Slaapzacht lieve schat

Ik heb onlangs (nu toch eigenlijk al een maandje geleden) mijn jongste hond verloren en kan precies bij niemand terecht met mijn verhaal en gevoelens. Dus ik dacht dat ik het hier misschien wel zou kwijt kunnen, en zo praat ik toch niet opnieuw tegen een muur. Ik moest dit er echt even uit hebben.

Op 22 november 2011 heb ik mijn ene hondje moeten laten inslapen. Hij heette Max. Hij is 16 jaar geworden en is het zoontje van Flup, mijn oudste hondje. Max was echter een incestkindje, want Flup maakte (wellicht per ongeluk) kindjes met zijn eigen moeder. We wilden dit voorkomen, maar ja, flup en zijn hormonen...
De vrouw die voor de moeder zorgde had ons nog gezegd: als hier kindjes van komen, dan moeten jullie er wel ééntje nemen hoor! En ik,die toen zelf nog maar een klein meisje was, hoorde dit maar al te graag. Toen de puppies geboren waren mochten we er dus eentje uitkiezen. Alle puppies waren beige en kortharig, behalve eentje. Die ene was zwart met witte pootjes en had langer haar. Hij knabbelde zelfs aan mijn vinger. Het was dus beslist: dit gekke zwartje, die zou het worden!

Flup en Max kwamen goed overeen. Ze sliepen altijd samen, speelden samen,... Max was de gekste van de twee. Ook al werd hij 16 jaar, hij bleef zich altijd gedragen als een te groot uitgevallen puppy. Hij is tijdens die 16 jaar zelden tot nooit ziek geweest. Hij had enkel wat last van zijn rug, van tijd tot tijd. Hij was namelijk klein maar lang van lichaamsbouw. Doordat hij soms iets te wild door de tuin ravotte kon hij zijn rug wel eens bezeren.

Tot een week voor de 22ste november ging alles dus goed. Maar geleidelijk aan merkte ik op dat Max futlozer werd. Hij speelde niet zo veel meer, hij sliep vaak, had moeite om op de zetel te springen... Maar pijn, dat had hij niet. Ik was vaak thuis omdat ik moest werken voor school, dus ik zag de kleinste verandering in gedrag. Na enkele dagen vond ik tevens dat Max ook raar begon te ruiken uit zijn muil en zelfs soms zijn vacht. Hij at wel, maar precies met wat tegenzin. Hij begon steeds wankeler op zijn pootjes te staan. Hij begon zich af te zonderen van Flup en lag dagelijks op mijn schoot.

Hoewel hij geen pijn leek te hebben gingen we toch met hem naar de dierenarts, want ik werd met de dag ongeruster. De dierenartse vond niet meteen iets, hij had inderdaad nergens pijn, maar toch nam ze mijn opmerkingen serieus. Ze nam voor de zekerheid wat bloed af.

Enkele dagen later belde ze ons persoonlijk op met het nieuws. Mama nam de telefoon op, ik zat opnieuw in de zetel met max op mijn schoot. Ik zag mama's gezicht wit trekken. "Oei oei oei...". Ze begon te huilen. Ik wist niet precies wat er was, maar ik wist dat het niet veel goeds was. Ik begon ook te huilen... Max zijn nierwaarden bleken gigantisch hoog. Zijn niertjes faalden, plots. Het ging geen week meer duren, zei de dierenartse. Zijn lichaampje zou zichzelf langzaam aan vergiftigen. Ze konden hem nog voor 4 dagen opnemen en hem aan een baxter leggen voor hydratatie, maar eigenlijk zou het niet veel meer uitmaken. Dat wilden we hem niet meer aandoen, want Max heeft verlatingsangst. Vier dagen in een kooi?! Dat ging hij zeker niet overleven.
We hadden besloten om hem thuis te houden en hem het zo comfortabel mogelijk te maken. Zonder dat hij pijn hoeft te lijden.

Hoewel we dit nieuws gekregen hadden, hoopten we allemaal dat het misschien toch iets banaals zou zijn, en dat het de volgende dag allemaal wel terug goed zou zijn. De dag nadien leek hij ook niet echt veel slechter. Maar hij schudde nu ook wel veel met zijn kopje. Waaraan dat lag wisten we niet goed, maar ik ging het algauw ondervinden. Toen Max en Flup door hun hondenpoortje naar de tuin liepen ging ik normaal gezien altijd mee. Ze moeten namelijk eerst een trapje af. De laatste dagen droeg ik Max van dit trapje omdat ik bang was dat hij zou vallen, vermits hij zo wankel liep. Toen ze die dag naar buiten liepen had ik het niet meteen opgemerkt, tot ik besefte dat ze niet meteen in de buurt waren. "Waar zijn Max en Flup?" Ik keek door het raam en zag dat Max net het trapje af ging, dus ik ging vlug naar buiten. Net op het moment dat ik aan de trap kwam zag ik Max zijwaarts lopen en heel raar doen. Hij viel neer en begon te 'schreeuwen' (hij maakte echt een raar lawaai). Zijn lichaampje verkrampte en hij plaste alles onder. Ik was vollédig in paniek. Hoewel ik eigenlijk wel wist dat dit een epileptische aanval was (gezien hij alles onderplaste), ben ik toch begonnen met een hartmassage te geven, uit blinde paniek. Terwijl schreeuwde ik zo hard ik kon zodat mama naar buiten zou komen. Beiden in paniek. Mama dacht dat hij aan het sterven was, ik wist het gewoon niet meer. We droegen hem naar binnen en hij leek plots te verslappen in mama's armen. Ze legde hem neer op zn matje en dacht dat het voorbij was. Ik voelde hem echter nog ademen, hij bleek buiten bewustzijn, ik suste hem zachtjes zodat hij zou kalmeren. Wij dachten echter dat hij in coma was.
We zijn de auto in gesprongen met Max op m'n schoot. Toen we bijna aankwamen bij de dierenartspraktijk werd Max wakker. Hij was erg verward, maar voor de rest leek hij 'in orde'.

De dierenartsen vertelden dat hij die epileptische aanval had gekregen door de gifstoffen die zich opstapelden in zijn lichaampje en hersenen. Zelf had hij die aanval niet bewust meegemaakt, vertelden ze me. Maar dit zou wellicht nog vaker voorvallen, zei de dierenartse. Op dat moment hebben mama en ik beslist dat we het niet langer mochten rekken. Het werd ook zeer koud buiten, stel je voor dat hij zo'n aanval kreeg terwijl niemand thuis was...
Mama maakte een afspraak met de dierenartse. Ze zou later die namiddag langskomen bij ons thuis om hem te laten inslapen. Zo was hij in zijn vertrouwde omgeving, comfortabel, bij ons.

Toen we thuis kwamen heb ik hem in de zetel gelegd met een dekentje. Het werd hem steeds moeilijker om recht te staan en zijn draai te vinden. Hij was ook erg moe en nog steeds wat verward. Het was alsof het leven langzaam uit hem sijpelde. Ik ben geen minuut meer van z'n zijde geweken. Ik stak de tv wat aan om mijn gedachten ook even te verzetten, want dit waren de langste en pijnlijkste uren van mijn leven, wetende wat ons te wachten stond.

Toen kwam een van de dierenartsen aan. Max bleef mooi op mn schoot liggen. Ik moest helpen zijn pootje vast te houden, zodat de dierenartse het infuus kon plaatsen. Hij kreeg eerst iets dat hem zou kalmeren, hij viel ervan in slaap. Daarna nam ze een grotere spuit met roze vloeistof in. Het zou een kwestie van seconden zijn. En dat was het ook. Hij blies zijn laatste adem in mijn armen, ik voelde of zijn hartje nog klopte... Zijn lichaampje gaf nog enkele stuiptrekkingen en hij sliep in... De dierenartse had een dekentje mee van Snoopy. Ze wikkelde Max voorzichtig in het dekentje, nam hem in haar armen, legde zijn kopje op haar schouder en droeg hem naar buiten. Het was zo sereen, het leek alsof hij gewoon sliep.
Waterval van tranen, nu nog steeds als ik dit neerschrijf. Ik heb zijn favoriete balletje gekregen en zal het koesteren samen met de mooie herinneringen die ik van ons heb.

Flup zat in een andere ruimte toen Max werd ingeslapen. Mijn nonkel was een stukje gaan wandelen met hem in tussentijd. Flup heeft nooit getreurd. Volgens de dierenartse wist hij het. Honden weten van elkaar wanneer het tijd is. Flup eist nu natuurlijk alle aandacht op, en ik geef het hem met plezier. Hij is namelijk 17 jaar, bijna 18. Maar nog steeds zeer fit en bewust van alles. Hij is alleen doof. Ik hoop uit de grond van mijn hart dat ik hem nog lang bij me mag hebben.

Ik ben nu 22 jaar. Ik heb mijn hondjes dus bij mij gehad voor zo lang ik me kan herinneren. Max moeten verliezen was net alsof ik mijn eigen kindje verloor. Hoe irreëel dat ook mag klinken: soms dacht ik dat ik mijn hondjes voor àltijd bij me zou hebben. Ik wou de realiteit niet voor ogen zien... En verdorie, die realiteit kwam hard aan. Nog steeds draag ik enorm veel hartzeer met me mee. Daarnaast draag ik ook ontzettend veel mooie herinneringen mee, maar momenteel maken ze me nog te triest om ze op te roepen in mijn geheugen. Maar ik weet dat ik er later veel steun aan zal hebben.

Maxje, lieve kleine schat, ik mis je. Slaapzacht.
Ik zie je in mijn dromen, waar we samen kunnen ravotten!

Wat een bijzonder verhaal. Jouw 2 hondjes die al zo lang bij je zijn, en dan ineens gaat Max snel achteruit..Het is goed dat je het van je af schrijft, je zal hier veel herkenning vinden en steun, wij weten hoe het voelt.

Weet dat Max bij je is, dat hij een prachtig leven gehad heeft met jullie en met Flup. Hij zal altijd voortleven in je herinneringen en je hart.

Wat heb je mooi over je hondje geschreven.

Ik wens je heel veel sterkte met het verlies van Max

heel mooi geschreven.
Ik kon het niet drooghouden.

Heel veel sterkte met dit verlies.
Hij is altijd bij je in gedachte.

heel veel sterkte met jullie verlies!!!!

En wat mooi en lief opgeschreven!

rust zacht lieve Max!!!

gosh wat een bizar verhaal, het is heel goed dat je het van je af hebt geschreven.
wij wensen je heel veel sterkte in deze moeilijke tijd.

Je hebt het verhaal van je lieve Max echt mooi opgeschreven.

Het leest alsof we het meegemaakt hebben. Wat erg voor jullie en natuurlijk ook voor Max. En Flup zal hem ook nog wel missen.

Je schrijft dat je je verhaal aan niemand kwijt kan. Daarom is het goed dat je het hier geplaatst hebt. Omzeggens iedereen die het leest weet hoe het voelt of kan het zich voorstellen.

Je moeder heeft hetzelfde meegemaakt. Maar ik kan me goed voorstellen dat dat het niet makkelijker maakt om erover te praten. Ik denk dat ik er ook echt moeite mee zou hebben. Misschien zou het helpen, maar het kan wel zijn dat ze bang is om het vertrietig gevoel nog te versterken. Bij haarzelf en bij jou... Druk bezig blijven en niet teveel piekeren. Zo denken veel volwassenen erover. En ja... Ze moeten goed bezig blijven, want als ze zich laten gaan loopt alles in het honderd. Er moeten de nodige inkopen gedaan worden, er moet gekookt worden... En ook voor jou gaat het leven verder.

De tijd dat jullie weer echt samen over Max kunnen praten, en huilen om het verdriet en lachen om de mooie dingen die er zeker volop zijn na zo'n lang leven... Die komt nog.

Het zal je niet echt een troost zijn... Maar wat een geluk hebben jullie gehad dat je incesthondje zo sterk was en deze leeftijd heeft bereikt. En Flup is dus nog een stukje ouder. Je hebt je hondjes al bijna je hele leven gehad, al sinds je kindertijd. Dat is weinigen gegund.

Ik wens je nog heel veel sterkte toe en dat ook de mooie herinneringen weer helemaal in je opkomen. De tijd dat Max ziek was is maar een klein gedeelte van zijn lange leventje geweest. Hij had het geluk dat je hem uit het nestje koos en jij het geluk dat je hem zo lang mocht hebben. Max blijft voor altijd je hondje en veroverde een eeuwige plaats in je hart.

Groetjes.

Wat heb je mooi verteld over je hondjes, Jamie. Je bent een goed baasje geweest voor Max door zo bij hem te blijven in zijn laatste uren. Ik wens je heel veel sterkte bij het verwerken van dit verlies.

Rust zacht lieve Max.

heel veel sterkte

Mooi verwoord.
Ik wens je enorm veel sterkte. Met het verlies van je lieverd.

Jamie, ik begrijp je maar al te goed wanneer je zegt dat je nergens heen kan met je verhaal (ik had dat ook). Toen heb ik ook hondenpage leren kennen en mijn verdriet van me afgeschreven. De steun die je hier krijgt is hartverwarmend.

Wens je heel veel sterkte met het verlies van Max

Heel veel sterkte met dit enorme verlies..
Wat een ontroerend verhaal...

Knuffels

Heel veel sterkte met het verlies van jou schat

Super veel sterkte met dit verlies!!

Bedankt voor al jullie warme en bemoedigende reacties! Het doet me deugd om ze te lezen. Ik zal ze wellicht nog vaak herlezen.

Ik vind het ook jammer dat ik er bij niemand voor terecht kan. Ik kan met mijn moeder over alles praten, maar dit brengt ze zelden tot nooit meer ter sprake. Als ik huil of verdrietig ben, dan lijkt iedereen te zeggen: "je moet niet huilen!" Of ze snappen niet waarom ik verdrietig ben, "want het is toch al een maand geleden". Maar ik weiger om opnieuw een masker op te zetten, dat doet niemand goed. Ik vind dat er ruimte moet zijn voor vreugde, maar ook voor verdriet. Maar in onze maatschappij lijkt dat nog steeds zo'n taboe.

En idd, Kylie slaat de nagel op de kop: Mijn ouders proberen zich druk bezig te houden en moeten zich sterk houden om de boel draaiende te houden. En ze verwachten dat ik dat eigenlijk ook doe. Want ik ben te oud om gedragen te worden, ik moet meehelpen het gezin te dragen. Hoe wil ik anders op mijn eigen benen kunnen staan...

Maar het zit me wat tegen. Ik heb nochtans genoeg dingen aan mijn hoofd (nl: scriptie schrijven), maar ironisch genoeg gaat mijn scriptie en bijhorend onderzoek over "rouwverwerking". Niet bepaald iets waardoor ik mijn gedachten verzet natuurlijk.
Ik probeer die hele situatie te aanzien als een motivatie om mijn scriptie te schrijven, maar het is niet simpel. Telkens opnieuw die confrontatie.

Ik sla me er wel door, ik moet wel. En ik hoop inderdaad dat het moment komt dat ik er open over kan praten met mijn moeder. Samen huilen en lachen om de herinneringen die we hebben.

Nogmaals enorm bedankt voor jullie steun, ik waardeer het echt.

wat heb je mooi over je hondje geschreven, wij wensen je heel veel sterkte

Lieve Jamie,

Kon gisteren nog niet reageren, jouw verhaal raakte me zoveel...

Vind het zo erg dat je nergens met je verdriet heen kan, dat je dit grote verlies in je eentje moet verwerken. Het verdriet doet namelijk zoveel pijn, bij mij is het een half jaar geleden maar huil me ' s nachts vaak in slaap en word 's ochtends wakker met een leeg gevoel.
Ook ik hou dit niet tegen want als je het opkroopt, wordt het alleen maar erger. Dus goed van je dat je je overgeeft aan je emoties.

Ik weet natuurlijk niet hoe je moeder is, maar sommige mensen kunnen heel slecht hun emoties tonen. Duwen deze weg en gaan we druk aan de slag met de dagelijkse dingen in het leven. Heel moeilijk voor anderen, maar denk misschien nog moeilijker voor hen zelf. Ben vrij nuchter, maar bij echte problemen en verdriet gooi ik er alles uit en zet ik ook geen masker op. Mijn zusje was echt stapel op mijn hondje, en toch heb ik haar niet echt emotioneel gezien. Terwijl ik weet dat zij haar zeker mist ook.

Gelukkig kan ik mij ontzettende huilbuien uiten bij mijn vriend en mijn moeder. Moet eerlijk bekennen dat mijn vriendinnen nooit meer naar haar vragen of hoe ik me nu voel. Volgens mij denken zij dat ik er allang overheen ben. En laatst zij een vriendin, overigens niet slecht bedoeld; oh lief, zal ik een nieuw hondje voor je kopen? Maar ik wil nog geen nieuw hondje.......ik mis mijn allerlliefste!

Mijn advies is, schrijf hier al jouw gevoelens van je af. Veel mensen hier kunnen je steunen omdat ze weten hoe veel pijn het doet om je grote liefde te moeten verliezen.

Heel veel sterkte!

Heel heel veel sterkte, ook ik weet hoe het voelt!

dat is het , een hond nemen en dan afscheid moeten nemen, niemand wenst dat , maar iedereen komt er voor te staan, hier kan je gelukkig terecht met je verdriet, juist omdat vele het mee gemaakt hebben, niemand die je aan kijkt, van.....

onze honden zijn onze kameraadjes, voor vele net zo bijzonder als een kind, en omdaar afscheid van te moeten nemen, zo verdrietig, en ja iedereen maakt dit mee. voor jou misschien de eerste keer, voor mij al vele malen, maar altijd blijft het verdrietig. mooi hier komen, en je verhaal schrijven, dat is ook verwerking. heel veel sterkte, juist in deze maand december, je eerste kerst zonder...

Wat mooi geschreven. Heel erg veel aterkte. Ik weet hoe je je voelt

Wat heb je dat mooi beschreven heel gevoelig.
Je merkt hoeveel je van Max hebt gehouden.
Ook ik weet heel goed hoe je je voelt, wij hebben een half jaartje geleden afscheid van onze lieverd moeten nemen.
Nog steeds huil ik regelmatig omdat hij er niet meer is.
Maar zoals al eerder gezegt we moeten verder, hoe moeilijk we dat ook vinden.
Heel veel sterkte gewenst.

Max rust zacht lieverd.

je hebt alles zo mooi geschreven,hier kun je alles kwijt en vind je steun en begrip
en je mama ja die treurt waarschijnlijk ook nog heel veel,en zwijgt er over om zichzelf en jou een beetje af te schermen voor het verdriet
en huilen mag je zeker,het zijn onze beste maatjes en het doet heel veel pijn ze te verliezen,
veel sterkte

Wat heb je mooi geschreven over je hondjes Jamie .
Ik wens je heel veel sterkte toe !

Jamie, wil je heel veel sterkte wensen met het verdriet en gemis om je lieve Max.
Je hebt het prachtig beschreven,de laatste momenten met je maatje maar ook de jaren van liefde en vriendschap.
De tijd om herinneringen op te halen komen echt wel weer maar nu overheerst de pijn van het gemis.
Hier kan je praten over je verdriet en we begrijpen heel goed hoe je je nu voelt.
Maar weet dat je wel heel veel herinneringen hebt aan Max en die zullen altijd bij je blijven,want Max leeft verder in jou hart.

Hoi iedereen,

Ik wil jullie nogmaals bedanken voor al die lieve reacties. Ik had en heb er nog steeds zeer veel steun aan.

Veel tijd om het verlies van Max te verwerken heb ik echter nog niet gehad. Mijn andere hondje Flup (17j) is namelijk ook niet lekker de laatste weken. Hij wou plots niets meer eten. Zelfs zijn lekkere snoepjes of snacks zoals stukjes brood of kaas wou hij niet meer hebben.

We lieten de dierenartse een kijkje nemen naar zijn tandjes. Aanvankelijk zag ze niets speciaals, maar toen ik zelf nog eens keek was ik er bijna van overtuigd dat het lag aan enkel van zijn overgebleven tandjes. Ze heeft bloed getrokken en bracht hem onder narcose om zijn tandjes nog eens grondig te bekijken. Bleek dat er toch een viertal tandjes slecht waren!
Sinds gisteravond wil hij terug wat eten. Maar niet zijn gewoon eten. Hij at gisteren kippenfilet en stukjes biefstuk. Deze ochtend at hij opnieuw kippenfilet en vanavond proberen we wat hertenvlees. Zolang hij maar wil eten, want hij was fel vermagerd... Hij is ook wel wat kieskeurig.

Toch ben ik er nog steeds niet gerust in. Uit zijn bloedonderzoek bleek dat zijn pancreaswaarden verhoogd waren. Maar omdat hij niet moet braken en geen buikpijn heeft moeten we ons volgens de dierenartse geen zorgen maken om pancreaskanker. Maar ik blijf toch bezorgd.
Hij is erg stil de laatste tijd, ligt vaak gewoon te liggen (soms slapen, soms wakker). Dat is niet van zijn gewoonte. Hij ligt ook vaak te zeuren/piepen, ook al heeft hij nergens pijn. Misschien is hij wel depressief? Misschien begint hij Max nu toch wel te missen, hoewel hij in het begin helemaal niet treurde?... Ik weet het niet.

Ik maak me ook wat zorgen, omdat ik samen met mijn ouders binnen enkele weken op skireis zouden gaan. Flup en Max gingen altijd mee. Nu zou Flup ook mee gaan. Maar ik voel me wat schuldig om hem op die leeftijd nog mee te zeulen en uit zijn vertrouwde omgeving te halen. Maar er is ook niet echt een andere optie... What to do?! :/

Heel veel sterkte met het verlies van Max.. Je hebt het heel mooi opgeschreven, hopelijk kun je hier je verdriet kwijt..

mee nemen, een hond geef niet zoveel om een andere omgeving, het zijn de mensen die hem geborgenheid geven, juist dat tie al zo oud is, zou ik hem als het maar enigszins kan mee nemen.


hij slaapt veel omschrijf je, lekker laten slapen als jullie gaan skieen, en als je terug bent, dan zijn jullie er weer voor hem, neem zijn vetbedje mee zodat er wat vertrouwds is in het nieuwe onderkomen. probeer je te verzetten en te genieten van je vakantie.

Hoi Jamie,

Ik zou je doggy gewoon lekker mee nemen, zoals altijd! Ik denk dat hij jou anders vreselijk gaat missen, en dat lijkt me ook niet goed voor hem. Dus neem hem lekker mee, en vertroetel hem als je weer thuis bent! Sterkte met het verlies van je andere hondje!

Liefs Annemarie
*Shenna...voor altijd in mijn hart*

Jamie,

Heel veel sterkte met het verlies van Max hij blijft voor altijd in je hart

Rust zacht Max

Heel veel sterkte met het verlies van je lieve hondje.
Ik vind het verdrietig om te horen dat je niet zo goed bij anderen terecht kan met je verdriet, ik hoop dat je hier alles van je af kunt schrijven en op deze manier steun vind bij het verwerken. Probeer te denken aan alle mooie momenten die jullie samen hebben meegemaakt.

Ik wens je heel veel sterkte toe.