volg in de voetsporen van Arie

vandaag is het alweer 5 weken geleden dat mijn maatje arie na bijnna 13 jaar moest laten inslapen, en ik voel me daar nog steeds verdrietig en schuldig over, en verdriet dat begrijpen de meeste mensen wel maar het schuldgevoel dat wordt wat moeillijker gesnapt, maar ja zo ervaar ik dat en daar kan ik ook niets aan doen.
Het was voor mij voor het eerst dat ik een hond alleen van mezelf waarmee ik alles gedeeld heb, het besluit moest nemen om hem in te laten slapen, en het was ook moeillijk die dag om te weten dat dit het laatste rondje zou worden dat we samen zouden lopen omdat ik wist wat er ging gebeuren, ja echt heel moeillijk.
Nou ik heb het een week uitgehouden zonder hond, en ben toen weer gaan kijken voor een andere hond omdat ik zonder hond depressief werd, je komt dan in zo,n leegte terrecht en je hele ritme valt weg,maar dat kunnen de meeste mensen hier wel begrijpen denk ik.
Ik woon al jaren alleen met mijn dieren, na mijn ervaringen met mensen bevalt dit beter,maar ok inmiddels is Ron in huis gekomen, had eerst mijn huiswerk gedaan wat betrefd het Ras ,Amerikaanse Bulldog, niet dat ik speciaal op zoek was naar dit ras, ik wist alleen dat ik weer een grote hond wilde, en toen zag ik de foto,s en het verhaal van Ron, nou het verhaal erbij nam ik met een korrel zout, omdat je toch je eigen ervaringen met je hond opbouwd en als de hond herplaatst wordt veranderen ze ook vaak van karakter, dus ik ben meer van de foto,s uitgegaan, en na wat telefoontjes en e-mails is Ron gebracht door zijn vorige baas, ook wilde ik dit zo zodat de baas kon zien waar de hond terrecht zou komen, en omdat het voor de hond zelf fijnner is als zijn oude baas daar nog bij is.
morgen het vervolg.

Door margo koorn op 14 augustus om 09:36