Alsof het zo moest zijn.

Heb altijd graag een tweede hond willen hebben, maar nooit echt geweten waar me interesse nou echt naar uit ging. Daarom heb ik het ook nooit echt doorgezet. Had immers al een Jack Russel die een moeilijk leven heeft gehad bij andere en wist ook niet of hij een nieuw vriendje of vriendinnetje zou accepteren.

Ben afgelopen jaar door een hel gegaan en nu nog steeds eigenlijk. Alles leek uitzichtloos....
Tot me beste vriendin me belde en vroeg of ik meeging kijken bij een nest staffordpups. We gingen voor haar. Ze had er al een gehad en wou zo graag weer een.
Aangekomen bij de fokker, valt me oog op een witte pup. Blijkbaar was het andersom ook zo, ze bleef naar me toe komen, ook als ik haar zachtjes wat wegduwde. Ik was opslag verliefd. Maar tot mijn grote spijt was ze al besproken. Beetje balend liep ik daar wel naar buiten. In de auto terug naar huis zei ik tegen mijn beste vriendin : Als ik al een pup zou nemen dan wil ik alleen haar en geen ander.

Twee weken lang kon ik alleen maar aan haar denken. Veel met me man erover gesproken. Tot ik op een avond kreeg te horen dat mensen haar dus afgezegd hadden. Toen wist ik het zeker dat ze bij mij hoorde.
Meteen contact opgenomen met de fokker en alles geregeld en de volgende dag ben ik haar gaan halen. Ze was net 9 weekjes oud.

Zij helpt me door een hele moeilijke periode heen. Zij maakt alles net iets dragelijker. Ze zorgt voor afleiding. Zonder haar zou ik me geen raad weten.

Door Janneke , Milo & Lola op 29 juni om 23:49