Blijft moeilijk...

Hebben jullie dat ook...

Foto's kijken van mijn twee overleden lieverds dat vind ik al moeilijk maar filmpjes bekijken dan stromen de tranen helemaal over mijn wangen.. Bewegende beelden blijven moeilijk, zeker als ik ze dan hoor blaffen dan voelt het ineens weer zo dichtbij...

Dit filmpje blijf ik zelf ook heel moeilijk vinden om te bekijken, toch bekijk ik hem wel wekelijks.. Misschien raakt het me nog meer door het muziekje.. Maar ook gewoon dat ze zo genoten en dan denk je weer terug aan die tijden...

Het blijft moeilijk zulke momenten en ik blijf het zeggen, of het nu lang of kort geleden is het verdriet blijft altijd aanwezig... Elke dag is wel het grote gemis en wekelijks nog wel de tranen...

Mail!

Echt een heel mooi filmpje, ik moet zeggen dat jou filmpje me echt raakt !
Het feit alleen al dat je dit filmpje wekelijks kijkt, dat is het ultieme houden van !

Ik vraag me dan af...waarom kijk je hier dan wekelijks naar...wanneer het iedere keer zoveel verdriet geeft.
Je zou het misschien wat af kunnen bouwen om er 1x in de maand naar te kijken.


Na het overlijden van Puck mijn vorige hond had ik hier in de kamer een foto van hem staan dat gaf in het begin ook veel verdriet toen ik er steeds naar keek...ik heb de foto een tijdje in de la gelegd.... en dat gaf rust.
Een periode later heb ik de foto weer neergezet... en ik kon er toen naar kijken zonder dikke tranen.

De foto staat er nog steeds en kan er nu met een glimlach naar kijken...mijn dierbaar vriendje.

Al mijn overleden honden Boef,Bobby,en Puck ben ik echt niet vergeten ze hebben een plekje in mijn hart.
En de herinnering blijft!!

Maar ik ben er niet dagelijks mee bezig...heb het een plek gegeven..kan het "loslaten"

Verdriet is niet slecht is mijn mening, het negeren of weg stoppen zou zeer zeker niet mijn ding zijn... Ik heb het filmpje op mijn hyves staan en zie het sowieso elke dag wel staan, zodoende dat ik hem dus geregeld nog eens aan klikt... Sowieso zie ik ze elke dag op de grote foto's in mijn woning... Verdriet is niet altijd negatief, wat is er verkeerd aan huilen? Het laat toch ook weer alle mooie emoties zien die bij de liefde van de dieren horen.. De onvoorwaardelijke band..

Vlak na hun overlijden huilde ik elke dag wel, uiteraard neemt dit op den duur af, maar sowieso denk ik elke dag aan hun... Hun foto's weg halen zou ik nooit doen, ik vind het heel fijn om elke avond een kaarsje bij hun urnen te branden en even een aai over hun urn te geven.. Hun even welterusten te wensen...

Dat verdriet loslaten zou ik nooit doen... Laat staan dat ik het zou negeren..

Laat duidelijk zijn dat ik de tranen niet erg vind, het is namelijk een deel van mij , hun zitten in mijn hart en zou ze nooit niet loslaten om de emotie proberen te negeren..

Het zijn namelijk ook tranen van dubbele emoties, het verdriet van gemis, maar ook tranen van herinneringen die zo mooi zijn.

Ieder doet het op zijn eigen manier.

Maar als verdriet te veel gaat worden...kan het jezelf behoorlijk in de weg zitten althans dat is mijn ervaring... dan draag je het als een rugzakje mee...en dan is het beter om het los te kunnen laten...tja dat is meer mijn levenservaring.

Het berheerst niet mijn dagelijkse leven, ik geniet enorm van mijn leven en mijn hondenkindjes, hou van hun net zoveel als van Dico en Ziva en ik zou net als voor Dico en Ziva voor hun door het vuur gaan... Maar vind het ook een enorme rijkdom dat Dico en Ziva in mijn leven waren en dat ik elke dag aan hun kan terug denken, zo met een lach en zo met een traan... Als er vrienden op bezoek zijn of mijn ouders zullen ook altijd Dico en Ziva wel even in een gesprek langs komen... Ze zijn jaren in mijn leven geweest, het zou onmogelijk zijn om dit niet als deel van mijn leven te zien...

Ik weet dat er mensen anders om gaan met verlies van dieren of met het verdriet die er aan samen hangt...

Maar ik zie verdriet nooit als negatief, emoties kunnen namelijk ook heel mooi zijn..

Zo zijn er ook mensen die nooit meer een hond nemen omdat het verdriet van het verlies zo groot is en dat het verlies zo een pijn doet.. Maar ik vind dat dit verdriet en gemis niet opweegt tegen de jaren lange liefde en plezier..

Verdriet is pas te veel als je elke dag in een hoekje zit te huilen en geen positieve dingen meer in het leven ziet... Verdriet is niet teveel als je geregeld een traan laat bij herinneringen of gemis..

Maar dat is mijn mening uiteraard

Dat "loslaten" heeft niet alleen betrekking op mijn honden... maar met heel veel andere dingen die in mijn leven gebeurd zijn..en misschien ook nog op mijn pad komen....


Maar net wat ik al schreef...iedereen doet het op zijn eigen manier.



(Het begint een beetje psychologisch te worden O- )

Afscheid nemen blijft altijd zo moeilijk...

Ik vind het mooi hoe diep dieren in een mensenhart kunnen geraken en dat herinneringen zo gekoesterd kunnen worden.

Het zijn de mooie herinneringen die de kracht geven om met het verlies om te gaan, ieder op zijn eigen manier.

Het zijn de mooie herinneringen die de kracht geven om met het verlies om te gaan, ieder op zijn eigen manier.

Heel erg mooi gesproken...

Zo vind ik deze ook heel mooi en passend:

Die is inderdaad mooi!

heel mooi emotioneel filmpje!

Ik heb vooral in het begin een filmpje van zijn laatste week gekeken, dat hij niet eens van de bank af kon komen... Dit gaf mij rust want hoewel ik niet écht twijfelde, en wist dat het eigenlijk beter was, zat ik er toch mee... Mijn mooie vent heeft maar 1 jaar echt van zn leven mogen genieten na 7 jaar misbruik.. Vind en vond dit zo oneerlijk..

Ik heb een grote poster laten afdrukken met een paar foto's van hem.. Ik moet zeggen, snap Petra ook wel .. Ik heb ook zitten twijfelen de poster niet even weg te hangen, want elke morgen keek ik er met veel verdriet naar..

nu is het nog maar bijna 2 maanden geleden dat wij in 1 week tijd afscheid hebben moeten nemen van 2 van onze honden.. Een heel zware klap die ik nog niet te boven ben...

Filmpjes of foto's van dat ze slecht waren heb ik gelukkig niet, dat zou ik heel erg vinden om daar naar te kijken... Van Dico heb ik wel foto's van de laatste wandeling, maar dat zijn zulke mooie foto's, hij genoot en het zonnetje scheen, dat zijn voor mij hele bijzondere foto's..

Ik verloor mijn twee lieverds in 1 jaar tijd, het ene verdriet nog niet verwerkt en toen moest ik de andere al loslaten..

Dergelijke dingen zijn zeker heel oneerlijk, zeker als je een hond uit een rot tijd weg haalt en dat het dan maar zo kort mag genieten van een mooi leven...

Mijn Dico is 8 jaar geworden en ook 8 jaar bij mij geweest in alle liefde en mijn Ziva 5 jaar geworden en 5 jaar bij mij geweest.. Ze hebben dus wel alle twee een heel mooi leven gehad, dat geeft wel troost.

Laatst kreeg ik het ook te horen van iemand: dat mijn hondje wel erg veel plek innam in mijn leven, dat ze mijn alles was voor wie ik heel veel deed en met wie ik heel veel tijd doorbracht. En dat je daardoor na hun dood echt in een gat valt. Dat het verdriet dan zo diep is.
Met als boodschap dat ik meerdere dingen in mijn leven moest zoeken om mee bezig te zijn, dat mijn hondje niet meer zo alles zijn mocht. Om na een overlijden dus niet zoveel verdriet te hebben.
Daar had ik dus dezelfde reactie op: dat ik dat verdriet eigenlijk niet zo erg vind. Dat het er bij hoort. Tuurlijk is het niet leuk, maar hoeveel verdriet ik nu ook heb, het weegt niet op tegen al het waardevolle wat ik met mijn hondje had.
En ja, bij een volgende hond doe ik het opnieuw zo.
Sterkte, Floortje.

Mooi filmpje, ik kan me goed voorstellen dat je er regelmatig naar kijkt hoor en vind het normaal dat je er emotioneel van word. Je ziet de honden echt genieten op het filmpje en ik zou er ook een gevoel van blijdschap bij krijgen aan de goede herinneringen en daar kunnen ook tranen bij horen.

Ik zou gewoon lekker zo vaak kijken als je wilt hoor, en als je er emotioneel van word lekker laten gaan, dat lucht alleen maar op