CHATA

Hallo Ingrid, Heel erg dat je hond is overleden.Ik kan je niet helpen ivm .bloedtransfusie ofzo want heb dat nooit aan de hand gehad. En weet ook niet waarom ze dat niet zouden kunnen doen. Maar je vriend te moeten missen is alsof je zelf een beetje dood gaat.En het verdriet daarom is onbeschrijflijk.Misschien moet je een topic openen ,want de troost die we je dan kunnen geven helpt je er een beetje doorheen.Daar schrijven mensen hun verdriet van zich af en ook wij die al eerder een hond hebben verloren putten daar weer een beetje troost uit. Weet dat het verdriet een plekje moet gaan krijgen, en helaas duurt dat best wel lang.Mijn eigen hond is in september overleden en dagelijks heb ik er nog verdriet van.Ik wens je heel veel sterkte en kracht om dit verlies te moeten dragen.groetjes

Ingrid, Ik heb zelf als kind van zeven jaar, Asco, een duitse herder moeten afgeven...Dit was egter niet van ouderdom...het kwam door die dierenarts zelf. Asco was onze waakhond en de dierenarts kwam hem zen jaarlijksde controle geven. En daar hoorde natuurlijk DE spuit bij. 2 dagen later ging ik zoals gewoonlijk Asco verwennen. Ik liet een koekje naar beneden vallen waar hij lag...het viel op hem, maar hij reageerde niet...ik storte als een tierende gek de trap af en sleurde maar aan zijn nek en trok zijn oogleden open...maar geen reactie... Als een nog gekkere gek stormde ik de trap weer op, naar de kamer van mama en papa en viel uitgeput wenend op hun bed. Toen ze eindelijk wakker waren gingen ze mee naar beneden en zagen Asco ook levenloos liggen. Papa belde meteen de dierenarts. De dierenarts zei dat hij Asco DE VERKEERDE SPUIT had gegeven!! Ik heb, en ik lieg nu echt niet, ik heb de dierenarts heel hard geslagen en heb mij opgesloten in mijn kamer. Mijn ouders lieten me doen want ze wisten dat je een kind beter even alleen laat na het overlijden van z'n maatje. Ik zat er de hele dag nog te huilen en keek vanuit mijn kamerraam hoe ze Asco wegbrachten. Ik heb me die dag niet meer laten zien en de dag erna was ik depressief. Het werd zelfs zo erg dat de psychiater had voorgesteld een ketting voor mij te maken met een beetje as van Asco in. En dat hielp langzamerhand. Je ziet dus dat je niet alleen bent. Ze heten misschien wel dierenartsen, maar zelf doen zo toch nog zoveel fout... Ik leef erg met je mee. Lise