Asielhondjes ontmoeten!

Oops, de leeftijd van Yucca is 1jaar en 8 maanden.

Klopt niet helemaal, dat je met je 5de pas astma kan krijgen. Mijn dochter was/is een zo geheten dauwworm-baby.....eczeem en astmatische bronchitis. Toen ze 2 was is ze opgenomen geweest wegens een astma aanval.



Maar goed dat wil natuurlijk niets zeggen over deze mensen die jullie doby hebben gedumpt.....voor hun was het misschien een goede smoes om te gebruiken

Naam:Sonja voorheen nummer zoveel

Ras: terier

Leeftijd: 4? jaar denken we

Waarom in het asiel? Is in beslag genomen met nog 59 andere hondjes. Haar eerste levensjaren in een hokje opgesloten gezeten. Wist niks, moest alles leren....ook wat gras was enz.


Wordt behandeld als een prinsesje door mijn pa waar ze nu ruim een jaar is echt 2 maatjes

Naam: Mellow
Ras: kruising jachthond
Leeftijd: geboortedatum in paspoort is 1 april 2011, nu dus 9 maanden
Waarom in het asiel? samen met haar broertje gevonden op straat in Malta. Op 23 juli in het asiel in Balkbrug aangekomen en op 25 juli met ons mee naar huis

Oh ik ken het denk ik....daar is onze hond Joey (zie avatar)
vandaan, heeft van allerlei allergieen last Wat een ellende hebben we met hem gehad qua ziekte /allergie maar hebben het goed onder controle.
Joey is ons ventje, wordt 10 dit jaar, maar nooit meer een hond daar vandaan.
Waarom toen wel?.....onervaren, wilden niet uit de krant,huidige marktplaats. En die boerderij werd als kennel aangeduid en wij dachten dat dat goed was.

Leuk dat er een topic is omtrent asiel honden..
Ook wij hebben met regelmaat overwogen om een asiel hond in huis op te nemen. zoals ik al aangaf in mijn onderwerp waarin ik om hulp 'schreeuw' , wat we nu toch moeten, hebben wij meer dan voldoende tijd voor een hond.
dus ook om hem eventueel te 'heropvoeden'.
Echter zijn wij erg bang dat bepaalde gedragingen moeijlijk uit een hond te krijgen zijn, die in de oh zo belangrijke socialisatie periode is aangeleerd.

Daarom ben ik benieuwd naar jullie ervaringen in hoeverrre jullie hond(en) naar jullie verwachtingen en wensen zijn geworden?
Is de hond veel veranderd? Hebben jullie met veel tijd en liefde er een geschikte gezinshond van kunnen 'maken' , terwijl hij dat bv voorheen niet zou kunnen zijn?

Of hebben jullie juist geaccepteerd wat zijn of haar 'beperkingen'zijn, en dit kunnen inpassen in je leven?

Ik hoor het heel graag!

Snuf was nog redelijk jong maar had wel bepaalde gewoontes die niet bij een hond hoorden. En dingen die hij niet kon bijvoorbeeld spelen met mens en hond.

Met honden snapt hij er nog steeds niks van dus dat hebben we geaccepteerd. Met mensen viel wel aan te leren alleen heeft hij nooit zo goed door wanneer hij te hard bijt etc.
Trekken aan de riem hebben we na veel scholing, les etc ook maar geaccepteerd sommige dingen lijk je er inderdaad niet uit te krijgen maar met veel liefde en gedragstrainers kom je heel ver.

Bij ons waren er niet veel eisen, we hadden geen kleine kinderen en geen andere hond in huis en toendertijd ook nog geen katten. Een hond die niet met kinderen, honden en katten kon hebbben wij dus gewoon geaddopteerd. Andere honden is vaak nog wel een probleem vooral grotere honden, drukke honden en golden retrievers of herders (hier is hij door aangevallen). Maar met kinderen en katten kan hij nu prima omgaan. Baby's beschermd hij zelfs (soms een beetje teveel want dan mag de moeder niet eens bij het kind in de buurt komen).
Mochten deze dingen wel belangrijk zijn geweest in het gezin toen hadden we niet voor snuffie gekozen, puur omdat het dan een heel groot risico is dat je het hondje weer terug kunt brengen (zoals met snuf ook 4 keer daarvoor gebeurd was).

Maar bijleren na de sociallisatie periode is zeker wel te doen, je moet gewoon op een bepaald moment geen "perfecte" hond meer verwachten denk ik na een bepaalde leeftijd. Maar ach...wat is perfect? Dat is in elke gezinssituatie weer anders.

Naam: Mila
Ras: kruising
Leeftijd: +/- 4 jaar
Waarom in het asiel: Waarschijnlijk een gedumpt broodfok-teefje die haar werk niet meer goed deed o.i.d. Heeft meerdere nestjes gehad.

Na een plaatsing van 1 weekend bij een gezin met 4 of 5 kinderen weer teruggebracht met de volgende informatie: Kan niet met kinderen, is niet zindelijk, is extreem angstig, niet gesocialiseerd, kan niet alleen thuisblijven, sloopt het hele huis.

Ondertussen is Mila 8 maanden bij ons en een echte wereldhond! Ze heeft de meeste angsten achter zich gelaten en liep zelfs stoer door buiten tijdens alle knallen op oudjaarsdag! Ze kan prima alleen thuis blijven, kan niet in de bench (daar wordt ze helemaal ongelukkig van) maar blijft lekker in haar mandje liggen en sloopt niets. Ze is nu een prima gesocialiseerd hondje, kan mee op vakantie, past zich prima aan aan nieuwe situaties en ligt er heerlijk rustig bij als we op een terrasje zitten of in een restaurant. Met kinderen kan ze nog steeds niet (gelukkig heb ik die ook nog LANG niet!!) en vreemde mensen vindt ze nog steeds spannend.

Maar wat ben ik blij dat ze bij mij terecht is gekomen en niet bij dat gezin is gebleven. Daar was ze doodongelukkig geweest, al die drukte kan dit lieve, kleine, rustige hondenmeisje echt niet aan!

Ik was meteen verliefd op haar, net zoals mijn ouders trouwens, die eigenlijk helemaal geen hond wilde (tja, als ik echt iets wil, dan lukt het me meestal wel, haha! ) We kunnen haar sinds dag 1 echt niet meer missen!

Eerst hebben wij een Beagle geadopteerd. Zij had verlatingsangst, was niet zindelijk en beet alles kapot. Zij is wel helemaal anders dan gewone beagles. Bv, zij huilt echt nooit, jagen doet ze al helemaal niet, eigenwijs is ze ook niet en commando's doet ze perfect. Ze loopt ook naast ons als we gaan wandelen, en als we ze loslaten in het bos dan kijkt ze om de 100m eens naar achter om te zien of wij er ook nog zijn.

Nu deze zomer hebben wij een Golden retriever X Kaukasische owcharka geadopteerd. Zij was bang, agressief naar iedereen behalve mij, beet werkelijk ALLES stuk (stoelpoten, deurstijlen, kleding, schoenen, boeken, de tv kast, zetels enzovoort.) Zij trok als een gek aan de leiband ( zo erg dat mijn handen er van gingen vervellen, en soms zelfs brandplekken hadden). Zindelijk was ze al.

Nu met HHHEEEEELLLLL veel geduld ( ongeveer 2 a 3 maanden), begon ze minder agressief te zijn naar mensen die me wilde benaderen, ze is nu een volledig gesocialiseerde hond, die onderdanig is naar andere honden toe, mensen die wat onzeker naar haar toe kome, dat vind ze nog wel wat eng, maar dan moeten ze haar maar negeren tot ze zelf toenadering zoekt. Ik ben ook constant met haar bezig geweest om te trainen, te socialiseren, haar zelfvertrouwen terug te krijgen.
Ik heb ze in augustus geadopteerd en nu zijn we begin januari, zij bijt nog steeds dingen kapot en loopt nog altijd te trekken aan de leiband, maar al veeeeeeeeeeeel minder als in het begin. En ze komt er wel, ik voel het. Maar het kost me gewoon erg veel tijd. Maar in ruil voor mijn inspanningen, krijg ik superveel liefde terug van haar.

Zo dit is zo'n beetje mijn ervaring met asielhondjes. Ik hoop dat je hier wat uit kan halen.

Groetjes

Dempsey is geboren in het asiel, dus hem heb ik al sinds puppy.
Zijn gedrag heb ik dan ook helemaal zelf kunnen vormen.

Taiko daarentegen heb ik meer werk mee.
Vanaf dag 1 valt hij mij aan en bijt hij naar mij.
Met veel geduld (en hondenschool) heb ik dat er na eem maand al zo goed als uitgekregen.
Hij doet het nog steeds, maar stilletjes aan graakt het er wel uit.
Ook was hij niet zindelijk toen ik hem eerst had, maar na een kleine week was hij alweer zindelijk.
Dus dat ging wel snel
En luisteren doet hij ondertussen ook al een beetje.
Daar heb ik nog niet echt op kunnen oefenen omdat ik vooral eerst dat aanvallen eruit wou hebben.
Nu valt hij zo goed als niet meer aan dus ben ik ook meer bezig met gehoorzaamheid.
Taiko vertrouwd ook niet veel mensen.
Dit omdat hij bij zijn vorige eigenaren werd verwaarloosd en mishandeld
Maar door veel liefde te geven vertrouwd hij mij.
Mensen op straat vind hij nog altijd niets.
Vooral in de donker !
En dan gaat hij ofwel achter me schuilen ofwel zet hij de aanval in.
Ook dit is er stilletjes aan aan het uitgaan.
En dat door veel liefde, geduld en hondenschool

Ik hoop dat binnenkort deze ook geadopteerd hier kan staan, maar ik heb spijtig genoeg geen plaats voor hem dus mag hem van het moderator team hem promoten omdat hij het verdient!
http://www.hondenpage.com/hondenforum/101287/aandacht:-rino-wilt-uit-het-asiel!-.php
Hij moet zo snel mogelijk uit het lieve asiel Veeweyde want hij is wat angstig door al het lawaai, maar eens buiten de muren is het eens schat!

Hier hebben we een middenweg gevonden Kobus luisterde nergens naar toen hij bij ons kwam en trok zó hard aan de riem dat hij mij zelfs weleens omtrok (zette zijn hele gewicht in de strijd, en dat terwijl ik mijn Herder wel kon houden als zij hard trok). Nu, meer dan een jaar later, is hij rustiger en luistert hartstikke goed! We hebben twee gehoorzaamheidscursussen met succes afgerond en doen nu ook aan behendigheid. Loslopen gaat over het algemeen ook prima.
Maar hij luistert niet altijd even goed. Zal ook wel aan het ras liggen Dat deel heb ik geaccepteerd. Zolang ie maar komt als ik 'm roep, vind ik het niet erg als ie daar wat langer over doet dan eigenlijk zou moeten
Weglopen uit de tuin of als de deur even open staat, doet ie hier gelukkig niet! Bij zijn tweede baasjes wel en toen ie net bij ons was ook, maar nu niet meer.

Toen wij Mila in huis namen, was ze ontzettend angstig, onzindelijk en kon absoluut niet alleen thuis blijven. Ook zou ze alles slopen. Haar socialisatieperiode had ze hoogstwaarschijnlijk gemist omdat ze naar alle waarschijnlijkheid een broodfokteefje is geweest. Alleen goed als puppyfabriek dus!

Met heel veel geduld, liefde en begrip voor haar is ze nu een ontzettend stabiele hond geworden. Ze heeft bijna al haar angsten overwonnen, ze liep op oudjaarsdag zelfs zonder te schrikken tussen al het vuurwerk door tijdens het uitlaten!
En dan te bedenken dat ze toen ze bij ons kwam al bang was van een kliko langs te straat..

De enige angst waar ze nog mee zit, is haar angst voor vreemde mensen. Maar met een beetje begeleiding valt het allemaal wel mee. Als we een feestje hebben, gaat ze aan de riem in haar mand. Als ze eenmaal gewend is aan de drukte kan ze los, snuffelt ze wat rond en zolang iedereen haar met rust laat is het goed. Mocht iemand haar aan willen halen, dan loopt ze daar gewoon van weg. Prima huishond dus!

Kinderen zal alleen nooit gaan, maar dat is niet erg. Ik ben nog jong en moet nog lang niet aan kinderen denken! En met voldoende begeleiding weet ik zeker dat Mila ook daaraan kan wennen.

Ze kan, na nodige training en goed opbouwen, prima alleen thuis zijn, zonder bench en heeft nog nooit iets gesloopt. Binnen 2 dagen was ze zindelijk, en binnen 2 weken ook tuinzindelijk en doet ze alles alleen maar tijdens de wandelingen.

Mila heb ik dus kunnen maken tot wat zij nu is, mede doordat ze mij zo vertrouwd. Maar ik heb in het begin ontzettend veel rekening met haar angsten gehouden, zodat deze niet erger zouden worden. Ik heb haar daarin begeleid en door haar vertrouwen in mij ging ze steeds een stapje verder om te ontdekken dat het inderdaad best meevalt!

Al met al kan ik zeggen dat het met de juiste begeleiding altijd wel goed kan komen bij iedere herplaatser. Jij en je hond moeten alleen wel echt bij elkaar passen, elkaar aanvoelen en je moet je hond begrijpen. Dat maakt de klus een heel stuk makkelijker!

Ik zou zeggen: zoek de hond waar jij een geweldige klik mee hebt, en mocht je het toch eng vinden dan kun je voor de nodige begeleiding een gedragstherapeut in de arm nemen zodat je zeker weet dat je het goed doet!

Ik zeg doen

Liefs,
Iris