En daar was zomaar ineens ons kroketje....

Na een hele lange tijd gaan we voor het eerst weer naar een bulledag. En wat heb ik er een zin in.
We hadden vorig jaar wel 2 keer ingeschreven maar of de duvel er mee speelde er was altijd wel iets waardoor we niet konden. Isa bijvoorbeeld is nooit mank en 2 dagen voor de show gebeurde het. Ja hoor, mevrouw had een manke poot.
De show natuurlijk afgeblazen want als ik ergens een hekel aan heb is het een mank lopende hond.

Ondanks dat Ilse en Anne maar 1 keer per jaar meegaan, weten ze nog maar al te goed dat ze in Asperen een speeltoren hebben waar ze zich prima in kunnen vermaken. Aan het begin van een nieuw jaar wordt er dus steevast gevraagd wanneer “die hondenshow” er weer is. Normaal is het vroeger in het jaar omdat dan de nieuwsjaar receptie er bij gehouden word. Wat dit jaar niet het geval is.

We komen precies op tijd bij het pompstation aan en begroeten John en Jolanda die ook weer van de party zijn. Anne kijkt verheugt en vraagt me of Jolanda ook mee gaat. “Ja zeg ik, Gezellig he”.” Wel jammer, zegt ze, dat ze niet met ons mee kan spelen. Ze is al volwasse en dan kan je niet meer in de speeltoren”. Fijne meid, denk ik.

We zijn rond ene binnen en hebben net het staartje van de jongehondendag gezien. En dan vallen we zo met ons neus in de lunch. Wat niet erg is want we hebben al heel lang niemand meer gezien en hebben genoeg bij te kletsen.

Dan staat er ineens een jongetje achter me met de vraag of ik van Jester`s ben. Ja, zegt Jolanda waarop hij antwoord, we zijn hier met kroketje.

“O hallo” en vraag hem of zijn vader en moeder er ook zijn. “Ja”, zegt hij en wijst naar de overkant. Ik tuur in de richting die hij aanwijst maar weet niet naar wie ik moet zoeken. Gelukkig hebben ze het door en komt kroketje op me afgelopen. Tjonge, wat een kroket is het geworden en wat ziet hij er goed uit.

En ik kan er niets aan doen, gelijk moet ik denken aan Hugo, zijn broer. En aan Holly zijn zus. Hugo werd jeugdwinner maar was helaas niet geschikt voor de fokkerij.

Mensen vroegen wel voor dekkingen maar dat hebben we nooit gedaan. Daar hoefde we niet over na te denken. Als wij hem niet goed genoeg achten dan dekt niemand er mee ook niet voor het dekgeld. Sterker nog zijn zus hebben we ook bij een leuke familie geplaatst waar ze met alle liefde van de wereld oud is geworden.

Als er dan gesproken word over de perikelen rondom de Bulldog laat ik het mijn gedachte er over gaan. Wat moeten we in hemelsnaam nog meer doen dan dat we nu al doen.
We lieten onze honden al een gezondheidsonderderzoek ondergaan terwijl het nog niet verplicht was en die via de engelse bulldog club nog niet eens bestond. We hebben honden voor de fokkerij uitgesloten voor heel wat minder dan een te lang gehemelte, om maar eens iets te noemen. We hebben risico`s genomen en de consequenties ervoor aanvaart. Ik heb offers moeten maken en de vraag op dit moment is, hoeveel kan ik er nog aan.

Jaren hebben we op vergaderingen gezeten en getracht het ras te verbeteren. Mensen bleven weg en de mensen die er waren zaten alleen maar te ruziën over artikeltjes die anders geformuleerd moesten worden of dat we wel ergens over mochten stemmen ja of te nee. Ook niet geheel onbelangrijk maar je moet het ook opzij kunnen zetten en het over de bulldog hebben wat op dat moment een stuk belangrijker was.
Met als toppunt dat we op een middag na een paar uur ruziën we de vergadering verlaten hebben. Niet iets waar ik trots op ben maar het zeg wel wat over hoe het er aan toe ging.

Nu zijn we weer daar beland waar we jaren geleden ook al waren. Alleen hebben we nu een Zembla uitzending gehad en lijkt het serieuze vormen aan te nemen.

Toch zou er zeker al een jaar geleden op show gekeken worden naar ingegroeide staarten. Honden zouden gediskwalificeerd worden. Nu ik deze dag naar allerlei mooie konten van buldoggen zit te kijken, zie ik staarten waarvan ik denk..hmm die hadden toch nooit een kwalificatie mogen krijgen.

En als ik dan kijk naar de hond, die een aspirant-keurmeester op de jongehondendag bij de reuen heeft laten winnen, hoop ik, dat ze haar na afloop nog even apart genomen hebben. Om haar uit te leggen dat dit nooit had mogen gebeuren. Gezien dat waar we zo gezegd met zijn allen naar toe willen.

Door esther schootemeijer op 27 mei om 12:10