Arme drenkeling

Tijdens een soort familie reünie gingen we varen. we gingen met 3 kano's en een roeiboot voor alle spullen die niet nat mochten worden en voor mijn hondje Pjotr.

Pjotr was toen de tijd ruim een jaar oud. In ieder geval, hij had een hekel aan water. Het is dat hij water moet drinken, anders kwam hij ook niet in de buurt van zijn waterbak.

Hij vond het in de boot prachtig, de wind in zijn haren, uit kijken over het water, en alle andere boten in de gaten houden.
Mijn vader en moeder zaten bij hem in de bood, bijna de hele tocht. Maar ongeveer aan het eind van de tocht wilde mijn moeder ook een in een kano. Midden op het water werd er geruild met mij. Ik in de roeiboot en mijn moeder in de kano.

Dit had Pjotr helemaal niet door, en toen hij achterom keek was hij mijn moeder kwijt, want ja ze had de hele tijd bij hem in de boot gezeten. Hij begon zenuwachtig om zich heen te kijken, en mijn vader riep lachend naar mijn moeder dat Pjotr haar kwijt was.

Mijn moeder reageerde hierop door het vrolijk te roepen, Pjotr hoorde dat, en sprong zonder nadenken uit de boom, vergeten dat er geen land maar water onder de boot lag.

Met een enorme plons belande hij in het water, geschrokken trappelde hij zich boven water (hij had nog nooit gezwommen), en mijn vader en ik trokken hem eruit.
Rillend stond hij in de boot, waar hij door mij werd afgedroogd.

Als de dood voor water, en na dit avontuur nog steeds als de dood voor water.

Door Martine en de Woefers op 08 maart om 19:10