Kimi een Podenco in Nederland

KIMI een Podenco in Nederland.




Als Podenco op de Canarische eilanden heb je niet zo'n goed leven. De boeren laten ons los op het eiland rondlopen. We moeten zelf ons potje bij elkaar scharrelen teven en reuen bij elkaar. Daardoor krijgen onze teven regelmatig nestjes waar de boer dan de beste uitkiest. De rest wordt vernietigd of te wel in een container gestopt met alle gevolgen van dien. Soms worden we gered van de dood door Elke-Fuertedogs. Ik ben daar een voorbeeld van!.

Als eerste zal ik me even voorstellen. Mijn naam is KIMI die is mij gegeven door Elke, waarschijnlijk omdat ik zo snel ben als KIMI RÄIKKÖNEN de super snelle racer van de formule I.
Als pas geboren pup voldeed ik niet aan de wensen van de boer en heeft hij mij bij mijn moeder weg gehaald in een container gestopt. Zo ben ik bij Elke terecht gekomen. Zij heeft mij liefdevol opgevangen en groot gebracht tot ik een gezonden sterke pup was.
Omdat Elke natuurlijk niet elke hond die ze red kan houden, werd mijn foto op het Internet geplaatst om te kijken of er iemand was die mij leuk genoeg vond om te adopteren en dat is gebeurd. Ondertussen werd er een Europees paspoort voor mij verkregen zodat ik vervoerd kon worden naar Nederland. Zo gebeurde het dat, op een goede dag ik in een benche gestopt werd en met het vliegtuig naar Nederland gebracht. Ik kan je vertellen dat ik heel bang was en gejammerd heb dat het een lieve lust was, ik wilde bij Elke blijven. In Nederland aan gekomen ging ik naar een gast gezin waar ik wederom liefdevol werd op gevangen. Ik was nauwelijks van de reis bekomen, had net een vriendschap gesloten met een grote hond die mij ook wel leuk vond. Komen er in eens 2 mensen die aan mij vertellen dat ik met hen mee naar huis ga. Ik zal ze even voorstellen want zij zijn nu mijn geliefde baasjes Henk en Erica. Ik vond ze wel aardig vooral de man die was zo lekker warm dat ik lekker dicht tegen hem aan kroop. Hij vond dat prima. Even later werd er een nieuwe halsband om mijn nek gegespt en hup daar ging ik. Buiten stond een groot zwart ding “bleek de auto te zijn” en daar werd ik in gezet. De deuren gingen dicht en daar gingen we. Over de grote weg waar nog veel meer auto's waren ook van die hele grote “vrachtwagens”. Elke keer als er een langs kwam schrok ik me rot en begon vreselijk te piepen. Mijn baasjes zaten voorin en ik achter hen Erica probeerde mij gerust te stellen maar, daar wilde ik niets van weten. Uiteindelijk werd er gestopt en mocht ik uit de auto. Nog na bibberend ging ik met hen mee naar mijn nieuwe huis. Begrijpelijk moest ik hier ook weer wennen. In een korte tijd was alles zo veranderd. De baasjes, waar ik bij was gekomen, bleek de laatste verandering te zijn. Ik was uiteindelijk gearriveerd op de plaats van bestemming. Het was een groot huis met aardig wat trappen. Al snel had ik mijn weg gevonden. Ondanks dat ik nog een klein honden meisje van 3½ maand was ging het trappen lopen mij goed af. OK ze wisten dat het niet goed voor mij was maar, ik liet mij niet dragen. Ik kreeg een mand met een heerlijk zacht dekbed er in waar ik lekker warm in weg kon kruipen. 's Nachts werd mijn mand dicht bij de het bed van de baasjes neer gezet zodat ik me niet zo alleen voelde. In die dagen piepte ik nog als een klein meisje en kreeg daardoor veel aandacht wat ik helemaal niet erg vond. Mijn eten kreeg ik in de keuken ook dat had ik al snel door. We gingen veel naar buiten waar ik al snel vriendjes heb gemaakt. Erica nam mij mee naar een heel groot veld waar ik naar hartenlust kon spelen en ravotten met andere honden. Omdat ik nog een pup was werd er veel getolereerd door de andere honden. Er was een teef die zich over mij ontfermde zij beschermde mij als het allemaal te dol werd.
Echt luisteren deed ik niet, ik werd altijd helemaal dolletjes als ik los werd gelaten. Dit leverde nog al wat problemen op niet bij mij maar, bij Erica. Eenmaal los wilde ik niet meer aan de lijn en dat was wel nodig om weer naar huis te gaan. Zodra de lijn in beeld kwam dan nam ik een spurt zo dat zij mij niet kon vangen. Erica stond vaak met gekromde tenen in haar schoenen te wachten tot ik dicht genoeg bij was om mij aan te lijnen. Het leuke was dan om vlak voor haar om te draaien en er dan weer vandoor te gaan. Dus werd er met mij getraind om te leren luisteren. Dat heeft heel wat tijd en energie van Erica gekost. Nu ben en blijf ik een Podenco en luisteren is niet een van onze sterkste punten. Wij zijn jagers en kunnen snel achter een prooi aan er is gezegd dat een Podenco wel 80 km in een sprint kan halen. Dat is mij nog nooit overkomen hoor... maar het zegt wel dat ik heel hard kan lopen. Dat doe ik dus het liefst lekker scharrelen eerst met mijn neus in de wind ik ga op mijn achter poten staan om een goed overzicht van de omgeving te krijgen. Als ik dan met mijn scherpe ogen iets in het vizier krijg en met mijn scherpe neus iets ruik ben ik vertrokken. Ik vergeet alles en ben alleen maar geconcentreerd op dat wat ik in mijn neus heb. Met mijn enorme snelheid ben ik al snel ver van Erica weg. Ik zie en hoor verder niets dus ook het geroep van Erica dringt dan niet tot mij door. Dit kan tot gevaarlijke situaties lijden. Daar ben ik al verschillende keren in terecht gekomen. De eerste keer was dat ik samen met een ander hond “die door zijn baasje mee naar huis genomen werd” mee gelopen ben en op de weg terecht kwam. Daar schrok ik zo van een auto, die rakelings langs mij heen ging, dat ik het op een lopen zetten maar wel de verkeerde kant op. Ik kwam in een voor mij totaal vreemde omgeving. Ik hoorde Erica wel roepen maar, kon haar niet zien. Uiteindelijk vond ze mij in een hofje waar ik terecht gekomen was. Van angst durfde ik niet naar haar toe te lopen bang dat er weer zo'n auto zou komen. Er volgde nog veel keren vaak had het te maken dat ik op jacht gegaan was. Soms werden andere mensen ingeschakeld om mij te stoppen. Maar slim als ik ben had ik dat al snel door dus ging die ontwijken. Het resulteerde altijd wel in een straf dat ik een paar dagen niet los mocht lopen dan werd ik getraind om te luisteren en te komen wanneer ik geroepen werd. Bij een Podenco werkt echt straffen niet daar worden we alleen maar achterdochtig van. Alleen lieve woordjes of een stukje worst helpen om ons te laten luisteren. Nou daar zijn er heel veel voor nodig geweest. Inmiddels heb ik geleerd dat ik op commando moet gaan zitten. Daar profiteert Erica van. Dat werkt als volgt ik ben lekker aan het stappen en dan zegt Erica ineens zit en dat doe ik!! Zitten vind ik helemaal niet erg en dan staat ze ineens naast me en lijnt mij aan. Op de een of de andere manier trap ik hier altijd weer in maar... soms niet. Het gaat dan een tijdje goed tot dat “zoals Erica zegt” ik weer een eigen leven ga leiden.
Ooit ben ik over een droog gevallen sloot gesprongen en onder prikkeldraad door gegaan. Ik kwam in een weide waar koeien liepen. Daar mocht ik helemaal niet komen maar, wat een ruimte zeg en je kon er zo lekker rennen wat ik natuurlijk met veel plezier deed. Helaas wist ik dezelfde weg niet meer terug te vinden. Dus moest Erica door die sloot en over het prikkeldraad om mij te halen. Ik kan je vertellen dat ze helemaal niet blij was. Ze was tot aan haar knieën in de modder gezakt, had haar jas aan het prikkeldraad gescheurd en tot overmaat van ramp in de koeienvlaai gestapt. De woorden die ze toen zei wil ik hier niet herhalen maar, fraai was het niet!!! Ik heb er wel vreselijk om moeten lachen, dat heb ik natuurlijk niet laten zien anders had echt vreselijk op mijn kop gekregen.
Of die keer dat ik uit logeren was bij een vriendin. Erica had haar op het hart gedrukt mij beslist niet los te laten. Nu woont die vriendin lekker buiten aan de rand van een grote weide waar paarden staan. De wei was omzoomt aan drie kanten door schrik draad en aan een kant door een sloot van 3 meter breed. 's Morgens om 7 uur stonden er nog geen paarden dus dacht zij dat ik wel lekker los kon lopen in deze wei (wij Podenco's zwemmen niet) en dat ging heel goed tot dat ik een haas spotte. De haas rende weg. Door de lage mist zag ik niet precies waar heen hij was gegaan maar, ik moest er achter aan nam een aanloop en sprong over de sloot. De haas vond ik niet meer maar, er waren genoeg andere geuren om achter aan te gaan. Op een gegeven moment kreeg ik het koud daar in de mist en verstopte me tussen het mais daar was het lekker warm. Ik ben 2 uur zoek geweest en de vriendin was helemaal overstuurd geraakt. Uiteindelijk vond ze mij, ik was een paar velden afgedwaald.
Het jagen zit onze Podenco's in het bloed en dat krijgt de mens er niet uit. Erica en ik hebben ons aan elkaar aangepast. In de stad loop ik altijd aan een lange lijn waar ik best wel wat bewegingsvrijheid heb maar, ook weer snel dicht bij gehaald kan worden. 1 x Per dag gaan we voor een lange wandeling dan mag ik naar hartenlust rennen en spelen op een plaats waar ik niet uit kan. Na lang zoeken hebben we zo'n plaats gevonden. Dit is een groot terrein waar allemaal hekken om heen staan vaak zijn we wel 1 á 2 uur weg. Erica weet inmiddels dat, wanneer ze mij los laat, ik niet van plan ben om weer snel terug te komen. Ze maakt haar wandeling zonder mij ook maar een strobreed in de weg te leggen. Zelf vind ik dit heel relaxed. Vaak loopt ze al naar de auto en wacht daar tot ik door heb dat ze er niet meer is. Ze weet dat ik haar dan ga zoeken en met mijn neus vind ik haar vanzelf dan ga ik ook maar die richting op. Dit gebeurt zomer en winter door weer of geen weer. Kaplaarzen liggen in de auto voor het geval dat het te modderig word en ik heb mijn gewone pelsjas. Erica heeft de dierenarts gevraagd of ik inderdaad zo'n winterjas nodig had. Die rade dit ten sterkste af omdat ik te verwend zou worden en dan zeker sneller kou zou vatten. Ik kan mijzelf heel goed warm houden als ik maar genoeg in beweging blijf. Ik moet zeggen dat ik inderdaad nog nooit ziek geweest ben nog géén verkoudheid!
Wanneer Erica niet zoveel tijd heeft om mij mee te nemen voor een lange wandeling word ik aan de fiets meegenomen. Daar heeft ze een springer aan vast gemaakt zo kan ik zonder ongelukken lekker mee draven.
Inmiddels is er soort van verdeling ontstaan in het uitlaten van mij 's morgens gaat Henk een eind met mij wandelen. Dat is goed voor hem zegt Erica anders beweegt hij helemaal niet, zit hij maar achter de computer. Dan zit ik wel aan de lijn want hij zal mij nooit los laten lopen. Hij vertrouwd mij niet zegt hij ha...ha!!! 's Middags ga ik lekker vrij lopen met Erica en 's avonds doen ze het om beurten.

In huis heb ik zo mijn eigen gewoontes. Inmiddels zijn we verhuisd naar een appartement en zijn er geen trappen meer in huis. Ik heb heb 2 vaste plaatsen in huis dat is mijn kussen en mijn benche. Mijn kussen is eigenlijk de plek waar ik het liefst lig. Ik mag niet op de bank of op het tapijt komen dit vanwege alle kleine haartjes die ik verlies. Ik ben een stof baal zegt Henk nou ja zeg!!!! IK vind mijn kussen tóch de lekkerste plek en deze word naar mijn believen overal door de hele kamer gelegd. Erica en Henk hebben mijn taal leren spreken, duurde wel even hoor... Ik praat in al toonaarden geef daar mee aan wat ik precies wil. Zo stuur ik vooral Henk aan, die verwend mij het meest. Hij probeert wel eens niet naar me te luisteren maar, dat lukt hem toch nooit. Ik blijf net zo lang geluiden maken en als hij dan nog niet luistert geef ik even een hoge blaf en dan word er gedaan wat ik wil.
Ik houd er van om geaaid te worden en regelmatig kom ik die dan ook even halen. Inmiddels ben ik te groot om op schoot te zitten. Dat los ik op door mijn voorpoten op de knieën te leggen dat voelt een beetje als op schoot zitten. Of ik geef met mijn snuit duwtjes net zolang tot ik aandacht krijg. Ik vind het helemaal gezellig als we bezoek hebben. Dan zijn er ineens veel meer mensen om een aai bij te halen. Dat buit ik dan ook ten volle uit. Ieder kwartier loop ik iedereen langs tot dat ik naar mijn plaats verwezen word.

Voor de nacht trek ik mij terug in mijn benche alle lichten gaan uit en ik kruip lekker in mijn donkere warme holletje. Dat is zo mijn eigen slaapkamer. Ik mag n.l niet in de slaapkamer komen alweer vanwege mijn losse haartjes.

Ik ben een gewoonte dier en iets is al snel een gewoonte. Hebben Erica of Henk eenmaal iets gedaan dan wil ik dat de volgende keer weer zo hebben. Dat gebeurt dan ook! Ze noemen mij dan ook de prinses op de erwt.
Mijn eten krijg ik altijd na dat Erica en Henk gegeten hebben. Gebeurt het nu dat ik wat lekkers krijg een groot bot of zo, dan zal ik dat niet eerder gaan eten totdat zij gegeten hebben. Iedereen vind dat vreemd want zoiets lekkers zou elke andere hond gelijk verorberen maar, ik niet. In mijn roedel staan Erica en Henk bovenaan dus houd ik mij aan de regels van de roedel.
Mijn eten was in het begin wel een probleem. Ik kreeg droge brokken die ik heel lekker vond. Alleen werd ik er niet dikker van sterker nog ik werd magerder. Uiteindelijk bleek dat ik de brokken niet goed verteerde en alles wat ik binnen kreeg er weer uit poepte. Ik poepte wel 4 tot 6 x per dag. Mijn darmen waren niet ingesteld op droog voer dus krijg ik nu elke dag vers vlees. Henk zegt dat ik een dure kostganger ben maar, hij is wel de eerste die er voor zorgt dat mijn voer op voorraad is. Eigenlijk is hij gewoon de liefste baas die een hond zich kan wensen. Erica is wel wat strenger voor mij hoor. Dat heb ik wel nodig anders loopt het helemaal fout met mij.

Van nature ben ik vrolijke opgeruimde hond, heb een goedaardig karakter altijd goede zin, mijn staart staat altijd omhoog en kwispelt. Iedereen die mij kent vind me lief. Altijd nieuwsgierig en alert op de dingen die om mij heen gebeuren. Ben altijd te vinden voor een spelletje. Wat ik een heel leuk spelletje vind is dat er door het hele huis snoepjes verstopt worden die ik dan moet gaan zoeken. Daarbij moet ik mijn neus gebruiken. Eerst verzamel ik ze allemaal op mijn kussen en dan is het lekker smullen geblazen.
Ik heb dus zoals je hoort een heerlijk honden leven. Henk zegt weleens als grap als ik stout ben, dat hij mij terug stuurt naar de Canarische eilanden daar zou ik het nooit zo goed hebben.

Eenmaal ben ik mee op vakantie geweest. Dat was heel leuk we zijn met de auto dwars door Frankrijk gereden en hebben op verschillende adressen gelogeerd. Uiteindelijk bleven we 2 weken op een adres. Daar was een heel grote wijngaard. Die heb ik heerlijk af gestruind. Ik vond er ook een vriendinnetje om mee te spelen ik nam haar mee naar ons vakantie adres helaas mocht ze niet blijven. Er waren heel veel mensen en nog een andere hond een Cairn terriër. Samen hebben we regelmatig het hele huis op stelten gezet. Iedereen was héél lief voor mij. Regelmatig nam iemand mij mee om lekker te gaan lopen. Het was er heel erg warm en de meeste tijd lag ik lekker in de schaduw onder een boom. Erica zat een boekje te lezen en ik lag lekker te luieren. Dat was een fijne vakantie.
De laatste vakantie kon ik niet mee ze gingen n.l met een boot en daar mochten geen honden mee. Ik heb 3 weken in een honden pension gezeten wat ik helemaal geweldig vond. Iedere dag lekker spelen en ravotten met de andere honden, 2x per dag een lange wandeling. Boven mijn benche was een grote warmte lamp gehangen zodat ik het niet koud kon krijgen. Ik was wel weer erg blij toen Erica en Henk weer terug waren want had ik had ze heel erg gemist. Door dat ik weer brokken had moeten eten “in het pension hadden ze niet genoeg plaats in de vriezer voor mijn voer” was ik weer heel erg mager geworden. Eenmaal thuis ben ik snel weer op gewicht gekomen. Ik werd vet gemest met de lekkerste dingen zoals biefstuk kalfs botten en mijn normale vlees.

Mijn huid is vrij teer dit komt omdat ik “zoals ze dat noemen” droog gespierd ben. Dat betekend dat ik geen onderhuids vet heb. Hier door raak ik als snel gewond. Een wild spelletje met een andere hond kan al snel lijden tot een beet wond. Meestal zijn ze niet diep en helen ze vanzelf. Maar de eerste keer dat ik gebeten ben kwam ik tussen twee vechtende honden terecht en werd het vel van mijn oor gestroopt. Ik heb toen zo verschrikkelijk gegild dat Erica zich rot schrok. De omstanders zeiden nog dat het niet zo erg was maar, Erica bracht mij snel naar de dokter. Ze was bang dat ik mijn oor zou verliezen en dat is nu juist mijn schoonheid. Gelukkig kon de dokter alles weer mooi aan elkaar naaien. Podenco's zijn geen vechters bazen en ontlopen het gevecht.
Vooral herders honden brengen mij gemene beten toe. Een herdershond valt in de flank aan en tja... dan heb ik weer een beet te pakken. Op de een of de andere manier kunnen herders honden het niet hebben dat ik harder kan lopen dan happen ze naar me en soms mond dat uit in een beet wond die wel eens ernstig uitpakt. Dan loop ik weer een paar weken met een kraag om die er voor zorgt dat ik de hechtingen er niet uit kan bijten. Gelukkig is dat de laatste tijd niet meer voor gekomen. Als ik nu een herdershond zie ga ik er met een grote boog omheen. Erica heeft een ziektekosten verzekering voor mij afgesloten zodat ik altijd naar de dokter kan gaan wanneer dat nodig is.

Zelf heb ik ook mijn eigenaardigheden. Ik zie kleine hondjes zoals chihuahua's e.d als prooi ook puppy's zijn niet veilig voor mij. Dus wordt daar altijd rekening mee gehouden. Erica houd mij altijd heel kort bij zich als er zo'n hondje aan komt lopen. Natuurlijk wil ik hem dan toch nog pakken maar dat word niet toegelaten. Heel jammer vind ik zelf.... Maar, over het algemeen ga ik goed met andere honden om. Zodra ik een hond in de verte aan zie komen ga ik plat liggen en wacht tot hij dichter bij is dan spring als een veer op om hem te verrassen. Sommige honden schrikken dan van mij. Ik heb niets kwaad in de zin ik wil alleen maar spelen. Ik zie de hele wereld als een groot speel paradijs daar bestaat mijn hele leven uit.

Door Erica Scheepers op 26 juli om 20:36