Brenda

Brenda is geboren op 06-09-1995. Ik kreeg haar voor mijn verjaardag toen ik 7 jaar was. Helemaal blij was ik. Bren trok me vaak mee op de skeelers,klein hondje maar sterk was ze wel! Als ik verdrietig was kwam Bren naar me toe om m'n tranen op te likken. Ik nam haar altijd stiekem mee naar bed als ze beneden als pup zat te janken. Het gevolg was dat Bren dus niet meer beneden in haar mandje wou slapen. Ik was verplicht om haar elke avond mee te nemen. Toen ze klein was was dat nog niet zo erg, maar toen ze ouder werd wou ze niet meer slapen en heb ik echt dagenlang slapeloze nachten gehad. Ik kon haar niet beneden laten want dan begon ze s'nachts te blaffen, dat kon ook niet i.v.m de buren. Nu mis ik haar heel erg naast me in bed.
Bren ging altijd met ons mee weekendje's weg. In de auto zitten vond ze niks, ze blafte de hele boel bij elkaar haha. Als we er eenmaal waren dan vond ze het wel goed, ze had altijd snel haar draai wel gevonden. Bren was altijd een sterk hondje, mankeerde eigenlijk nooit wat. Toen ze een jaar of 14/15 was begon ze elke keer wat anders te krijgen. Ik wou haar een keer oppakken toen er allemaal pus uit haar vulva kwam. Gelijk hebben we de dierenarts gebeld en ze kon gelijk komen. Bleek dat ze baarmoederontsteking had.De dierenarts zei 'het is erop of eronder' gelukkig herstelde ze heel snel en was ze al snel weer de oude. Ze begon aardig dement te raken. Wist vaak achterthuis niet meer de weg te vinden naar de achterdeur, begon te blaffen uit het niets of tegen een muur. Vaak pakte ik haar dan achterhuis weg en deed ik haar naar binnen, vond het ook wel zielig dat ze zo moeite had om de weg te vinden. Ook had ze last van staar en begon ze tegen de tafel en deur te lopen. Bren at altijd gewoon met de pot mee.. lustte alles altijd wel. Het was echt een lekkerbekkie. Mijn vader haalde speciaal voor haar kant en klaar maaltijden. Boerenkool met spek,andijvie,zuurkool of hutspot. Brokjes wou ze de laatste tijd niks meer van weten. Verwend meisje! Op Zondag 10 Maart 2013 begon het. Mijn vader wou haar s'avonds uitlaten. Toen ze opeens begon te blaffen en op de grond lag, ogen groot,helemaal stijf en ademde heel snel. Hij had Bren opgetild en ik deed de deur open. 'Bren viel zo uit het niets neer!' We legden Bren in de mand en ze lag een tijd plat. Ze kwam later weer uit haar mandje alsof er niks gebeurd was. Wij dachten dat de wandeling misschien te zwaar voor haar was. Maandag gebeurde er niks. Dinsdagavond keek mijn vader achterthuis om te kijken wat ze aan het doen was. 'Bren is dood volgens mij!!' hoor ik opeens. Ik ben snel gaan kijken en daar lag Bren... Helemaal plat op de grond, geen beweging... Ik keek nog eens goed en zag haar oog bewegen. Heb haar snel opgetild en in haar mandje neer gelegd. Uren lag ze plat, snel ademen,grote ogen en lichaam was helemaal stijf. Woensdag is ze naar de dierenarts geweest. Die hebben haar nagekeken en zeiden dat haar nieren niet meer goed werkten, haar hart werkte niet meer goed,vorige keer zeiden ze ook al dat haar longen niet best meer klonken. Ze heeft twee spuiten gehad en medicijnen. Het heeft allemaal helaas niks geholpen want ze kreeg het elke keer die aanvallen gewoon weer, ze lag zelfs een keer helemaal onder de bank. Je kon echt merken dat ze angstig was als ze die aanvallen kreeg, ze begon dan heel raar te blaffen, niet de blaf die we van haar gewend waren. Bij elke blaf (ook al was er soms niks aan de hand) begon mijn hart sneller te kloppen, werd er gewoon nerveus van. We begonnen elkaar af te wisselen zodat Bren niet meer alleen thuis was. Het begon steeds erger te worden en meerdere aanvallen per dag. We konden dit niet meer aanzien, het deed gewoon zó zeer om te zien! Op Zaterdag 16 Maart heeft Bren nog bij me in bed geslapen, en hebben we geknuffeld. Mijn zus had haar achterhuis gedaan toen ze er net uit was... en daar lag ze weer, weer een aanval maar nu nog erger als die vorige keren. Ik zei bel de dierenarts, dit kan niet langer meer zo doorgaan. Nadat we hem gebeld hadden hebben we haar in haar mandje gelegd, ze was nog munt. We wouden dat ze gewoon ingeslapen werd op haar eigen vertrouwde plekje, ze verdiende geen stress in haar laatste minuten. Daar kwam hij de dierenarts, het gevoel was zo raar maar het kon niet anders meer. Eerst kreeg ze één spuit, ze keek nog snel even om. Daarna nog één en toen kwam de laatste. Ik zag haar kleine pootjes nog even bewegen en barstte in tranen uit. Onze lieverd was er niet meer! Wat een leeg gevoel krijg je dan, zo onwerkelijk. De dierenarts voelde nog even aan haar oog en legde haar daarna in haar kistje. Ze is nog twee uur bij ons geweest om afscheid te nemen. Heb haar nog geaaid en haar pootje vastgepakt. Ook heb ik een hartje in haar kist gelegd. De hele dag kon ik geen eten naar binnen werken , voelde me helemaal leeg. Hoe moet ik nu zonder mijn baby? Ik weet niet beter dan dat ze in mijn leven was. Ik was 7 toen ik haar kreeg en ben nu 24. Ze is 17,5 in mijn leven geweest. We hebben haar begraven in onze tuin. Elke keer als je er langs loopt dan kijk je en denk je 'daar ligt ze, onze Bren' Het was voor haar niet meer te doen, haar lichaam was op. Haar mandje hebben we maar even weggehaald, ik kan niet tegen die lege mand aankijken. Doet me te zeer. Die leegte zo opeens... ik wou dat ik haar nog eens kon knuffelen en oppakken. Je hoort haar niet meer blaffen of lopen (sloffen)
We missen je zó erg ons kleine meisje, je was alles voor me! Je blijft altijd in mijn hart, en niemand zal je plekje ooit kunnen vervangen. Je bent en blijft m'n nummer één! Mijn lieve kleine witte donsje! Ik hoop dat je nu je rust hebt en dat je gelukkig bent, want dat verdien je. Ooit komen we elkaar weer tegen. Rust zacht lieve Baby. †


Bren is 17,5 jaar geworden. We zijn heel dankbaar en trots dat ze nog zo lang bij ons heeft mogen zijn!

Door Baasje van Bren† R.I.P & Lizzy op 23 maart om 03:05