Hoe we hier zijn gekomen en hoe het nu verder moet ....

Begin januari 2016 werd Spike aan z'n gebit geholpen, omdat hij een slechte adem had en hij kwijlde wat bloed.
Ondanks de pijn medicatie voor z'n gewrichten van de voorpoten, meende ik dat hij pijn had.
Want zoals je pijn van het gezicht van een mens af kunt lezen, zie je dat ook bij een dier.
Tijdens de behandeling werd een tumor gevonden en deels verwijderd en voor onderzoek opgestuurd.
Er werden ook wat tanden verwijderd.
Enkele weken later bleek het een plaveiselcel carcinoom te zijn.
We wisten niet hoe lang hij nog had en de prognose was slecht, omdat de wonden bleven bloeden.
Maar we trokken wel een lijn, want wij wilden hem niet laten lijden, wij konden beter de pijn van verdriet hebben dan hij pijn van die slopende ziekte waar hij toch niet meer van zou genezen.
Als hij niet meer ging eten en zich niet meer lekker voelt, dan houdt het op.
Stilaan merkten we dat hij minder ging eten, maar meer ging drinken.
Ook was hij merkbaar sneller moe en hij wilde nog maar een enkele keer spelen.
Van alles hebben we geprobeerd en even leek het beter te gaan, maar al gauw begon het gedoe opnieuw.
Op zondag at hij een beetje en duidelijk met tegenzin, hij wilde ook niet meer spelen, alleen nog maar slapen.
Met pijn in ons hart hebben we toen samen de beslissing genomen dat de tijd is gekomen om hem te laten gaan.
Maandagochtend 14 maart 2016 wilde hij helemaal niet eten, toen heb ik met hem de laatste wandeling gemaakt zodat hij z'n behoefte kon doen en om afscheid van de mensen en dieren te nemen die we dan in de ochtend vaker tegenkomen.
Voordat we op weg naar de dierenarts gingen, heb ik eerst nog een mooie foto van hem gemaakt, Spike zit hier naast mijn vrouw en dat is een half uur voordat hij uit z'n lijden zou worden verlost.
Om 11.20 uur wilde de dierenarts hem met de eerste injectie op weg helpen, maar Spike had het in de gaten, gromde en liet z'n tanden zien, want hij wilde ons echt niet verlaten.
Toen kwam hij eerst tegen mij op staan, hij legde z'n voorpoten op m'n schouders, ik drukte hem tegen me aan waarna hij me likt en toen kreeg hij meteen z'n eerste injectie. Toen ging hij ook tegen mijn vrouw aan staan en likte haar ook.
Hartverscheurend was het om te zien hoe hij vocht tegen de verdoving, hij keek ons heel treurig aan alsof hij wist dat het nu z'n tijd is.
Heel langzaam werd het verzet minder en ik zag dat de spieren gingen verslappen, hij kon bijna niet meer op z´n poten staan.
Ik ondersteunde hem zodat hij rustig kon gaan liggen en ontspannen waarna het leek alsof hij sliep, na een paar minuten bewoog z'n lip nog eenmaal toen hij een laatste zucht uitblies.
We zeiden nog tegen hem dat we van hem houden en dat het zo goed is.
Enkele minuten daarna kreeg hij de tweede injectie en niet veel later hield z'n hartje ermee op, de dierenarts heeft dat meermaals gecontroleerd.
We zijn nog enkele minuten bij hem gebleven om er zeker van te zijn dat hij is verlost, met een laatste kus op z'n kop, en een laatste aai.
Toen ik hem niet meer bij me voelde heb ik nog deze allerlaatste foto van hem gemaakt.
Het leek alsof hij vredig sliep, met pijn in het hart vertrokken we vervolgens naar huis.
We hebben zijn lijfje gedoneerd aan "huisdier redt proefdier" voor de wetenschap.
Buiten gekomen scheen de zon, terwijl het briesje nog flink fris aanvoelde door de nachtvorst.
Op weg naar de auto van de buurman werd het ineens enkele tellen echt windstil en voelde het heerlijk zomers warm, zoals zijn liefde voor ons voelde, gewoon zoals hij was.
Thuis missen we zijn aanwezigheid, soms lijkt het wel alsof we hem horen.
Ikzelf betrap me erop dat ik in huis eerst kijk waar Spike is voordat ik ga zitten, zodat ik niet op z'n poot trap en de deur half open zodat hij niet naar buiten zou glippen.
Rocco, onze grijze roodstaart blafte in de middag een paar keer en riep naar Spike, maar verder was hij die dag stil, hij voelde vast aan wat er was gebeurd.
De hele middag hebben we thuis zitten huilen, als ik aan hem denk springen de tranen in mijn ogen.
Wat overblijft is een vreselijke leegte en gemis van de onze dierbaarste Spike.
Zo veel als wij van hem houden, zoveel pijn doet ook het verdriet om hem los te laten.
Spike was dertien en een half jaar lang voor ons een prachtig zachtaardig dier, zijn onvoorwaardelijke liefde was onze steun en toeverlaat, het maatje door dik en dun.
Woorden schieten tekort om te beschrijven wie Spike was en wat hij voor ons betekent.
Al wat overblijft is pijn en het gemis, elk moment van de dag is hij in onze gedachte ............
Wanneer ik nu aan hem terugdenk, voel ik nog steeds die enorme pijn en leegte maar ook een glimlach op mijn gezicht ........

Door M.J.A Karèl op 16 maart om 00:26