Lieve Bella

Sinds een week heb ik een ontzettend lieve Engesle Stafford.
Eigenlijk was ik op zoek naar een Amerikaanse, nadat de amstaf van mijn broertje bij mij en mijn vriend is wezen logeren.
Dit beviel ons zo goed, dat wij ook zo'n onvoorwaardelijke vriend wilden.

Dus gingen we op zoek naar een Amerikaanse Stafford.
We zochten en zochten en vonden niks. Ja, we vonden genoeg, maar niks waarvan we zeiden:'ja dat is hem/haar!'.
Totdat we een Engelse Stafford zagen, Bella (voorheen Chanel, ulgh)
Het eerste wat ik dacht was;'Wat een lélijke hond'. En toen werd ik verliefd op haar. Ze is zo ontzettend lief, nieuwsgierig, leergierig, knuffelig en schattig!

Ze is sinds dat moment echt mijn baby. En eigenlijk is ze helemaal niet lelijk. Ze voldeed niet aan het vastgeroeste beeld dat op mijn netvliezen stond gebrand, en dat maakt me helemaal niks uit! Ik heb tot nu toe geen moment spijt gehad van haar.

Ze is niet perfect, allesbehalve, maar dat zijn mensen ook niet. Dus waarom verwachten we van een hond dan wel dat ze perfect is?
Ze trekt als een malle aan de lijn, vind de kattenbrokken lekkerder dan haar eigen eten, is een lompe boer eerste klas ('Oh, sta ik op je boobie? Pff, I don't care.'), ik heb overal blauwe plekken van haar omdat ze denkt dat wij snelle binnendoorwegen zijn.
Het maakt me allemaal niks uit. Ze is zo blij als we 's ohtends de kamer in komen, of als we thuis komen, ze is zo blij als ik de schoenen aan doe voor een wandeling, en ze is zo blij als ze ziet dat ik naar haar koekjesblik neig, en ze is zo blij als ik míjn fleece TV-snuggy op de bank schik zodat mevrouw lekker kan liggen.

Ik ben zoveel gelukkiger nu zij in ons leven is gekomen.

En ik hoop dat ik dat nog heel veel jaren blijf met haar.

Door Deidre en Bella op 19 mei om 20:31