Mooi verhaal..

Ik weet het nog goed. Het was een prachtige vakantiedag. Mijn moeder en ik hadden een gite gehuurd in de Drome, Zuid-Oost Frankrijk, midden tussen de wijnvelden in the middle of nowhere.  We hadden voor die dag een lange wandeling gepland. Nog even de auto inpakken en karren maar!  Mischa, onze hond, is gek op autorijden en wandelen. Wanneer we naar een onbekende bestemming rijden kijkt ze altijd vol bewondering uit het raam. Als ze het idee heeft dat ze de omgeving kent, gaat ze een tukkie doen. Je hoort haar dan niet. Het is dan zo stil dat je bijna zou denken dat je haar vergeten bent. Regelmatig maakte ik dan ook mijn 85 jarige moeder aan het schrikken door te zeggen; Goh mam, we zijn Mischa toch niet vergeten? Haha, Een blik achterom en ze was weer gerustgesteld. Maar die dag… 
We waren zo'n 15 km onderweg. Achterin was het stil en dus tijd voor mijn act. Goh mam, we zijn Mischa toch niet vergeten? Haha, Voor mij was het out of the question.. Ik had de autoportier voor haar geopend en het hek bij de gite zelf gesloten. Maarrrr, tot mijn grote schrik was de achterbank nu echt leeg. Hoe kan dat nou! Nog een keer kijken.. Ze zit er niet!  Ze is weg, Mischa is weg! Stoppen.. keer om, nu gelijk! Gassen, er is toch niemand op de weg.. In een mum van tijd waren we weer terug. Op 100 meter van de gite, de bocht naar rechts. En ja hoor, daar zat ze trouw te wachten bij de gite, op dezelfde plek als waar we waren vertrokken, alsof er niets aan de hand was, met sprekende ogen; Wat kan ik anders doen baas, dan op jullie wachten op de plaats van vertrek? Ik was aan het smikkelen van het overheerlijke Franse gras, toen ik omkeek waren jullie vertrokken. Je was me toch niet vergeten? Die dag heeft Mischa een extra sappige kluif gekregen en mijn act… die laat ik voortaan maar achterwege..

Door Hildo op 25 november om 22:14