Een roze puppywolk... Echt niet!

Een puppy in huis halen is een droom voor veel mensen. Je ziet het al helemaal voor je: een schattige, fluffy viervoeter die blij kwispelend naar je toe rent, altijd zin heeft om te knuffelen en perfect luistert naar wat je zegt. Maar dan… is de pup er eindelijk. En ineens blijkt het een stuk minder sprookjesachtig dan je dacht.

Misschien herken je dit:

✅ Je pup bijt overal in, inclusief je handen, voeten, enkels, truien, vesten, broeken en meubels.
✅ Je hebt het gevoel dat je meer tijd doorbrengt met dweilen dan met knuffelen.
✅ Slapen? Dat is iets van het verleden.
✅ Je vraagt je af of je hond ooit zindelijk zal worden.
✅ De pup hangt constant in je broekspijpen alsof je een wandelende bijtring bent.

Klinkt dit bekend? Geen paniek, je bent niet de enige!
Een pup nemen na verliesAfgelopen jaar heb ik helaas mijn hond moeten laten inslapen. Kanker. En daar sta je dan, zonder hond. De stilte in huis, het verdriet… het voelde leeg. Het duurde dan ook niet lang voordat ik besloot een nieuwe pup te nemen. Ik wist al precies waar hij vandaan zou komen, alles was al klaar. Maar eerlijk gezegd was ik nog wel tweestrijdig. Ik ben namelijk meer een volwassen-honden-mens.

Maar goed, een nieuwe pup. Leuk, toch? Je kijkt ernaar uit. Je hoopt dat je snel weer kunt doen wat je deed. Heerlijk samen wandelen.

Zo makkelijk als mijn eerste hond was, zo pittig is deze. Ja, zelfs voor een kynologisch instructeur en gedragstherapeut kan een pup nog flink tegenvallen.
De verhuizing was heftig voor hem, zo heftig dat we hem eerst moesten acclimatiseren. Dit nam twee weken in beslag – ten koste van de socialisatie. En dan de bijtfase… Ik zeg je eerlijk, de moed zonk me in de schoenen. Bont en blauw, kapotte kleren. Daar stond ik dan op straat, met een piepklein schattig pupje dat vlijmscherpe tanden had en nergens bang voor leek te zijn.

En ken je dat? Misschien wel omdat je kinderen hebt: je man is de hele dag aan het werk en jij draagt de zorg. Op het moment dat manlief thuis komt, wil je het liefst direct de pup in zijn armen drukken: "Hier, nu is het even jouw zorg!" Gewoon omdat het even héél veel is.

Waarom voelt een pup soms als een tegenvaller?
Veel nieuwe hondeneigenaren voelen zich schuldig als ze niet direct dolgelukkig zijn met hun pup. Dat is nergens voor nodig! Een puppy brengt nou eenmaal grote veranderingen met zich mee. Je ritme wordt compleet op z’n kop gezet, je moet constant alert zijn en je geduld wordt flink op de proef gesteld.

Vergelijk het met een pasgeboren baby: ook die huilt, heeft aandacht nodig en slaapt de eerste weken nauwelijks door. Maar in tegenstelling tot een baby loopt een pup al vanaf dag één door het huis en kan hij direct alles slopen wat hij tegenkomt.

Wat kun je doen om deze fase door te komen?
✔ Accepteer dat het pittig is. Je hoeft niet 24/7 te genieten van je pup. Het is oké om het soms zwaar te vinden.
✔ Rust en routine zijn je beste vrienden. Puppies gedijen bij een vast ritme. Vaste momenten voor eten, slapen en trainen geven structuur, waardoor je pup minder druk wordt.
✔ Leer ‘pup-proof’ denken. Haal waardevolle spullen weg, geef je pup voldoende kauwmateriaal en zorg dat je huis zo ingericht is dat hij niet overal bij kan.
✔ Vergeet niet voor jezelf te zorgen. Pak rust als je pup slaapt en gun jezelf ook af en toe een pauze.
✔ Vraag hulp als het nodig is. Een goede puppycursus aan huis of begeleiding van een gedragstherapeut kan je helpen om deze fase soepeler te laten verlopen.

Het wordt beter, echt waar!
We geven niet op. Eenmaal mee naar huis, en ze komen echt niet meer van mij af! Dus privétraining, een homeopaat, een voedingsdeskundige, tranen, schaamte en heel wat blauwe plekken later… en nu zo'n 9 maanden later, moet ik zeggen dat dat niet meer zo heel kleine pupje – ondertussen ruim 30 kg en beresterk – toch eigenlijk best wel heel erg lief is.

Ik wist het eigenlijk al: hij wilde gewoon heel graag bij ons zijn. Maar hij zat zichzelf flink in de weg (mij ook, maar dat terzijde).

Makkelijk is het nog steeds niet. Overal moet over nagedacht worden. Maar we kunnen nu een uurtje samen wandelen en ontdekken elke keer een klein stukje meer van de wereld. 

In stevig tempo? Absoluut niet. Om de vijf meter staan we stil, want zijn hormonen werken ondertussen en elke grasspriet verdient een uitgebreide analyse. En dan, net als we verder willen, komt er nog een explosieve ontlading: een ongeleide raket aan de lijn. Let je even niet op? Dan mag je zelf de grassprietjes van dichtbij bestuderen.

Dus ja, die roze puppywolk? Die was er niet. Maar met tijd, training en geduld groeit hij uit tot een geweldige hond. En misschien, heel misschien… ga ik hem ooit nog missen als hij volwassen is en wél gewoon doorloopt.


Heb jij een puppy en valt het je tegen? Of heb je deze fase al overleefd? Deel je ervaring hieronder!


Ik geef individuele hondencursussen aan huis, voor alle leeftijden. En ik bied gedragstherapie voor honden. 
Misschien kan ik jou ook wel helpen! 
Kijk op mijn website en ontdek de mogelijkheden:

Door Dog Dimension - Hondenschool op 27 februari om 12:43