Mijn onveranderd Maaike-verdriet...

Ach Miekemaaikemuis,
het is zo enorm veranderd hier thuis

Iedereen lijkt nog steeds op jou te wachten
een ijdele hoop om het treuren te verzachten

Babbeke… ? Jouw meisje is zo gebroken
en ligt quasi non-stop op jouw bank ineengedoken…
Hoe het met Toshie is ? Je weet hoe “mannen” zijn
Je ventje koos het raam als zijn terrein

voortdurend de blik gepind op alles wat verschijnt en waar hij op had gehoopt,
Dat jij het nooit meer bent heeft hem gesloopt…

Het blijft onveranderd triest en mijn verwarring is groot
want jij bent overal behalve dood

Naar jou kijken, je bewonderen, of m'n hoofd verstoppen in je zachte vacht van pluis
“dikke moemoe”, Maaike showmadam, mijn lieve muis…

Ik wil je terug, in je gouden lijfje zacht en warm
ik ben moe door verdriet en zonder jouw rijke liefde voel ik me straat-arm…

Nog steeds en elke morgen lig je naast mij op bed in fractie's van seconden
niet meer als “gouden meisje” maar als ziel met de mijne verbonden

En zelfs al ben je nu overal en in elk van ons soms duidelijk voelbaar en aanwezig
Met mijn wanhopige tranen jaag ik je weer weg en blijf ik onveranderd triestig…

Toch schuilt er onbegrensd geduld in elke traan
tot ik en jouw gezinnetje ook in die dimensie waar jij nu bent, mogen verder bestaan…

Je vrouwtje,
Je ventje Toshie,
Je dochter Babbeke,
Je vriendje Piloetje,
Je vriendinnetje Diva.

Door Anneke op 19 februari om 12:02