Hoe het allemaal kwam...

Ik dacht dat ik niet goed met honden was.
Lang geleden hadden we een hond en een kind en die combinatie was lastig vooor mij. Ik begreep niet zoveel van mijn hond. Gek genoeg was ik wel goed met de hond van mijn ouders en de hond van mijn nichtje. Ik zocht ook altijd het gezelschap van honden.
Ik wist niet dat een hond zich niet in een mens kon verplaatsen en nam aan dat onze hond vals en hebberig was, als hij eten uit de hand van het kind greep. Hij heeft haar zelfs een keer in het gezicht gebeten.
Ik begreep niets van rangorde.

Toen hij doodging, was dat een opluchting.
Ik nam me voor om niet weer aan een hond te beginnen.

Maar toen kreeg mijn zus een duitse staande. Een tweede hond kon ze krijgen voor de helft van de prijs.Ze vroeg of wij belangstelling hadden. Omdat de hond van mijn ouders een staande/labrador was, dacht ik dat ik zo'n hond wel aan zou kunnen.We besloten onmiddelijk de pup te nemen.
Op zaterdag kregen we dat aanbod, op zondag haalden we hem en op maandag was de bibliotheek gesloten, helaas. Ik begon wel te lezen.Onze Sara is vijftien geworden en was een speciale hond. Alles dat in het verleden mis was gegaan, alle fouten die we gemaakt hadden, maakten we niet met sara.
Na sara hebben we een jaar geen hond gehad. Dat was een honden jaar. We hadden het alletwee druk. Maar ik miste het vreselijk. Om een gegeven moment begon ik in de auto te roepen; daar, een hond.Kijk dan, daar loopt er een.
Dat was iets overdreven, maar zo was het wel.Een kennis wilde een teckel, ik dacht ; een kleine hond moet kunnen.Hij mocht die teckel uiteindelijk niet van zijn vrouw, ik nam er wel een. Dat is Doortje geworden, ze is nu tien. Maar Doortje wilde niet wandelen en dat wilde ik zo graag. Ik hou niet van sport maar wel van lopen.Via de kennis die geen teckel mocht, hoorden we over een duitse staande draadhaar. Die moest uit huis, omdat zijn vrouwtje geen tijd meer voor hem had.
Ik heb moeten praten als brugman om die hond te kunnen krijgen, met mijn man.
In zijn vorige huis was Juun perfect opgevoed en het klikte meteen. Er is ook erg veel van hem gehouden.
Nu is Juun bijna twaalf en loopt op zijn laatste poten. Omdat ik graag weer een staande wilde, ik wil echt niet meer zonder grote hond, hebben we afgelopen dinsdag Tukker laten komen.
Ik hoop dat we gelukkig met elkaar zullen zijn. Wat al wel erg leuk van Tukker is, is dat ie nu meteen met een kat opgroeit. Juun is altijd een kattenjager gebleven.
Tukker heeft belangstelling voor de kat en zij voor hem.
In mei gaan we samen op vakantie. We huren een huis in Frankrijk, waar honden welkom zijn. Juun zal er dan waarschijnlijk niet meer bij zijn.

Omdat ik nog heel goed weet, hoe ontzettend weing ik van honden wist en hoeveel mensen wel een hond hebben maar veel fouten maken. geef ik op school, om het jaar, honden lessen. Niet omdat ik alles weet, want ik weet maar een fractie, maar om ongelukken te voorkomen. Ik leer kinderen waarom ze niet een vreemde hond mogen aaien, waarom ze van een hond, die vast zit, af moeten blijven, wat dominantie is en rangorde. Ik leer ze op de oren te letten, niet te staren etc.
Op die manier probeer ik een steentje bij te dragen in een betere verstandhouding tussen mens en hond.

Door Ireen een op 13 maart om 17:02