De aanval op Pépé

Een paar weken geleden, is Pépé flink aangevallen.
Dit is precies hoe het is gegaan:

Ik zat nog even thuis, mijn moeder was Pépé aan het uitlaten.
Ik zat thuis omdat ik het eerste uur vrij had.

Mijn moeder komt in paniek binnen, ik ren naar benden.
"Wat is er gebeurd??" vraag ik. "Pépé is aangevallen! Waar is de telefoon?!!". Mijn ogen zoeken naar Pépé, die griezelig rustig op zijn kleedje licht, zachtjes aan het piepen.

Ik loop naar hem toe, om hem te aaien.
Hij legt zijn kop in mijn schoot, hij verschuift zijn hoofd een beetje. Dan zie ik de wond, alleen de onderhuid is zichtbaar, een heel stuk opperhuid is eraf gescheurd. Ik schrik. Maar probeer Pépé er niets van te laten merken.

"Over een uurtje moeten we er zijn!" Zegt mijn moeder. "We moeten een auto zien te vinden!"
Ik ren naar alle mogelijke buren, maar iedereen is weg!!
Ik sprint terug naar huis en vertel het aan mijn moeder.
Mijn moeder gaat even rondbellen.
(nu plaatste ik een topic op HP)

Nog steeds geen auto.
Tot onze grote opluchting komt er iemand aanrijden.
Het is de overbuurvrouw, ik vertel haar in grote lijnen wat er gebeurd is, en of ze ons wil brengen.

Even later zitten we bij de DA. Pépé ligt zachtjes piepend aan mijn voeten, ik schenk er geen aandacht aan. Dat is moeilijk, hij heeft duidelijk pijn.
We mogen naar binnen. Pépé wil niet op de tafel, ik lok hem erop met een brokje.
De DA kijkt er hoofdschuddend naar. Het is een vrij ernstige wond, maar ze kan er weinig aan doen.
Ze doet er een krammetje in, doet er wat ontsmettende spray over, en we mogen met antibiotica naar huis.
We moeten hem goed in de gaten houden, hij mag niet rennen, spelen, zwemmen of krabben.

Nu pas hoor ik het hele verhaal van mijn moeder.
Pépé liep los, de andere hond, een stafford, ook. Mijn moeder roept Pépé bij haar.
De andere hond komt speels en leuk op Pépé af. Pépé speelt terug.
En dan, in een flits, pakt de hond Pépé in zijn nek, en begint te schudden.
Een oorverdovend, hartverscheurend gepiep en gekrijs komt er uit Pépé. De hond laat niet los. Een voorbijganger begint er tegenaan te schoppen, het baasje van de stafford staat alleen te schreeuwen. Mijn moeder staat aan de grond genageld. Iemand anders pakt de kaken vast, en trekt ze uit elkaar.
De stafford laat los en Pépé rend luid piepend richting mijn moeder. Mijn moeder wil het nummer van de bazin. Maar dit krijgt ze niet. Volgens haar was Pépé de aanleiding. En ze beweerde gezegd te hebben dat haar hond soms een beetje gromde.
Ze weigerde het te geven en draaide om en liep weg.
Mijn moeder is rustig met Pépé richting huis gelopen.

Mijn moeder heeft aangifte gedaan, wij waren al de derde, de hond was al verplicht een muilkorf te dragen. Nu is het de laatste waarschuwing. Nog 1 keer, en hij word ingeslapen.

Allemaal zijn we geschrokken, hij zal er een flink litteken aan over houden.
Maar we zijn dolblij dat hij nog leeft!




xx Hannah

Door Hannah en Pépé op 14 juni om 14:52