Nog een Mexicaans virus?

En het verhaal van mijn (eerste) reis naar de VS om voor Jet een Chihuahua te halen.
Er wordt veel gesproken en geschreven over Mexicaanse griep, dat is ernstig. Er komt echter ook een leuk "virus" vandaan, het heet Chihuahua; en dat blijkt minstens zo besmettelijk!
Veel tijd brengt ze door achter de PC, surft van het ene Chi onderwerp naar het andere, mijn vriendin Jet Letterman. Ze kijkt, geniet, fantaseert en droomt vooral van Chihuahua's. Ooit was het een vrouw die een hekel had aan honden, totdat ze mij na vele jaren weer tegenkwam, nu 8 jaar geleden. Jan is mijn naam, een allround hondenliefhebber, maar met een sterke voorkeur voór z.g.n. "stoere honden" zoals Pitbulls en Bulldogs. Eenmaal samenwonend en kennismakend met deze honden, begon ze waardering te krijgen voor die soorten, die in de praktijk blijken juist heel aanhankelijk en betrouwbaar te zijn. Ik had nooit iets speciaals met "schoothonden" leuk, maar niet voor mij dacht ik tot voor kort.
Totdat Jet besloot om naast "onze Pit" een Chihuahua te willen hebben. Met argwaan besloot ik om er met Jet naar te gaan zoeken. We hebben onnoemelijk veel kilometers gemaakt, veel Chi's gezien, maar niet naar mijn- of Jet's smaak. Ik dacht; dat wordt niks, ik ben te kritisch, door mijn ervaring met honden én als keurmeester. M.i zijn vele mismaakt of lijken er niet op. Maar ik kreeg ongelijk, uiteindelijk slaagden we, vonden een mooi gebouwd meisje dat goed kon bewegen zonder puilende ogen met een mooie schedel. De Pit (genaamd Tut) hadden we meegenomen, ze maakten kennis en ze koesterde de zojuist verworven Chi als haar kind. Tut was toen schijnzwanger en eenmaal thuis zoogde ze de pup, ze zijn onafscheidelijk. Ook de tweede bleek voor haar én voor ons een echte aanwinst. Zo kwam er een derde, weer een succes. Toen hadden we een witte met een roodfactor, een black & tan én een choclate & tan, allemaal meiden.
Jet surfte voort en vond in de VS een blauwe teef met zilveren gloed, we mailden en belden de verkoper, ene Dalene Gee uit Idahofalls, de kennel heet www.djchihuahua.com Ze bleek bereid om het teefje (was toen net geboren) aan ons te verkopen. Ze verstuurt veel Chi's binnen de VS, maar had er nog nooit één naar Europa gezonden en maakte zich (terecht) zorgen over het transport. Het is minstens 15 uur vliegen (als er geen aansluitingen worden gemist) en twee keer overstappen, dat redt zo'n kleintje niet zonder "kleerscheuren"
Maar hoe krijg je dan zo'n klein hummeltje hier, laatje haar sturen met alle risico's van dien, of ga je haar halen? Halen bleek de enige verantwoorde keus, ik stelde me beschikbaar. Een kennis die met Jet "meesurfte" wilde er ook graag één, de reis werd geboekt.
Op zaterdag 12-09-2009 vloog ik (met klompen voor Dee natuurlijk) naar Idahofalls, via Seattle en Salt Lake City en kwam op tijd aan, 15 uur later en 12.000 km verder. Dalene (Dee) zat op me te wachten met haar man én onze pup op schoot, een "plaatje" van een hond, dat kon dus niet missen!
Dee bleek een gastvrije schat, bracht mij bij het door haar gereserveerde, typisch Amerikaanse motel, waar ik die nacht verbleef. De volgende morgen (zondag) werd ik door haar en haar man Joe weer opgehaald. Ze hadden al een heel programma voor me bedacht om die dag door te brengen. Joe is een "donkere stoere man" van Mexicaans Indiaanse oorsprong, klein maar krachtig, op hooggehakte boots, een veertiger met een grote Chevy truck. Dee is een roodharige zestiger van Ierse afkomst, een mooie combinatie!

Dee was ooit een trauma verpleegster, maar kreeg een ernstig ongeluk met een ambulance en moest daardoor weer leren lopen en spreken. Ze kon haar werk niet meer aan en vond troost in het fokken van Chi's. Ze bouwde een heel netwerk op van gezinnen die haar Chi's in huis hebben en er mee fokken. Dat is een goede oplossing om ze sociaal verantwoord toch tamelijk grootschalig te kunnen fokken, zelf heeft ze er 15 in huis.
Ze brachten mij naar vrienden die onze pup hadden gefokt, ook heel lieve mensen met een eigen bedrijf in boten en alles wat kan rijden. Ze heten Robert en Barbara Wilkes, zestigers "in goede doen" zoals dat hier heet. We gaan naar hun "cabin" in het woud, wat een droom! Een enorm groot houten huis, middenin de natuur op zo'n 100 km gelegen van het bekende Yellowstone park. Van de ene verbazing in de andere, wat een locatie, vol met honderden jachttrofeeën, ik was die nacht tussen opgezette bisons, wilde zwijnen, dassen, zalmen, herten, zwaardvissen etc en deed geen oog dicht! Gedurende de dag bezochten we Yellowstone park en aten gezellig met z'n vijven en wisselden allerlei levenservaring en uit. De rondrit die dag was onvergetelijk, zoveel "wildlife" prachtig. Dee & Joe gingen naar huis om voor de honden te zorgen. 's Avonds was ik met Robert & Barbara & 7 Chi's (waarvan 1 met pups) in de cabin, we dronken zelfgemaakte rode wijn en babbelde nog wat na. Toen ze naar bed waren, spookte ik nog wat rond en ging op een van de bedden op zolder liggen. Vroeg op de maandag morgen ging ik naar beneden, vond een dode pup die ik in een "Indianengraf' met grote rocks heb begraven, ze waren zeer dankbaar. Een uurtje later hebben we (zwaar) ontbeten, de hele familie ingeladen en weer naar Idahofalls vertrokken, waar we aankwamen om 10.30. Roerend afscheid van Robert en Barbara, ik was nu bij Joe & Dee thuis.
In een "wolk" van Chihuahua' s zat Dee, met onze pup op schoot, ze wonen in een grote stacaravan op een aardig stukje grond, rondom schuttingen, keurig netjes allemaal. Onze pup blijkt een beetje ziek te zijn van de injecties meent Dee. Ze heeft diarree en is wat lusteloos. Joe werkt voor de overheid, wat bij ons Rijkswaterstaat heet, hij doet wegonderhoud en 's winters vooral heel veel sneeuw ruimen. Hij heeft voor mij die ochtend vrij genomen en neemt met mij alle papieren door en we rekenen af. De andere pup lijkt helemaal in orde te zijn. Dee's honden zijn anders dan we hier kennen, de meeste althans. Ze heeft wel een aantal honden die compact van bouw zijn, gedrongen en kortsnuitig, maar de andere zijn heel atletisch, rank en sportief van type met bijzondere kleuren, ze zijn allemaal AKC geregistreerd, daar ging ik voor toch? Onze Soultre (zo gedoopt, want ze zijn gelovig) heet nu Tay-Tay, naar Dee's mooiste teefje, de andere heet Serene. Met Joe maak ik het kenneltje in orde, stoppen de pups erin, Joe gaat weer naar z'n werk. Met Dee vertrek ik om 12.00 uur naar het vliegveld.
Aldaar aangekomen check ik in, dan pas blijkt dat ik voor de handbagage met pups moet bijbetalen, 100 Dollar per stuk. Ik ben er niet blij mee en zeg dat het belachelijk is om voor zo'n klein kenneltje te moeten betalen. De Delta Lady zegt dat huisdieren worden gezien als passagiers, maar o.k omdat ze samen in één kennel zitten, 100 Dollar samen dan. Ik betaal en mag door naar de Douane, Dee gaat huiswaarts. Alles door de scan, hondjes uit de box, dan weer terug erin, waterfles en tube Nutrical inleveren, mag niet mee in handbagage, ik snap het, wel jammer. De box en Serene is inmiddels onder gepoept door Tay- Tay, op naar de wc' s ruimen! Zo zal het de hele reis gaan ..... helaas. Mijn toestel moet om 15.00 uur vertrekken, maar dan is het er nog niet eens, help wat is er aan de hand? De oorzaak blijkt een Thunderstorm te zijn, mijn toestel komt uiteindelijk en vliegt ons met raket snelheid naar Salt Lake City. Daar heeft een ander toestel een straalmotor verloren, we kunnen niet landen.

We cirkelen 20 minuten rond totdat het brandende gevaarte langs de landingsbaan ligt. Ik mis mijn aansluiting naar Minneapolis en Amsterdam, wat een pech, ik denk aan Murphy' s Law,
if anything can go wrong, it will! Dus naar de balie van Delta met het verzoek om mij z.s.m.
in Amsterdam te krijgen. De Delta man spit door z'n computer, doet al z'n best, maar concludeert uiterst vriendelijk en meelevend, helaas meneer, vandaag gaan er geen vluchten meer naar het oosten. De eerste en snelste manier is morgen vroeg 08.00 uur via Atlanta (Georgia) daar dan overdag blijven en vroeg in de avond naar Amsterdam, maar da's 2000 mijl naar het zuiden omvliegen en een dag later thuis met (inmiddels twee pruttelende en kotsende) pups in een box! Hij verzekert me, het kan niet anders meneer, sorry, sorry.
U krijgt wél een reductiebon voor een hotel voor vannacht, maar de meeste willen geen huisdieren, dat wordt dus wel zoeken. Ik besluit om op het vliegveld te blijven, daar kan ik beter voor ze zorgen en de kans om weer een vlucht te missen is klein. Ik ga op Salt Lake City vast bij de gate naar Atlanta zitten, ga pakweg om 't uur verschonen, veel koffie en voor de pups een gekookte kipfilé uit een 12 Dollar sandwich, wellicht helpt ze dat. Na een roerige nacht, waarin men steeds waarschuwt vooral de bagage niet alleen te laten, vertrek ik naar Atlanta Airport, het is een rustige 4 uur lange vlucht, ook de pups zijn rustig, geen geluid, slapen.
Atlanta Airport blijkt een stad in een stad, zo groots, ongelofelijk. Kilometers lange marmeren vloeren, honderden winkels, een eigen metro net tussen alle gates. Veel vrolijke zwarte mensen die je uitnodigen om vooral bij hen te eten of te kopen. Ik heb er voldoende tijd voor. ... ! Ik ga niet met de metro, dat lijkt me net iets te spannend, zo al die typetjes aanziend, ik ga lopen naar gate E 13. Da' s zo' n 3 kilometer, maar toch liever dat. Ik waggel een beetje in m'n gevoel, maar het idee om de pups veilig thuis te krijgen wint van de vermoeidheid. Tijdens de lange uren kan ik de hondjes nog verschonen, ze blijven gelukkig goed eten en drinken. De luchthavenpolitie maant me nog dat de hondjes niet uit de box mogen "pets should not be loose sir! De gate wordt nog enkele keren "omgeboekt" naar de andere kant van het vliegveld, maar het geluk is deze keer met mij, uiteindelijk vertrek ik van gate E 12 vlakbij de E 13 waar ik verbleef. Pflft, dat is m'n laatste vlucht, een lange van ruim 10 uur.
Eenmaal in de Airbus, versleten (3 nachten niet geslapen) en met een dubbele jetlag zit ik tussen Russen die zich minder sociaal gedragen, ik heb nauwelijks ruimte om te zitten en de stoelen zijn zo laag dat de box met pups er niet onder past. Die staat dus tussen m'n voeten, kan me niet bewegen en het klaptafeltje kan niet naar beneden door m'n knieën. Ik tracht te eten en te drinken vanaf m'n schoot gedurende de reis. Dommel zo nu en dan weg, hondjes zijn rustig, de Russen niet. Uiteindelijk zie ik op 't beeldscherm voor me dat we nog maar 1200 mijl van Amsterdam verwijderd zijn, een gevoel van blijheid. Tot de Rus voor mij de stewardess aanspreekt en zegt dat de box met pups stinkt. De stewardess vraagt mij er iets aan te doen. Ik kan er niets aan doen, het is het kleedje wat stinkt onder de Pampers, ik zeg haar dat het mijn voeten zijn na de lange reis zonder bad. Ze lacht en begrijpt de situatie, ik wordt er niet uitgezet .... , het is nog maar een eindje toch!
De landing in Amsterdam om 7.30 uur is een echte opluchting, de Douane gelooft mijn verhaal, controleert de papieren en gezondheidsverklaringen, probeert nog wel of mijn horloge wel gebruikt is. Waarop ik antwoord; kijk maar, het is een duikhorloge, het water zit er nog in. Ik mag door, zonder betalen, de ambtenaar lachend achter mij latend. Ik kus de stinkende box en zeg; welkom thuis meiden. Buiten tref ik een gelukkige Jet, we keren tevreden huiswaarts. Aldaar verwelkomt Tut de nieuwe aanwinsten, likt hun buikjes schoon, kan niet mooier zijn. Kennis Nicole haalt haar pup, Jan drinkt zijn wijn en valt dan om van de slaap, het is woensdag 15 september 2009 13.00 uur, opdracht voltooid.

Conclusie: ondanks alles geen spijt, het is zeker de moeite waard om het te doen, maar het kost veel energie, tijd, geld en geduld. Zelf ophalen is echter niet veel duurder dan te laten sturen. Je bent bij de pup(s) gedurende de reis om ervoor te zorgen en ze leren jou al kennen en te waarderen (ze huppelden bij thuiskomst achter me aan als een schaduw). Het is leuk om met de fokker persoonlijk kennis te maken en de omstandigheden te zien waarin ze opgroeiden, ook met de fokker heb je een band door het bezoek. In mijn geval vroeg ze of ik haar agent wilde zijn voor Europa om mensen te helpen met de import van haar pups.
En de pups waren na thuiskomst binnen enkele uren helemaal in orde, dat is wel het belangrijkste van alles.
Graag verteld, jan dirk van ginneke, Wildbunch Chihuahua's Oud-Beijerland 0622-667456

Door Jet & Jan van Ginneke op 06 maart om 11:22