De band met je huisdier.

De band met je huisdier.

Zelf heb ik nu al 7 jaar een hondje, mijn eerste hondje.
Aangeschaft in de tijd dat het niet goed met me ging omdat ik heel erg depressief was en niet wist waar ik met mezelf heen moest.
Het beestje werkte heel therapeutisch; ik had immers weer een doel, een verantwoordelijkheid. Met een hondje moet je de deur wel uit en dat deed ik dan ook.
Vele lange wandelingen volgden. Er kwam ook een fietsmandje zodat ik ook leuk fietstochtjes met mijn hond kon maken.

Zelf heb ik dus het belang van een huisdier ervaren, de onvoorwaardelijke liefde van zo’n beest, dat je elke dag weer onbevooroordeeld begroet.
Gelukkig ben ik altijd in staat geweest voor mijn hond te kunnen blijven zorgen want ik was wel cliënt van het GGZ maar zat niet intern.

Nu 7 jaar later, ben ik geen cliënt meer van het GGZ maar werk nu als cliëntenraadslid voor deze instelling. In dit werk kom ik wel eens verhalen tegen van mensen die door hun opname of persoonlijke situatie, hun huisdier(en) moeten afstaan.
Het lijkt mij een hele uitdaging om iets op te zetten voor deze mensen, een soort tijdelijk opvang voor de huisdieren, geen idee of zoiets in ons land al bestaat?

Vorige week voor de cliëntenraadsvergadering rookte ik buiten nog even een sigaretje en sprak toevallig met een vrouw die in behandeling was over haar hondjes die ze had moeten afstaan kort geleden. Het verhaal greep me aan maar ik realiseerde dat ik misschien iets voor haar kon doen al was het niet veel in mijn ogen. Ze had door alle omstandigheden geen foto’s meer kunnen maken van haar hondjes en op de internetsite van het dierenasiel stonden de foto’s niet meer omdat de hondjes al heel snel waren herplaatst.

Nu wil het toeval dat ik de site van dit dierenasiel in de gaten houd, de foto’s van de nieuwe hondjes in het asiel op mijn computer zet om dan vervolgens op verschillende sites de honden te tonen om zo er aan te hopen bijdragen dat de beestjes weer snel een nieuw huisje krijgen.
Ik vertelde de vrouw dit en ze zei dat ik haar een enorm plezier er mee zou doen als ik nog de foto’s van de hondjes voor haar zou kunnen bemachtigen.
Bleek dat ik net in die week niet foto’s had gemaakt van de site maar enkel links had gebruikt dus ik had geen foto’s van haar hondjes op mijn pc.
Hier wilde ik het echter niet bij laten zitten, misschien is het asiel bereid me de foto’s toe te sturen. Dus gister het dierenasiel gemaild.

Vanmorgen trof ik de vrouw weer op mijn werk en moest haar teleurstellen.
Ik hoopte zo dat het asiel de foto’s zou sturen en ja hoor, net thuis gekomen, pc aan, mail lezen en daar trof ik twee e-mails van het dierenasiel aan met de beide foto’s van de hondjes!
Meteen heb ik de foto’s uitgeprint en ben snel weer op de fiets gestapt weer terug naar het GGZ, hopend dat de vrouw er nog zal zijn.
Ja hoor, ze zat buiten een sigaretje te roken.
Ik zei “niet schrikken meid maar het is gelukt met de foto’s”.
Ze werd heel emotioneel en was me vreselijk dankbaar en zelf zat ik er ook met natte ogen en een brok in mijn keel.

Door aneg1974 op 23 augustus om 23:01