Mijn overleden hond Luca

Luca was mijn liefste hond ooit!
ik weet zeker dat ik meer van haar heb geleerd dan zij van mij. Luca hield nooit zo van andere honden behalve Ritchie (een Ritchback van de overbuurvrouw). Sinds Luca overleden is pas ik op Ritchie omdat het mij het gevoel geeft dat Luca er nog is.  Luca was een prachtige zwart met bruine mechelse herder. Op een dag had ze uitgevonden dat als ik was gestopt met aaien en ze blafte dat ik dan weer ging aaien! dat was zo schattig!

 Luca's overlijdensdag ging zo:
In de ochtend was Luca aan het overgeven en moeilijk doen. ik had die ochtend niet gegeten of make- up op gedaan om Luca te helpen. dit soort aanvallen had ze wel vaken dus ik ging daarna gewoon naar school. Toen ik 4 uurtjes op school was werd ik in de pauze gebeld door mijn moeder.. ze vertelde dat het heel erg slecht ging met Luca en dat ze op sterven lag ze zei op het eind: 'Dit is waarschijnlijk de dag' toen hing ik op. Ik rende naar het zorglokaal die meteen al wisten dat er iets erg was omdat ik overstuur was. ze zeiden; 'ga lekker naar je grote vriendin toe! sterkte verder!' Ik fietste keihard en huilend naar huis. toen ik thuis kwam zei mijn moeder in de hal: 'Ze komt echt niet meer overeind' maar toen ik de kamer in liep kwam ze omhoog om mij te begroeten! ik moest zo huilen! mijn ouders hadden de dierenarts gebeld en die kwam om 15;15 uur zei hij. het was 14;00 uur ik pakte 2 hoofdkussens en legde er een onder Luca der hoofd en een onder die van mij. we gingen samen muziek luisteren. We luisterde het liedje '' I won't give up'van Jason Mraz. Elke keer als ik dat liedje luister moet ik huilen terwijl het al 2,5 maand geleden is! het was 15:00 uur en de tijd tikte voor Luca's leven. Ik was tot 15:15 uur tegen haar blijven praten. het stelde haar steeds gerust om 15:15 kwam de dierenarts binnen. mijn hart stond even stil. hij praatte wat met mijn ouders en met mijn zus en ik bleef lekker bij Luca liggen. om 15:30 ging die bij Luca zitten met een kleine prik met doorzichtig vloeistof. hij vertelde dat ie haar eerst ging verdoven om haar minder te laten voelen. We zeiden allemaal gedag tegen Luca en ze was verdoofd voordat we het doorhadden. Toen pakte de dierenarts een grote spuit met blauwe vloeistof. 'dit is het inslaapmiddel' zei hij. ik gaf Luca een dikke kus en knuffel (wat ik die hele middag al deed) en nam voor de laatste keer afscheid. een dikke traan viel op haar wangetje. daar ging die. Ik zag de vloeistof langzaam in haar poot stromen. het was alsof ik voelde toen ze dood was. Ik kreeg een schrote schok in mijn hart. 'Nu is het voorbij, Het is gebeurd, Ik zie haar nooit meer' Mijn leven voelde op dat moment heel leeg. 10 minuten daarna ging ik met mijn vader haar gat graven. Ik had geen gevoel meer. mijn emoties waren gebroken! Ik voelde letterlijk geen emoties. ik was niet verdrietig, niet boos en niet blij. toen ze was begraven moest ik nog mijn folders lopen voor 20:00 uur. ik dacht fijn afleiding. maar toen pas kreeg ik mijn emoties weer terug. eindelijk kon ik het beseffen. Ze is dood, Ik krijg haar nooit meer terug, Ik zie haar nooit meer, Ik kan haar nooit meer aaien. die gedachtes gingen door mijn hoofd. Ik ging op het bankje zitten waar Luca onder lag in de grond. ik pakte haar voetbal en een zakdoek en ik ging keihard huilen. het kon me niks meer schelen, de hele buurt mog het weten. Mijn beste vriendin is dood! dat was het enige wat ik kon denken en wat ik keer op keer zei. ik heb daar minstens een halfuur zo gezeten. Ik ging uiteindelijk mijn folders verdrietig rondbrengen. toen ik thuis weer lekker thuis was moest ik de honden uitlaten (de andere 2 kleine) het was heel raar zonder Luca!

Dat was mijn meest emotionele dag ooit!

kortom, Luca was en blijft voor altijd mijn beste vriendin!

Door julia op 28 juni om 21:24