Het verhaal van Pluut

Het verhaal van Pluut:
Eind maart 2007 hebben wij onze Pluut uit het asiel gehaald. Onze aandacht werd op Pluut gevestigd omdat hij als asieldier van de week in het weekblad stond.
Als pup was Pluut meegekomen uit Israël en zijn huidige baasje op Texel was overleden. Toen heeft de man die hem uit Israël heeft meegenomen Pluut ter adoptie aangeboden in het asiel omdat hij zelf niet voor Pluut kon zorgen op dat moment. Pluut is een middelgroot, heel stoer hondje die voor niets en niemand bang is.
Toen wij Igor erbij namen gingen we ons toch ook afvragen van hoe zal Pluut eruit gezien hebben als pup en wat zal hij allemaal meegemaakt hebben. Bij Igor weet je alles van A tot Z maar bij Pluut blijft er toch een stukje mysterie sluimeren.
Uiteindelijk heb ik het asiel geschreven of ze mij met die man in contact konden brengen, als hij dat ook wilde, omdat hij tenslotte Pluut als pup had meegenomen. Ik rekende nergens op. Het is ook niet gebruikelijk om een dergelijk contact tot stand te brengen.
Maar Ineke van het asiel begreep het helemaal en heeft Pluut zijn oude baasje gebeld, die vervolgens helemaal enthousiast reageerde en Pluut heel graag nog eens wilde zien.
Na een mailtje en een telefoontje met en naar G, de oude baas van Pluut, was het dan zover.
Een aantal dagen later, op 2 december kwam G. bij ons langs om ons over Pluut te vertellen en natuurlijk Pluut weer te ontmoeten na bijna 3 jaar!
Ik deed de voordeur open en stond oog in oog met een vrolijke sympathieke verschijning, die echt als een klein jongetje zo opgewonden was 'zijn' hondje weer terug te gaan zien.
Eénmaal binnen vloog Pluut met veel geblaf en gegrom op hem af, zoals hij bij iedere vreemde doet die binnenstapt.
Met luide, zware stem begon G. tegen Pluut te praten, van ken je me dan niet meer??? Ik ben het hoor, en hij boog naar Pluut voorover. Op dat moment zag je de ogen van Pluut veranderen. Pluut snuffelde eens even aan zijn gezicht en ging vervolgens helemaal uit zijn dak van blijdschap.
Het was superontroerend om te zien, hoe een hond zijn oude baasje na 3 jaar weer herkende.
Pluut omhelsde G. gewoon en sprong naast hem op de bank om helemaal gelukkig te gaan zitten 'praten'. Dat doet Pluut wel vaker als hij ergens heeeel blij of juist boos over is. Als de emoties hoog oplopen bij hem zeg maar. Dan is het net alsof hij woorden wil zeggen, altijd erg komisch, maar nu erg ontroerend.
Ik stond daar echt met tranen in mijn ogen en toch wel een beetje met een benauwd gevoel, stel dat Pluut straks liever met G. mee wil??? Wat heb ik gedaan???
Na deze eerste heftige confrontatie hebben we eerst G. maar eens van een grote bak koffie voorzien en een lekkere koek.
Dit had G. ook niet verwacht en ook de speciale manier van hoe hij altijd naar Pluut floot, werkte nog steeds.
G. voelde wel aan dat ik een beetje benauwd gevoel erbij kreeg en nam dat gevoel ook gelijk weg door te zeggen dat hij wel zag dat Pluut het bij ons heel goed heeft en dat dit voor hem ook voldoende was om er vrede mee te hebben dat hij Pluut had afgestaan...

Met heel veel pijn in zijn hart had hij Pluut naar het asiel gebracht.
Het begon allemaal in 1999, toen G. met zijn auto en caravan besloot een lange vakantie te houden in Israël. Door een gek toeval belandde G. op het strand van Eilat, alwaar hij 's avonds laat in het donker zijn caravan parkeerde omdat je daar vrij mocht kamperen. De volgende dag ontdekte G. dat het strand bezaait was met tentjes, hutjes en krotjes, van dakloze mensen.
G, zag er meteen een taak voor zich leggen en is zich gaan inspannen om bij de supermarkten de spullen die over de datum waren op te halen en deze deelde hij vanuit zijn voortent uit aan de daklozen van het strand van Eilat. Een soort van voedselbank voor de allerarmsten..
Op het strand van Eilat bevond zich ook met regelmaat een roedel van zwerfhonden. De leider daarvan was een grote herder met een kop als van een leeuw, omdat er als het ware manen om zijn kop heen wapperden. Deze hond was heer en meester daar, en heel duidelijk de baas. Volgens G. was deze hond ook de vader van Pluut. (Verklaart wel Pluut zijn felle temperamentvolle karakter..)
Al vrij snel kwam er op een dag een puppy aangelopen, ongeveer zo klein als een herderpuppy van 2 weken. Een bruin bolletje wol. De pup had duidelijk honger en G. gaf hem wat te eten. Vanaf die dag kwam het puppy dagelijks voorbij om wat te eten te scoren en dat kreeg hij natuurlijk ook. Op een gegeven moment ging de pup niet meer weg en volgde hij G. overal. De pup had nog steeds geen naam, totdat er kennissen van G. van Texel op bezoek kwamen. Al grappende kwamen ze tot de conclusie dat Pluto toch een echte Hollandse hondennaam was en dat Pluut daarom wel leuk bij het puppy paste. Vanaf die dag heette de pup Pluut.
Pluut liep altijd los en volgde G. overal. Wanneer G. er even niet was, ging Pluut op de motorkap van zijn Mercedes liggen, om er zeker van te zijn dat hij niet met de auto wegging zonder Pluut. Pluut is zo'n beetje heel Israël doorgereisd, naast G. op de bijrijders stoel van de Mercedes.
Toen G. een keer op weg was naar Jeruzalem en hij ergens in de woestijn zonder benzine stond en dus even wilde tanken, sloeg het noodlot toe. De benzinepomphouder zijn pinsysteem accepteerde alleen pinpassen van de lokale bevolking.
Er bleef voor G. niet anders over te voet/liftende naar Jeruzalem te gaan om cash geld op te halen. Langs de pomp liep een 'snelweg' en Pluut die altijd overal los meeliep is in een onbewaakt ogenblik de snelweg overgestoken. Daarbij werd Pluut geraakt door een auto en Pluut stuiterde onder de auto door en kwam wonder boven wonder wel weer op zijn poten terecht.
G. was zich natuurlijk het rambam geschrokken en Pluut kennelijk ook, want ineens bleek Pluut onvindbaar... En echt onvindbaar... Pluut was verdwenen in de woestijn... G. heeft toen zijn tocht alleen voortgezet om na 3 weken weer terug te keren bij de pomp en zijn auto.
De pompeigenaar bleek keurig op de auto gepast te hebben en toen G. hem vroeg of de pompeigenaar ook een bruin hondje had gezien ion de omgeving, antwoordde deze dat het hondje dagelijks iets te eten kwam halen en vervolgens weer verdween...
G. floot zijn voor Pluut bekende fluitje.. en wie kwam er met een rotgang aangesjeest uit de woestijn??? Juist, Pluut! Vanaf dat moment waren ze helemaal onafscheidelijk, G. en Pluut. Na een half jaar was het dan ook vanzelfsprekend dat Pluut mee zou gaan naar Nederland. De inentingen en papieren waren snel geregeld en zo is Pluut ruim 7000 km. meegereisd in de auto op weg naar Texel.
Dit verklaart dat Pluut autorijden helemaal geweldig vind!

Op Texel aangekomen liep Pluut als rasecht vrijbuitertje ook nooit aangelijnd, waardoor hij al snel de schrik van het dorp werd. Pluut laat nu éénmaal graag zien hoe stoer hij is en kan, heel lullig, zomaar uitvallen naar andere honden. daar is hij heel moeilijk in te peilen. Pluut ging nog steeds overal mee naartoe, een echt vrijbuitertje dus. Zo'n vermoeden hadden wij al, wij dachten meer in de richting van een boerderijhondje of zo. Pluut was echt geen huisje-boompje- beestje leventje gewend!
Toen G. op een gegeven moment maar 1 keuze had qua woonruimte, werd dat een woning waar hij geen huisdieren mocht houden. Op dat moment is Pluut bij een vriend ondergebracht, een invalide man in een scootmobiel. Deze man en Pluut waren gek op elkaar en Pluut vulde en kleurde voor deze man zijn dagen een beetje. En G. kon Pluut vaak genoeg zien... (Wij hadden ook al gemerkt aan Pluut dat hij heel veel aandacht heeft voor scootmobielen met een bepaald zoemend geluidje....) Helaas overleed de invalide man, en raakte Pluut zijn thuis kwijt.
G. heeft Pluut toen terugegenomen, maar arme Pluut moest in de auto wonen omdat hij binnen niet was toegestaan. Omdat deze situatie niet leefbaar was voor Pluut heeft G. hem met heel veel pijn in zijn hart naar het asiel gebracht... G. heeft niet meer omgekeken toen hij het asiel verliet zonder Pluut.
Pluut werd binnen 2 weken herplaatst bij ons en G. had in die tussentijd al een paar keer met het asiel gebeld om te horen of er al wel een goed thuis gevonden was. Het genomen besluit deed hem achteraf zo’n zeer... Uiteindelijk kreeg hij te horen dat Pluut weer een fijn thuis had en dat was het dan.
Het gevoel van spijt en leegte valt natuurlijk niet te omschrijven. Wanneer je van een dier houd zul je zelf dat benauwde gevoel kunnen herkennen bij het idee alleen al. Het heeft G, altijd beziggehouden en hij heeft letterlijk gebeden dat Pluut het goed zou hebben en dat hij Pluut misschien ooit weer eens zou zien... Het eerste wat G. zei bij het eerste contact, was dus ook; "Mijn gebed is verhoord!"
Het was leuk om naar G. te luisteren. Een kleurrijke man die veel meegemaakt had en mooi kan vertellen. Over Pluut was het voor ons natuurlijk één en al herkenning en enkele puzzelstukjes vielen toch wel op hun plaats!
Nadat Pluut ruim een half uur tegen G. had aangelegen, kwam hij naar Iede toe en ging hij op Iede zijn voeten liggen. Het was goed.
Met een uurtje ging G. er weer vandoor. In de eerste instantie stond Pluut ook meteen op en liep hij mee de gang in. Maar toen G. zijn jas aandeed, ging Pluut liggen op de scheiding van de gang en de woonkamer en keek hij eens achterom naar Igor, alsof hij zeggen wilde, ik blijf hier hoor!
G. ging de deur uit en Pluut ging tegen de voordeur aangeleund naar buiten zitten te kijken... Tjsaaaa... denk je dan, wat zal er allemaal door het dier heengaan???
Ik ben naar de kast gelopen en heb de hondenkoekjes gepakt. Koekje mannen???? En ja hoor, daar was ook Pluut voor te porren en hij knabbelde lekker een koekje weg.
Daarna ging hij op 'zijn' oude vertrouwde eigen verworven plekje op de bank liggen en kreeg ik een aantal lebbers door mojn gezicht van hem, alsof hij wilde zeggen, ik blijf bij jou hoor!
De tijd en de dag erna heb ik Pluut extra in de gaten gehouden. Een beetje met de verwachting dat hij wel wat van slag kon zijn.
Maar met Pluut was niets aan de hand, die deed gewoon weer als voorheen. Ik heb alleen nog nooit zoveel lebbers gehad van hem in 2 dagen tijd. Steeds als ik met mijn hoofd in de buurt kwam van Pluut had ik er weer 1 te pakken. Zo lebberig is hij anders nooit hoor!
Op alles terug blikkende, is Pluut dus echt een hond die uit een roedel komt. Een hond die de straat heeft meegemaakt en waarschijnlijk ook niet zo aardige mensen op die straat is tegengekomen. Een hond die heeft moeten leren denken, creatief te zijn om te kunnen overleven.
Achteraf, ja..... Pluut heeft echte straatvecht technieken, we hebben ons gek gelachen hoe hij zich vermande om Igor de baas te blijven toen Igor groter werd. Pluut heeft echt sneaky manieren om een grote hond te overmeesteren. Grappig genoeg heeft hij Igor (de pup die later ook bij ons kwam wonen) alerlei trucjes van de straat en uit de roedel bijgebracht. Zo bijzonder om te zien...
Pluut is ook van niets en niemand bang. Mensen vertrouwd hij nooit blindelings. De enige uitzondering daarop is onze dochter Kaija, aan haar klampte hij zich meteen vast toen wij hem uit het asiel haalden en hij haar voor het eerst zag. Pluut was dé verrassing voor Kaija, die zo graag een hond wilde.
Pluut heeft Igor 's avonds eens flink op zijn plaats gezet toen die vol vertrouwen en vrolijkheid op een onbekende af wilde lopen. Pluut sprong ertussen, duwde Igor met zijn schouder opzij en gromde met tanden bloot naar de onbekende. Sinds die aktie is Igor een stukje gereserveerder geworden in het donker... Igor heeft dit altijd onthouden. De manier waarop Pluut een prullenbak kan leeghalen verraad ook wel wat....
Ach, Pluut is gewoon ons eigenwijze Palestijntje, ons Israëlische rugzaktoeristje en onze Israëlische klaagmuurhond! En we willen hem nooooooit meer kwijt!

Pootjes en knuffels van Pluut!

Door Ninja op 15 januari om 14:57