindelijk resultaat opgeleverd hebben.

Ik vond het laatste anderhalf jaar met haar erg moeilijk.
Tegelijkertijd was het ook een mooie periode omdat je toch bewuster met hen bezig bent als je weet dat het niet lang meer zal duren.

Ik mis haar ontzettend, die vrolijke knuffel van me.

Liefs, Floortje.

Floortje, je hebt het er moeilijk mee, dat weet ik. je hebt je best gedaan, meer kon je niet doen . je hebt haar al die jaren dat je haar had een goed en fijn leven gegeven, je hebt haar veel gegeven, en je hebt van haar veel terug gekregen.

Floortje , probeer het eens een mooi plekje te geven, en van haar alle mooie herinneringen op te zoeken, het laatste stukje naast je neer te leggen, kost moeite Floortje , maar zou wel beter voor je zijn. en tuurlijk vergeet je haar niet, ze zit mooi in je hart.

Meid, wat jij allemaal niet voor je hond gedaan hebt is meer dan bewonderenswaardig.
Jij kan en mag jezelf niets verwijten, je bent een grandioze baas voor je hond geweest....een baas die elke hond zich zou wensen.
En weet je...hoeveel je ook doet voor je dier, als het eind er is vraagt iedereen zich toch stiekem af had ik niet dit of had ik niet dat?
Maar dat komt puur uit het feit dat je nog geen afscheid had willen nemen, hoe onherroepelijk dat einde dan vaak ook is.
Nee meid....je hebt het héél goed gedaan met alle liefde die je in je had en dat heeft jou hond absoluut gevoelt!
Maar dat het missen pijn doet...ja, tuurlijk want je hebt zielsveel van je hond gehouden en dat blijft een gemis.
Maar probeer het een plekje in je hart te geven want echt weg is je hond nooit.