Scruffy aangereden

mijn hondje een boerenfox die luisterde zo goed, ging nooit de straat op bleef netjes binnen de poort.Het was een samenloop van omstandigheden. Inmiddels alweer 9 jaar geleden.

Mijn moeder lag al dagen op sterven, mijn zus was bij me om ook nog bij ma te zijn. En zo steunde wij elkaar.
Op een morgen ik ging vast mijn aardappels schillen dat die klaar stonden voor het avond eten, als dat gedaan was,, konden we weer snel naar ons mams. Mijn zus had zelf een hondje, en zei me Petra ik ga mijn hondje uitlaten zal ik scruffy ook mee nemen, ik zei ja dat is goed, nog geen 3 min werd er in de woonkamer op de raam geklopt en ik hoorde mijn zus roepen scruffy!! ik dacht wat is dat , ik naar buiten brrr zie ik daar mijn scruffy liggen, een man stond erbij , kan er niets aan doen zei hij ze stak plots over. Ik op mijn knieen bij mijn schat,waarom heb je dat gedaan hij wilde omhoog komen ik dacht het valt mee, want er is niets aan te zien en werd weer wat actief ook. Die man zei we gaan toch maar even naar de dierenarts, dacht kunnen we beter even doen. Scruffy zei ik maar het komt wel goed, hij kroop zo tegen me aan. Bij de dierenarst gekeken maar zo zag die man niks, scruffy kroop daar onder tafel en keek zo van dit is niet goed vrouwtje, de dierenarst zei ik houd ze hier en maak foto's ga maar naar huis, ik bel je weer. Ik naar huis en mijn man gebelt op zijn werk, die zou gelijk naar huis komen. Even later belde de dierenarts en vertelde dat het er niet goed uit zag met scruffy, vanbinnen lag alles uit elkaar, en ze kreeg steeds meer pijn, het beste was dat ik weer snel kwam, want het ging snel achteruit, mijn man kwam thuis en wij er weer heen. We kwamen daar en helaas hadden ze haar al in laten slapen, het kon niet langer. Ze hadden haar op een mooi plaatsje gelegt en konden we afscheid nemen van haar. We hebben haar laten cremeren en staat in een potje op de schouw. Daarna weer snel naar mijn moeder, wat het gekke is die dagen er voor zei ze steeds maar scruffy, ze was ook gek op haar, ik heb haar toen een knuffelhondje geven en noemde ik scruffy en die hield ze stevig vast, als ze zich omdraaide liet ze haar knuffel niet los, en probeerde hem niet af te pakken want lukte niet, ze kon niet meer praten maar maakte het wel goed kenbaar allemaal. Ik zei haar Ma scruffy is dood he ze knikte zo van ja. 1 dag later is mijn moeder gestorven. Het is nu net of het zo heeft moeten zijn, dat ze scruffy bij zich wilde hebben.

Scruffy *24-01-1994 †11-01-2001

Door Petra op 01 augustus om 13:13