Twee gouden hartjes

Hallo, dit bijzondere en ook ontroerende verhaal wilde ik met jullie delen.
Het gaat om Tinka Luna en Benji, een bijzonder koppel dat voor elkaar gemaakt was.

Toen mijn moeder op 8 februari 2010 overleed hadden we het natuurlijk allemaal even moeilijk.
Achteraf gezien bleek het voor Tinka ook niet makkelijk te zijn, zij en mijn moeder hadden een bijzondere band met elkaar en ze bleek haar net zo te missen als ik deed, ze voelde mij ook natuurlijk ook aan want Tinka en ik hadden ook een hechte band.
In de maanden erna begon Tinka zich steeds rustiger te gedragen en wou ze bijna niet meer van der kussen af en speelde nog nauwelijks.
In januari 2011 vreesden we dat we haar zouden verliezen, zo depressief was ze geworden, haar wil om te leven was bijna weg.
En toen begonnen mijn vriend en ik te praten over een maatje voor Tinka.
We hadden nog niks definitiefs besloten, en alsof het zo bedoeld was bleken mijn schoonouders Benji weg te willen doen omdat het echt niet ging met hun andere hond.
Het eerste wat ik zei was dat wij hem wel in huis zouden nemen, ik heb altijd al een zwak gehad voor die kleine witte maltezer.
Zo gezegd zo gedaan.
Eenmaal thuis is mijn vriend even buiten blijven wachten met Benji terwijl ik Tinka ging halen.
En toen Tinka hem zag was ze meteen verkocht, ze was weer mijn vrolijke muts met puppystreken .
In de weken erna liet Tinka Benji niet uit het oog en Benji Tinka niet, Benji bloeide ook helemaal op, hij kon zichzelf zijn, geen Puck die het eten weggapte en geen Puck die hem constant achterna zat.
Tijdens het wandelen konden we ze gerust op het veld los laten, ondanks dat Benji nooit aan de riem buiten was geweest in het anderhalve jaar dat ie bij mijn schoonouders was, Tinka lette op mij en Benji op Tinka.
Helaas was de pret niet voor lang, begin augustus begon Benji zich zo hard in zijn achterpootjes te bijten dat hij er abcessen op kreeg.
Dus op naar de dierenarts, hij gaf Benji antibiotica, pijnstillers en kap mee.
Zolang Benji de pijnstillers kreeg ging het goed, want eenmaal van de pijnstillers af begon hij weer opnieuw te bijten in zijn pootjes.
Weer naar de dierenarts, die verhoogde de dosis pijnstillers en wou foto's laten maken van zijn rug en achterhand.
Op de foto's was echter niks te zien, terwijl het heel duidelijk was dat Benji pijn leed, hij bleef in zijn poten bijten, smakte veel, at haast niks meer en verstopte zich op de slaapkamer.
Tinka week al die tijd niet van zijn zijde.
Vrijdag 9 september weer naar de dierenarts, die wou cortisone en prednison proberen, het was de laatste optie.
En helaas werkte het ook niet, zondagavond om 23:00 begon Benji over te geven en had hij vreselijke diarree tussendoor, dit is hij tot maandagochtend 08:00 blijven doen.
Die maandag ochtend hebben we meteen de dierenarts gebeld en gezegd dat het zo niet kon, daar was hij het mee eens en we konden meteen komen.
En 12 september om 09:45 is Benji ingeslapen.
Een hele klap voor het hele gezin, hij was pas 2 jaar en we hebben maar een paar maandjes van hem mogen genieten.
Tinka miste hem ook verschrikkelijk, ondanks dat er een vrolijke bull rond sjeesde.
Hoewel er een ruime maand later een kleine spruit bijkwam (onze dochter) en ze weer even opleefde hebben we 8 maanden later ook van Tinka afscheid moeten nemen, ze bleek zieker te zijn dan we dachten
De twee beste maatjes rennen nu samen over de sterren en de maan en houden wacht over ons, en staan naast elkaar op een plankje aan de muur.

Dag lieve Tinka, dag lieve Benji, we missen jullie nog steeds

Door Saskia op 18 mei om 09:35