Mensen met vreemde wensen

In 1992 werkte ik als vrijwilligster in het plaatselijke dierenasiel. Daar leer je de leuke en minder leuke kanten van dit werk al snel kennen. Ik heb grote bewondering gekregen voor de vaste medewerkers van zo’n opvang want je komt er de meest krankzinnige dingen tegen. Ik beperk me even tot een voorvalletje welke illustreerd hoe mensen soms denken over de aanschaf van een hond en de koelbloedigheid waarmee de asielmedewerkers handelen.
Ik zit in het kantoortje wat formulieren in te vullen wanneer er een klant komt. Een echte “dame” van middelbare leeftijd compleet met hakken en mantelpak. Mijn collega vraagt of ze kan helpen.

Dame: Ik ben op zoek naar een hond”

Collega: Bent u er 1 kwijt?”

Dame: Nee ik wil er 1 aanschaffen.

Collega: Dan zit u hier goed maar wij screenen onze klanten wel altijd eerst voordat u naar een hondje kunt gaan kijken. Wat voor hond zoekt u? Aan welke eisen zou hij moeten voldoen?

Dame: Nou kijk, hij moet niet te groot zijn maar ook niet zo’n krielkip en ik hou ook niet van haren in mijn huis dus hij moet niet verharen. En ik wil ook geen kwijlhond, dat vind ik vies. Of zo 1 die steeds tegen je aanspringt, daar hou ik niet van. Daarnaast werk ik nog hele dagen dus hij moet alleen kunnen zijn en geen ellelange wandelingen moeten maken. Ik wil ook niet zo’n blaffer dus een rustig hondje en hij moet wel goed luisteren.

Collega: Heeft u dan evt. Een tuin waar hij in kan?

Dame: Ja die heb ik wel maar daar ben ik heel zuinig op dus hij moet ook niet gaan graven of in de bloembedden gaan liggen. Of dat hij met modderpoten mijn huis in komt. Begrijpt u dan wat ik bedoel? Zo’n hond wil ik dus. Heeft u die of weet u waar ik die kan vinden?

Collega: Ja hoor...probeert u het eens bij Blokker. Ze zijn er in het wit en in aardewerk en volgens mij zijn ze nu in de aanbieding...........

Door Pumba@Pebbles op 19 november om 23:30