Mijn verhaal

Ben op mijn lieve Pekineesje na, ons eerste hondje, al bijna 25 jaar -moeder- van chihuahuas.
Remy was geen stambom pekineesje, maar prachtig en zoo lief..Ze is 11 jaar geworden en overleden bij de arts, onverwachts terwijl ze aan een infuus zat, dat was een hele schok.
De eerste chi was Brenda, een Black en Tan korthaar.
Moeder overste noemden we haar later, ze was de leidster en past zelfs op de pup op de bank, dat ze er niet af zou vallen. Ze hield het roedeltje altijd perfect in de gaten en corrigeerde indien nodig.
Toen kwam Melissa, een heel kleine blonde dame,dat was t, ze was statig en deftig, 1,4 kilo, meer werd t niet, altijd bij je willen en ze verleidde alle mannen ( van ons mensen dus )We zochten een derde kameraadje, dat werd Wendy, Melissa's nichtje, ook een Black en Tan korthaar, maar zij was meer antraciet, heel mooi en piepklein, ze werd niet meer dan 1,2 kilo.
Wendy had vanaf de eerste dag al een bepaald gedrag wat een pup niet kan hebben, exact het gedrag van Remy..die ook niet helemaal een makkelijk leventje heeft gehad..
Wij geloven dat onze Remy is teruggekomen als Wendy, het kon niet anders, de dingen waren te specifiek voor een piepklein pupje zonder levenservaring.
De twee kleine nichtjes waren echte zorgenkindjes.
Ze hadden allebij een soort van ziekte van Crohn, heel vaak een darmontsteking. We hebben vreselijk veel met ze gedokterd, en 11 jaar lang waren we aan t uitzoeken wat ze wel en niet konden eten. Medicijnen waren er toen nog niet voor die kleintjes.
Lizzy is echt wel flink ziek geweest afentoe, maar met veel liefde, warmte en aandacht overwonnen ze het steeds weer.
We wilden graag eens een langhaartje erbij en de fokker van Lizzy en Wendy kreeg een nestje, daar was onze Vanessa.
We merkten naderhand wel dat het hoofdje niet klopte maar waren al aan haar ghecht, en ook dit kleintje had toch een goed thuis nodig.
Volgens de arts van de fokker was er niks aan de hand maar wij wisten beter.
Onze arts zei dat het hoofdje bovenop gedeeltelijk geen schedeltje had en de hersentjes er iets uitpuilden, ze zou niet oud worden.
We konden dit kleintje alleen nog een veilig thuis geven zolang, maar merkten aan haar gedrag dat het niet klopte.
Tijdens het spelen in huis met Wendy viel ze op haar zij en bleef liggen...ze was overleden...4.5 mnd was ze geworden..
Toen onze lieve Brenda niet meer kon, bijna 15 jaar oud, haar niertjes gaven het op en ze leefde volgens de arts al een jaar langer dan had gekunt,hebben we haar laten inslapen, bij ons thuis, in mijn armen, heel vredig.
Pas 2 jaar later kwam Sammy, eerder kon ik het niet..
Sam was een ongeremd, klein bolletje witte wol met bruine vlekjes. Een langhaartje en een dominantje, het was een heel gevecht om haar duidelijk te maken wie de baas was
Sam is onze Brenda, ze heeft specifieke dingen waarvan een, die zelfs de arts niet kent, hetzelfde als wat Brenda had. Sam is ook een Florance Nightingale, zoals we Brenda ook noemden, doet dezelfde dingen en heeft dezelfde blik..
Natuurlijk hebben veel honden hetzelfde, maar bij deze twee meiden waren de dingen wel erg specifiek.
Maar Sammeke was erg wild, te wild voor de kleintjes, dus zochten we een kameraadje voor haar en zo vonden we Floortje, een roodbruine stevige meid, die was geboren en verstoten door de moeder, waarna het ook niet werd opgevoed en zeer vermoedelijk was mishandeld. Het meisje van 4.5 mnd was een bonk onzekerheid en angst, wat wij wisten om te buigen met heel veel liefde en geduld..ook zindelijk was ze binnen twee weken..
We zagen haar veranderen in een gelukkig en vrolijk meisje, dat nu ze bijna 5 jaar is vreselijk veel zelfvertrouwen heeft, ook al zitten er nog enkele kleinigheidjes, maar dat is te verwaarlozen, ze is gelukkig, daar gaat t om.

Enkele jaren later tijdens de bouw van ons tweede huis was het heel stressvol en we zaten 2 mnd in een vies oud en piepklein huurhuis, maar het kon niet anders, ons huis was verkocht.
Er werd vlak voordat wij er introkken ingebroken en ook daarom had ik geen vertrouwen meer...de meiden moesten altijd mee en bleven nooit alleen daar, ik was te bang, ze zijn tenslotte veel geld waard.
Lizzy was toen ook best flink ziek en ik probeerde vanalles met haar, maar het eten wilde niet goed.
Zelf waren we ook super gestressed en iets minder geduldig naar de meiden helaas, als ze niet snel reageerden werden we weleens mopperig.
2 weken na onze verhuizing en een huis vol rommel en dozen en klussen te doen, overleed onze kleine Melissa op 13 jarige leeftijd, we vonden haar in haar huisje op hun kamertje. Ik was daarvoor al bij de arts geweest en t ging niet goed met haar, ze had al een toeval gehad en was weggeraakt.
Het heeft een half jaar geduurd eer het weer een beetje ging, ik had Wendy nog gelukkig.
Vanwege het hele gedoe met het huis en het lichte ongeduld heb ik nu 2 jaar later nog steeds een schuldgevoel.
Nu weer twee jaar later vorige week op 8 Juli is mijn andere kleintje overleden...Wendy...mijn laatste zorgenkindje die ik intensief heb verzorgd, en dat is nu een vreselijk gemis. Ze was bijzonder..dat zijn ze allemaal...maar zij was de laatste kleine waar ik vreselijk mee moederde. Het is nu leeg, voel me verloren, ondanks de ander twee meiden, zij zijn ook erg zelfstandig en veel groter. Het idee dat ze nooit meer terug komt is onverteerbaar, ik vat t niet, het kan gewoon niet..

Het is nu oktober, en inmiddels hebben we er een kleine meid bij, Kaya, het verhaal hoe ze hier toch voor mijn doen snel is gekomen na Wendy heb ik inmiddels op het forum staan.
Ik denk elke dag aan mijn kleine meisje, en toch ben ik ook blij dat ik de kleine Kaya veel liefde kan geven. Het is een fantastisch kind, blij, makkelijk, sociaal en vreselijk lief, je kan heerlijk met haar knuffelen.
Toch is t evengoed nog zo nu en dan moeilijk, Wendy en Kaya blijven voor altijd met elkaar verbonden door de sterf en geboortedag.

Door Sylvia Groot op 02 augustus om 22:00