rouwverwerking om en van je hond(en)...

Hoi Rianne,

Wat erg voor je en je andere hondje!!Mail mij even persoonlijk,dan kijk ik wat ik kan doen voor jullie...

email:[email protected]

groetjes van Ingrid en haar honden

Hoi Rianne,

Wat vreselijk dat je jouw hond moet verliezen aan een onschuldige ingreep! Ik wil je heel veel sterkte wensen, want het zal niet makkelijk zijn de aankomende tijd.

Het is even afwachten hoe je andere hond zal reageren. Bij ons ging Flos de eerste weken Buster zoeken. In de tuin, in huis en als hij wat bij de voordeur hoorde, was hij zo uitgelaten blij, omdat hij dacht dat Buster weer thuis kwam. Als ik met hem op de bank zat en het over Buster had, dan kon hij altijd samen met mij treuren. Na een paar weekjes kreeg hij wel in de gaten dat het anders was en dat Buster niet meer thuis kwam. Wij hebben de fout gemaakt om Flos niet te betrekken bij het inslapen van Buster. Achteraf heb ik hier heel erg spijt van! Na een paar weken gingen wij op vakantie en moest Flos dus alleen naar het hondenhotel. Gelukkig was hij heel sociaal en mocht hij in een groepje honden verblijven. Dit heeft hem heel goed gedaan! Voorheen keek hij niet naar andere honden om, omdat hij Buster had, maar toen zocht hij contact. Hij had daar heel snel nieuwe vriendjes gemaakt. Wij hebben met hem daarna geen problemen gehad met alleen thuis blijven en zo. Ook Flos en Buster waren eigenlijk altijd bij elkaar en konden niet zonder elkaar. Flos was het wel iets meer gewend, omdat Buster toch vaker voor onderzoeken e.d. naar de kliniek moest. Na 3 maanden hebben wij een pup bij Flos genomen en toen heeft hij wel een tijdje moeilijk gedaan als we van huis gingen. Dan ging hij voortdurend blaffen. Ik heb hem destijds een maandje of 3 mee naar mijn werk genomen, zodat de pup het gedrag niet over ging nemen. Nu verblijven ze samen alleen thuis en gaat het bij beide prima. Als Flos nu zonder pup alleen moet blijven, dan gaat hij ook weer blaffen. Maar dit zal dan meer te maken hebben dat hij het niet eerlijk vind dat hij thuis moet blijven en de pup mee mag. Hij loopt ook nog het liefst alle lange wandelingen van meer dan een uur mee op zijn oude dag van bijna 15 jaar. Wel laat ik hem 's morgens heel vaak boven op onze slaapkamer liggen. Dat is de enigste plek waar hij echt slaapt en niet wakker wordt. Dan kan hij gerust tot een uurtje of 2 in de middag boven blijven.

Nogmaals veel sterkte met het plotselinge verlies van je maatje. Ik hoop dat je andere hond het een beetje gaat begrijpen....Troost hem maar en verwen hem maar extra....

Liefs Monique

Onze lieve hond Bas is gisteren ingeslapen , en ik heb nooit durven denken dat het zo'n pijn zou doen.
Ik loop hier volledig verloren en overal kom ik spullen van hem tegen die het verdriet immens groot maken.
Telkens barst ik opnieuw in tranen uit ...

Hoi gerd
Ik weet dat dit inderdaad heel moeilijk is bij mij vorige hond heb ik dagen lopen huilen .Ik wil je heel veel sterkte wensen dit is een groot verlies laat die tranen maar lekker lopen hoor een hele normale reactie .
groetjes joke

Hoi Gerd,

Ik lees net je berichtje...je trouwe maatje Bas laten inslapen is een heel aangrijpende gebeurtenis.Geef jezelf alle tijd om te rouwen,zet een mooie foto neer van jouw Bas en brandt er kaarsjes bij,elke dag...maak er iets moois van,hij zal je zien en wat je voor hem doet...huil maar,het hoort er allemaal bij.Soms huil ik ook nog om honden,die ik heb moeten laten gaan,dan mis ik ze gewoon heel erg,ook al heb ik nog 7 honden om me heen...iedere hond is speciaal en verovert een plekje in je hart!

Wens je alle sterkte met het verwerken en rust zacht lieve Bas...

liefs van Ingrid en haar honden vanuit Frankrijk

Hallo Gerd,

Bij deze wil ik je ook veel sterkte wensen met het verlies van je lieve maatje...

Ik voel zelf ook nog elke dag de pijn van binnen (mijn hond Amy is precies vandaag een maand geleden ingeslapen).
Vaak doet het zo zeer dat je je niet kunt voorstellen dat het ooit nog overgaat. En alle kleine dingetjes om je heen, alle ritueeltjes op bepaalde tijdstippen herinneren je elk moment aan het gemis van je hond.
Ik kan je niet vertellen wanneer dat gaat slijten...bij mij doet het dat nog niet! Ik huil nog steeds vaak om d'r, al heb ik al wel weer een andere (asiel)hond genomen wat mij erg geholpen heeft om niet helemaal in een zwart gat te vallen. Maar elke hond is speciaal!

Sterkte!

Hallo lieve mensen , fijn dat jullie zo reageren , zo voel je tenminste dat je helemaal niet alleen staat met je verdriet om je hond, want vele mensen begrijpen er niks van.
Weet je , we hebben onze Bas zo eervol en waardig begraven , wij met onze twee zonen , allemaal een hoekje van een groot zacht deken , we hebben hem in een lekker zacht grafje gelegd met al zijn doekjes en zijn slaapmat en zijn liefste knuffeltje...we hebben een mooie grafje gemaakt , kijk maar op de foto's die ik bijvoegde ...en dat voelt goed , dat was het allerlaatste wat we konden doen , ook hebben we een Bas-hoekje thuis gemaakt , met foto's en herinneringen aan hem ...
Och het doet zo'n pijn toch , maar dat is alleen maar omdat we hem zooo graag hebben gezien ...nooit zullen we nog zo'n loebas als Bas hebben ...

Hoi Gerd en familie,

Wat een mooi ritueel hebben jullie er samen van gemaakt...daar spreekt veel liefde uit.Bas ligt er heel vredig bij met zijn knuffeltje.Echt ontroerend...wat zal hij blij zijn,dat jullie hem zo gedenken met alle lieve en mooie dingen,die jullie voor hem gemaakt hebben...

Alle goeds komende tijd voor allemaal!

liefs van Ingrid en haar honden

Hoi Gerd,

Ja, het doet vreselijk pijn je "maatje" te verliezen.

Het voelt alsof je een groot gat in je hart hebt...

Wat mooi dat jullie Bas zo waardig begraven hebben.
Zo heb je nog een plekje om naar toe te gaan, om even te praten tegen hem...

Ik wens je heel veel sterkte toe...

Lieve groet, Ilja
Pootje van *Sterre*

Hoe neem je afscheid?

Tja, dat is voor iedereen anders, denk ik. Ik heb het van mij af geschreven. Voordat ik naar de DA ging heb ik alles opgeruimd en nog heel veel foto's van Lotje, ons yorkje, gemaakt. Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om zonder mijn hond thuis te komen en dan nog alles in de huis kamer tegen te komen. We zijn naar de DA gegaan en een tijdje later heb ik dit geschreven. bedenk dat ik een persoon ben die verdriet zelf verwerk en naar buiten toe 'anders' overkom. Toch wilde ik haar een ereplekje geven en dat mocht op het Briardforum. Dit was mijn afscheid.

Dag Lotje, tot ziens!

Als echte afscheid ben ik nu in staat om Lotje, een klein ereplekje te geven.

Lotje is aan ons verkocht als zijnde een 8 weken oude pup. Ik had wel ervaring met honden, maar niet met een York. Ik vond haar al zo klein, maar volgens de fokster was dit normaal. Om dit uit te leggen liet ze mij de miniyork nestjes en de gewone nestjes zien. Ik hield dat wurmpje in mijn handen en zei heel vertederend "ach, ze is echt een Lot uit de loterij."
Wederhelft dacht daar anders over. Hij is twee meter lang en zo'n klein hummeltje, vond hij geen Lot uit de loterij. Hij verwoordde het zo "Dit wordt mijn noodlot." En hiermee was de naam Lotje, geboren.

Op zaterdag kwamen wij met Lotje thuis en zondag zaten we bij de Da. Lotje had al haar eerste menstruatie?! Hij vroeg waar ik haar gekocht had. Bleek de fokster op 'n zwarte lijst te staan, waar ik nog nooit van had gehoord. Wist van geen lijst af? Lotje moest met spoed geopereerd worden en een nestje krijgen was vanaf dat moment onmogelijk. Die nacht heeft ze doorgebracht bij mijn DA.... in zijn bed. Ze heeft na de operatie heerlijk naast hem geslapen. De volgende morgen mocht ik haar ophalen, voor ruim 15 jaar intense vriendschap.

Lotje was een dondersteen en een kei in het weglopen. Als de voordeurbel ging, was Lotje er als de kippen bij. Deur open...Lotje weg! De hele wijk wist waar dat Yorkje woonde. Haar wegloopgedrag beperkte zich dus meestal tot enkele straten verderop. Dan werd ze weer door een buurtgenoot gevonden en terug gebracht. Geheel tegen haar zin! Soms liep het echt uit de hand. Dan was ze naar Landsmeer, Oostzaan of omstreken gewandeld. Hoe vaak het ons wel niet is overkomen dat we midden in de nacht een belletje kregen met de woorden "mevrouw, ik denk dat we uw hondje hebben gevonden." Natuurlijk ben je blij, maar als dit twee keer per maand voorkomt denk je weleens.....bel aub de volgende ochtend, we weten dat Lotje uitstekend voor zichzelf kan zorgen en die komt altijd weer terug. Het gekke is dat ik mij daar nooit zorgen over heb gemaakt. Ze was op dat punt gewoon onverbetelijk. We hebben haar nog een bandje met naam en telefoonnummer omgedaan. Bleek helemaal niet nodig. Gewoon de Da bellen en die wist mijn huisgegevens allang uit zijn hoofd op te dreunen. "Yorkje gevonden? Dan moet u daar zijn"!

Tijdens de vakantie ruilde ik altijd met de hond van onze buren, die aan het eind van de straat wonen. Een keer ben ik drie weken naar Turkye geweest. Wat heb ik Lotje gemist! Eindelijk kwam daar de dag dat ik haar weer mocht ophalen. Lotje zat op de arm van mijn buuvrouw, die net aan het roeren was in haar pannen. Met een zongebruinde huid en heel veel zin om Lotje op te halen, kwam ik binnen. Lotje zag mij, stak haar snuit in de lucht en draaide haar hoofd weg met een air van -daar heb je haar ook weer-. We hebben hier zo om gelachen. Mijn vrijbuitertje, met een duidelijke eigen mening.

Met Lotje op trainen gaan had niet zoveel nut. Dat hebben we dan ook maar gelaten. Haar wil was wet. Ze lustte alles, zolang haar eigen voedsel maar in het bakje lag. Ik had een grote tupperware plateauTube voor haar gekocht. Het voedsel en water kon naar believe worden genuttigd. Ook hier gaf Lotje zelf aan wat ze wilde eten. In die tube zat voedsel voor 4 dagen. Nooit, maar dan ook nooit nam ze een brokje meer dan goed voor haar was.

Haar Kerst was altijd wel bijzonder. De ene keer lag er pardoes een groot pakket onder de boom. Had mijn zwager neergelegd en dat was niet voorzien van 'n naam. Lotje was er niet bij weg te slaan. Na het avondeten, besloot ik het pakje toch maar te openen en ik schrok hier best wel van. Mijn zwager had zijn uiterste best gedaan om een bot uit te zoeken die 4 keer zo groot was als Lotje zelf. Lotje heeft zich die twee dagen kostelijk vermaakt. Wat heeft ze gekluifd er kwam gewoon geen eind aan en waar moest ze nou beginnen? Ze had werkelijk geen idee? Zoveel lekkers, wow!

Haar laatste twee jaar hebben we samen met haar en het hele gezin Kerst gevierd. Dat was voor haar een ultiem feest. We hebben een hoge stoel aangeschoven en een plankje voor haar op tafel gezet. Heel af en toe legde ik een ienimine stukje biefstuk, varkenshaasje, kip enz. op haar plakje. Dat was smullen. Ons Kerstdis kreeg ineens een extreem vrolijk gebeuren. Ze genoot zichtbaar en na afloop hoefde we haar alleen maar naar de bank te dragen. Dan viel ze tevreden als een blok in slaap.

Lotje was een heel sociaal hondje en een graag geziene gast in onze wijk. Juist omdat ze speciaal was wil ik toch op deze aparte manier alsnog afscheid van haar nemen. Lieve, lieve meid, je was mij alles maar helaas, aan alles komt ooit een eind.

Ook al sluit ik dit hoofdstuk nu af, je blijft wel altijd in mijn hart.

Veel liefs, je baasje Wilma

Hoi Wilma
Ja moeilijk he om afscheid van je maatje te moeten nemen Wel een heel mooi verhaal .En inderdaad je overleden hond blijft altijd in je hard ik vergeet mijn boomer ook nooit en denk nog veel aan hem .Ik wens je heel veel sterkte
groetjes joke en taat

Hoi Wilma,

Ook al ben ik niet meer actief op dit forum,dit topic is van mij en daarom wil ik even reageren...ik lees net jouw verhaal over Lotje...erg bijzonder hondje,wat kun je het goed beschrijven!Een genot om te lezen...
Zo lief ook,dat dat kleine hummeltje bij de DA in bed mocht slapen,dat is toch goud waard!
Zoveel mooie herinneringen aan je avontuurlijke hondje,wat een portret zeg!
Ook toen je van vakantie terugkwam!Ja, een hondje kan echt beledigd zijn en zij was dat en liet dat zien!

Je sluit haar in je hart en nu heb je een prachtige Briard,zag ik...geniet er maar van!Ik heb pas nog 2 hondjes uit het franse asiel gehaald,dat asiel heet:´coeur à 4 pattes´,wat betekent:hart op 4 pootjes...dat zegt zoveel...

Alle goeds en groetjes van Ingrid en haar 7 honden vanuit Frankrijk

Afscheid moeten nemen van je hond... Het is zoo zwaar.
Ik heb helaas drie jaar geleden mijn kruising Hollanse Herder Duplo in moeten laten slapen. Ik leefde voor hem en hij voor mij, dat gevoel had ik met hem.
Het leek wel of hij zich erbij had neer gelegd, dat het voor hem genoeg was, hij wou niet meer.
Ik weet dat ik de eerste tijd in een soort roes heb gezeten. Ik was niet verdrietig, ik kon niet eens huilen, alles ging door. Tot een paar maanden later ik niet meer kon stoppen met huilen.

Ik ben helemaal gek van mijn aus Biko. Maar Duplo is onvervangbaar.
Ik voelde me in het begin ook schuldig dat ik een andere hond had gekocht. Maar ik weet nu wel dat niemand hem kan vervangen, zoals straks ook niemand Biko kan vervangen.

Het is al weer ruim drie jaar geleden, maar ik mis hem nog steeds.

Iedereen die dit nu meemaakt, dikke knuffel.

Ai....ik betrap mezelf op stromende tranen. De verhalen hier maken veel los. Tranen voor Jumping Jack, Winnie The Pooh, Coco Flanel, Jumbo...ik zal ze nooit vergeten.
Wilma, ik geef je een compliment voor je verhaal over Lotje. Een pracht hondje met een heel eigen 'ik'...
't Is moeilijk, pijnlijk, onverteerbaar als je allerliefste hond je moet verlaten... en als het verdriet wat minder wordt blijft toch het gemis. Gelukkig ook de fijne, dierbare herinneringen en toveren weer een glimlach op je lippen.
Sterkte iedereen.

Zoals een aantal van jullie weten, heb ik binnen een half jaar 2 honden verloren. Kim, een jack russel van 6 is in maart doodgebeten en Frija, een mechelaar van 11 hebben we afgelopen zaterdag inlaten slapen aangezien ze 3 levertumoren had. Het is nu 4 dagen later, maar jeetje, wat mis je zo'n beestje. Natuurlijk ook niet gek, het is 11 jaar je maatje. Wat mij heel goed heeft gedaan is dat ik haar vlak voor dr eind heb aangekeken en met haar heb gesproken over wat er ging gebeuren. Ik heb haar gevraagd of we er goed aan deden. Als je dan in die trouwe hondenogen kijkt, weet je genoeg. Ze kon niet meer, dat was duidelijk te zien. Ik moet ook zeggen dat ik tot het moment dat we haar in lieten slapen, ze lag met dr kop lekker op mn schoot, ik heel hard heb gehuild, maar daarna was het goed. Het gemis wordt er zeker niet minder om, maar het voelt goed wat we hebben gedaan, hoe bot het ook klinkt. Ik ben iedere dag met mn jack russel, Luna hetzelfde rondje als altijd gaan lopen, volgens de dierenarts was dat goed voor de rouwverwerking van Luna.

Luna is 7 maanden en ik kan je niet vertellen hoe goed ze ermee omgaat. We hebben haar uitgelegd wat er stond te gebeuren toen Frija nog leefde, ze was in de kamer (Frija is thuis ingeslapen) toen het gebeurde, en toen Frija overleden was hebben we haar nogmaals afscheid laten nemen. Het feit dat Luna er niet een al te groot probleem van maakt dat Frija er niet meer is, is voor mij helemaal de bevestiging dat Frija op was.

Ik mis allebei mn hondjes ontzettend, maar heb in overleg met de dierenarts gelijk "nieuwe" honden gehaald. Luna heb ik huilend opgehaald, dat was kort nadat Kim was doodgebeten. Nu hebben we afgelopen zondag Keya opgehaald, dr naam is een soort eerbetoon aan Frija en Kim. Natuurlijk is het snel, maar ik merk dat je zo'n ontzettende band krijgt met je beestjes omdat ze je helpen met de rouwverwerking. Luna is al helemaal mijn hondje, als ik opsta, doet zij dat ook, ze voelt alles aan omdat ik haar in een verdrietige periode heb gekregen. En ik weet dat Luna alles wat ze van Frija heeft geleerd over zal geven aan Keya, zodat Frija in hun 2-en nog een beetje voortleeft, een gedachte die mij goed doet...

Hoi Nathalie,

Wat fijn dat je zo'n steun hebt aan de hondjes...

Ik had het zelfde..
We hebben onze colliemeisjes een jaar na elkaar moeten laten inslapen. Beiden mochten oud worden.
Het jaar daarop moesten we onze Jip laten inslapen, slechts zes jaar. Epilepsie stuip en bleef - ondanks alle pogingen - hem er uit te krijgen - hangen in het beeld...

Natuurlijk mis ik alle drie de honden erg. Maar ik putte troost uit dat de meisjes oud mochten worden en heel lang gezond mochten zijn.
Jip is een ander verhaal. Zijn dood was zo plotseling en hij was verder zo gezond en sterk en veel te jong om te sterven.

Daarbij kwam ook nog, dat we sinds 30 jaar meerdere honden gehad te hebben, niets meer hadden...
Het was zo stil in huis, we waren zo verdrietig...
Na ruim een maand vond ik Sterre als pup bij particulieren.
Een bewust gefokt nest..

Ik ben met een vriendin gaan kijken en Sterre ging met ons mee naar huis...

Het verdriet om al de overleden hondjes blijft, het gemis ook...
De scherpe kantjes gaan er van af...
We spreken regelmatig over de honden die niet meer zijn, over de stoute dingen of in een bepaalde situatie waarin een bepaalde hond dan een bepaald gedrag had.... Ze leven in onze gedachte nog steeds met ons mee...

Sterre geeft weer een hoop lol. Het is een komische hond met veel konfetti uit de oren, soms..
Was weer druk met opvoeden en ze was een heerlijk knuffelkont. Nu is Sterre bijna twee jaar en genieten van haar met volle teugen...

Veel plezier met je heerlijke jonge honden...

Lieve groet, Ilja
High-five van *Sterre*

Ik heb mijn laatste hond op 14 september moeten laten inslapen. Ze was 10 jaar, een maand eerder moest ik al een andere hond laten inslapen, die 15 jaar was. Die eerste hond was echt op, maar die laatste had een ziekte waardoor ze veel gewicht verloor en op het laatst niets meer at, en continu epileptische aanvallen. Ik ervaar het als een enorm gemis, het huis is zo leeg, ik wandelde altijd in de duinen, nu kom ik er niet meer, ik vind de herinnering te pijnlijk. De tijd heelt alle wonden, maar het doet nu nog te zeer...

Héél véél sterkte met het verlies van je 2 honden.
Koester je herinneringen en denk aan hun terug met een glimlach!

Groetjes Annet

Bedankt voor je reactie Annet.
Mijn honden kwamen van Curacao waar ik jarenlang gewoond had. Uiteraard wilden we ze meenemen toen we weer naar Nederland teruggingen. De acclimatisatie ging best goed, honden houden toch niet echt van de hitte zoals op Curacao. Ik heb ze hier nog acht jaar gehad, maar het waren niet de gemakkelijkste honden. Ze waren gewend het erf te bewaken dus voor iedere hond of mens moest geblaft worden. Het waren echte bastaardstraathonden, met een grote aanhankelijkheid voor de baas maar verder geen allemansvrienden.
Ik wacht maar even met nieuwe honden, uiteindelijk zal ik weer honden om mij heen willen hebben.

ik heb mn hond je laten inslapen en ben verteerd door schuldgevoel....hij plaste veel in huis maar dat deed hij altijd al alleen nu meer,hij dronk veel en kreeg last van spiertrekkingen..maar doorgaans was hij erg vrolijk.....nu mis ik hem zo,ga er kapot aan en zou mn armm geven om hem bij me te hebben....zn ureumwaarden in zn bloed was 14.8...verder speelde ik hij nog

Heb ook helaas mijn hondje Shorty moeten laten inslapen afgelopen vrijdag.
Mis hem heel erg,vooral in de kleine dingen.
Verstandelijk weet ik dat we er goed aan hebben geaan,maar mijn gevoel zegt heel iets anders!!!!!

Shorty,ik mis je!!!!!!!!!!

Ben ook erg druk met onze achterblijvende hondje Boomer,vind t ook zo sneu voor hem.
Hij loopt te zoeken en te doen,kan zn plekkie niet echt vinden,zo sneu ook.

Ik weet dat de tijd de heftige gevoelens van nu doet veranderen in een herinnering met een glimlach,maar tot die tijd zal ik nog menig traantje laten.

liefs wilma

Hoi Wilma en Boomer,

Ja,meisje het is zwaar afscheid nemen van je hondje Shorty,zwaar voor jou en ook voor Boomer...ik weet niet of Boomer erbij mocht zijn bij het inslapen,want dat is heel erg belangrijk voor het rouwproces.Ik laat mijn honden thuis inslapen met de andere honden erbij(geef hen wel de ruimte of ze erbij willen zijn of liever weglopen,omdat het te ingrijpend is) en begraaf ze op mijn terrein(ook daar laat ik ze vrij in of ze erbij willen zijn.Toen ik Gorby begroef lagen Tosca,Moa en Zazou de wacht te houden op een rijtje).Je kunt Boomer wat Rescuedruppels geven van Bach(bloesemremedies)4dd.4 druppels en neem zelf ook wat.Dat helpt verdriet e.d. beter te verwerken...

Hou jullie goed daar!

liefs vanuit Frankrijk van Ingrid en haar 7 viervoeters

Hoi Ingrid


Helaas was Boomer niet aanwezig bij het overlijden van Shorty.Heeft ook geen afscheid kunnen nemen.het ging eigenlijk allemaal een beetje snel en onverwachts.
Je ziet t wel aankomen,maar we waren er nog niet aan toe.Dus had zelf nog niet echt t idee dat Shorty 's middags al zou inslapen.

Helaas,t is niet anders en we moeten het er mee doen.
Door Boomer veel liefde en aandacht te geven proberen we hem er ook door te slepen.Dit is zowel voor Boomer als voor mezelf denk ik de manier om t te accepteren.
Vooral tijdens de wandelingen heb ik t gevoel dat Boomer op zoek is naar de geur van Shorty.Zou dat kunnen denk je?? Waar ie normaal veel aandacht voor had(ezel,ganzen ed) kijkt ie nu niet naar op of om.
Neem nu bewust een andere route,om t voor ons beiden makkelijker te maken(hoop ik).
Vandaag de medicijnen van Shorty weer ingeleverd bij de DA.

Pfff,valt nog niet mee hoor.
Weer aan t werk vandaag,maar Shorty blijft in mijn gedachten.

Groetjes Wilma

Hoi Wilma,

Ik zou dezelfde route nemen(als je dat zelf niet te moeilijk vindt),die je ook met beide honden nam...Boomer kan Shorty ´in de geest´ zien,dus het kan zijn dat Shorty gewoon tijdens de wandeling meeloopt met jullie...
Bij veel van mijn honden zag ik ze na hun overlijden weer terug,dan waren ze om me heen...

Dus Shorty zal altijd aan jullie zijde zijn,waar jullie ook zijn...

Hou jullie goed!

groetjes van Ingrid en haar 7 hondenmaatjes

Hoi Ingrid.

Zouden honden spiritueler aangelegd zijn als mensen(althans als mij)?
Ik zie Boomer alleen maar vreselijk snuffelen,met name op de plekjes waar Shorty vaak zat te plassen.Vandaar dat ik ook dacht dat ie m zocht.

Zou wel heeeel fijn als ie toch bij ons was!!!
Pffff,wordt er emotioneel van zeg,bij dat idee.Zit alweer met tranen in mn ogen.

Maar toch bedankt voor de tip,ik zal als vanouds weer de "oude"route lopen.

Liefs Wilma

Hoi Ingrid.

Ik heb ook in anderhalf jaar tijd 2 van mijn kameraadjes moeten laten inslapen.
eerst Sasja in April 2007 daarna Laika in september 2008.
Ik verwerk mijn verdriet door telkens weer naar foto's en video opname's te kijken van mijn lieverds.
Doet me echt goed.
Ik denk ook heel veel aan ze als ik met de andere 2 honden aan het wandelen ben vooral hoe ze toen reageerden op bepaalde plekken.
Ik blijf ze missen.
Gr Liesbeth

Afgelopen woensdag 12 november hebben wij onze Saba moeten laten inslapen.
Totaal onverwachts.Nou ja hij was al langer ziek en had al vele onderzoeken gehad.Uiteindelijk dachten ze dat ze een chronische darmontsteking had.
Maar maandag voelde ze een knobbeltje en bleek het dus dat hij een tumor had.Op de echo leek het allemaal goed ingekapseld te zijn maar toen hem openmaakte was het niet meer te redden ,zou het alleen levensverlengend zijn ( als die de operatie al zou overleven) en zou de rest van zijn levensweg een lijdensweg worden.
Dus we werden gebeld dat hij nog in narcose was en of we wilden komen om afscheid te nemen.


We hadden het gevoel dat hij er al niet meer was.En eerlijk gezegd weet ik bijna niets meer.
Zo overdonderd waren we.

s'Morgens voor dat hij weg gebracht werd wilde die nog met de bal spelen en wilde die nog onder de douche met water spelen ,wat we niet hadden gedaan omdat we bang waren dat die dan misselijk uit de narcose zou komen door al dat water wat die dan toch binnen kreeg.

En dan opeens is die dood.

Het allerergste is dat voor hij in slaap viel voor de narcose ik als laatste tegen hem zei.... toe maar manneke wees maar niet bang ,voor je het weet lig je weer veilig thuis op je kussentje ( door al die onderzoeken was die bang geworden voor de dierenarst)
Ik heb echt het gevoel dat ik hem flink bedonderd heb en dat hij zich waanzinnig in de steek gelaten voelt door me.
En ik kan 100.000 keer tegen mezelf zeggen dat ik het met geen mogelijk had kunnen weten maar ik blijf me er enorm schuldig onder voelen.

Hij was nog maar 7

In januari hebben we onze Shita moeten laten inslapen.Bij haar merkte je dat zij er na een kort maar heftig ziek zijn aan toe was.Ze was moe en kon niet meer.Bleef alleen maar voor ons had ik het idee.
Zij is thuis op haar eigen plekje heel vredig gegaan.
Dat was zo totaal anders dan met Saba.
Het was gewoon goed.Al was het verdriet er natuurlijk niet minder om.
Ik miste haar maar wist dat het goed was en we hadden goed afscheid genomen.

Van Saba konden we geen afscheid nemen , bewust niet.Het overviel ons,we waren verdoofd.
Op de automatische piloot.

En het erge is ook dat ik Shita voelde toen ze overleden was.Ze was er gewoon.
Maar Saba is er niet.
Daarom heb ik contact gezocht met dierenmedium.En over 2 weken stuur ik haar foto enzo.
Ik hoop zo dat ik dan antwoord krijg op de vraag of hij zich in de steek gelaten voelt en hoe het nu met hem is.

Kan het nog steeds niet bevatten dat hij weg is.Zo jong nog en zo vol levenslust.
Hij was werkelijk de zon hier in huis.
We zeiden vaak tegen elkaar moet je hem nou genoegelijk zien liggen dat hoopje geluk.

Foto in mijn profiel is trouwens Saba.Foto is genomen nadat hij zijn grote hobby had beoefend graven in de modder hahhahhhaha innig tevreden hoe viezer hij was en dan thuis gekomen meteen onder de douche, zijn andere grote hobby.

Groetjes Marianne

afscheid nemen van je maatje is heel moeilijk,vooral als het in een keer uit je leven wordt gerukt.ik heb simba zie foto 6 weken geleden verloren ze moest nog 3 worden ik mis haar nog elke dag veel over praten en schrijven helpt wel maar er is elke dag wel een moment dat je aan dr denkt.rouwen om je hond is bijna het zelfde als je rouwt om een mens dat is mijn ervaring want je beesten zijn toch je kinderen.je mist vooral de drukte zij was ook echt de drukste en de gezelligheid zelf.ik heb nu voor haar maatje die achter is gebleven resque druppels gekocht om haar uit dr rouwproses te halen lukt redelijk.een ding weet ik wel als je je hond verliest is het een groot verlies al heb je nog 10 honden in huis missen doe je het groetjes joke

joke,

Ik wil je alsnog heel veel sterkte wensen met het grote verlies van Simba. En dat je andere hond er om rouwt, is heel normaal...Bij onze Flos heeft het ook even geduurt, voor hij weer vrolijk werd en zijn kop omhoog hield en weer zin had in de wandelingen etc.etc.. Hij miste Buster enorm!Wat vreselijk dat Simba maar 3 jaar heeft mogen worden....en wat je al schrijft iedere hond die je bezit, maakt deel uit van je gezinnetje en als er dan 1 weg valt, is dat een groot verlies. Ik was alleen blij dat ik destijds Flos nog had....Ook al was onze Buster ook de druktemaker in huis en miste ik zijn aanwezigheid enorm....en nu na een jaar, denk ik nog steeds dagelijks aan Buster....Hij heeft een speciaal plekje in mijn hart en ik zal hem ook nooit vergeten.....en ik zeg dan altijd...Als je jouw kanjer niet vergeet, blijft hij verder leven! Nogmaals veel sterkte....

Liefs Monique

Wat jong nog 3 jaar.Missen blijf je ze.Heb ooit eens gelezen dat een rouwproces voor een hond gemiddeld 8 maand duurd.Nu denk ik zelf dat,dat natuurlijk per mens afhankelijk is zoals elk rouwproces,maar ik vond het toch goed om te lezen dat het toch serieus genomen word door onderzoekers.
Dat is tenminste waar ik wel eens tegenaan loop dat mensen maar niet snappen dat je door een rouwproces moet als je ,je hond hebt verloren.

Ook zo zielig als je,je andere hond zo ziet lijden.
Ben het ook met je eens.AL heb je 10 honden het maakt niet uit.Iedere hond is zijn eigen unieke zelf.Een andere hond nog hebben helpt je iets maar neemt niets van de pijn weg.

Heel veel sterkte.

Groetjes Marianne