Een zonderling figuur

Wat ik laatst toch meemaakte!

Ik liep met Twinko in het park en langs de rand van de vijver zag ik een man staan. Hij zag er een beetje vreemd uit (raar vies hoedje, slonzige kleding, pluizig haar). Hij schooierde wat rond met een smoezelige plastic tas in z'n hand. Soms ging hij op z'n hurken zitten en keek wat om zich heen.
Ik besloot om met een flinke boog om deze meneer heen te lopen en zo snel mogelijk een ander pad in te slaan. Niet dat ik snel een oordeel heb over mensen die er anders uit zien, maar omdat er vlak naast het park een psychiatrische inrichting zit waar nog wel eens 'bijzondere' mensen los worden gelaten...

Maar helaas; Twinko had de meneer ook gezien en vond hem reuze interessant! Dus hij stormde in volle vaart om de man af. Toen moest ik er dus wel op af. Eenmaal dichterbij zag ik wat de man aan het doen was; eendje voeren. Vandaar het tasje dat hij mee droeg.
Twinko was eerder bij de man dan ik en toen ik hem ingehaald had stond hij inmiddels te kauwen op een korst brood. Ik riep gelijk 'Twinko, los!' want ik wil niet dat hij van straat eet. Op dat moment kijkt de man even op en mompelt: "Heh eehfie, is die boot, go nenneer." en wijst naar de pastic tas in z'n hand. Vervolgens ging hij weer naar de grond staan staren.
Ik keek naar hem en probeerde in m'n hoofd te vertalen wat hij had gezegd en in te schatten of hij 'gevaarlijk' was. Na wat puzzelen dacht ik te weten wat hij zei, namelijk 'Het geeft niet, het is dit brood, ik gooi het net neer'. Dus ik keek de man aan en vroeg verbaasd: "Heeft u dat brood voor hem neergegooid??" wijzend naar Twinko. De man keek me weer aan, zetten een grote glimlach op en reageerde stralend met een vrolijk 'ja'.
Toen moest ik wel een beetje lachen. Hij bedoelde het zo goed! Maar ik vertelde hem toch maar dat je hondjes niet moet voeren als eendjes. Dat vond hij maar vreemde want 'hij eet het toch op?'. "Ja maar het is eigelijk niet goed voor ze dus dat kun je beter niet doen."
Hij keek me aan alsof hij het in Keulen hoorde donderen en draaide me toen weer de rug toe. Waarschijnlijk was het sociale gedoe hem nu teveel geworden want hij ging vredig verder met de eendjes voeren.

Twinko had inmiddels z'n buikje vol gegeten, want die kreeg ik uiteraard niet te pakken met al dat brood op de grond, dus na de meneer gedag te zeggen liepen we verder.
Op de terugweg stond de man er nog steeds en toen hij ons zag zwaaide hij vriendelijk naar ons. Ik zwaaide terug en liep met een glimlach verder. Mijn dag was weer goed. Mijn oma zou zeggen: "Onze Lieve Heer heeft vreemde kostgangers."

Door Hilde & Twinko op 12 oktober om 12:19