Dat was schrikken!

Milo gaat sinds vandaag ineens zo graag naar buiten, hij blijft telkens bij de achterdeur staan tot ik kom om mee naar buiten te gaan. Voor het nog wat echt te laten lijken, plast hij ook iedere keer een klein straaltje! Maar goed, het is mooi weer en we waren vanmiddag met twee, dus we hebben bijna heel de middag buiten gelopen, met af een toe een pauze tussendoor dat we binnen zaten!

En voor de verandering doe ik wat verschillende parcours, om het zo wat spannend te houden! Als ik alleen ben laat ik hem niet gauw los, bang dat hij te ver weg gaat van me en ik hem niet inhaal. Vriendjelief heeft hem altijd zo weer bij zich, en het lukt eigenlijk altijd wel om hem weer gauw bij je te krijgen, maar toch..

Net was ik weer met hem buiten, hij was lekker wat drukker en liep een klein stukje voor me uit, en in een snelle beweging schiet ineens zijn hondenlijn door 2 (heb ik nog maar een paar maandjes en nog niet overdreven veel gebruikt, ziet er nog uit als nieuw!) Meneer loopt natuurlijk vrolijk verder, helemaal niet door dat ik hem niet meer vast heb. Hij vond zijn lijn ineens zo meewerkend voor een keer en zet er een flinkere pas in! Een stukje verder lag een weg.. In de buurt van een weg doen we hem nog helemaal niet los, bang dat hem iets over komt!

Zoals vele hier zullen ervaren, zit op zo een moment gewoon je hart in je keel! Ik had het echt niet meer..

Ik pakte een snoepje uit mijn zak en riep hem. Hij draaide om, ik liet het snoepje zien en tot mijn grote opluchting kwam hij naar mij toe rennen! Ik heb hem opgepakt en het snoepje gegeven. Ik ben snel naar binnen gegaan en meneer is nu weer lekker aan het spelen, mijn hart begint weer rustig naar de goede plek te gaan! Eind goed, al goed. Moest het alleen even van me afschrijven

Door EvaMilo! op 15 oktober om 19:30