Ophalen van mijn Shiloh Shepherd in de States

Ophalen van Kazan in Buffalo in de staat New York


Op zaterdag 29-11-2008 om 4.30 uur ben ik met eigen auto gereden naar Schiphol.
Mijn vliegtuigmaatschappij zou “Delta Air Lines” zijn uit Amerika.
Mijn vliegtuig zou om 09.15 uur vertrekken naar New York in Amerika, dus ik was ruimschoots op tijd op Schiphol.
Het was zaterdagmorgen dus niet druk op de weg en geen files., waardoor ik kon best goed kon doorrijden.
Ik had ruimschoots de tijd om in te checken, wat geen probleem opleverde.
Bij het instappen in het vliegtuig werd ik apart genomen en moest ik uitleggen wat ik in Amerika ging doen.
Toen ik vertelde dat ik een hondje ging ophalen keek die beveiligingsman mij toch wel raar aan.
En toen hij vroeg waar ik zou slapen vertelde ik dat ik wel in het vliegtuig en op het vliegveld zou slapen toen keek hij mij wel heel verbaast aan.
Toen ik hem had uitgelegd dat mijn overstap en verblijf in Amerika wel minimaal was snapte hij het wel.
Toen moest hij alles over het hondje weten: ras, grootte, leeftijd enz, daarna wenst hij mij heel veel succes.
Daarna heb ik zonder problemen in kunnen stappen en vloog ik op tijd naar New York.


Ik kwam in New York aan op John F. Kennedy airport om 11.49 uur (17.49 uur Nederlandse tijd).
Daar heb ik gewacht op mijn vlucht naar Buffalo.
Deze zou op 29-11-2008 om 21.00 uur (03.00 uur Nederlandse tijd) vertrekken.
Nu leverde het inchecken geen probleem op en vertrok ik op tijd naar Buffalo.
Hier kwam ik om 22.48 uur ( 04.48 uur Nederlandse tijd ) aan.
Na te zijn uit gecheckt ging ik op zoek naar Tina Barber, die zou mij opwachten in de aankomsthal van het vliegveld van Buffalo.
Ik was een van de eerste uit het vliegtuig en liep toen door die hal en ik zag dus geen Tina staan.
Ik ben toen naar beneden gegaan om daar te zoeken en daar was ook geen Tina.
Wat nu?
Ik weer naar boven en daar zag ik een vrouw staan met lange blonde haren en een papier in haar hand.
Ik had Tina namelijk een foto van mij door gezonden met wat voor kleding ik zou dragen en hoe ik er uit zou zien.
Ik ging naar haar toe en vroeg of zij Tina heette.
En ja, zij was het.


Na kennis gemaakt te hebben zijn we naar de puppy toe gegaan.
Beneden zat een jongen langs de kant van de hal met een bench waar Kazan in zat.
Aangezien dat we nog een tijd moesten wachten totdat we weer konden inchecken zijn we naar buiten gegaan.
Hier heb ik Kazan uit de bench gehaald om hem even uit te laten.
Ik was meteen verkocht aan dat hondje.
Wat een leuk beestje en vrij dat hij was.
Nadat we hem hadden uitgelaten zijn we gaan eten.
In Amerika schijnen veel zaken ook midden in de nacht open te zijn.
We gingen een zaak in waar we gegeten hebben en veel koffie gedronken hebben.
Daarna een stukje rond gereden en toen naar het vliegveld om de pup in te checken.
Ook Kazan nog een keertje uitgelaten en BRRRRRR wat was het daar koud.
Toen begonnen de problemen.


Volgens Tina duurd het inchecken van een pup best lang maar er zou al een balie “speciale bagage” open zijn waar we Kazan konden inchecken.
Nou daar was geen mens te bekennen en de deur was hermetisch afgesloten.
Toen naar boven gegaan naar de incheck balies gegaan en daar was het ook uitgestorven.
Toen zei Tina dat we nog maar een stukje gingen rijden.
Tijdens een rondrit door Buffalo vertelde Tina dat ze het jammer vond dat ik niet langer kon blijven.
Had ik dit wel gekund dan waren we naar haar huis gegaan en had ik daar een rondleiding gekregen door de kennels en dergelijke.
Ook zouden we dan naar de Niagara watervallen zijn geweest die maar een uur rijden van Tina haar huis lagen.
Tina trouwens woonde twee uur rijden vanaf het vliegveld.
Naar een tijdje weer teruggegaan naar het vliegveld, om in te checken, en jawel geen kip te bekennen.
Toen weer in de auto gestapt, weggereden en heeft Tina haar auto geparkeerd op het parkeerterrein bij de eetgelegenheid waar wij gegeten had.
Je kon zien dat Tina niet blij was met deze gang van zaken.
Toen ging zij aan het telefoneren.
Op een gegeven moment kreeg ze iemand van Delta Air Lines aan de lijn.
Ze vertelde toen dat wij een pup moesten inchecken en dat zij wist hoelang dit kon duren.
Toen moesten wij naar het vliegveld komen.


Komen wij bij de “speciale bagage” weer geen mens en alles op slot.
Naar boven gegaan, en jawel, er zat iemand achter de balie.
Tina was in haar auto blijven wachten daar ze maar kort mocht parkeren waar zij stond.
Die jongen was wel met mij meegegaan.
Kom aan bij de bali en dan vertel ik tegen die vrouw “ik kom mijn pup inchecken”.
Zij kijkt mij aan met een blik van ??? en verteld mij dat die pup gekeurd moest zijn anders mag die niet vliegen.
Ik vertel haar (op mijn beste Engels) dat de pup gisteren gekeurd was.
Toen heb ik alle papieren die Tina geregeld had op de balie gelegd en keek die vrouw er vluchtig over.
Toen vertelde ze mij tot mijn grote schrik: “Die pup mag niet vliegen”.
Ik vroeg haar waarom niet?
Zij vertelde weer dat die pup eerst goed gekeurd moet worden door een dierenarts om te mogen vliegen.
Ik vertelde haar, dat dat is gebeurt.
Zij kon dat nergens uithalen dus die pup vliegt niet.
Ik vertelde haar dat ik speciaal uit Nederland was gekomen om deze pup op te halen en dat zij niet kon maken om die pup niet te laten vliegen.
Zij bleef bij haar standpunt.
Toen heb ik de jongen naar Tina gestuurd om haar te vertellen wat daar aan die balie gebeurde.
Toen die jongen terug kwam vertelde hij dat het keuringsrapport op het gele formulier stond.
Toen die vrouw in dat formulier ging lezen begon ze te blozen en liep ze in een keer weg.
Ik heb haar niet meer gezien.


Een andere man kwam mij helpen en het inchecken begon.
Toen moest ik de vlucht betalen.
Ik betaalde hem en dacht dat ik wel een kwitantie zou krijgen dat ik wel betaald heb.
Dit voor als er in New York naar gevraagd werd.
Maar nee ik kreeg niks.
Ze plakte de streepjescode op de bench en ik dacht nu toch maar vragen naar een kwitantie.
Toen kreeg ik een print dat ik betaald had maar het was niets officieels.
Toen vertelde die man dat ik mee moest komen en naar beneden moest gaan.
Er was trouwens nog een andere vrouw bijgekomen.
Ik heb de bench met de pup daarin opgepakt en via een trap naar beneden.
Levensgevaarlijk.
Beneden aangekomen moest ik de pup uit de bench halen en werd de pup goed bekeken door die vrouw.
Daarna werd de bench goed onderzocht en werd er met een tang met daarin een doekje door de bench gehaald.
Daarna mocht Kazan weer terug in de bench en deze werd met twee tyraps vastgemaakt.
Toen hebben zij die bench mee genomen.
Ik ben toen naar buiten gegaan waar Tina in haar auto zat te wachten.
Ik stak meteen mijn duim omhoog om te laten zien dat het eindelijk gelukt was om Kazan in te checken.
Ik zag aan haar gezicht dat ze opgelucht was.
Ik heb Tina en de jongen een voorzichtige reis naar huis gewenst.
Ook vertelde ik haar dat ik haar op de hoogte zou houden via e-mail en website.
Ik ben toen terug gegaan en heb toen mezelf in gecheckt.


Om 06.00 uur (12.00 uur Nederlandse tijd) zou ik vertrekken vanaf Buffalo naar New York (John F. Kennedy vliegveld).
Bij het instappen wel meteen gevraagd of mijn hondje in het vliegtuig aanwezig was.
Een stewardess zou dit mij laten weten voordat we vertrokken.
En ja hoor, na een tijdje kwam ze vertellen dat alles in orde was.
Kon ik toch met gerust hard mijn reis vervolgen.
Om 07.40 uur (13.40 uur Nederlandse tijd) kwam ik aan op het vliegveld John F. Kennedy van New York.
Ik ben toen uit gaan checken en meteen door gelopen naar “speciale bagage” om te vragen of ik mijn hondje mocht verzorgen.
Nou daar begon het weer, “nee dat kan niet” werd er mij verteld.
Ik vertelde hem dat ik zeven uur moest wachten voor de vlucht naar Amsterdam en dat ik toch wel even die pup wilden verzorgen en uitlaten.
Ik vond dat zeven uur in een bench wachten veel te lang was.
Toen de man zag dat het mij menens was ging hij aan het bellen.
Na een half uur / drie kwartier kwam eindelijk de bench met Kazan erin naar mij toe.
Ik mocht hem meenemen.


Toen ben ik naar de uitgang gegaan maar zag toen die tyraps zitten.
Ik had dus geen mes of schaar bij. Dus ik op het vliegveld op zoek naar een mes of schaar.
Dit is op een Amerikaans vliegveld moeilijker als hier goud zoeken.
Dus ik kon niet bij Kazan komen.
Na lang rondgelopen te hebben kwam ik een man in een overall tegen.
Ik heb hem meteen aangesproken en vroeg of hij mij kon helpen om Kazan te verlossen.
En jawel deze meneer had een Stanleymes op zak en hij maakte ook meteen de bench open.
Wij zijn toen naar buiten gegaan en heb Kazan uitgelaten.
Wat was Kazan toch lief en rustig het was net of hij al veel vlieguren achter de rug had.
Na een tijdje zijn we naar een ander hal gegaan want die van Delta Air Lines was maar een oud lelijk gebouw zonder uitstraling.
In die andere hal was van alles te krijgen en hebben wij samen in de hal tegen een wand aan de kant gezeten.
Daar kreeg Kazan ook al veel bekijks.
Wat zijn er veel mensen komen kijken en ik heb zelfs contact gemaakt met een directeur van een constructiebedrijf.


Op een gegeven moment was het weer tijd om in te checken voor de vlucht naar Nederland.
Ik kwam aan de balie en werd daar geholpen door een man en een meisje.
Je zag duidelijk dat zij dit nog nooit gedaan hadden.
Toen vroegen ze of ik al betaald had en wat was ik toen blij dat ik die kwitantie in Buffalo gevraagd had.
Na een hoop overleg door die twee mocht ik toch eindelijk de pup naar de douane brengen.
Plotseling riep een man achter mij meneer, meneer dit kan niet!
Ik dacht, wat nou weer.
Hij vroeg mij of ik mee terug wilde gaan naar de balie en wie mijn pup en mij daar had ingecheckt.
Ik vertelde hem dat dit een man en een meisje waren geweest.
Ik keek toen achter de balie maar deze personen waren dus niet meer aanwezig.
Die persoon die mij mee terug had genomen vertelde dat er een fout was gemaakt door die twee en dat Kazan absoluut niet mee mocht.
Mijn broek zakte bijna af.
Toen ging die man naar achteren om te kijken of hij die twee personen, die Kazan en mij hadden ingecheckt, kon vinden.
Na een tijdje kwam hij terug met zo’n lange bagage sticker die op de bench geplakt moest worden.
Toen hij er deze op wilde plakken zag hij dat er al een opzat.
Deze was er in Buffalo al opgeplakt.
Toen begon hij te mompelen en frommelde die sticker kwaad op en vertelde dat alles goed was.


Toen mocht ik Kazan bij de douane neerzetten.
Dit alles had zo lang geduurd dat ik mij meteen maar naar de vertrekhal begaf.
Dus ik naar de douane voor controle.
Ik moest mij bijna helemaal uitkleden voor je daar door het detectiepoortje mag lopen.
Nou ik had dus twee bakjes met spullen.
Gaat mijn eerste bakje het röntgenapparaat in hoor ik ineens achter mij een meneer roepen “Sir? Sir?.
Ik denk meteen, “Niet weer hè”.
Ik kijk om en zie een douane man naar mij toe rennen en wenken.
Mijn te controleren spullen moest ik terug pakken en meenemen naar de douane.
Dus die controleur stopt de band zet hem in zijn terug uit zodat ik al mijn spulletjes kan pakken.
Nou, ik heb nog nooit zoveel bekijks gehad.
Loop ik op mijn sokken met twee bakken met persoonlijke spullen onder begeleiding van de douane terug door de hal naar de plek waar ik Kazan had achter gelaten.
Ik dacht wat zal er nu weer zijn.
Binnen gekomen moest ik toch wel lachen.
Iedereen van de douane stond daar hun neus dicht te houden en waren aan het poetsen.
Wat was er nou gebeurd?
Kazan had in zijn bench gepoept en of ik dat even mee wilde opruimen.
Een man van de douane was Kazan aan het aaien en poetsen terwijl een andere de vloer een beetje aan het poetsen was.
Ik vermoed dat Kazan er met zijn voorpootjes in had gestaan en toen hij uit zijn bench gehaald werd de vloer smerig maakte.
Ik heb de bench schoon gemaakt.
Gewoon de kranten bij elkaar gepakt en in de vuilnisbak gegooid.
Toen was de bench al schoon.
Daarna een hoop nieuwe kranten erin gedaan.
Ik had vanalles bij, ingeval er zo’n geval zou zijn dus ook babydoekjes.
Ik pakte deze om de pootjes van Kazan zuiver te maken en zij tegen de mensen van de douane “dadelijk ruikt het hier naar baby’s”.
Moesten ze wel een beetje mee lachen.
Ook vertelde ik dat ze allemaal een keertje diep moesten ademhalen dan was de geur zo weg.
Was niet zo leuk denk ik.
Ook was er een man van de douane die de teentjes van Kazan een voor een aan het poetsen met die babydoekjes en hij zei maar oh puppy, puppy, puppy.
Was gewoon komisch om dat te zien maar hij was wel echt bezorgd.
Toen alles klaar was, er waren zelfs spuitbussen met geurtjes gebruikt, mocht Kazan weer in zijn bench en ging er weer een tyrap om.
Dus Kazan mocht er niet meer uit voor in Amsterdam.


Hierna ben ik weer terug gegaan naar de controle en kon ik mijn trip verder vervolgen.
We zouden om 17.30 uur (23.30 uur Nederlandse tijd) vertrekken naar Schiphol.
Na een tijdje rondgedwaald te hebben op John F. Kennedy vliegveld in New York konden we instappen.
Ik ben meteen weer naar de stewardess gegaan om te vragen of mijn hondje ook in het vliegtuig aanwezig was.
Na een tijdje kwam ze bevestigen dat de piloot had gezegd dat hij aan boord was.
Dus de reis naar Nederland kon beginnen.
De piloot riep nog om dat ze niet eerder vertrokken, ook al waren ze klaar, dit omdat ze toch niet voor 07.00 uur Nederlandse tijd op Schiphol mochten landen.
Er kwam opeens een landgenoot langs mij zitten en vroeg wat voor hondje ik wel niet had omdat ik er zo zuinig op was.
Hij had wat opgevangen van mijn gesprek met de stewardess en was wat nieuwsgierig geworden.
Ik heb hem toen verteld dat het een Shiloh shepherd was en wat ik er zoal over kon vertellen.
Ook vertelde ik over de trammelant die ik gehad had met het inchecken.


Toen werd ik ineens wakker boven Engeland.
Ik was pardoes in slaap gevallen.
Toen was voor mij deze laatste etappe zo afgelopen want na een korte tijd begon het vliegtuig al te dalen om te landen op Schiphol.
Om 7.30 uur Nederlandse tijd landen we op Schiphol.
Ik begon al te denken wat ga ik hier weer meemaken?
Nou ik kon overal goed doorlopen en ging dus meteen weer naar de afdeling “speciale bagage”.
Daar was een vrouw waar ik tegen vertelde dat ik een pup op kwam halen.
Zij vertelde dat er twee hondjes kwamen maar deze waren van verschillende vluchten.
Zij ging toen naar achteren en kwam met, jawel, met Kazan terug.
Deze op mijn karretje gezet en ik kon zo zonder poespas of wat dan ook naar buiten.
Geen douane of niks.
Ik ben toen door gelopen naar de infobalie om een schaar of mes te vragen om de tyrap door te snijden.
Hier was dat geen probleem en ik liet Kazan meteen uit de bench zodat hij ook zijn benen eens kon strekken.
Buiten stond mijn zoon Albert te wachten.
Deze was met de trein naar schiphol gekomen zodat hij mij en Kazan met mijn auto, deze was namelijk op de parkeerterrein van Schiphol blijven staan, terug kon rijden.
Hier was ik wel blij mee want ook al had ik veel geslapen in het vliegtuig ik was toch wel moe na dit avontuur in de States.
Onderweg Kazan een keertje uitgelaten en omstreeks 12.00 uur op 3 december 2008 kwamen we thuis aan.
Kazan had veel geslapen in de auto volgens mij was hij ook kei moe.
Het was een hele belevenis zo’n hondje invoeren en zeker met mijn gebrekkig Engels maar je ziet als je iets wilt, lukt dit wel.


Eindelijk thuis en rust.

Door Ad op 30 december om 13:25