Vervolgverhaal: Het verhaal van Rinus

Er was eens een hond. Zijn vacht had allerlei tinten bruin en leek met het weer mee te veranderen. Bij regenachtig weer werd het een dof, grijs bruin, terwijl het zonlicht er een warme gloed over legde en overal gouden vlekjes tevoorschijn toverde. Hij was middelgroot, had half opstaande oortjes en een veel te lange staart. Zijn naam was Rinus en niemand wist precies wat voor ras het was. Niemand maakte zich er ook druk om. Zijn baasje zei altijd gekscherend dat hij een 'Poubelle’ had, waarop mensen dan ijverig begonnen te knikken. "O ja, nou een mooie hond hoor."
Rinus woonde al bij zijn baasje vanaf de dag dat deze hem als klein bolletje wol uit het asiel had meegenomen. Met veel liefde en geduld had zijn baasje zich met de opvoeding bezig gehouden. Hij leerde Rinus waar hij wel en niet zijn plasjes mocht doen, nam hem mee naar allerlei nieuwe plaatsen en mensen, zorgde voor een warme mand, lekkere kluifjes, speelgoed. Ja, Rinus had het best naar zijn zin. Hij deed op zijn beurt zijn best te begrijpen wat de baas van hem verlangde en gaf hem alle trouwe liefde die zijn warme hondenhart kon geven.
Als de baas thuis werkte, lag Rinus gezellig naast hem, zo nu en dan even opkijkend of een verstrooide lik gevend terwilj de baas hem een klopje gaf. Naarmate de jaren verstreken gebeurde het steeds vaker dat de baas de hele dag weg was voor zijn werk. Dan ging Rinus 's morgens op zijn kleedje liggen, wachtte tot de auto wegreed om dan gauw op de bank te springen. Zorgvuldig zocht hij de plek op waar de baas zo vaak zat dat er een kuiltje in het kussen ontstaan was. Daar rolde hij zich met een diepe zucht op om in een aangename sluimer te vallen. Zodra echter hoorde hij de auto weer de straat in rijden, of hij sprong op en ging weer op zijn kleedje liggen, om zijn baasje hevig kwispelend te begroeten alsof er niets was gebeurd.
Een enkele keer nam de baas een vrouw mee naar huis. Voor Rinus betekende dat veel knuffels, zachte handen, bloemenluchtjes en een supervrolijk baasje. Sommige kwamen maar een keer, andere een aantal keer, tot ook zij wegbleven en de baas stilletjes en somber op de bank zat. Dan kwam Rinus heel dicht bij hem zitten, legde zijn koop in zijn schoot en keek hem trouwhartig aan. Net zo lang, tot de baas weer begon te lachen, zijn kop in zijn handen nam, hem een knuffel gaf en uitriep: “Rinus, wat zou ik ook zonder jou moeten. Kom, we gaan naar het bos." Daar had Rinus altijd wel oren naar.
Rinus was erg gelukkig bij zijn baasje. Maar daar zou heel wat in gaan veranderen… (wordt vervolgd)

Door Heidi & Bobby op 12 juni om 00:15