Anamnese

honden encyclopedie > Anamnese

door Sjoerd

Anamnese

In de diergeneeskunde is de anamnese het gesprek tussen de dierenarts en de eigenaar van het dier. In de geneeskunde tussen de arts en de patiënt. De anamnese is onderdeel van de diagnostiek. Het doel voor de dierenarts is om door middel van een vraaggesprek alle relevante informatie over de patiënt te weten te komen. Meestal begint een anamnese met het vragen naar de reden van het bezoek aan de dierenarts, zoals een huisarts informeert naar de klachten van een patiënt. Vervolgens volgen vaak enkele algemene vragen over zaken zoals voeding en recente activiteiten, en nadere vragen over de symptomen.
Tevens wordt het zogenaamde "signalement" van de patiënt vastgesteld. Het signalement is de informatie over zaken zoals de diersoort, het ras, het geslacht, en de leeftijd.
Al deze informatie uit signalement en anamnese wordt door de dierenarts gecombineerd met de informatie die verkregen wordt tijdens het lichamelijk onderzoek. Vervolgens wordt de informatie geïnterpreteerd en er wordt vaak een probleemlijst opgesteld met daarop de belangrijkste problemen. De volgende stap bestaat uit het maken van een plan voor verdere aanpak. Indien nodig komt er een plan voor verdere diagnostiek, zodat meer duidelijkheid ontstaat over de toestand van de patiënt en wat de patiënt mankeert. Daarnaast wordt een plan voor therapie gemaakt en aan de eigenaar voorgelegd. Deze plannen dient de dierenarts op een heldere manier met de eigenaar te bespreken en uitleg te geven waar nodig. In het verloop van de behandeling kan later ook nog een aanvullende anamnese worden afgenomen.
Omdat een consult bij de dierenarts eigenlijk altijd begint met een anamnese, is deze van groot belang. De anamnese geeft in eerste instantie richting aan het verdere onderzoek van het dier. Ook is sommige informatie uitsluitend via de anamnese te achterhalen en niet via het lichamelijk onderzoek. Daarom is het belangrijk dat de eigenaar probeert duidelijke, volledige en correcte antwoorden te geven op de vragen van de dierenarts. Dit kan vooral moeilijk zijn als er sprake is van zaken die de eigenaar liever niet bespreekt door bijvoorbeeld schaamte, of als de eigenaar onzeker is over de feiten. Het is dan vaak goed om ook over deze gevoelens en twijfels oprecht en eerlijk te zijn tegen de dierenarts.