een maand later

Begin juni heb ik mijn hondje laten inslapen... al meer dan een maand kijk ik regelmatig op deze site om ergens steun te vinden bij dit verlies, ik lees jullie verhalen en probeer met te troosten met de gedachte dat ik niet alleen ben...

Hij was een kleine shih tzu, toevallig het kleinste van het nest en is steeds zo gebleven, 3kg: mijn klein stoer manneke! Sedert nieuwjaar ging het niet zo goed meer, hij was dan weer vrolijk, dan weer een aantal dagen teruggetrokken, niet willen eten, overgeven enz... heel vaak naar de dierenarts. Tot de diagnose: chronische nier insufficiente.
Maar de moed niet opgeven, aangepaste voeding en medicatie: komt allemaal wel in orde dacht ik. In maart ging het van kwaad naar erger, hij at niet meer, wou niet meer wandelen en op 2 april (z'n verjaardag) woog hij nog amper 1,6kg. Die nacht dacht ik dat hij zou overlijden... heb er de ganse nacht bij gezeten...gelukkig was hij toen niet gestorven. We zijn toen elke dag naar de dierenarts geweest om extra vochttoediening, voedinssupplementen enz... en ja hoor geleidelijk aan kwam ons venteke er terug door! Hij was weer aangekomen tot 2,4kg!
Halverwege mei liep het weer mis, ontsteking op de oogjes, op z'n tanden enz...Uren per dag was ik bezig met zijn verzorging, medicatie, z'n eten voederen enz.. Gemiddeld 2 wekelijks naar de dierenarts voor pijnstillers en anitbiotica.
Op 2 juni was hij 's avonds behoorlijk suf, hij lag bij mij in de zetel op m'n buik en bleef daar zonder bewegen liggen en keek heel de tijd naar mij. Toen ik hem na een tijdje op de grond zetten zakte hij door z'n pootjes, na een tijdje begon er vocht uit z'n mond te lopen (met een vreselijke geur...) hij was viel heel de tijd om...
In alle paniek terug naar de dierenarts gebeld... na een uurtje belde ze zelf terug om te vragen hoe het was - toen zei ze dat we beter nog eens zouden langsgaan.
Ze wou nog extra vocht toedienen maar was wel zo eerlijk om te zeggen dat ons hondje "op" was. Een nieuwblokkage... We hebben hem dan laten inslapen, rustig en dicht bij mij.
De eerste 2 weken was ik niets waard, gigantisch veel verdriet, geen eetlust, niet kunnen slapen en weinig interesse in de gewone dingen. Ik voelde me ook schuldig, had ik hem terug meegenomen naar huis, zou het dan beter geworden zijn... had ik maar dit of dat...
We zijn nu meer dan een maand verder, het gaat beter met me - echt waar ik kan soms lachten met de gekke dingen die hij deed... Ik kan weer genieten van de alledaagse dingen en ik ben al gewoon aan het feit dat hij niet meer rondloopt thuis.
Maar ik mis hem nog steeds zo hard! Hij laat zo'n leegte achter...Op sommige dagen (zoals vandaag) is het nog steeds moeilijk - vandaar dat ik besloot om mijn verhaal ook eens neer te schrijven.
Acht jaar lang (veel te kort) was hij mijn maatje, mijn kleintje, hij ging waar ik ging. Hij was er toen ik mijn man leerde kennen, hij was er toen we trouwden, toen we verhuisden, toen onze dochter geboren werd enz...
Hij maakte alles compleet en ik wist dat natuulijk dat als er iets met hem zou gebeuren dit voor mij heel erg zou zijn. Maar ik ben wel behoorlijk geschrokken van de werkelijke impacht dit heeft op mij. Alles ligt overhoop en is niet meer zoals voorheen. Het is het vierde hondje waarvan ik afscheid moet nemen, de andere drie waren toen ik nog bij mijn ouders woonde en waren in die zin niet echt “mijn” hondje. Ik had toen ook veel verdriet, maar nooit zo overheersend als nu.
In het begin kan je er met veel mensen over praten, maar nu na een maand zeg ik er nog weinig over tegen anderen om nare reacties te vermijden.
We hebben overwogen om een nieuwe pup te nemen, dit zou wel leven in de brouwerij brengen… we zijn naar twee nestjes gaan kijken, ik vond ze wel schattig maar voelde niets van affectie. Ik ben er nog niet klaar voor… We hebben alles wat opgeschoven naar september – na onze reis.

Wat erg dat je je maatje niet nog wat langer bij je kon houden !!

Maar wat je zegt van, ik voelde niets van affectie voor de pups...zo snel gaat dat niet, een band moet je opbouwen, zeker als je zo lang gehouden hebt van je vorige hond !

Ik heb mijn hond vorig jaar in juni laten inslapen en mis hem nu nog steeds, je hebt gelijk, in het begin kan je er met mensen over praten maar later krijg je al snel een reactie van...vergeet het nu maar, het was maar een hond...

Mijn lieverd is gestorven op 26 juni en eind augustus is mijn Tibo uit het asiel bij ons gekomen.

Ik dacht ook, dat is veels te snel en bij aanvang voelde ik ook nog niet de band die ik met Yoshi had. Toch heb ik er geen moment spijt van gehad en is hij nu ook mijn bovenstebeste maatje, anders maar zeker niet minder lief ! En ik denk dan maar, weer een hond gelukkig !

Geniet nog van je vakantie en nog heel veel sterkte gewenst met het verlies van je lieve vriendje !

Liefs,
Marie-Rose

Marie - Rose

Dank je voor je lieve berichtje...Mijn hondje die afgebeelt staat was mijn maatje en heette Yoshi...
Toen ik je berichtje las en ook dezelfde naam, wou ik het je toch even laten weten.

groetjes
Nele

Nele , blijf er gewoon over praten, je ziet en merkt gauw genoeg wie je vrienden daar bij zijn, je hond vergeten ? dan heeft tie nooit geleefd, niet nodig . het zijn geen gebruikte voorwerpen, tegen mij is dat ook gezegd, ach kom op. een hond heeft niet het eeuwige leven, je koopt gewoon een nieuwe. laat die mensen aan je voorbij gaan. negeer ze. met je verdriet moet je echt ergens terecht kunnen, dat is hier, op dit forum, er zijn er zovele die dit ook hebben mee gemaakt, bamse is mijn vierde hond, en nog steeds heb ik het over mijn eerste tweede en derde hond, geen pijn meer, maar nog zoveel goeie herinneringen, je moet zorgen dat die blijven. en echt Nele de pijn gaat verdwijnen, denk aan de mooie dingen die je met je hond hebt beleefd, herdenk haar. en wat betreft een ander kameraadje / die dag komt opeens, en dan ja ben je er aan toe, maar zolang dat nog niet aan de orde is, even wachten ermee, komt vanzelf weer. doe je het te snel, kan je ook niet zo goed een goede band opbouwen met je nieuwe kamaraadje. en jouw hondje hoef je nimmer te vergeten. hij was er toch, en heeft toch deel uitgemaakt van je leven, en acht jaar, ja dat is kort als je het zo gauw zegt, en toch al een heel lange tijd.
praat er veel over, met mensen die je begrijpen. heus je komt eruit. je moet wel. maar probeer eerst het maar te verwerken, het is ook nog veel te kort geleden, een en al verdriet. maar geloof me, de pijn gaat weg, en de herinneringen blijven bestaan.

liefs willemijn.

Hé Nele, dat is ook toevallig, nog een hele lieve Yoshi !

De hond die bij mij op de foto staat is mijn Yoshi...wel iets groter dat de jouwe maar niet minder lief.

En zoals Willemijn terecht zegt, de pijn die verdwijnt en wat in de plaats komt zijn de mooie herinneringen ! En van zodra je klaar bent voor een nieuw maatje zal je het wel weten, dat wil immers niet zeggen dat je Yoshi ooit vergeet !!

Mijn Yoshi ging ook overal mee naartoe en het gebeurt nu nog dikwijls dat ik zeg, oh hier vond hij het zo leuk of hier deed hij dit of dat !

Aangezien je hem zo gelukkig hebt gemaakt en altijd een bovenstebeste bazinnetje was, is het ook logisch dat je er zoveel verdriet over hebt, mensen die dat niet begrijpen, hebben nooit die band gevoeld met een hond en weten niet was ze missen !!

Veel sterkte nogmaals en geloof me het wordt beter !
Marie-Rose

NELE HET IS MOEILIJK AFSCHEID TE NEMEN,ik heb ook mijn allerliefste maatje moeten laten gaan 22 mei,en de eerste weken is het schreeuwen bij elke herinnering,en ook die schuldgevoelens,heb ik de juiste beslissing genomen,niet te vroeg,of had ik niet beter....enz enz...
stilletjesaan merk ik toch dat het aan de beterhand gaat en de herinneringen niet meer zo pijnlijk zijn als in het begin,ik heb nu ook nog andere hondjes thuis,en dat verzacht ook steeds de pijn,want je kan je toewijden aan hen,en hen liefde geven,maar ze zullen nooit zijn plaats kunnen vervangen dat is zeker,ik denk ook moest je kiezen voor een nieuwe pup,bij jou ook dit het geval zal zijn ,dat je gemis iets minder gaat worden,en de band moet je opbouwen.maar ik hoor toch bij vele mensen die een hondje verloren zijn en toch terug hebben gekozen voor een nieuw hondje,hun leven toch terug een beetje meer inhoud hebben gekregen,en terug plezier hebben gevonden hierdoor,maar het is best eerst je vakantie te laten doorgaan voor wat afleiding,veel sterke nog,liefs sandra

Hoi Nele,

Als eerste heel veel sterkte met het verlies.
En gewoon blijven praten over je hondje, al zou je het hier doen. Er zijn hier zoveel mensen die precies begrijpen hoe je,je voelt en je absoluut geen negatieve reacties gaan geven.
Het is zo belangrijk merk ik zelf altijd dat je er over blijft praten.SOms overvalt het mij ook opeens weer zomaar door een geur of een gedachte.
Ik herken dat ook zo wat je zegt.... had ik maar dit of had ik maar dat.Misschien was alles dan wel anders gelopen ,misschien.....
Maar het is gewoon niet zo. Het liep zoals het liep en met je liefde heb je alles gedaan wat in je macht lag hem te laten leven en hem het beste te geven. Maar soms verliezen we degene van wie we houden gewoon, zonder dat we daar ook maar enige invloed over hebben.Dan is juist het loslaten het mooiste geschenk wat je,je hondje kan geven.

Ik denk ook als het niet goed voelt nu een ander hondje , je de affectie gewoon nog niet voelt het nog te vroeg is voor je.
Soms heeft het gewoon tijd nodig.

Ik wens je heel veel sterkte en ik hoop dat je steeds vaker zal kunnen glimlachen als je aan hem denkt dan dat het verdriet overheerst.

Groetjes Marianne

lieve nele.
ik begrijp zo goed hoe je je voelt.maar geloof me,die pijn in je hart die je nu voelt wordt minder,slijt langzaam.de goede herinneringen blijven,en jouw ventje blijft voor altijd in je hart en hoofd.
neem niet te snel een andere,want dan ga je vergelijken,en dat is niet eerlijk voor het nieuwe hondje.heel veel sterkte,meisje

Beste Nele,

Net als jij zoek ik steeds troost op deze site.
Ik heb afgelopen zaterdag mijn "maatje" na 12 jaar in moeten laten slapen.
Het ging steeds slechter... maar toch wilde ik het niet in zien.
En net zoals je beschrijft, gaan ook die vragen bij mij door mijn hoofd...was het niet te vroeg, zou hij het gemerkt hebben, misschien wilde hij nog wel heel graag bij ons blijven etc. etc.
Echt ik ga er aan kapot.
Ik had nooit verwacht dat ik er zoveel verdriet van zou hebben.
Er is tot nu toe nog geen dag voorbij gegaan dat ik niet gehuild heb.
't Is natuurlijk ook nog maar net geleden en het heeft tijd nodig.
Ik kan me nu echt nog niet indenken dat dit verdriet straks wel minder wordt en aan een andere hond moet ik nog helemaal niet denken.
Geen hond haalt het bij mijn Boy, hij is nooit te vervangen.
Nu weet ik een beetje wat mensen doormaken als ze het hebben over een rouwproces.
Ik hield zielsveel van die hond, hij was mijn 4e kind.

heel veel sterkte,ik heb 27 feb mijn liefke inlaten slapen.was ook mijn echte eerste hondje,wist niet dat ik daar zo kapot van zou zijn.heb er problemen op het werk door gekregen,ze vonden dat ik me aanstelde.ik had veel schuldgevoelens zovan had ik maar dit had ik maar dat.
ik heb nu 2 nieuwe hondjes het vervangt niet maar geeft wel afleiding en hou er nu net zoveel van als van spike

Nele, het valt niet mee om je maatje te moeten missen...
Ik hoop dat je mensen hebt/vindt bij wie jij je verhaal kunt blijven vertellen, en goed dat je het op het forum hebt geschreven! Dat is goed voor de verwerking...
Ik geloof idd dat het wijs is om te wachten met een (evt.) nieuwe pup als ik je verhaal en gevoelens zo lees.
Sterkte toegewenst!

Lieve groetjes, Anita.

Ik wil jullie allemaal heel erg bedanken voor de lieve reacties!
Ik ben blij dat ik mijn verhaal kwijt kan en ook om te horen dat het rouwproces eigenlijk niet "abnormaal" is! Ik weet dat ik hier begrepen wordt. Dank je