Hoe ik Samos leerde kennen

Het was dinsdag 2 februari en na een vergadering op mijn werk was er een borrel georganiseerd in café Van der Werff in Leiden.
Na een uurtje aan de bar gezeten te hebben, loop ik naar het toilet en passeer daarbij de hal waar een man achter de gokkast zit met een pracht van een mechelse herder. Het dier komt gelijk naar mij toe en ik aai hem rustig. Enthousiast springt hij op en wil met mij spelen. Een beetje ruw, dat wel, maar oprecht spelen. Zijn baasje corrigeert hem behoorlijk hard met de slipketting maar het heeft geen effect. Vervolgens houdt hij de hond maar met zijn voet kort op de riem aan de grond terwijl hij verder gokt.
Ik ga naar buiten om een sigaret te roken en zie de hond naar mij kijken door het glas van de deur. Ik druk mijn sigaret uit in de asbak, ga weer naar binnen en begin een praatje met het baasje van de hond. Hij legt uit dat de hond Samos heet en uit het asiel komt. Daarvoor was het een zwerver die aan een hek vastgebonden is gevonden.
Direct voelde ik medelijden met het arme dier. Nog een maand bij deze baas en hij wordt vast aggressief, dacht ik nog. Het baasje vertelde dat hij een aantal privé-problemen had waardoor hij niet meer voor Samos kon zorgen en hij wilde hem terugbrengen naar het asiel. Hij had problemen in de relatiesfeer en gebruikte speed, vertelde hij. Ik kon wel merken dat hij van de hond hield maar gewoonweg er niet voor kon zorgen.

Sinds een maand of vijf was ik weer vrijgezel en kon ik mijn tijd helemaal zelf indelen. Ik besloot aan te bieden de hond over te nemen en na wat gepraat heb ik de hond diezelfde avond nog mee naar huis genomen. Alles wat ik Samos kan bieden is sowieso meer dan hij in het asiel zou krijgen.
Ik heb het desbetreffende asiel gebeld en verteld dat ik de hond in huis zou nemen en graag zijn gegevens zou krijgen om vervolgens naar de dierenarts te kunnen gaan. Ik kreeg alles netjes opgestuurd en heb hem nog een inenting tegen hondsdolheid laten geven (voor als hij mee op vakantie gaat) en hem even laten checken door de dierenarts. Zijn vorige baasje is nog langsgekomen om zijn spullen te brengen, waaronder een grote mand, voerbakken, borstels, voer en shampoo. Een teken dat hij zeker van de hond hield en hem een goede toekomst wenste, hetgeen hij mij ook verzekerde over de telefoon. Jullie horen bij elkaar, zei hij.

Het is een prachthond die een slechte start heeft gehad. Ik ga nu 2 keer in de week op cursus met hem en hij leert heel snel. De band tussen ons wordt steeds sterker en ik heb er mijn handen vol aan op dit moment!
Toch weet ik dat Samos en ik elkaar inderdaad moesten vinden. Het toeval wil dat ik al een paar weken op internet aan het kijken was naar een herdershond die in het asiel zitten. Ik dacht aan een wat oudere hond (vanwege de giga-hoeveelheid energie waarover een jonge herder beschikt) maar kwam Samos tegen. Hij geeft mij kameraadschap, structuur en ritme in mijn leven en ik in het zijne.

Hij is het!

Door Robert op 13 maart om 21:50