Ode aan Indy

Een beetje morbide en vol met schrijffouten, maar geniet er toch maar van.
door mijn dochter Lys Giminez geschreven op zondag 11 december 2011 om 17:26

Ze lag in de zetel, ingeduffeld in een dikke, lichtblauwe kamerjas. Haar haren staken naar alle kanten, ongetwijfeld het restant van een nachtje woelen. Onder haar kamerjas leek ze nog gekleed te zijn in haar pyjama. “Huh, nog op dit uur van de dag?” weet ik me nog denken.

Ze keek in mijn richting met een lichtelijk geïrriteerde expressie, tot ze mij zag.

De lieve mevrouw die me vasthad, legde me op haar warme, knusse buik. Een beetje verlegen en ja, ik geef toe, ook een beetje bang keek ik met grote ogen naar haar grote ogen. Het leek wel eeuwen te duren, onze blikken starend naar elkaar. Maar in realiteit waren het slechts enkele miliseconden voor haar onzekere blik veranderde naar een die ik meteen herkende.

Pure adoratie.

Ik wist meteen dat ik dit raar meisje kon vertrouwen en nestelde me op haar zachte buik.

De eerste paar dagen waren een groot avontuur. Ik verkende het hele huis en de grote, groene tuin. Er was altijd iemand bij me, klaar om me te begeleiden of op te pakken en me te vertroetelen. En savonds was ik zo moe en mocht ik slapen op de buiken van mijn nieuwe familie.

Ik wist nog steeds niet goed wat ik moest denken van het rare meisje in haar kamerjas. Ze was altijd heel lief naar me maar liep steeds rond in haar pyjama, inclusief harenwarboel. Ik vroeg me af waarom ze alleen lachtte als ik in de buurt was en of ik haar kon helpen. Enkele dagen later was de beslissing gemaakt. Ik ben nog maar een kleine pup, maar ik zou deze kleine meid helpen.

“Hallooooooooooo? Het is 9u en ik wil gaan wandelen, rare meid !”

Natuurlijk verstaat ze me niet, maar ik hoop dat ze de boodschap begrijpt. De laatste paar dagen heb ik geprobeerd om het raar meisje buiten te krijgen, in de wijde wereld waar alles groot en prachtig is. Met iets meer enthousiasme dan de vorige dagen, gaat ze zich uiteindelijk aankleden om met mij te gaan wandelen. Wel, als je een vuile jogging aankleden noemt. It’s better than nothing, right?

Deze keer wandelen we over een grote brug waar veel auto’s rijden, naar wat het raar meisje “de overkant” noemt. Het is groot bos gevuld met kleine paadjes. Het meisje kijkt er met grote ogen naar. Ik zie de verwondering in haar ogen en ze vult haar longen met frisse lucht. “Zie je wel dat de wereld groot en prachtig is?” probeer ik haar te vertellen. Ze kijkt me aan alsof ze weet wat ik wil zeggen. Ze lacht naar me wanneer ze mijn lijband losmaakt. Ze verteld me dat ik vrij mag rondlopen in het grote bos, maar dat ik wel steeds moet terugkomen.

Ik loop en loop en loop. Zo groot, dit bos. En vol met dieren, ik ruik ze allemaal. Ik kijk steeds achterom, om te zien of het meisje me nog volgt. Maar plots is ze er niet. Ik loop en loop en loop, maar vind ze niet. Dan ruik ik iets. Ik volg mijn neusje tot ik het rare meisje verstopt vind achter een boom. Ze gilt het uit als ik haar vind, verteld me dat ik een ‘flinke jongen’ ben.

Zo weinig tijd, zoveel avonturen. Na enkele maanden bij mijn nieuwe familie krijgen we er nieuw familielid bij. Bailey, een beaglepuppy. “Een nieuw zusje waar ik mee kan ravotten !” denk ik. Maar de grote man uit mijn familie houdt me steeds tegen. Hij zegt me dat ik rustig moet spelen. Hoezo, rustig? Spelen moet juist ruig zijn ! Bailey lijkt het niet erg te vinden, dus spendeer ik mijn dagen al spelend met Bailey, lekker eten, wandelingen maken en slapen in ieders kamerjas.



“Het is koud en nat” herinner ik me Bailey zeggen als ze met haar pootjes in het witte fluf staat. Voor het eerst zagen we sneeuw. Bailey en ik waren er aanvankelijk niet voor te vinden, maar eens we voorbij de koude dachten was het dikke feest ! Maar feesten deden we niet voor lang.

Toen Bailey terug naar boven huppelde, gleed ze uit over het ijs en brak ze haar pootje. Ik probeerde haar te troosten, net als de rest van mijn familie, maar ze sliep vooral de hele tijd. Een tijdje daarna werd ze ook nog eens vergiftigd. We zijn alletwee al veel keer naar de dierenarts a.k.a. ‘mevrouw die mij altijd pijn doet’ moeten gaan, maar kwamen altijd heelhuids terug. Ik weet nog die ene keer dat er een meneer mij heel veel pijn heeft gedaan toen mijn nagel heel veel bloedde. Zoveel bang dat ik had, ik dacht niet dat ik het zou halen. Maar met de hulp van mama en raar meisje bleef ik toch oké.

Zo weinig tijd, zoveel avonturen. Ja, ik verval ik herhaling. Maar daar komt mijn luxeleventje op neer. Het leuke aan al mijn avonturen is dat Bailey en raar meisje altijd bij me waren. We gingen samen op ontdekkingstochten, verkenden onze buurt met onstopbare curiositeit. We speelden samen in de sneeuw en liepen samen in de regen. Soms staarden we samen naar de zonsopgang op het balkon. En het rare meisje glimlachtte zo vaak, nog steeds met haar warrige haren en jogging.

Maar ze glimlacht.

De volgende twee jaren zijn gevuld met wandelingen, snoepjes, ravotten met Bailey, mama die me tevergeefs wil laten zwemmen, meer snoepjes, ontelbare ontsnappingspogingen, slapen, kleine ongelukjes, ravotten met andere Beagles, prijzen winnen, nog meer snoepjes, wandelen in de Ardennen en euh .. nog meer snoepjes.

Verwend nest dat ik was. Dat werd me steeds herhaald door alle familieleden, maar nooit met een negatieve toon. Ze zagen me allemaal zo graag. Vooral het rare meisje, dat nu steeds mooie kleren aanheeft en haar haren zo proper en glazend houd. Eigenlijk is ze geen meisje meer, maar een jonge vrouw. En ze lacht zoveel, zoveel meer dan de eerste paar maanden dat ik bij haar was. Ze verteld me elke dag hoeveel ze van mij houdt.

De enige tijd dat ze wel boos op me was, was elke keer ik ontsnapte … en die enkele keren dat ik op het tapijt een plasje deed. Hey, elke pup doet dat wel eens.

Lachen dat het elke keer was, die ontsnappingen. Ik zie het rare meisje nog voor me, lopend in haar kamerjas en warrige haren in het midden van de wijk, alsof het gisteren was. Elke keer opnieuw.

Tot ze torenshoge schutsels gezet hebben, toen was de fun gedaan. Maar ik heb zo mijn manieren …

Ik weet nog heel goed die ene keer dat ik mijn ketting losgebroken had en ontsnapte op de grote brug waar veel auto’s rijden. Die auto’s stopten allemaal ! Ik voelde me koning in dit rijk !

De laatste keer dat ik ontsnapte was gisteren nog. Ik dwaalde een beetje rond in onze met stenen belegde tuin - ik graafde te veel putten waarin dronken mensen vielen – en wachtte geduldig (oké, ongeduldig) op mama sans raar meisje. De laatste tijd kon raar meisje niet veel meer gaan wandelen met mij omdat ze moest gaan werken. Maar ze was altijd zo blij en zo lief en ze gaf me steevast een ‘tot straks’ kusje op mijn slaperige snuit voor ze vertrok. Mijn missie om haar te helpen is officieel geslaagd.

De grote man was druk bezig met het verplaatsen van dozen naar de auto.

Hij zei nog tegen me: “Indy, blijf.” Yeah right, zodra ik mijn kans zie, ben ik weg hoor.

En jawel, de poort staat net iets te lang open en ik ben vrij.

“Hallo, werkmannen!” roep ik naar dat stelletje. Het is al zo lang geleden dat ik nog ontsnapt ben.

Ik voel me zo slim en zo vrij en zo gelukkig.

Plots hoor ik een auto, het komt naar deze richting. Ik heb een haat-liefde verhouding met auto’s, net als Bailey een haat-liefde verhouding heeft met coureurs en brommers. Het is een lang verhaal, ik zal het je later nog wel eens toelichten.

Ik hoor ‘em afkomen en goh, wie weet ga ik ‘em deze keer wel te pakken krijgen. Ho, hij gaat wel snel zeg. Maar hij vertraagd een beetje om een bocht te maken. Ik ga hem pakken. Jaja, ik ga hem pakken.

“IK GA HEM PAKKEN!”



Indy ° 13/08/2008 – + 10/12/2011

Hier ontbreken echt nog zoveel verhalen in die getuigen over zijn avontuurlijkheid, curiositeit, koppigheid, liefheid, stoutheid; beagleheid. Maarja, zo blijven we bezig. Dit is Indy in het kort.

Door Sandra op 12 december om 09:00