Er was eens... een mooie vriendschap

Er was eens een klein hondje en dat hondje dat ben ik. Waar ik geboren ben kan ik me niet herinneren, wie m'n ouders zijn weet ik niet en of ik veel broertjes en zusjes had is me een raadsel. Ik herinner me wel de dag waarop ze me op een koude winterdag in februari achterlieten. Het was ijskoud en het sneeuwde. Ik vroeg me af waarom ze dit met me hadden gedaan, want ik was nog maar 2 maanden oud en begreep niet wat ik verkeerd had gedaan. Op een dag zag ik enkele mensen naar me kijken. Ik was bang omdat ik al eens slaag had gekregen van dat soort wezens. Even later kwamen er andere mensen langs. Ze droegen beide dezelfde kleren en kwamen langzaam naar me toe. Ze praatten zacht tegen me waardoor ik wat rustiger werd. Enkele uurtjes later kwam ik op een plaats terecht waar heel veel andere van mijn soortgenootjes in kooien zaten. Ik was blij omdat ik dacht dat ik zou kunnen spelen, maar al gauw bleek dat de andere honden veel ouder waren dan ik en te droevig of te kwaad waren om te spelen. De mensen waren er wel lief en ik werd wel goed verzorgt, maar ik miste een speelkameraadje en een soort moeder om me liefde te geven. Elke dag kwamen er mensen naar me kijken en ik deed dan erg m'n best om te tonen hoe speels en aardig ik was. Toen kwam er eens een jong meisje. Ze had eerst geen oog voor mij omdat ze bezig was met het hondje in de kooi naast me. Ze zat geknield en fluisterde lieve woordjes naar m'n buurman die eigenlijk helemaal geen interesse had. Toen stond ze op en kreeg ze me in de gaten. Ik begon tegen de tralies op te springen en het meisje keek me eerst fronsend aan. Toen boog ze zich glimlachend naar me toe en nam ze m'n pootjes vast door de tralies. "Maar jij bent nog een kleintje hoor" zei ze tegen me en ik begon haar handen te likken. Ze aaide me eens over m'n kleine snuitje en zei toen "Je bent heel speels hè en lief ook. Dat is precies wat ik zoek. Ik wil al zo lang een hondje dat m'n beste maatje wordt. Jou neem ik mee!". 8 maand later : ik lig op het zachte gras in de schaduw van een grote bessenstruik met m'n kop op de schoot van m'n baasje. We hebben net fijn gespeeld en ze beloont me met enkele rode besjes die ik zo graag eet. "Wat ben je toch een flinke jongen en een prachtig beest met die glanzende vacht van je en zo groot dat je bent! Ik ben trots op je Sultan!" zegt ze.

Door Kelly op 30 juli om 22:52