RIP Belle

Vandaag is de sterfdag van onze geliefde Belle. Alweer 3jr geleden, nog zo jong, heeft zij ons verlaten. Ik mis haar nog steeds iedere dag vreselijk veel en zo toch zo graag willen dat ze nog hier was. Vandaag zullen we, ter ere van haar een van haar favoriete plekken bezoeken zodat ze toch nog een beetje bij ons is. Een tijdje geleden heb ik dit gedicht geschreven en vandaag wil ik dit graag aan haar opdragen...

------------------------------------------------------

Maar 2 ½ jaar heb je geleefd,
maar 2 ½ jaar was je hier.
Dit waren 2 ½ bijzondere jaren,
jaren vol verdriet maar ook plezier.

Je hebt veel meegemaakt in je korte leven,
en het meeste was helaas niet zo fijn.
Het zijn een zware 2 ½ jaar voor je geweest,
met voor jou toch best wel heel wat pijn.

Het gedoe begon al heel jong,
je was pas aan paar maanden oud.
Tijdens het spelen in huis,
ging het opeens fout.

Patella luxatie bleek het te zijn,
je knieschijf zat niet goed.
Daarna volgde een operatie en flinke herstelperiode,
en poeh zeg wat had jij een moed!

Maar helaas de operatie bleek niet geslaagd,
en je andere knie begon ondertussen ook al verschijnselen te tonen.
Op het laminaat glee je steeds uit,
en het was een ramp op die bovenwoning wonen.

Maar dit was niet je enige gezondheidsprobleem,
nee je baarmoeder had ook flinke gebreken.
Dus daarop volgde ook een operatie,
met weer een moeilijk herstel en een flink litteken.

Maar het ergste waren de aanvallen,
die begonnen ook al erg jong.
Ik weet het nog zo goed je was pas 7 weken oud,
toen die jack russel op het strand jouw besprong.

En dat was nog maar het begin,
daarna volgde er nog veel meer.
Je hele leven lang ben je aangevallen door andere honden,
keer op keer.

Het kwam door je bouw waardoor je dominant over kwam,
werd ons uiteindelijk verteld.
Dat was de oorzaak van al die pijn,
en van al dat geweld.

Maar laten we niet vergeten,
al die prachtige tijden die we samen hebben gehad.
Heerlijk wandelen in een rustig bos,
en natuurlijk dingen leren van je beste vriendin Bouchra de kat.

Belle je was mijn beste vriendin,
en je was heel speciaal voor mij.
Ik heb je helemaal zelf opgevoed,
en dat was nog een heel karwei.

Maar dat maakte niks uit,
want dat eigenwijze maakt je juist tot die geweldige hond die je was.
Die dikke grote teddyweer,
en waanzinnige grapjas.

Belle het verliezen van jou is het ergste wat ik ooit heb meegemaakt,
erger nog dan het verliezen van menselijke familieleden.
Het heeft dus ook vreselijk lang geduurd voordat ik het een plekje kon geven,
het feit dat jij bent overleden.

Ik heb me heel schuldig gevoeld over jouw dood,
het feit dat jij er niet meer was kon ik maar moeilijk accepteren.
Dit heeft mij echt jaren gekost en een zware depressie gegeven,
om dat te leren.

Die 24 juli 2007 zal mij altijd bijblijven,
maar ik weet jij bent sindsdien nooit van mijn zijde geweken.
Ik draag jou nog steeds bij me om m’n nek,
en in de kamer hangt jouw gedenkteken.

Belle ook al ben je niet meer hier,
in mijn hart leef je nog steeds voort.
En ik hoop toch zo dat je mij op die momenten als ik tegen je praat,
dat je mij dan ook echt hoort.

Ik geloof niet in een God,
maar ik hoop wel dat er iets bestaat dat op de hemel lijkt.
En dat jij vanaf daarboven,
op mij neerkijkt.

Lieve Belle,
weet dat ik heel van je hield en dat nog steeds doe.
En hopelijk over heel (heel, heel, heel) wat jaren,
hopelijk kom ik dan weer naar je toe...

***Wichita van Rijkom***

Door Wichita en haar roedel - Eevee, Elphaba, Glacee, Grant & Bloom op 24 juli om 13:06