angst voor de dood.

Zoals jullie wel weten heb ik de laatste vijf jaar al 4 keer afscheid moeten nemen.
Eerst van mijn maatje, waar ik mee ben opgegroeid en waar ik een verschrikkelijk hechte band mee had.
Mijn taff, mijn bordermaatje, mijn lieve vriend. Nog dagelijks denk ik aan hem, en nog elke dag bekijk ik z'n foto en zeg ik hem gedag.
11 Jaar heb ik van hem mogen genieten. Van mijn drie jaar (mijn ouders waren net gescheiden) tot m'n 14.
Taff was een prachtige border reu met stamboom, import uit Wales met hele mooie bloedlijnen.
M'n vader gaat voor mioj zijn stamboom weer zoeken, zodat ik nog iets leuks heb als herinnering.

De dag van z'n dood belde m'n vader dat hij een moeilijke beslissing had moeten nemen (ouders waren gescheiden en ik reed elke dag over en weer voor taff). Ik wist meteen wat dat betekende. Toen ik daar aankwam, ging m'n moeder eerst binnen, en reageerde taff helemaal niet. Toen hij mij zag, begon hij te kwispelen en wilde hij rechtklauteren, wat niet gelukt is. Ik heb z'n poot vastgehouden toen hij naar de regenboogbrug vertrok. Het moeilijkste moment van m''n leven.

sora en m'n exvriend, nog steeds een hele goeie vriend van me.
de mooiste foto van sora die ik heb.



In april 2009, ging ik naar het asiel, mijn eerste eigen hond uitkiezen. Ik was toen al helemaal verliefd op pitbulls en staffords, en had dan ook besloten dat m'n eigen hond 'n staff of pitt moest worden.
Uiteindelijk ben ik naar huis gegaan met de magerste, meest angstige pitbull/stafford kruisingen van het asiel. Gebruikt in hondengevechten, dat werd verraden door alle littekens en het trauma dat ze meedroeg. Afstandelijk als ze was in het asiel , zo lief lag ze met haar kop op mijn schoot te slapen op weg naar huis. Mijn lieve Soortjesora. Al snel bleek dat ze toch wel wat problemen had. Angst van grote honden, aanvallen naar grote mannen. Sora had ook een enorme ruis op haar ademhaling, vooral 's nachts. Ik zag dat ze er last van had. Dierenarts gebeld, hopend op 'n longontsteking. Uiteindelijjk zijn we geëindigd in het dierenziekenhuis, met foto's waarop duidelijk was dat sora een grote tumor in haar longen had.

Drie weken heb ikv an haar mogen genieten. Drie zalige weken vol liefde en plezier. Maar ze woog te weinig voor een operatie, en ik wilde het haar ook echt niet meer aandoen. Ik heb mijn meisje daar moeten laten inslapen. Dag sorameid, het ga je goed...



Een jaar daarna, woonde ik samen met Michel, mijn exvriend, en hadden we drie honden.
Lobke, de familiehond bij m'n moeder, was een jack russel. Lieve meid, heel leuk karakter voor 'n jack russel, en alhoewel zij niet de hond van mijn keuze was, en ik nooit meer voor 'n jack zou gaan, was ik wel gehecht aan haar. Plots kreeg ik telefoon. Lobke had een aanval gekregen en was onderzocht. Bleek ze een ernstige hartziekte te hebben. Ze kreeg medicatie, maar ze wisten niet hoe lang het nog zou duren. Een week later weer telefoon. De dag van m'n stiefvader z'n verjaardag, Lobke had 'n andere aanval gekregen en was gestorven in m'n stiefvader z'n armen.
Wat mis ik die vrolijke scheet.


Nu, een maand geleden, heb ik alweer afscheid moeten nemen. Mijn lieve stavrosman. Op twee maand tijd, isie in m'n hart gekropen als geen ander. We hadden een hechte band, hij vertrouwde me, we konden met z'n drieën de wereld aan. Lieve man datie was. Maar, hij kreeg contant aanvallen. Z'n ogen draaiden weg, en hij greep alles wat in de buurt kwam. Ik, pebbles, een kind...
Ik heb hem laten onderzoeken, omdat ik wist dat dit geen gedrag was dat hem eigen was.
Hersentumor... Mijn wereld stortte in.
En alweer moest ik afscheid nemen. Alweer mijn mooie man gedag zeggen. Alweer achterlaten en rouwen.

Drie jaar geworden, twee dagen voor je dood. Wat was je nog jong mooierd...



Waar gaat dit topic nu naartoe... Wel, ik word tegenwoordig bijna elke morgen wakker, luisterend voor pebbles' ademhaling. Denk altijd datik haarniet meer hoor. Overdag ook, als ze vast ligt te slapen, zie ik spoken. Denk k dat ze niet meer ademt, neem ik haar op en dan opent ze langzaam haar oogjes. Haar blik zegt genoeg 'ik ben hier, wees maar niet bang'. Vannacht lag ze IN mijn overtrek, heel vast te slapen. Ik werd wakker omdat Marcell, een van m'n ratjes ontsnapt was en naast m'n gezicht kwam liggen. Bracht hem weer naar de kooi, maar zag pebbles niet bewegen. Ik heb dan in de dons gaan zoeken naar haar en zij bleef doodstil liggen... M'n hart stopte, dit kon niet! Tot ze plots weer haar hoofdje optilde en naar me keek...

Ik weet dat het belachelijk is. Pebbles is 'n gezonde hond. Maar achter elk vreemd geluid, elke kreun, zoek ik wat. Ik denk constant dat er wat aan de hand is, heb constant zo'n angst om haar te verliezen...

Wie heeft er tips voor mij, om met deze angst te leren omgaan?

Kijk, als je bang ben voor een hartaanval of overeden te worden, ga zo maar door,dan heb je geen leven meer.Het komt zo als het komt,daar verander je niet aan.
Heb je veel honden maak je ook veel mee en ze gaan een keer dood,hoe je het draait of keert,geniet van het leven zoals het is.

ik zie dat de foto van lobke niet gewerkt heeft.

Ik heb in 1 jaar tijd twee van mijn geweldige hondenkinderen in moeten slapen...
Inmens groot het verdriet en nog altijd draag ik dat met mee, elke dag weer...
Maar toch denk ik dan aan alle mooie jaren, de geweldige momenten die we gedeeld hebben met elkaar en dan heb ik weer ene grote glimlach op mijn gezicht van oor tot oor...

Het verdriet is heel groot, maar het weegt niet op tegen alle mooie herinneringen, de mooie momenten en alle liefde die ik met ze gedeeld heb...

Ik ben ook wel eens ongerust, zit misschien sneller bij een dierenarts dan menig ander baasje.. Maar alsnog geniet ik iedere dag, van elk moment, van elke herinnering die ik met mijn lieverds maak, dit overheerst zeer zeker de angst om ze te verliezen en ik hoop gewoon dat ze allemaal stuk voor stuk heel erg oud mogen gaan worden..

Ik denk dat we allemaal bang zijn om je hond te verliezen.

Wij hebben er ook 2 in ruim een jaar moeten laten inslapen.

Maar ik geniet echt van mijn honden en ik sta er ook niet meer zo bij stil.

natuurlijk geniet ik ook van elk moment met pebbles. en ik praat nog heel veel over al m'n schatte,
heb ook vn elk van hen zoveel geleerd.

Ik weet gewoon niet hoe ik moet omgaan met die angst..

Niemand van ons kan je leren omgaan met die angst. dat is echt iets voor een therapeut.
Angst om je hond te verliezen, dat kennen we allemaal wel, maar bij jouw gaat die angst echt alles overheersen, het zit heel heel hoog bij jou, en daar moet je hulp bij zoeken. Voor jou, en voor je hond, want die voelt dat natuurlijk ook. Therapeuten kunnen je helpen de angst te plaatsen en ermee om te gaan.
Heel veel succes en geniet van Pebbles!

Angst kan niemand wegnemen, je kan er wel leren mee omgaan.
Bedenk je dat die angst wat je voelt ook bij liefde hoort die je voelt voor betreffend dier.
En hoe gek, wees dan 'blij' dat je zo bang bent, want dat betekend ook dat je veel van het dier houdt.

We verliezen allemaal vroeg of laat die waar we veel van houden en zijn daar heel verdrietig om, maar bij dat verdriet hoort de blijdschap dat we diegene waar we zo van houden hebben mogen kennen in ons leven.

Honden worden niet zo oud als mensen, afscheid nemen en het verdriet daarvan zullen we dus elke keer weer moeten meemaken, soms na lange tijd, en soms na korte tijd, en beide is niet makkelijk.
En zeker niet voor ons, voor de hond telt de tijd dat hij bij ons was (kort of lang), dat hij het die tijd goed gehad heeft.

Laat je hond dus nu genieten, en weerhoud hem niet teveel uit bescherming, soms is een korter mooi leven beter als een lang minder mooi. geniet vooral van het samenzijn en bedenk je dat elke dag speciaal is, los van hoeveel dagen het zijn. En wat de toekomst brengt? dat weten we niet. Niet voor onze honden en niet voor onszelf.

De honden waar ik van dacht dat ze zeer oud zouden worden, zijn relatief jong gestorven en een honden waarvan ik vreesde dat ze niet oud werden, werden erg oud.

De dood hoort net zo bij het leven als het leven zelf...

Ik heb voor mijn allergrootste vriend ook veel tranen gelaten, ik heb hem totaal onverwacht moeten laten inslapen... Hij was heel ziek en we moesten een scan van de buik laten nemen. Zijn hart heeft het begeven terwijl de dokter de foto nam. Wat volgde was een film: alle dierendokters die in de praktijk aanwezig waren sprongen erond met infusen, ademhalingstoestel en van die toestanden... ze hebben zijn hart terug aan het kloppen gekregen, maar hij was te lang zonder zuurstof geweest, dus hersendood. Mijn papa, zus en ik stonden daar, met zo'n jas tegen de rontgenstralen... we konden geen woord meer uitbrengen.
Ik ging naar de dierenarts met de bedoeling hem beter te maken, en kwam zonder Max buiten

Ik ben er nog altijd niet goed van, maar fokussen op dat trieste moment, dat heeft geen zin. Ik probeer te fokussen op alle fijne momenten dat we samen hebben gehad, alle momenten dat hij kwispelde van blijdschap, dat hij met de bal afkwam (om vijf u smorgens aan mijn bed...), dat hij likjes gaf toen ik ziek was, en ik hem verwende met een superkluif...

Dat moet jij ook doen! Denk aan de mooie momenten die je hebt beleefd met je schatten! En wat een geweldige tijd jij hen gegeven hebt! Wees er dankbaar voor, ik ben er zeker van dat zij dat in de hondenhemel ook zijn!
Probeer te genieten van alle momenten Pebbles. En doe dat maar heel bewust! Als er iets heb geleerd van het wijze boedhisme, is het het bewust genieten! Voel heel bewust het pelsje en de likjes, maak heel bewust tijd om te knuffelen, te babbelen met Pebbles en te spelen! En,GENIET!!!

Ik denk dat dit moet slijten. Net nadat ik Chico liet inslapen schrok ik ook wel eens als Dobby sliep en niet reageerde. Maar nu is dat alweer vergeten en schiet de gedachte van "ach, zo diep in slaap, hij's vast moe" door me heen.

even een pbtje

Ik herken dat wel, zeker gezien dat je op jonge leeftijd al zo met de dood hebt moeten dealen.
Ik heb dat zelf ook meegemaakt, met mijn vorige hond had ik nachtmerries dat ze aangereden werd of dat ze dood in bed lag dan werd ik wakker en ging ik voelen en luisteren of ze nog ademde.
Het is een angst omdat je zoveel van jehond houd dat het een vreselijke gedachte is dat je haar ooit moet afstaan.
Aangezien je delaatste tijd best wat hebt meegemaakt verlies van je shiba die naar jemoeder is gegaan, Stavros die een hersentumor bleek te hebben en dat andere hondje wat je herplaatst hebt waar we toen een discussie over hadden.
Het zijn allemaal dingen die door je hoofd gaan Miora.
Pebbles is sterk en blijft nog wel een poosje bij jou hoor en als het tijd is dan kan je met een mooi gevoel terugkijken op eengeweldige tijd samen.
Praat je wel eens met iemand over al die dingen, moet je wel doen hoor.

Mijn ouders hebben in een jaar tijd Laika en Barrie moeten laten gaan. Daar was ik niet bij (ik zat in de buik )

Maar....
Toen ik 3.5 jaar oud was, heb ik mijn lieve Asco dood zien liggen...
Ik mocht hem zoals elke ochtend een koekje gaan geven zodra mama en papa ook wakker waren, hij was trouwens een suuuper lieve waakhond.
Ik gooide ht koekje van op de trap naar beneden, hij lag met zijn rug naar ons toe. Het koekje viel op zijn oog, maar geen reactie....
Ik ben toen als een bezetene naar beneden gehold en ben op mijn lieve Asco gaan liggen.
Nog steeds geen reactie, toen kwamen mijn ouders ook naar beneden, en papa belde de dierenarts.
En dan...toen ik dit te horen kreeg, werd ik gek!
De dierrenarts had Asco een verkeerde spuit gegeven!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Ik heb die dierenarts een flinke klop gegeven, daar zak hij niet goed van geweest zijn.
Daarna ben ik op mijn kamer alles tegen Flappie gaan vertellen. Hij begreep me.
P.S.: Flappie is mijn geboorteknuffel.

Zo Lise dat is een impact geweest voor zo'n meisje wat erg.
Miora ik zou echt eens erover praten het is helemaal niet raar pebbles betekent alles voor je.
Zo was dat met mij Kischa ook mijn maatje dor dik en dun wist mij geen raad zonder haar.

miora ja dit valt heel zwaar .wij hebben onze astor 9 augustus 2001 .haar dochter floortje 8dec2004 en floorjes dochter 5-5-2005 en astor 24-6 2011 . ze liggen bij huis begraven. naast elkaar met tweegrafstenen de 3generatie met naam geboorte en overlijdens datum en astor precies zo. we hebben asta en astor ook allebei vlak voor kerst mogen begroeten in ons gezin. wij moeten verder voor rex en onze 4 maanden meisje dalli. maar als je kijkt wat iemand op dit forum schrijft met afscheid kerst zonder je maatje denk ik dat we elkaar tot steun kunnen en ook moeten zijn in deze dagen. ook ik heb daar op gereageerd kijk maar gerust hoe wij dit jaar kerst vieren. mail gerust .voeg je aan mijn vriendenlijst toe als je dit goed vind.mag altijd een pb sturen hoor. miny