Afscheid moeten nemen van ons maatje

Bijna acht jaar was ze ons maatje. Waar wij waren daar was zij en als ze niet met ons mee was dan was ze altijd blij als we thuis kwamen. 's Ochtends bij het ontwaken kwam ze ons altijd tegemoet.
We hadden nog zoveel langer van haar willen genieten, maar plotseling ging het niet meer. Ze begon te slepen met het achterpootje. Een dag later zakte ze door beide achterpootjes en wou ze het liefst de hele dag blijven liggen op haar bedje. Achter de katten aan wou ze nog wel, maar het lukte haar niet meer. Vrijdag bij de dierenarts een bloedonderzoek waar niets noemenswaardig uitkwam. Wel maakte deze zich zorgen om het feit dat ze in zeer korte tijd 12 kilo was afgevallen. We kregen prednisolon mee en hoopten dat ze daardoor zou op klimmen, maar helaas ging het op zaterdag een stukje slechter en afgelopen zondag zagen we dat het niet meer verder kon. Ze sleepte haar achterkant mee. We moesten haar tillen naar het veldje om uit te laten, waar ze met moeite haar behoefte kon doen. Ze viel steeds om. Die avond naar de dienstdoende dierenarts die na allerlei onderzoeken tot de conclusie kwam dat er waarschijnlijk een tumor in haar ruggenwervel zat. Ze kon haar een spuit prednison geven, maar was er eerlijk in dat het van tijdelijke aard zou zijn als ze al zou opleven.
We besloten haar los te laten en haar in te laten slapen. Dit is de moeilijkse beslissing van mijn leven geweest. En nog steeds zit ik met zoveel vragen. Was het de juiste beslissing? Hadden we haar niet nog een kans moeten geven. Ik mis haar enorm. De leegte... ik wist dat het er zou zijn, maar dat het zo intenst zou zijn. Het enige wat ik doe ik huilen. Hoe kom ik hier ooit overheen?

gecondoleerd, ik denk dat het wel het juiste was wat jullie hebben gedaan want om een beest in pijn te laten lijden of als hij niks meer kan doen is nog zieliger.
ik wens jullie veel succes met het verwerken hiervan.

Sandra, zo'n snel afscheid...dat valt niet mee...en dat is een understatement, ik weet het.

Er was niks meer aan te doen, en dan kom je op dat punt.

Ik leef met je mee, dat verdriet heeft tijd nodig, de mooie herinneringen die komen terug, maar daar ben je nog niet aantoe...

veel sterkte

Sterkte met het verlies van je doggie.
Ik heb dit in 2009 ook mee gemaakt met mn Santa (herder x rottweiler).
Op laatst was grote handdoek om de buik en tillen dat ze naar buiten kon om alles te doen.
Laatse dagen ging het niet eens meer en was het om de paar uur dekens wassen,want ze kwam de mand niet meer uit. Dat was voor mij de tijd om de d.a te bellen want dit was niet meer hondwaardig.Terwijl ze met de koppie wel helder was.Heb hier nog voor het zover was met de d.a overgehad.Die tweestrijd van ze reageerd nog op alles,kwisspelt als je binnen komt maar de lichaam wilde niet meer.Waarop mijn d.a zei : Het is goed zo,ik had het je kwalijk genomen als je Santa langer had door laten "lopen"..
Weet je.Ik denk dat dat het nooit het goeie moment is want je houd ze natuurlijk zo lang mogelijk bij je.Maar omdat je het zelfde heb ondervonden als ik,het afvallen ,om vallen,tillen.
Je heb de goeie keus gemaakt.Maar dat ondervind je pas als de tijd daar is.
Heel veel sterkte...voel echt met je mee

Hi Sandra, een heel herkenbare situatie, wij hebben onze hond net voor kerst laten inslapen nadat zij ook ineens een pootje niet meer kon gebruiken (voorpoot) en een oogje wegviel en heel veel pijn had (ook tumoren wervelkolom o.a.) en ook bij ons hielp de prednisolon niet. Sterker nog ze werd er alleen maar zieker van. Ook ik vond het vreselijk moeilijk om afscheid te moeten nemen en had nog zoveel vragen en twijfels of we het goed deden. Ook bij ons ging het heel snel allemaal. Ik heb in mijn zoektocht naar vragen op internet een dame gevonden die foto's leest van je huisdier (levend of gestorven), ik heb de gok genomen en haar een (recente) foto gestuurd van onze hond. Haar 'lezing' was heel treffend, niet alleen wist ze precies te vertellen wat Lola (mijn hond) allemaal mankeerde (wat zij niet wist, ze wil niet teveel info vooraf, alleen wat je 'vraag'is) maar ook meer; dat haar lichaam echt op was en ook al wilde zij liever ook geen afscheid nemen, ze kon niet meer. Dit is maar een klein stukje uit de lezing overigens. Ik heb er vreselijk bij zitten brullen en toch heeft het me ook geholpen, ik kan me nu toch beter erbij neerleggen, we hebben goed voor haar gedaan, ook al mis ik haar nog ontzettend en doet dat gemis ontzettend veel pijn.
Zoek maar op 'boodschap van de dieren', Mirella Bruynesteyn. Het is overigens helemaal niet duur, maximaal 20 euro per lezing.
Heel veel sterkte!!!! En onthou (dat zeg ik ook iedere dag tegen mezelf je hebt het allerbeste voor je hond gedaan wat je kon doen, je hebt je een ware vriend getoond.

Tosca"" Wat je schrijft herken ik ook. Onze Anka was ook nog goed met haar koppie. Maar die trouwe hondenogen keken ons wel aan als ze omviel en dat deed pijn. Bij de dierenarts heeft ze ons alledrie nog even 1 voor 1 aangekeken. Vandaag wordt ze gecremeerd en daarna komt ze in een urntje weer thuis.
Ik heb voor het laatst zoveel tranen gehuild toen mijn opa overleed in 1994. Dat ik haar zou gaan missen had ik wel verwacht, maar dat het zo enorm groot zou zijn.
Ik huil nu al sinds vrijdagavond en het wordt er niet beter op. Het is zo moeilijk. Het liefst haalde ik haar terug, maar dat kan niet meer. Juist doordat haar koppie nog zo goed was blijft die vraag of het wel het juiste moment was.
Maar aan de andere kant... ze kon niet meer achter de katten aan, ze kon de mensen niet meer begroeten die binnen kwamen, ze kon niet meer rennen en takken meeslepen.
Maar die pijn... ik weet niet hoe ik daarmee moet omgaan. Haar foto met een kaarsje op een tafeltje en daar haar lievelingsspeeltje en haar knuffeltje.
Haar mand die verdwenen is en haar etensbakken... en toch blijf ik haar zoeken hier in huis.
Een andere hond zal haar nooit kunnen vervangen en nu ik weet hoe enorm groot dit verlies is ga ik het mezelf niet meer aan doen... een andere hond gaat er dus niet komen, maar o, wat mis ik mijn maatje. Ik heb wel eens op haar gemoppert als ze in de weg lag of als ze wat deed, maar nu zou ik die streken weer zo graag terug willen dat ik ze voor lief zou nemen

Eerst wil ik je veel sterkte wensen,ik heb het ook meegemaakt.
Ik mis hem nog steeds.
Probeer van aan de mooie tijden te denken,praat erover,en je
zeker niet schuldig voelen,je hebt de goede beslissing genomen
je hebt jou maatje verlost van de pijn.
Ik leef met jou mee

Sandra

Een andere hond zou haar ook nooit kunnen vervangen.Ik heb naast Santa nog 2 mechelaars lopen.Maar alle 3 zo'n verschilend karakter.Ik weet dat ik het ooit nog zal meemaken.Maar eerlijk gezegt ik kan niet buiten een hond.Wat je zegt over het verlies niet meer willen maken is wel de reden geweest dat ik van de hamsters/tamme ratjes ben afgestapt.Dat kon ik ook niet meer aan.
Dat je haar nog ziet is heel normaal hoor.Denk dat iedereen dat wel heeft gehad.Ik deed zelfs de eerste weken dat ik automatisch 3 bakken deed klaar maken.
Ik heb een kristal blokje laten maken met Santa dr foto erin gelaserd en waar een waxinelichtje in kan.Je schrijft : Maar die pijn... ik weet niet hoe ik daarmee moet omgaanDat is ook heel moeilijk maar huil wanneer je huilen wilt.Verwerkt het zoals jij het voelt.M'n dochter had toen een paar kaartjes gemaakt met de foto van Santa voorop.Als je h'm open deed staat er links een regenboog met de datums en rechts het gedichtje van de Rainbowbrigde.Kaartje heb ik gestuurd naar fam./vrienden die heel naast met Santa waren.Zo heb ik het beetje bij beetje het verlies verwerkt.Doe het op jou manier /gevoel tot je daar bent en het een plekje kan geven.Nogmaals heel veel sterkte...

Wat vereschrikkelijk zeg! Zo jong, is inderdaad een nachtmerrie waar je niet uit komt.
Hier kan jij niets aan doen, heel veel sterkte en kracht toegewenst!

Heel veel sterkte en kracht gewenst met het verlies van jullie maatje ...
Jullie hebben de goede beslissing genomen, maar dat zie je nu nog niet in.
Op een dag zul je aan de mooie herinneringen kunnen gaan denken en zijn de scherpe randjes er een klein beetje vanaf. Maar dit heeft tijd nodig....

Sterkte ......

Heel veel sterkte gewenst met dit verdriet. Het is ook echt zo'n moeilijke beslissing. Maar je ziet je hondje en je weet wat best is. Achteraf ga je jezelf natuurlijk vragen stellen. Daar kom je niet omheen. Wat je ook beslist hebt.

Als je je hondje langer had laten blijven maakte je je achteraf zorgen of je het niet te lang gerokken hadt. Dat heb je als je van je hondje houdt en dat brengt verdriet mee.

Het duurt een hele poos eer je gewend raakt aan het feit dat ze niet meer om je heen loopt. De laatste tijd die je met haar meemaakte, een tijd van zorgen en pijn, hangt het dichtst bij in je geheugen...

Maar mettertijd kun je ook weer terugdenken aan alles wat ze je gegeven heeft in de jaren voordien en alles wat jij toen voor haar betekend hebt. Die tijd is belangrijker, want daaruit groeide vriendschap en liefde die voor altijd blijft.

Je hebt een kaarsje voor haar staan... Neem nu en dan de tijd om er echt bij stil te staan, niet alleen bij stilstaan bij het inslapen, maar ook bij de mooie dingen die jullie samen hadden en met dankbaarheid dat ze je maatje was.

We leven met je mee.

Ik wens je heel veel sterkte met het verlies van je hond.

Maar het krijgt wel een plekje.

Denk altijd terug aan de mooie tijd die je met de hond hebt gehad.

Sandra, een hond die je zo dierbaar was, blijft volgens mij op een bepaalde manier altijd bij je.(echt)

hou je daaraan vast,

liefs

Vandaag geprobeerd om iets minder te huilen. Mijn arme poezenbeessies snappen er maar niks van.
We kregen een condoleancekaartje van de dierenarts. Dat is wel fijn, want hierdoor krijgen we toch het gevoel dat we niet gezien werden als zomaar een hond met haar baasjes.
Vandaag is ze gecremeerd. Best een raar idee dat we haar nu nooit meer zullen zien in volle glorie en dat we haar binnenkort terug krijgen in een potje.
Van haar gehouden hebben we allemaal. Ze wordt dan ook door iedereen gemist. En dat houden van zal nooit meer over gaan. Daarvoor was ze ons te lief.
Tuurlijk heb ik wel eens op haar gemoppert als ze weer eens in de weg liep bij het dweilen of wat dan ook, maar altijd bleef ze trouw.

Lieve Sandra,

Bijna 7 maanden geleden ben ik mijn lieve hondje op precies dezelfde manier kwijtgeraakt. Ze liep al een beetje te sukkelen, maar ze dachten tot 2 weken voor haar overlijden dat haar darmen weer overvoelig waren. 2 weken later kon ze opeens niet meer op de bank springen, dacht spier verrekt...was al eens eerder gebeurd. Volgende ochtend stond ze buiten heel onstabiel op haar poten en eenmaal boven kroop ze in me van de pijn. Meteen naar ons eigen DA. Weer diagnose darmen, pilletjes etc mee. 'S nachts in bed kroop ze weer tegen me aan van de pijn, dus wij volgende ochtend kon ze bijna niet meer lopen op 1 achterpoot, meteen naar andere DA bij ons om de hoek gegaan(kennis van mijn werkt daar). Deze dacht als eerst ernstige hernia, en ging foto's van haar rug maken. Maar ook van haar longen, en daar waren uitzaaiing op te zien. Was een kleine kans longontsteking, maar de volgende dag was volledig verlamd aan de achterpoot. Om de juiste beslissing te kunnen nemen, wilde ik een echo laten maken in de hoop dat de tumor gevonden werd. In Noordwijkerhout heeft dat plaatsgevonden, op de echo waren uitzaaiing in milt, lever en lymfeklier te zien. De grond zakte onder mij weg! Tumor is nooit gevonden en zat waarschijnlijk in haar ruggenmerg. Wij hebben met pijn in ons hart, en voelde allemaal heel onrealistisch, haar laten inslapen.

Kon het niet bevatten; van een zeer levendige hond, zag ik haar in 4 dagen tijd zwaar pijnlijden, verlamd en haar behoeftes niet meer kunnen doen. 4 maanden daarvoor had ze nog een bloedonderzoek, DA gaf aan dat menig jonge hond daar jaloers op zou zijn.

Zij was ook helemaal bij met haar koppie en was blij toen de familie binnenkwam om afscheid van haar te nemen. Ben blij dat ze dat allemaal nog helder heeft kunnen meemaken, maar bracht ook in verwarring of ik er wel goed aandeed. Mijn vriend zei daarop; met haar lieve koppie is niks mis, die rotziekte zit in haar lichaam.

Pijn, verdriet, gemis en kon het niet bevatten. Heb naderhand de DA(kennis) nog gebeld omdat ik mezelf zo liep gek te maken van twijfel en schuldgevoel. Hij zei; dat jullie uit jezelf deze beslissing hebben genomen tekent voor zuivere liefde, van het begin tot het eind zijn jullie zeer goede en zorgzame baasjes geweest. Hadden jullie hiervoor niet gekozen dan had ik jullie op de consequenties gewezen, waaronder heftige bloedingen etc..

Het doet zoveel pijn....Heb de afgelopen maanden nog nooit zoveel gehuild als afgelopen jaren. Bij iedereen werkt het anders, maar mij helpt het wel om het eruit te gooien. En met mensen, die mij dierbaar zijn en mijn hondje dierbaar waren, over al mijn hersensspinsel te praten

Sinds een paar weken komen de mooie momenten weer naarboven en staan niet alleen de laatste 4 dagen op mijn netvlies.

Wil jou ontzettend veel sterkte toewensen met het grote verlies van Anka. En hoop dat dit forum je een beetje kunt helpen met het gemis en verdriet te verwerken.

Heel veel sterkte met het verlies van jullie maatje, het zou een groot gemis zijn

hey, kleine meid
waar ben je nou?
ben jij nu echt hierboven?
hey kleine meid
ik mis jou zo
ik kan 't nog steeds niet geloven...

hey kleine meid
hoe is 't daar?
kijk jij nu werkelijk op ons neer?
hey kleine meid
ik mis jou zo
het doet zo vreselijk zeer...

hey, kleine meid
ik hoop nu zo
dat jij verlost bent van de pijn
hey, kleine meid
ik mis jou zo...
konden wij maar weer samen zijn...

Lieve Sandra,wat heb je het mooi geschreven

Als tranen een trap konden bouwen
en herinneringen een brug,
klommen we hoog de hemel in,
en haalden we ze gelijk weer terug.
Hou je sterk

het doet heel veel pijn om je maatje te moeten laten gaan,maar je hebt de juiste beslissing genomen,je maatje veel pijn bespaart,voel je nu niet schuldig daarom
veel sterkte

Ik heb inmiddels contact gezocht met Mirella Bruynesteyn. In de hoop dat het mij iets meer rust zal gaan geven. Het liefst haalde ik haar terug, maar ik weet ook dat dit niet kan en dat dit niet gaat.

Heb deze ooit van een vriendin gekregen toen ik mijn maatje moest laten inslapen. Vind het van toepassing, hopelijk vind je er troost in.

Als twee bruine ogen je vragen,
Help me, want ik voel me niet zo fijn.
Mag je dan, omdat je voelt, dit is het einde...
Egoïstisch zijn?

Als je van de dokter hoort,
dit komt nooit meer goed.
En zij krijgt steeds meer pijn.
Mag je dan, omdat je haar niet wilt missen...
Egoïstisch zijn?

Als twee lieve bruine ogen zich sluiten gaan voorgoed
en je zonder haar naar huis toe moet.
Met de riem in je hand en een hart vol pijn.
Probeer dan jezelf te overtuigen,
dit was het beste.
Ik mocht niet egoïstisch zijn.

Zoveel jaren was zij bij ons,
elke dag samen was een feest.
En in al die fijne jaren is zij zelf niet een keer...
egoïstisch geweest.

Lieve Sandra,

Ik voel je verdriet, ook ik zit hier weer te huilen, wij hebben namelijk 2 jan. jl onze 11 jarige lieve Lizzie in moeten laten slapen, waarschijnlijk ook een tumor in de rug wat eerst gedacht werd van atrose, daarna een hernia en op het laatst toch waarschijnlijk een tumor in de rugwerfel.
Ook onze Lizzie was tot het laatst vrolijk, terwijl ze nog steeds omviel, en niet meer naar buiten wilde.
Het verdriet was zooo groot, en nog steeds, ik kan het ook moeilijk een plekje geven.
We hebben hier een prachtige foto staan met een mooie kaars en een roos erbij, ze moet gewoon weten dat wel elke seconde, hoelang het ook duurt, van haar houden.
Natuurlijk weet jij, ik dat het beste is voor onze hondjes, maar de pijn die blijft, al zeggen de mensen dat het op den duur een plaatsje krijgt.
Ik wil je heel erg veel sterkte wensen.

Mag ik dat gedicht wat je hebt gemaakt kopieren en opslaan, ik vind het echt heel mooi geschreven.

Dag lieve kleine Anka, rust zacht.....

Liefs, Anja

Lieve Sandra,

Heel veel sterkte zit hiet gelijk ook weer met tranen (lekkere dweil ben ik) maar ik kan zo je pijn voelen, die zelfde pijn die ik vorig jaar had na het overlijden van onze Angel.
Voor ons was de weg lang voor dat uit eindelijk de beslissing viel en ik had er dan ook vrij snel vrede mee.
Maar emmers vol heb ik gehuild kan me niet herineren dat ik ooit zo veel verdriet heb gehad zelfs niet na het overlijden van dierbare mensen.
In ons leven zijn weer 2 nieuwe kanjers gekomen, Diesel al heel snel en Sky na een jaar het doet mijn heel goed maar m'n Angel vergeet ik nooit mis haar nog dagelijks.

Toen de tijd vond ik dit mooi gedicht en daar hou ik m'n eigen aan vast.



Er is een plaats in de hemel die Regenboog brug heet.
Als een dier waar je veel van houdt doodgaat,
dan gaat dat dier naar de Regenboog brug.
Daar zijn uitgestrekte weiden en heuvels voor onze lieve vrienden,
zodat ze met elkaar kunnen rennen en spelen.
Er is genoeg eten, water en zonneschijn
en onze vrienden voelen zich daar warm en prettig.

Alle oude en zieke dieren worden daar weer jong en beter.
Alle dieren die gewond of verminkt waren, worden weer sterk en gezond,
precies zoals wij ze herinneren in onze dromen.
De dieren zijn gelukkig en tevreden, er is echter een klein ding:
Ze vinden het jammer dat ze hun baasje of bazinnetje
achter hebben moeten laten.

Ze rennen en spelen met elkaar,
maar dan komt de dag dat er eentje plotseling stopt met spelen
en in de verte tuurt.
Zijn ogen beginnen te stralen, hij begint te trillen van opwinding.
Plotseling verlaat hij de groep,
rent over het groene gras, sneller en sneller.
Hij heeft je gezien en als jij en je lieveling elkaar eindelijk treffen,
houden jullie elkaar stevig vast, bij deze vreugdevolle hereniging.
Om nooit meer uit elkaar te gaan.
De vrolijke kussen overstelpen je gezicht,
je handen aaien zijn liefdevolle kop
en je kijkt weer in die trouwe ogen, die je zolang niet hebt gezien,
maar die altijd in je hart zijn gebleven.

En dan gaan jullie samen over de Regenboog brug...

Lieve Sandra,

Houden van is ook weten wanneer je los moet laten. Je hebt de enige juiste beslissing genomen en alleen aan het belang van je hondje gedacht.

Twijfel niet aan jezelf, ik heb alleen maar heel veel respect voor jouw beslissing. Er zijn helaas nog veel te veel mensen die uit egoïstische redenen een dier langer laten lijden dan nodig zou zijn.

Heel veel sterkte en ik hoop dat er in de toekomst een nieuwe hond een fantastische tijd mag hebben.

Trudy

Sandra ook van mijn kant wil ik je heel veel sterkte wensen, en de kracht om het gemis van je liefste maatje een plekje te geven.Ik weet hoe het is en het verdriet is enorm,je loopt met een gigantische knoop in je maag,zo intens is het gemis en verdriet.Helaas duurt het wel even voor dat dat minder wordt.Laat je tranen maar lopen en ik hoop dat je omgeving hier begrip voor heeft.Anders vind je hier altijd een luisterend oor.Vele van ons hebben dit verlies meegemaakt en we weten hoe het voelt verder te moeten zonder je maatje.Je hoeft ook zeker geen schuldgevoel te hebben over je beslissing ,je hebt gehandeld uit liefde.
Geef je maatje als zij thuis komt een mooi plekje, een plekje waarbij de fijne herinneringen aan haar weer terug komen.

Rust zacht mooie Anka.

Het gedichtje is niet door mijzelf geschreven. Ik heb hem ook gekopieerd omdat het precies is wat op dit moment mijn gedachte was en is.
Vandaag heel veel mensen op straat zien wandelen met hun hond en dat maakt het missen groot. Langzaam wordt er hier thuis toch gesproken over een nieuw hondje. Niet ter vervanging, maar gewoon omdat wij enorme dierenvrienden zijn en we genoeg liefde hebben om toch weer een dier op te vangen en een thuis te geven. Waarschijnlijk gaat dat wel een pup worden omdat deze wat makkelijker aan onze katten zal wennen en we die toch naar onze maatstaven kunnen opvoeden.
Een Duitse herder gaat het niet meer worden. Anka was uniek en dat moet zo blijven. Wanneer de tijd rijp is zal er vast weer een ander hondje komen, maar nu gun ik mezelf nog even tijd om te rouwen.
Kreeg vandaag de foto's binnen die ik heb laten afdrukken. Samen een foto uitgezocht die straks bij haar urntje in de vitrinekast komt te staan. Wegens de katten is dat de beste plek. Daar zullen we ook haar lievelingsknuffel en haar pinquin leggen en haar halsband. Vergeten worden zal nooit gebeuren.

Bij mij is het nu 4 maand geleden maar ik mis mijn kleine Caedlih ook nog zo. En zeg nog dagelijks dat ik haar terugwil. Het gevoel is niet meer zo wanhopig en overheersend als toen, maar ik mis haar toch zo.
Meteen na het opstaan vertrokken we voor onze eerste wandeling. Nu loopt de wekker af en vraag ik me af waarom ik op zou staan.
Half mei komt mijn nieuwe pupje, daar trek ik me aan op. Net als jij, wil ik persé dat mijn Caedlih uniek blijft. Toch ga ik terug voor hetzelfde ras omdat ze zo'n zalig hondje was, omdat ik toch graag een paar van die trekken terug zou zien waar ik zo dol op was.
Veel sterkte, Floortje.

En toen kwam het dillema.... vier dagen na het overlijden van onze Anka kregen we vandaag het lieve aanbod dat wij Sarah wel mochten hebben. Een hele lieve labrador van zeven jaar die in de tijd dat Anka er nog was regelmatig bij ons heeft gelogeerd.
Het aanbod is hartstikke lief, maar na enig beraad met mezelf en met het gezin zijn we tot de conclusie gekomen om het niet te doen. Hoe erg we ons ritueel van het uitlaten en het samen zijn met een hond ook missen. Het is nog te vroeg.
Daarnaast willen we het de katten niet aan doen om opnieuw aan een hond te moeten wennen.

Begrijp ik wel. Door een andere hond in huis te
nemen heb je het gevoel dat je je lieveling verraad.

Neem de tijd voor het verwerken en herinner Anka
op je eigen manier.
Misschien kun je leuke verhalen schrijven over de
belevenissen van Anka, dit helpt een beetje om over
het verlies heen te komen. Schrijf het van je af!

Ik rouw met je mee.

Groet van Fien

De eerste paar maand kon ik de gedachte ook niet aan dat er een andere hond in huis zou binnenkomen, op haar plekjes zou liggen, haar lekkers naar binnen zou spelen, haar knuffels zou krijgen. Niet eens een hond op bezoek, laat staan eentje die blijvend zou zijn.
Misschien willen die mensen daar wel rekening mee houden en nog een tijdje wachten?
Veel sterkte, Floortje.