Tigo

Tigo was de broer van onze Bikkel.
Al vanaf we hem hadden gezien waren we in love.
Mijn man had vroeger al eens duitse doggen gehad en was er helemaal weg van.
Dat wordt hem, en ik viel voor Bikkel!
Toen het zover was dat we ze mochten halen kregen we een telefoontje van de fokker.
Tigo heeft uitslag en kan nog niet mee.
Oeps...dat was een tegenvaller maar we mochten even bij hem komen kijken en ook naar Bikkel.
Inderdaad...hij zat van top tot teen helemaal onder.
De fokker was hem aan het inzalven iedere dag en daardoor werd al wel wat minder.
Klonk echt goed zoals de fokker ons dat vertelde en hij zou er bovenop komen.
Paar weken later was het zo goed als weg en we konden de broers gaan ophalen.
Bikkel was meteen de toyboy van iedereen.
Hij was mooi en zag er toppie uit.
Tigo was nog mooier maar was sloom,zat niet zoveel pit in en was duidelijk de mindere.
Vele ruzie,s tussen de broers volgde ook omdat Bikkel duidelijk wilde laten merken dat Tigo zwak was.
En dat werd steeds erger...het ene antibiotica na het andere.
Van de ene zalf naar het andere totdat hij ineens vreselijke grote bulten kreeg.
Echt groot,net tennisballen misschien zelfs groter.
Henk onze dierenarts keek ons aan en eigenlijk wisten wij wel wat hij bedoelde....hij zag het somber in.
Tigo moet een keer zonder zijn medicijnen kunnen en ik denk dat we dat moeten proberen nu.
Het kan zo niet doorgaan, er komt steeds wat nieuws bij.
Op de een of andere manier willen de ontstekingen er toch uit zelf met medicijnen.
Zo gezegd zo gedaan en de volgende ochtend gaan we naar Tigo en zijn hele hoofd onder het bloed.
Het stroomde zijn neus uit.
Henk gebeld en die zei meteen....het afscheid is daar....
Altijd zat hij netjes op de achterbank met zijn koppie tussen ons in en dan keek hij je aan zo van...daar gaan we weer.
En nu was het een blik van, het is prima zo laat me maar gaan.
Ik ben bij hem gaan zitten met zijn hoofd op mijn schoot en hij is echt tevreden ingeslapen.
hij kon zelf niet meer..maar Tigo , we missen je net als je broer nog iedere dag!

Door Karin op 01 oktober om 08:01